Στὶς 12 Δεκεμβρίου 1994 καὶ ὥρα 06 35 πρωινή, ὁ Σεβαστιανός, Μητροπολίτης Δρυινουπόλεως , Πωγωνιανὴς καὶ Κονίτσης, ὑπέρτιμος καὶ Ἔξαρχος πάσης Βορείου Ἠπείρου, ἔκαμψε τὰ σύνορά του Κόσμου τούτου καὶ μετέστη στὸ φωτεινὸ στερέωμα τοῦ οὐρανοῦ, περνώντας ταυτόχρονα στὴ δικαιοδοσία τῆς Ἱστορίας.
Μὲ τὸ πέρας τῆς ἐπιγείου βιοτῆς του, ἔκλεισε ὁ κύκλος μίας ζωῆς, ποὺ ἀναλώθηκε ἀνύστακτα στὴ διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ διατέθηκε ἀνυπόκριτα στὴ χριστιανικὴ καλλιέργεια ψυχῶν καὶ χαρακτήρων, ποὺ «δαπανήθηκε» ἁπλόχερα στὴν ἀνακούφιση τοῦ πόνου καὶ τῆς πτωχείας τοῦ πλησίον, μιᾶς ζωῆς ἀφιερωμένης-ψυχὴ τὲ καὶ σώματι- στὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ ΄Ἔθνος.
H ἀκτινοβόλος πνευματική του δράση ἀρχίζει ἀπὸ τὰ Ἰωάννινα, μὲ τὸ διορισμό του ὡς ἱεροκήρυκος τῆς Μητροπόλεως. Ἐργάζεται μὲ ζῆλο καὶ αὐταπάρνηση σὲ ὅλους τους τομεῖς τῆς πνευματικῆς διακονίας καὶ κατευθύνει τὸ κατηχητικὸ ἔργο. Περιοδεύει τὰ δυσπρόσιτα χωριὰ τῆς ἐπαρχίας. Δυναμώνει τοὺς λιπόψυχους, κατακτᾶ τοὺς δύσπιστους, ἀγκαλιάζει τὴν ἄλκιμη ἠπειρωτικὴ νεότητα.
Μητροπολίτης Κονίτσης ἀπὸ τὸ 1967, ἀνέδειξε τὴν ἀκριτικὴ αὐτὴ κωμόπολη σὲ προπύργιο τοῦ σύγχρονου Βορειοηπειρωτικοῦ Ἀγώνα, ἀγωνιζόμενος μὲ σθένος καὶ ἀταλάντευτη συνέπεια γιὰ τὰ δίκαια τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ...
Ἑλληνισμοῦ.
Ἑλληνισμοῦ.
Στὸν ἐνθρονιστήριο λόγο τοῦ διαμηνύει μὲ συγκίνηση «Κατὰ τὴν στιγμὴν αὐτήν, καθ’ ἤν τὸ πρῶτον ἀνέρχομαι εἰς τὸν θρόνον τοῦτον, στρέφεται ὁ νοῦς μου πρὸς τοὺς ἀλυτρώτους ἀδελφούς της Βορείου Ἠπείρου, τοὺς στενάζοντας ὑπὸ τὸν ζυγὸν τῆς πικρᾶς δουλείας, διὰ νὰ τοὺς διαβεβαιώσωμεν, ὅτι ὄχι μόνον αἳ προσευχαί μας θὰ τοὺς συνοδεύουν καθημερινῶς, ἀλλὰ καὶ πᾶν τὸ δυνατὸν θὰ πράξωμεν, ὅπως λυτρωθοῦν τῶν δεσμῶν τῆς δουλείας καὶ ἐπανέλθουν εἰς τοὺς κόλπους τῆς Μητρὸς Ἑλλάδος».
Ὁ Σεβαστιανὸς γίνεται ὁ διαπρύσιος κήρυκας τῶν 25.000 Βορειοηπειρωτῶν φυλακισμένων, τῶν 100.000 ἐκτοπισμένων, ἐκείνων ποὺ ἔφυγαν ἀπὸ τὴ ζωὴ ἀλειτούργητοι καὶ ἀκήδευτοι, ἀλλὰ καὶ ἐκείνων ποὺ ἔπεσαν στὸ συρματόπλεγμα τῆς σκλαβιᾶς, μὲ μία σφαίρα στὸ καθάριο μέτωπο τῆς θυσίας, στὴν ἐναγώνια προσπάθεια νὰ ἀναπνεύσουν ἀγέρα Ἐλευθερίας.
- Πῶς μπορεὶ νὰ ξεχάσει κανεὶς τὸν ἀστείρευτο καὶ πύρινο λόγο του, στὶς ἑκατοντάδες ὁμιλίες ποὺ ἐξεφώνησε ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα, ἀφυπνίζοντας συνειδήσεις καὶ μεταφέροντας παντοῦ, τὸ δράμα καὶ τὸ κλάμα, ὅπως ἔλεγε, τῶν Βορειοηπειρωτῶν ἀδελφῶν μας;
Πῶς μπορεῖ νὰ ξεχάσει κανεὶς τὶς ἱερὲς μυσταγωγίες στὰ Τριήμερα πένθους καὶ προσευχῆς γιὰ τὴ Βόρειο Ἤπειρο, ποὺ διοργάνωνε κάθε Φεβρουάριο, κατὰ τὴν ἐπέτειο τοῦ Αὐτονομιακοῦ Ἀγώνα τῶν Βορειοηπειρωτῶν, στὴν Κόνιτσα, μὲ πάνδημη τὴ συμμετοχὴ κλήρου καὶ λαοῦ;
Πῶς μπορεῖ νὰ ξεχάσει κανεὶς τὸ ἀναστάσιμο μήνυμα «Χριστὸς Ἀνέστη καὶ ἡ Βόρειος Ἤπειρος Ἀνέστη» ποὺ ἐξέπεμπε κάθε Πάσχα, ἀπὸ τὰ ἀκροσύνορα, γιὰ νὰ μπορέσουν οἱ ὑπόδουλοι ἀδελφοί μας νὰ ἀκούσουν καμπάνα λυτρωτικὴ καὶ νὰ γευτοῦν, ἔστω καὶ γιὰ λίγο τὴν εὐλογία τοῦ χαρμόσυνου μηνύματος τῆς Νίκης τοῦ Θεανθρώπου ἐπὶ τοῦ θανάτου?
Πῶς μπορεῖ νὰ ξεχάσει κανεὶς τὶς ἀγρυπνίες τοῦ Δεκαπενταύγουστου στὴν ἐπιμεθόριο τοῦ Μολυβδοσκεπάστου, ποῦ θερίευαν τὴν ἀποσταμένη ἐλπίδα τῶν ἀδελφῶν μας;
Πῶς μπορεῖ νὰ ξεχάσει κανεὶς τὴν παρησσία καὶ τὴν καθαρότητα τῶν ἐθνικῶν του θέσεων γιὰ τὸ Βορειοηπειρωτικό, ὅταν τὶς ἐξέθετε στοὺς διεθνεῖς ὀργανισμούς, διατρέχοντας ὅλο τὸν Κόσμο;
Πῶς μπορεῖ νὰ ξεχάσει κανεὶς τὴ γλυκύτητα τῆς παρουσίας του, τὴν ἱλαρότητα στὸ βλέμμα, τὸ βάθος τῶν πνευματικῶν του νουθεσιῶν, τὸ ὑψιπετὲς ἀγωνιστικό του φρόνημα, ἀλλὰ καὶ τὴν θερμουργὸ πνοή του, ποῦ συνήγειρε τὴ νεολαία τῆς ΣΦΕΒΑ, δικό του δημιούργημα, σὲ ἀγώνα ἀνυποχώρητο γιὰ τὴ Βόρειο Ἤπειρο;
Καὶ τέλος, πῶς μπορεῖ νὰ ξεχάσει κανεὶς τὴν ἀφειδώλευτη ἀγάπη του γιὰ τοὺς Βορειοηπειρῶτες ἀδελφούς μας, ποὺ ἔβρισκε τὴν ἔκφρασή της, στὴν πνευματικὴ καὶ ὑλική τους στήριξη, στὴν παρηγορία τῶν φυγάδων, στὴν περίθαλψη τῶν ἀναξιοπαθούντων, στὴν παραμυθία τῶν καταδιωγμένων, στὴ φιλοξενία παιδιῶν , στὴ σύσταση φροντιστηρίων Ἑλληνικῆς γλώσσας στὸ Βορειοηπειρωτικὸ χῶρο, στὴν ἐνίσχυση τῆς χειμαζόμενης τοπικῆς Ἐκκλησίας μὲ κληρικούς, γιὰ νὰ ξαναζωντανέψουν οἱ γκρεμισμένοι ναοί.
Μετὰ τὸ πανευρωπαϊκὸ γκρέμισμα τῶν τειχῶν καὶ τὴν πτώση τῶν ἠλεκτροφόρων συρματοπλεγμάτων στὶς ἀρχὲς τὶς δεκαετίας τοῦ ’90, ὁ Σεβαστιανός, πρῶτος ἀπὸ ὅλους καὶ μπροστὰ ἀπὸ τὶς ἐξελίξεις, διαγιγνώσκει ἐγκαίρως τὸν κίνδυνο ποὺ συνεπάγεται γιὰ τὴ Βόρειο Ἤπειρο ἡ πληθυσμιακὴ αἱμορραγία ἀπὸ τὰ ζωτικὰ παραγωγικά της κύτταρα καὶ ἀγωνίζεται ἀσθενὴς πλέον στὸ σῶμα , μὲ πάντα ἀκμαῖος στὴν ψυχή, γιὰ τὴν ἑνότητα τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ Ἑλληνισμοῦ, γιὰ τὴν παραμονή του στὶς πατρογονικὲς ἑστίες, γιὰ τὴν κατοχύρωση τοῦ ἀναφαίρετου ἀνθρώπινου δικαιώματος τῶν ἀδελφῶν μας νὰ ζοῦν ὡς ἐλεύθεροι ἄνθρωποι, πέφτοντας κυριολεκτικὰ στὶς ἐπάλξεις τοῦ πνευματικοῦ καὶ ἐθνικοῦ ἀγώνα.
Ἡ ἀπέρριτη καὶ ταπεινὴ διαθήκη του δὲν ἔχει τίποτε τὸ κοινὸ μὲ τὶς συνήθεις διαθῆκες, ποὺ καταγράφουν ὑλικὰ ἀγαθὰ γιὰ τοὺς ἐπιγενόμενους. Σ’ αὐτὸ τὸ συγκλονιστικό, μὲς’ τὴν ἁπλότητά του κείμενο ἀποτυπώνεται ἡ πτωχεία, ἡ ταπεινότητα, ἡ μέχρι τὴν ὑστάτη ὥρα ἀγάπη γιὰ τοὺς Βορειοηπειρῶτες, ἡ ἐσωτερική του ἁγία ἐπιθυμία γιὰ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Στὰ χρόνια ποὺ πέρασαν μέχρι σήμερα, πολὺ νερὸ ἔτρεξε στὸ ποτάμι τῆς Ἱστορίας .Οἱ Βορειοηπειρῶτες ἀδελφοί μας ἀνεζήτησαν μαζικὰ ψωμὶ καὶ ἐλευθερία στὴν Ἐλεύθερη Ἑλληνικὴ Πατρίδα καὶ ἡ μαρτυρικὴ Βόρειος Ἤπειρος, ἀπειλεῖται μὲ πλήρη ἐθνικὴ συρρίκνωση ποὺ δυστυχῶς συνιστᾶ πάγια στόχευση, ὅλων ἐκείνων ποὺ ἔχουν συμφέρον γιὰ τὴν ἐξάλειψη τοῦ Ἑλληνικοῦ στοιχείου, ἀπὸ μία γῆ ἀνέκαθεν Ἑλληνική!
Βορειοηπειρῶτες ἀδελφοί μας τιμοῦμε τὶς θυσίες σας. Τιμοῦμε τὶς θυσίες τῶν πατέρων καὶ τῶν ἀδελφῶν σας. Τιμοῦμε τὸ αἷμα, τὰ μαρτύρια, τὶς φυλακίσεις, καὶ τὶς ἐξορίες. Τιμοῦμε τοὺς ἐμπτυσμοὺς καὶ τὰ ραπίσματα ποὺ ὑπέστητε κατὰ τὴ διάρκεια τῆς μακραίωνης δουλείας σας.
Στὸ ὄνομα τοῦ Σεβαστιανοῦ, ποὺ τόσο σᾶς ἀγάπησε , μὰ καὶ στὸ ὄνομα τῆς δικῆς σας ἀναμφισβήτητης ἀγάπης γιὰ τὴν ἰδιαίτερή σας Πατρίδα, σᾶς ἀπευθύνουμε λόγους καρδιᾶς γιὰ ἑνότητα καὶ ἀγώνα, μέχρι τὴν αὐγὴ τῆς Ἑλληνικῆς Ἐλευθερίας.
Ο ΠΑΣΥΒΑ καὶ ἡ ΣΦΕΒΑ, ποὺ γεννήθηκαν, ἀνδρώθηκαν καὶ ἀγωνίστηκαν κάτω ἀπὸ τὴ σκέπη τοῦ ράσου ποὺ ἔγινε σημαία, δηλώνουμε στὸν ἀγώνα αὐτὸ παρόντες καὶ ἀδελφωμένοι μὲ πολλοὺς ἄλλους τίμιους Ἑλλαδίτες, Βορειοηπειρῶτες, Κυπρίους ἀδελφούς, πιστοὶ στὶς παρακαταθῆκες τοῦ ἀοιδίμου Ἀρχηγοῦ μας.
Ἀπὸ τὸ μέλλον φθάνει σὲ ὅλους ἐμᾶς, καθάρια καὶ ζωντανή, κρυστάλλινη καὶ ἀνόθευτη ἡ φωνὴ τοῦ Σεβαστιανοῦ, ποὺ σημαίνει σάλπισμα ἠχηρὸ καὶ μήνυμα ἐπίκαιρο». « Σεῖς ποὺ εἶστε χορτασμένοι, θυμηθεῖτε ἐκείνους ποὺ μένουν νηστικοί, σεῖς ποὺ ἔχετε Πατρίδα, μὴν ξεχνᾶτε τὰ ἀδέλφια σας ποὺ τὴ χάνουν, ὅσοι θέλετε νὰ λέγεστε Ἕλληνες, σταθεῖτε ἐπιτέλους σὰν Ἕλληνες»
Ἂς ἀκούσουμε αὐτὴ τὴ φωνή, στοὺς δύσκολους καιροὺς ποὺ διέρχεται τὸ Ἔθνος καὶ ἡ Πατρίδα!
Αἰωνία του ἡ μνήμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου