Ἡ ἀνοησία τῆς Ἀθεϊας

«Εἶπεν ἄφρων ἐν καρδία αὐτοῦ· οὐκ ἔστι Θεός. διεφθάρησαν καὶ ἐβδελύχθησαν ἐν ἐπιτηδεύμασιν»

Τὸ μυαλὸ εἶναι τὸ πηδάλιο  ὅλης της ἀνθρώπινης ὕπαρξη. Δίνει συμβουλές, πείθει καὶ τὸν ὁδηγεῖ. Τόσο ἡ ψυχὴ ὅσο καὶ τὸ σῶμα ἐνεργοῦν σύμφωνα μὲ τὸ μυαλό. Ἂν τὸ μυαλὸ εἶναι σὲ ὄρθια θέση ἐνώπιόν του Θεοῦ, τότε ὅλος ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται σὲ ὄρθια θέση. Ἂν τὸ μυαλὸ εἶναι ἄδικο ἐνώπιόν του Θεοῦ, ὅλος ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἄδικος. Ἀκόμα κι ἂν κάποιος σκέφτεται ἁπλῶς, «Δὲν ὑπάρχει Θεός», ἡ σκέψη ἐκδηλώνεται ἀμέσως στὶς πράξεις του. Κακὲς σκέψεις ἔρχονται πρῶτα καὶ κακὲς πράξεις ἀναπόφευκτα ἀκολουθοῦν.

Βλέπετε πόσο καλὰ ὁ ἐμπνευσμένος προφήτης Δαυιδ γνωρίζει τὴ φύση τοῦ ἀνθρώπου; Πρῶτον, ὑπογραμμίζει τὴν αἰτία, ἔπειτα ἐπικαλεῖται τὶς συνέπειες. Κακὲς πράξεις προκύπτουν ἀναγκαστικὰ ἀπὸ κακὲς σκέψεις. Γὶ 'αὐτό, ἀδελφοί, δὲν πρέπει νὰ πιστεύετε αὐτὰ ποὺ λένε: "ἐγὼ δὲν πιστεύω στὸν Θεό, ἀλλὰ κάνω καλὲς πράξεις." Πρῶτα ἂπ 'ὅλα, αὐτὸς ποὺ δὲν πιστεύει στὸ Θεὸ δὲν ξέρει τί εἶναι καλό, οὔτε μπορεῖ νὰ διακρίνει τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακό. Μὲ τὴν ἀπιστία του, ἕνας ἄνθρωπος  καταστρέφει κάθε ἐπαφὴ μὲ τὸ ἀνώτερο Καλὸ καὶ τὴν Πηγὴ κάθε καλοῦ!

Ἐπιπλέον, ἂς μελετήσουμε προσεκτικὰ αὐτό: θὰ δεῖτε ὅτι ὅλες οἱ πράξεις τῶν ἀσεβῶν εἶναι διεφθαρμένες καὶ ἀπεχθεῖς. Εἶναι διεφθαρμένες ἐπειδὴ εἶναι κακές, ἄνευ ἀξίας καὶ παροδικές. Εἶναι ἀπεχθεῖς, διότι εἶναι ἀντίθετες πρὸς τὴ βούληση τοῦ ζωντανοῦ Θεοῦ. Οἱ ἄθεοι δὲν μποροῦν νὰ διακρίνουν τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακό. Μόνο ὑπὸ τὸ πρίσμα τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ μπορεῖ κανεὶς νὰ προσδιορίσουμε μὲ ἀκρίβεια τί εἶναι καλὸ καὶ τί εἶναι κακό.

Ὡστόσο, μπορεῖ ἐπίσης νὰ συμβαίνει νὰ κάνουν ἐκεῖνοι ποὺ ἁπλῶς δηλώνουν ὅτι πιστεύουν στὸ Θεὸ  διεφθαρμένες καὶ μισητὲς πράξεις, ἀναγνωρίζοντας τὸν Θεὸ μόνο μὲ τὰ χείλη τους, ἀλλὰ ἀρνούμενοι  Αὐτὸν μὲ ἔργα. Εἶναι καλὸ νὰ ὁμολογήσεις  τὸ Θεὸ μὲ τὰ χείλη σου, ἀλλὰ αὐτὸ ἀπέχει πολὺ ἀπὸ τὸ τὸ τέλειο! Ο άνθρωπος πρέπει νὰ ἀναγνωρίσει αὐτὸν καὶ μὲ τὴν καρδιά του καὶ νὰ ἐπιβεβαιώσει τὴν πίστη τοῦ μέσα ἀπὸ καλὲς πράξεις. Ἀκόμα κι ἔτσι, μερικὲς φορὲς συμβαίνει ἕνας ἄνθρωπος νὰ πιστεύει μὲ τὴν καρδιά του, νά  ὁμολογεῖ μὲ τὰ χείλη του καὶ ἁμαρτάνει. Αὐτὸ συμβαίνει εἴτε ἀπὸ τὴν ἀδυναμία τῆς πίστης ἢ ἀπὸ τὰ βέλη τοῦ διαβόλου. Ἀφῆστε ἕναν τέτοιο ἄνθρωπο νὰ μετανοήσει, καὶ αὐτὸς θὰ συγχωρεθεῖ ἀμέσως.

Ἡ μετάνοια εἶναι σωτήρια ἀκόμη καὶ γιὰ τοὺς ἄθεους. Πόσο μᾶλλον γιὰ ἕναν πιστό. Ἀλλὰ ποιὸς μπορεῖ νὰ εἶναι βέβαιος ὅτι ὁ χρόνος του θὰ ἐπεκταθεῖ πέρα ἀπὸ αὐτὸ τὸ βράδυ; Ὡς ἐκ τούτου, ἡ καθυστέρηση μετάνοια εἶναι ἀπόλυτη ἀνοησία.

Εἴθε ὁ Κύριος ἠμων Ἰησοῦς Χριστός, Υἱὸς τοῦ Θεοῦ νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ μετανοήσουμε καὶ νὰ ἀναπνεύσουμε. Ἀμήν.

Άγιος Νικόλας Μελιβίροβιτς