Χριστὸς Λυτρωτὴς

π. Ἰωάννης Βερνέζος

ΧΡΙΣΤΟΣ ΛΥΤΡΩΤΗΣ

 Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ αἰώνια ἀγάπη. Πρόσωπο μοναδικὸ καὶ ἐξαίρετο στὴν Ἱστορία ὅλου του κόσμου. Ἡ ὑπέροχη καὶ ἀπαράμιλλη διδασκαλία Τοῦ εἶναι ἠθικὴ ἐπανάστασις. Προκαλεῖ ἠθικὲς μεταμορφώσεις καὶ θαυμάσιες ἐπιστροφές. Ἐξημερώνει τοὺς ἀγρίους καὶ ἐκπολιτίζει τοὺς λαούς. Καταργεῖ τὴ δουλεία καὶ φέρνει τὴν ἰσότητα καὶ τὴν ἀδελφότητα στοὺς ἀνθρώπους. Ἀλλοιώνει καὶ κλονίζει συστήματα καὶ θεσμούς. Πηγὴ καὶ ξεκίνημα μίας νέας δημιουργίας. Πέρασαν αἰῶνες καὶ ὁ Χριστὸς παραμένει τὸ ἀντικείμενο λατρείας σὲ ὅλες τὶς ζῶνες τῆς γής. Δὲν ὑπάρχει τομέας τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς ποὺ νὰ μὴν προτρέπει τὸν ἄνθρωπο νὰ κάμει λεπτότερη τὴ συνείδησή του, καθαρότερη τὴν πρόθεσή του. Δὲν ὑπάρχει πεδίο τῆς ἀνθρώπινης δραστηριότητας, ἐπιστημονικὴ καὶ φιλοσοφικὴ σκέψη, δίκαιο, οἰκονομία, πολιτική, γράμματα, μουσική, εἰκαστικὲς τέχνες, ἀρχιτεκτονική, ὁποιαδήποτε ἐκδήλωση πολιτιστικὴ ποὺ νὰ μὴν ἔχει δεχθεῖ ἀπὸ τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ ἰδιαίτερη ὤθηση, ἔμπνευση, νέο ὕφος.

Αἴτιο τῆς πνευματικῆς αὐτῆς ἐπανάστασης ὑπῆρξε τὸ πραγματικὸ καὶ ἱστορικὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ.

Γεννήθηκε καὶ ἔζησε σὲ ὁρισμένη ἱστορικὴ ἐποχή, σὲ γνωστὸ λαὸ καὶ χώρα. Ἡ ζωὴ Τοῦ συνδέθηκε μὲ γνωστὰ ἱστορικὰ πρόσωπα ποὺ ἔζησαν σὲ συγκεκριμέ¬νο καὶ ἀκριβῶς καθορισμένο ἱστορικὸ περιβάλλον. Πραγματικὸ πρόσωπο, συγκεκριμένο ἄτομο τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. «Γεννιέται, μοχθεῖ, κουράζεται, διψᾶ, αἰσθάνεται χαρὰ καὶ λύπη, κλαίει, πάσχει καὶ πεθαίνει».

Προφητεῖες - Ἱστορία

Ἡ πρώτη ἀποκάλυψη γιὰ τὸ Χριστὸ ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦ ἀνθρώπινου γένους. Ἡ πρώτη ἀγγελία τῆς χαρούμενης εἴδησης λέγεται «πρῶτο εὐαγγέλιο» καὶ βρίσκεται στὸ πρῶτο βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ὁλόκληρη ἡ Παλαιὰ Διαθήκη, οἱ μεγάλοι ἱστορικοί της σταθμοί, ἡ λατρεία της, τὸ πνεῦμα τῶν προφητῶν της, συγκλίνουν στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ βροῦν σὲ Αὐτὸν καὶ τὸ ἔργο Τοῦ τὸ τελικό τους νόημα. Σὲ χιλιετίες φάνηκαν ἄνθρωποι φωτισμένοι ποὺ προεῖπαν - προφήτευσαν τὸν ἐρχομὸ τοῦ Χριστοῦ. Οἱ προβλέψεις τοὺς βγῆκαν ἀληθινές. Θὰ εἶναι Θεός. Θὰ κατάγεται ἀπὸ τὸ γένος τοῦ Δαβίδ. Θὰ γεννηθεῖ στὴ Βηθλεέμ. Ἀπὸ Παρθένο. Ἀσύγκριτη θὰ εἶναι ἡ ὑπεροχὴ τῆς διδασκαλίας Του. Μὲ μία ὑπέρτατη πράξη θυσίας θὰ μεταμορφώσει τὸ ἀνθρώπινο γένος. Θὰ σταυρωθεῖ γι' αὐτό, θὰ ταφεῖ, τὴν Τρίτη ἡμέρα θὰ ἀναστηθεῖ. Θὰ ἀναληφθεῖ στοὺς οὐρανούς. Θὰ καθίσει στὰ δεξιὰ τοῦ Θεοῦ. Θὰ στείλει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ἡ βασιλεία Του θὰ εἶναι παγκόσμια, ὁριστικὴ καὶ πνευματική.

Πῶς θὰ ἦταν δυνατόν, ἂν δὲν ἦταν ὁ Θεός, σὲ διάφορους καιροὺς καὶ αἰῶνες, διαφορετικὰ πρόσωπα οἱ προφῆτες, νὰ συμφωνήσουν οἱ προφητεῖες τους στὸ πρόσωπο ἑνὸς καὶ μόνου του Χριστοῦ; Οἱ προφῆτες εἶναι συνειδητὰ κήρυκες τῆς ἀποκάλυψης τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστὸς εἶναι Θεὸς ποὺ στὸ Πρόσωπό Του πραγματοποιήθηκε τὸ ἀληθινὸ καὶ βαθύτερο νόημα ὅλων τῶν προφητειῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.

Πέρα ἀπὸ τὰ Ἱστορικὰ κείμενα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἕνα ἀπέραντο ἱστορικὸ ὑλικὸ ἐπαληθεύει τὴν ἱστορικότητα τοῦ προσώπου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Οἱ: Πλίνιος, Τάκιτος, Σουετώνιος, Ἰώσηπος, τὸ Ταλμούδ, Φλάβιος Ἰωσὴφ ἀναφέρουν γιὰ τὸ Χριστὸ καὶ σχεδὸν ὅλοι οἱ λαοὶ τῆς προχριστιανικῆς ἐποχῆς περίμεναν κάποιον Λυτρωτή.

Οἱ Κινέζοι ἀπὸ τὸν ΣΤ' πρὸ Χριστοῦ αἰώνα περίμεναν τὸν «Ἅγιο ἀπὸ τὴ Δύση».

Οἱ Βαβυλώνιοι ἔλεγαν: «Στὴ Δύση θὰ φανεῖ ἕνας μεγάλος Βασιλέας».

Οἱ Ἰνδοὶ περίμεναν: «Σωτήρα ἀπὸ Παρθένο, μεσίτη μεταξὺ Θεοῦ καὶ κόσμου».

Οἱ Πέρσες περίμεναν: «Θεὸ ἐκ Θεοῦ, δημιουργὸ καὶ Λυτρωτή». Οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες μὲ τὸν Αἰσχύλο - Σωκράτη - Πλάτωνα περίμεναν: «Υἱὸν Θεοῦ ἀπὸ Παρθένο γιὰ τὴ λύτρωση τοῦ ἀνθρώπινου γένους».

Οἱ Ρωμαῖοι ἔλεγαν: «Θὰ κυβερνήσει Ἕνας Διδάσκαλος καὶ Κυρίαρχος Θεός».

Καὶ ὁ Χριστὸς γεννήθηκε ἀπὸ τὴν Παρθένο Μαρία, σὲ μία σπηλιὰ τῆς Βηθλεέμ. Αὐτοκράτορας τῆς Ρώμης ἦταν ὁ Ὀκταβιανός, τὸ 753 ἀπὸ τὸ κτίσιμο τῆς Ρώμης. Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς κατοχυρώνει τὴν Ἱστορικότητα τοῦ Χριστοῦ μὲ ἀναφορὰ στοὺς τοπικοὺς ἡγεμόνες: «Ἡγεμονεύοντος Ποντίου Πιλάτου» καὶ στὴ θρησκευτικὴ ἡγεσία τοῦ Ἰσραήλ: «Ἐπὶ ἀρχιερέως Ἄννα καὶ Καϊάφα».

Ἡ ἀκριβὴς αὐτὴ χρονολόγηση τοῦ Λουκᾶ δικαιώθηκε πολλοὺς αἰῶνες μετά, ὅταν τὸ κύμα τοῦ ἀθεϊσμοῦ στὴν Εὐρώπη θὰ προσπαθήσει νὰ ἀποδείξει μυθικὸ καὶ ἀνύπαρκτο τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ὀργανώθηκε ὄργιο ἄπατης. Σεσημασμένοι ψεῦτες περπάτησαν τὶς πέντε Ἠπείρους, ἀνέκριναν ὅλες τὶς φυλὲς τῆς γὴς γιὰ νὰ βροῦν λόγια καὶ σοφίες ἀρχαίων, ποὺ δῆθεν πλαστογράφησε καὶ χρησιμοποίησε ὁ ἀνύπαρκτος Χριστός. Ἐρεύνησαν τὸν Ἡσίοδο, Αἰγυπτιακὲς ἐπιγραφές, Ἰνδικὰ κείμενα, παροιμίες Ἐσκιμώων, ἀποφθέγματα Κομφουκίου, Λάο-Τσέ, διδασκαλίες Βουδισμοῦ, μάταια ὅμως. Πέρα ἀπὸ σπέρματα ἀλήθειας σ' αὐτοὺς ἀποδείχθηκε ὅτι ὁ Χριστός, ὁ Διδάσκαλος τῆς Τιβεριάδος μὲ τὴ Γέννησή Του, μὲ...
ὅσα εἶπε καὶ ἔπραξε κατέσεισε καὶ κατακρήμνισε ἕναν κόσμο ὁλόκληρο, φαῦλο, μὲ σαθρὰ θεμέλια, χωρίζοντας τὴν παγκόσμια Ἱστορία σὲ «πρὸ» καὶ «μετὰ Χριστόν». Ἡ μεγαλειώδης διδασκαλία Τοῦ ὑπῆρξε τόσο γόνιμη πραγματικότητα καὶ ἐκινητοποίησε τόσα ἑκατομμύρια ἀνθρώπων, ὥστε χρειάζεται ἀχαλίνωτη φαντασία γιὰ νὰ ὑποστηριχθεῖ ὅτι τὸ ἀπαράμιλλο τοῦτο φαινόμενο θεμελιώνεται σὲ ἕνα χονδροειδῆ μύθο καὶ σὲ ἕνα φανταστικὸ πρόσωπο.

Μυστήριο ἡ γέννηση τοῦ Χριστοῦ

Ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἀναγνωρίζει στὸ γεγονὸς τῆς σάρκωσης τοῦ Χριστοῦ, Θεοῦ καὶ Λόγου, μία κοινὴ ἐνέργεια τῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὁ ἄκτιστος Θεὸς στὴ σάρκωσή Του ἀπὸ τὴν Παρθένο Μαρία ξεπερνᾶ τὸν τρόπο τοῦ ἀκτίστου: «Χρονοῦται ὁ ἄχρονος», «χωρεῖται ὁ ἀχώρητος», «νηπιάζει ὁ προαιώνιος».

Μιλᾶμε γιὰ σάρκωση τοῦ Θεοῦ στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Θεὸς γίνεται ἄνθρωπος. «Θεὸν ἐνανθρωπήσαντα λέγομεν, οὐκ ἄνθρωπον ἀποθεωθέντα».

Οἱ Ἕλληνες εἶχαν ἀντίρρηση γιὰ τὴ δυνατότητα νὰ ἑνωθοῦν δύο διαφορετικὲς φύσεις, διαφορετικὲς οὐσίες. Ἡ θεολογία τῶν Πατέρων καὶ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἀπαντᾶ: Μπορεῖ νὰ γίνει ἕνωση Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου, γιατί καὶ ἡ θεότητα καὶ ἡ ἀνθρωπότητα ἔχουν ἴδιο τρόπο ὕπαρξης, τὸ πρόσωπο. Μὲ τὴν προσωπική του ὕπαρξη ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ φτάσει στὴν ἐλευθερία τῆς ζωῆς ποὺ χαρακτηρίζει τὸν ἴδιον τὸ Θεό, δηλαδὴ στὴν αἰώνια ζωὴ τὴν ἐλεύθερη ἀπὸ φυσικοὺς περιορισμούς.

Παρεμβαίνει λοιπὸν μὲ τὴ Γέννηση Τοῦ ὁ Θεός, γίνεται ἄνθρωπος, ὁδηγώντας τὴν προσωπικὴ δυνατότητα τῆς ἀνθρώπινης φύσης στὸ ἀνώτατο, ἀκραῖο, ἐπίτευγμα τῆς ὑποστατικῆς ἕνωσης μὲ τὴ θεότητα. Ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ εἶναι «μυστήριο μέγα καὶ παράδοξο», μόνο οἱ Χριστιανοὶ μέσα στὴ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μποροῦν νὰ δοῦν «ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός», τὸν τόπο καὶ τὸν τρόπο τῆς ἕνωσης τοῦ Θεοῦ μὲ τὸν ἄνθρωπο.

Τέσσερις ὁλόκληρους αἰῶνες, ἀγωνίσθηκε ἡ Ἐκκλησία νὰ σώσει τὴν ἀλήθεια τῆς Σάρκωσης τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν ἀλλοίωσή της. Τιτάνιος ἀγώνας νὰ φανερωθεῖ ἡ δυνατότητα ποὺ ἔχει τὸ ταπεινὸ ὑλικό του κόσμου, ἡ σάρκα τῆς γὴς καὶ τοῦ ἀνθρώπου, νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὴ θεία ζωή, νὰ ἐνδυθεῖ τὸ φθαρτὸ τὴν ἀφθαρσία.

Ὁ Χριστὸς διδάσκει καὶ θαυματουργεῖ

Ὁ χαρακτήρας τοῦ Μεσσία Χριστοῦ εἶναι παγκόσμιος, τὸ δὲ φῶς τῆς θείας παρουσίας φαίνεται, στὴ διδασκαλία, τὴ ζωὴ καὶ τὸ ἔργο Του. Μέσα ἀπὸ τὰ Εὐαγγέλια ποὺ εἶναι διηγήσεις γεγονότων, παραβολές, ὁμιλίες, διακρίνεται ἡ σημασία τῆς θεοφανείας στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ κόσμου. Ἡ θεία δύναμή Του, ἡ ἁγιοσύνη Του, μαρτυροῦν ὅτι εἶναι τὸ φῶς καὶ ἡ μόνη ἐλπίδα τοῦ κόσμου. Ἔφερε, ἀποκάλυψε ὅλη τὴν ἀλήθεια γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τελικός Του σκοπὸς εἶναι νὰ μεταμορφώσει τὴ ζωή του. Θέλει μία νέα κοινωνία «ἀδελφῶν» μέσα στὴν ὁποία θὰ ἔχει νικηθεῖ ὁ φόβος τοῦ θανάτου καὶ ἡ σκλαβιὰ σ' αὐτόν, γιατί ὁ ἴδιος στὴ ζωὴ καὶ στὸ θάνατο ἀποκάλυψε τὴ θεία Τοῦ δύναμη, γαλήνη καὶ μεγαλοπρέπεια. Σὰν Κριτὴς καὶ ἐξουσιαστὴς ἀσκεῖ τὸ δικαίωμα τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου στὸ ὄνομα τοῦ Πατέρα Του. Μὲ τὴν ἀγάπη Του γιὰ ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος, φωτίζει τὸ σκοτεινὸ μυστήριο τῆς ὕπαρξης τῶν ἀνθρώπων καὶ τοῦ κόσμου καὶ φέρνει τὴν ἀπολύτρωση ἀπὸ τὶς κοσμοκράτειρες κακὲς πνευματικὲς δυνάμεις. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη Του πρὸς τοὺς ἀνθρώπους εἶναι ἡ νέα δικαιοσύνη, ἡ θρησκεία τῆς θείας ἀγάπης καὶ ἁγιότητας, ἡ ἀνεξάντλητη πηγὴ ἠθικῆς ἀνάπτυξης.

Διδάσκει ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι πνεῦμα καὶ αὐτοὶ ποὺ Τὸν προσκυνοῦν πρέπει πνευματικὰ καὶ ἀληθινὰ νὰ Τὸν προσκυνοῦν. Διαβεβαιώνει σὲ ὅλους ὅτι εἶναι Θεός, μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ποὺ γεννήθηκε ἀπὸ τὸν Πατέρα πρὸ τῶν αἰώνων καὶ ἀπὸ τὴν οὐσία Του. Θέλει νὰ κάμει ἅγιο τὸν ἄνθρωπο, νὰ τοῦ ἀναπλάσει τὴν πεσμένη προσωπικότητά του καὶ θεωμένον νὰ τὸν βάλλει στὸ κράτος τῆς ἀπέραντης αἰωνιότητας, στοὺς κόλπους τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, στὴ Βασιλεία Του.

Ἡ ἀσύγκριτη διδασκαλία Τοῦ ἐπιβεβαιώνεται καὶ ἀπὸ τὰ θαύματα ποὺ διασώζουν οἱ Εὐαγγελιστές. Θεραπεύει λεπρούς, παραλυτικούς, κωφάλαλους, τυφλοὺς ἀπὸ τὴ γέννησή τους, ἀσθενεῖς ποὺ οὔτε ἀπὸ τὴ σημερινὴ ἐπιστήμη δὲν θεραπεύονται. Κυβερνᾶ τὰ στοιχεῖα τῆς φύσης, πολλαπλασιάζει τοὺς πέντε ἄρτους, μεταβάλλει τὸ νερὸ σὲ κρασί, ἠρεμεῖ τὴ μανιασμένη θάλασσα, στερεοποιεῖ τὸ νερὸ τῆς θάλασσας καὶ περπατᾶ ἐπάνω. Τὰ θαύματά Του γίνονται μὲ ἀσύγκριτο τρόπο, σὲ μία στιγμή, δημόσια, μπροστὰ σὲ πλήθη λαοῦ καὶ σὲ ἐχθρούς Του. Πειστικὰ δείχνει ὅτι ἀγαπάει τοὺς ἁμαρτωλούς, τοὺς προτρέπει νὰ ἀνοίξουν τὴν καρδιὰ τοὺς σ' ὅλη τὴν ἀλήθεια, ὅσο κουρασμένοι καὶ φορτωμένοι κι ἂν εἶναι, νὰ πᾶνε ὅλοι κοντά Του καὶ θὰ τοὺς ξεκουράσει. Τονίζει ὅμως ὅτι μόνο ὅποιος θέλει θὰ τὸν ἀκολουθήσει, χωρὶς βία καὶ καταναγκασμό. Ὅποιος θέλει θὰ σηκώσει τὸ σταυρὸ τοῦ μόνος του.

Διαβεβαιώνει ὅτι ἡ βασιλεία Τοῦ ἀρχίζει τώρα ἀπὸ τὴ ζωὴ ἐτούτη, ὅτι θὰ ξανάρθει στὴ γῆ γιὰ νὰ ἀπο¬δώσει δικαιοσύνη στὸν καθένα στὴν τελικὴ κρίση ἀλλάζοντας ὁλόκληρο τὸν κόσμο. Σταυρώθηκε. Ἀνα¬στήθηκε. Ὁλοκλήρωσε τὴν Ἐκκλησία Του καὶ Ἀνα¬λήφθηκε στοὺς Οὐρανούς.

Ἡ σταύρωση τοῦ Χριστοῦ

Ὁ Χριστὸς διδάσκει σὲ μία ἐποχὴ ποὺ διοικοῦν ἀνίκανοι πολιτικοὶ ἄρχοντες, σὲ μία ἐποχὴ δικτατορίας τοῦ ὄχλου. «Δῆμος ἄτακτος ὑπὸ τῶν ἀρχόντων διεφθαρμένος».

Κατηγορήθηκε ὅτι παρέβαινε τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ καὶ διασάλευε τὴ δημόσια τάξη. Δικάσθηκε καὶ καταδικάσθηκε σὲ θάνατο διὰ τοῦ σταυροῦ. Ἡ ἀπόφαση αὐτὴ νὰ Σταυρωθεῖ ὁ Χριστὸς ἦταν σκληρὴ καὶ ἔδειχνε τὴ μεγάλη ἀγνωμοσύνη τῶν Ἑβραίων. Ὁ καταδικασμένος ἔπρεπε νὰ σηκώνει τὸ σταυρὸ μόνος του, στὸ δρόμο τὸ πλῆθος τὸν βλασφημοῦσε καὶ τὸν ἔφτυνε, δεχόταν χτυπήματα χωρὶς λύπη. Στὸν τόπο ποὺ γινόταν ἡ ἐκτέλεση κάρφωναν τὰ χέρια πλάγια πάνω στὸ σταυρό, τὰ πόδια κάτω. Τρομεροὶ πόνοι στὸ σῶμα, αἱμορραγία, ἦταν ὁ τελευταῖος σύντροφος τῆς ζωῆς καὶ ἡ ἀρχὴ τοῦ θανάτου.

Ὁ Κύριος δέχθηκε ἀγόγγυστα τὸ μαρτύριο αὐτὸ καὶ πάνω ἀπὸ τὸ σταυρὸ συγχωρεῖ τοὺς δολοφόνους. Αἰώνιο παράδειγμα συγχώρησης. Ἡ Σταύρωσή Του ἀποτελεῖ μοναδικὸ καὶ ἀνεπανάληπτο γεγονός, πηγὴ σωτηρίας γιὰ τὸν κάθε ἄνθρωπο καὶ ἀρχὴ τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Σταυρὸς εἶναι τὸ ἀκρότατο σημεῖο καὶ τὸ κορύφωμα στὸ μυστήριο τῆς ἀπόφασης τοῦ Θεοῦ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο.

«Ἠμεῖς δὲ κηρύσσομεν Χριστὸν ἐσταυρωμένον».

Σ' αὐτὰ τὰ λόγια του Ἀποστόλου Παύλου εἶναι ὅλη ἡ ἀλήθεια τοῦ κηρύγματος, ὅλη ἡ πίστη τῆς Ἐκκλησίας, ὅλο τὸ δράμα τῆς ζωῆς τοῦ πιστοῦ.

Μὲ τὸ Σταυρὸ καὶ τὸ πάθος τοῦ Χριστοῦ, τοῦ νέου Ἀδάμ, συσχετίζεται ἡ ἱστορία τοῦ παλαιοῦ Ἀδάμ. «Γιατί ὅπως μὲ τὴν παρακοὴ τοῦ ἑνὸς ἀνθρώπου (Ἀδὰμ) οἱ πολλοὶ ἔγιναν ἁμαρτωλοί, ἔτσι καὶ μὲ τὴν ὑπακοὴ τοῦ ἑνὸς (Χριστοῦ) θὰ δικαιωθοῦν οἱ πολλοί».

Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν τοῦ Θεοῦ ἐμφανίζεται ἕνας νέος ἄνθρωπος, ὁ ἄνθρωπος τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἀνακαινουργώνεται καὶ ἀναγεννιέται πνευματικά.

Ὁ νέος ἄνθρωπος τοῦ Χριστοῦ ζεῖ καὶ ἀπολαβαίνει τὶς δωρεὲς τοῦ Σταυροῦ. Γιατί μὲ τὴ Σταύρωση λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός:

«Καταργήθηκε ὁ θάνατος, συγχωρήθηκε ἡ προπατορικὴ ἁμαρτία, ἀπογυμνώθηκε ὁ Ἅδης, χαρίσθηκε ὡς δῶρο σὲ ὅλους ἡ Ἀνάσταση, δόθηκε δύναμη νὰ περιφρονοῦμε τὸν θάνατο, κατορθώθηκε ἡ ἐπάνοδος στὴν ἀρχαία μακαριότητα, ἀνοίχθηκαν οἱ πύλες τοῦ Παραδείσου, κάθισε ἡ ἀνθρώπινη φύση στὰ δεξιὰ τοῦ Θεοῦ, γίναμε παιδιὰ τοῦ Θεοῦ, γίναμε κληρονόμοι τοῦ Θεοῦ». Ὅλες αὐτὲς τὶς δωρεὲς καὶ τὰ χαρίσματα δίνει στὸν ἄνθρωπο ἡ μυστικὴ δύναμη ποὺ ἔρχεται ἀπὸ τὴ θυσία καὶ τὸ πανάγιο Αἷμα τοῦ Ἐσταυρωμένου. Σταυρωμένος ὁ Χριστὸς γιὰ ἐμᾶς, σταυρωμένοι ἐμεῖς μὲ τὸ Χριστὸ γιὰ τὴ σωτηρία μας. Ἀλήθεια, ἀγώνας καὶ ἀ¬γωνία εἶναι ὁ Σταυρός. Πῶς νὰ σταυρωθοῦμε ἐμεῖς μὲ τὸ Χριστό; Νὰ πῶς συμβουλεύει ὁ Ἅγιος Γερμανὸς Πατριάρχης τῆς Κωνσταντινούπολης:

«Κλεῖσε τὸ στόμα σου ὅταν ἐρεθίζεσαι ἀπὸ τὸ διάβολο νὰ βρίζεις καὶ νὰ καταλαλεῖς τὸν διπλανό σου».

«Κλεῖσε τὰ μάτια σου ὅταν ἡ βλαβερὴ ἡδονὴ τὰ παρασύρει στὴν καταστροφή».

«Γίνε κωφὸς ὅταν σὲ καταλαλοῦν καὶ σὲ βρίζουν».

«Δέσε τὰ χέρια σου γιὰ νὰ μὴν ἁρπάξουν ξένα πράγματα καὶ νὰ μὴν ἁπλώνουν σὲ ζημιογόνες πράξεις».

«Δέσε τὰ πόδια σου ποὺ πᾶνε νὰ περπατήσουν σὲ βάραθρα».

Χαρὰ στὸν καθένα, ποὺ καθὼς ὁ Χριστός, σηκώνει κι αὐτὸς τὸ σταυρό του καὶ σταυρὸς εἶναι τὸ Χρέος, ἡ εὐθύνη, ἡ θλίψη, ἡ θυσία, ἡ ἀγάπη. Νὰ πεθάνεις γιὰ τὸν κόσμο, γιὰ νὰ ζήσεις μὲ τὸ Θεό.

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ

Μετὰ τὴ Σταύρωση ἂν δὲν ἀκολουθοῦσε ἡ Ἀνάσταση, ἡ χριστιανικὴ θρησκεία θὰ εἶχε ταφεῖ μαζὶ μὲ τὸ Χριστὸ τὴ Μεγάλη Παρασκευὴ τὸ βράδυ στὸν ἴδιο Τάφο. Αὐτὸ φρόντισαν νὰ κάμουν οἱ Σταυρωτές. Ὁ φθόνος τῶν θρησκευτικῶν ἀρχόντων, ἡ δειλία τοῦ Ρωμαίου ἐπιτρόπου καὶ ἡ σύγχυση στὴ σκέψη τοῦ ὄχλου ὅπως προείπαμε, ὁδήγησαν τὸν Ἰησοῦ στὸ θάνατο ποὺ κατὰ τὴ θέληση τοῦ Θεοῦ, ἦταν οὐσιαστικὰ ἡ Ἀνάσταση καὶ ἡ ζωὴ τοῦ κόσμου. Οἱ πιστοὶ ὅλων τῶν αἰώνων θεμελιώνουν τὴν πνευματική τους ζωὴ στὴν βεβαιότητα ποὺ μᾶς ἔδωσαν οἱ Ἀπόστολοι ὅτι «Ἀναστήθηκε πραγματικὰ ὁ Χριστός».

«Δέστε, λέει ὁ Χριστὸς καὶ δείχνει στοὺς Ἀποστόλους τὰ σημάδια τῶν καρφιῶν στὰ χέρια καὶ στὰ πόδια, δέστε τὰ χέρια μου καὶ τὰ πόδια μου, εἶμαι ἐγὼ ὁ ἴδιος, ψηλαφῆστε καὶ βεβαιωθεῖτε ὅτι τὸ φάντασμα δὲν ἔχει σάρκα καὶ ὀστᾶ ὅπως βλέπετε νὰ ἔχω ἐγώ».

Βεβαιώνει ὁ ἴδιος τὴν Ἀνάστασή Του ἐπὶ 40 ἡμέρες. Ἐμφανίζεται στὴν Μαρία τὴν Μαγδαληνή, στὶς Μυροφόρες γυναῖκες, στὸν Πέτρο, στοὺς δύο Μαθητὲς ποὺ πηγαίνουν πρὸς Ἐμμαούς, στοὺς δέκα Ἀποστόλους ὅταν ἔλειπε ὁ Θωμάς, στοὺς ἑπτὰ μαθητὲς στὴ Λίμνη τῆς Τιβεριάδος, στοὺς ἕντεκα στὸ ὅρος τῆς Γαλιλαίας, στοὺς πεντακόσιους ἀδελφούς, σὲ ὅλους τους Ἀποστόλους στὴ Βηθανία, τὴν ἡμέρα τῆς Ἀνάληψης, στὸν ἀδελφόθεο Ἰάκωβο καὶ στὸν Ἀπόστολο Παῦλο. Παρουσιάζεται ἐπὶ σαράντα ἥμερες δημόσια, ποτὲ τὴν νύχτα, πάντα στὸ φῶς τῆς ἡμέρας.

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀδιάσειστο ἱστορικὸ γεγονὸς ποὺ πιστοποιεῖ τὴν θεότητά Του. Ἀποτελεῖ ἀντάξιο καὶ ἔνδοξο τέλος τῆς ἐπίγειας ζωῆς Του καὶ πραγματοποιεῖ ἐκεῖνο γιὰ τὸ ὁποῖο ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἦρθε στὸν κόσμο καὶ ἔχυσε τὸ Αἷμα Του, τὴν ἐπαναφορὰ τοῦ πεσμένου Ἀδάμ, τὴ θέωση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ἡ σωτηρία μᾶς γίνεται πραγματικότητα, μᾶς ἑνώνει μαζί Του, μᾶς κάνει μετόχους της νίκης Τοῦ ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου. Τὸ ἀνθρώπινο γένος ἀνασταίνεται μαζὶ μὲ τὸ Χριστό, (ἀναστήθηκε ἀπὸ τοὺς νεκροὺς πρῶτος καὶ θὰ ἀκολουθή¬σει τοῦ καθενός μας ἡ ἀνάσταση). Μαζὶ λοιπὸν μὲ τὸ Χριστό, βρίσκει ξανὰ τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ μπαίνει στὴν κοινωνία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Εἶναι πιὰ μία νέα ζωὴ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα. Ἀρχὴ ἀναδημιουργίας καὶ ἀνακαίνισης τῶν πάντων.

Ἡ Ἀνάσταση συγκλόνισε τοὺς Ἀποστόλους καὶ ἔγινε ἡ κινητήρια δύναμη ποὺ ἄλλαξε τὸν ψυχικό τους κόσμο, τὴ σκέψη, τὰ σχέδια καὶ τὶς ἀποφάσεις τους.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει ὅτι ἐὰν δὲν ἀναστήθηκε ὁ Κύριος ἡ πίστη τῶν Χριστιανῶν εἶναι ἄδεια περιεχομένου, αὐτοὶ δὲ ποὺ κήρυξαν τὴν Ἀνάσταση εἶναι ψεῦτες καὶ ψευδομάρτυρες μπροστὰ στὸ Θεό.

Ὁ Πέτρος τὴ μία μέρα δειλιάζει καὶ ἀρνεῖται τὸ Χριστὸ σὲ μία ὑπηρέτρια. Λίγες μέρες μετά, ἀτρόμητος διακηρύσσει δημόσια γιὰ τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Ἀνάσταση καὶ πιστεύουν τρεῖς χιλιάδες ἄνθρωποι. Δὲν δειλίασε μόνο ὁ Πέτρος μὰ ἀπελπίστηκαν καὶ πανικοβλήθηκαν ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι. Ὅταν ὅμως εἶδαν μὲ τὰ μάτια τοὺς τὸ Χριστὸ Ἀναστημένο, γίνονται ἀμέσως τολμηρότατοι καὶ λεοντόθυμοι ἄνδρες, ἀντιμετωπίζοντας ὁλόκληρο τὸν κόσμο. Ἐνδυναμώθηκαν καὶ περιφρόνησαν κάθε δυσκολία, «κινδύνους ποταμῶν, κινδύνους ληστῶν, κινδύνους ἐκ γένους, κινδύνους ἐθνῶν, κινδύνους ἐν πόλει, ἐν ἐρημία, ἐν ἀγρυπνίαις, ἐν λιμῶ καὶ δίψει, ἐν νηστείαις πολλάκις, ἐν ψύχει καὶ γυμνότητι».

Μεταβολὴ μοναδικὴ στὴν παγκόσμια Ἱστορία. Μεταβολὴ ψυχολογικὴ ποὺ μὲ τὸ αἷμα τοὺς ὑπόγραψαν τὴ μαρτυρία τους.

Τὰ ἱστορικὰ κείμενα ποὺ διηγοῦνται τὴν Ἀνάσταση καὶ τὶς ἐμφανίσεις τοῦ Κυρίου, ἡ ἀλλαγὴ τοῦ ἤθους τῶν Ἀποστόλων ποὺ μετὰ τὴν Ἀνάσταση ἔζησαν ζωὴ αὐτοθυσίας καὶ αὐταπάρνησης, γεμάτοι διωγμοὺς καὶ κακουχίες, ἡ ἀτρόμητη διάδοση τῆς πίστης στὸν Ἀναστημένο Χριστὸ μέχρι θυσίας καὶ αὐτῆς τῆς ζωῆς, τὰ συγκλονιστικὰ βιώματα τῶν πρώτων χριστιανῶν καὶ ὅλων τῶν ἁγίων ὅλων τῶν αἰώνων, παρέχουν τρανὴ ἀπόδειξη καὶ ἀδιάψευστη μαρτυρία ὅτι:

«Ἀληθῶς Ἀνέστη ὁ Κύριος».

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ

Μὲ τὴ Σάρκωση, τὸ θάνατο, τὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν ἀποστολὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τὴν ἥμερά της Πεντηκοστῆς, ὁλοκληρώθηκε καὶ ἀποκαλύφθηκε στὸν κόσμο ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ. Ἡ Ἐκκλησία ὑπῆρχε αἰώνια ἀφοῦ ἦταν στὴ θέληση τοῦ Θεοῦ καὶ στὸ σχέδιό Του νὰ δημιουργήσει καὶ νὰ σώσει τὸν κόσμο, μπῆκε μὲ τὴ δημιουργία τοῦ κόσμου στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας, ἀνήκει στὸ Θεὸ γιατί εἶναι δημιούργημά Του καὶ φανέρωση τῆς Βασιλείας Τοῦ πάνω στὴ γῆ.

Ὅπως ὁ Χριστὸς ἔτσι καὶ ἡ Ἐκκλησία, πρὶν ἀπὸ τὴν ἐπίγεια ὕπαρξή της, εἶχε πνευματικὴ καὶ οὐράνια ὕπαρξη, φανερώθηκε μὲ τὴ Σάρκωση τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ σωθοῦμε καὶ θὰ παραμείνει ἑνωμένη μὲ τὸ Χριστὸ «μέχρι τῆς συντέλειας τοῦ αἰῶνος». Μὲ τὸ τίμιο Αἷμα καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἔγινε ἕνα μαζί Του, ἐξαγνίσθηκε, ἁγιάσθηκε καὶ ἔχει ὡς κεφαλὴ τῆς τὸ Χριστὸ ἀφοῦ ἀποτελεῖ τὸ Σῶμα Του. Ἔτσι ἡ Ἐκκλησία εἶναι κέντρο καὶ ὄργανο συνέχισης καὶ διαιώνισης τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου, ἔλαβε μορφὴ θεανθρώπινου ὀργανισμοῦ, καθίδρυμα σωτηρίας μὲ ἱεραρχικὴ ὀργάνωση, ἐφοδιάστηκε ἀπὸ τὸ Χριστὸ μὲ ὅλα τὰ μέσα καὶ τὶς πνευματικὲς ἐξουσίες γιὰ νὰ συνεχίσει μὲ τὸ «τρισσὸ» ἀξίωμα, προφητικό, ἀρχιερατικό, βασιλικὸ τὴν ἐνσωμάτωση τῶν πιστῶν στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολική. Ἔχει μία κεφαλή, τὸ Χριστό, ἕνα Ἅγιο Πνεῦμα, ἕνα Σῶμα, μία Πίστη, ἕνα Βάπτισμα, μία Ἀρχή, ἕνα σκοπὸ χωρὶς τοπικοὺς καὶ χρονικοὺς περιορισμούς, νὰ περιλάβει στοὺς κόλπους τῆς ὅλους χωρὶς ἐξαίρεση τοὺς ἀνθρώπους, σὲ ὅλη τὴν ὑφήλιο, σὲ ὅλα τὰ πέρατα τῆς Οἰκουμένης γιὰ νὰ γίνει: «Μία Ποίμνη, Ἕνας Ποιμένας».

Σὰν μέλη τῆς ὑπολογίζονται καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ γιατί μὲ τὴ Χάρη ποὺ ὑπάρχει στὴν Ἐκκλησία - ἐξομολόγηση, Θεία Κοινωνία - γίνονται ἅγιοι, ἀγαθοί. «Δὲν ἦλθα νὰ καλέσω δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς νὰ μετανοήσουν» λέγει ὁ Κύριος. Ὁ Χριστὸς ἐξακολουθεῖ νὰ ζεῖ, νὰ διδάσκει, νὰ σώζει. Ὁ Χριστὸς μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μεταφυτεύει καὶ μεταγράφει τοὺς ἁγίους διὰ τοῦ θανάτου ἀπὸ τὴν ἐπίγεια «στρατευόμενη», στὴν οὐράνια «θριαμβεύουσα», Ἐκκλησία.

Δὲν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ σωθεῖ ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἀπὸ τοῦ Ἀδὰμ μέχρι τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ μέχρι τὴ συντέλεια τῶν αἰώνων γιατί Αὐτὴ εἶναι ἡ Κιβωτός, τὸ ἐργαστήριο τῆς σωτηρίας, ὁ οἰκονόμος, ὁ διαχειριστὴς τῆς Χάρης ποὺ ἁγιάζει καὶ σώζει. Τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας οἱ Χριστιανοὶ μὲ τὴν πίστη στὸ Χριστό, τὸ Βάπτισμα, τὴ Θεία Κοινωνία γίνονται τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀποτελοῦν μία μυστηριώδη κοινωνία, μυστηριώδη κοινότητα.

Αὐτὴ ἡ πνοὴ ποὺ δίνει ζωὴ καὶ δύναμη, συνεχίζει καὶ διαιωνίζει τὸ ἀπολυτρωτικὸ ἔργο, φέρνει καὶ ἑρμηνεύει ἀλάθητα τὶς αἰώνιες ἀλήθειες καὶ ἀξίες, εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς Λόγος καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.

Ὅπως προαναφέραμε, ὁ Χριστὸς ἐφοδίασε τὴν Ἐκκλησία μὲ πνευματικὲς ἐξουσίες, δωρεὲς καὶ μέσα γιὰ τὴν ἐπικράτηση τοῦ Σχεδίου Του. Ὁ ἴδιος ὅρισε καὶ τὴν Κυβέρνηση τῆς Ἐκκλησίας, τὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἱεραρχία ποὺ τὴν ἀποτελοῦν οἱ Ἐπίσκοποι, οἱ Ἱερεῖς καὶ οἱ Διάκονοι. Δὲν εἶναι διάσπαση τῶν μελῶν - κληρικῶν καὶ λαϊκῶν ἡ Ἐκκλησιακὴ Ἱεραρχία ἀλλὰ διάκριση ἀπὸ τὴν εἰδικὴ μυστηριακὴ Ἱερωσύνη ποὺ ἔχουν μόνο οἱ κληρικοὶ ἀπὸ τὴν Χειροτονία.

Αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας εἴμαστε μέλη. Ὁ Χριστὸς παραμένει πάντοτε μαζί μας, παρατείνεται στοὺς αἰῶνες, εἴμαστε ἀδιάσπαστα ἑνωμένοι μαζί Του μὲ τὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, τῆς Θείας Κοινωνίας, ποὺ εἶναι τὸ κέντρο τῆς Ἐκκλησίας Του στὴ γῆ.

«Λάβετε, φάγετε, τοῦτο εἶναι τὸ Σῶμα μου». «Πίετε ἀπὸ αὐτὸ ὅλοι διότι αὐτὸ εἶναι τὸ Αἷμα

μοῦ, ἐπικύρωση τῆς Νέας Διαθήκης, ποὺ χύνεται πρὸς σωτηρία πολλῶν διὰ νὰ συγχωρηθοῦν οἱ ἁμαρτίες τους».

«Ὅποιος τρώγει τὴ Σάρκα μου καὶ πίνει τὸ Αἷμα μου ἔχει ἀπὸ τώρα αἰώνια ζωὴ καὶ ἐγὼ θὰ τὸν ἀναστήσω τὴν τελευταία ἥμερά της κρίσεως». «Ἡ χάρη τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ νὰ εἶναι μὲ ὅλους τους Χριστιανούς».

Ἀμήν.

Μὲ εὐχὲς καὶ ἀγάπη Χριστοὺ  π. Ἰωάννης Βερνέζος Πρωτοπρεσβύτερος

Πνευματικὲς καταθέσεις καρδίας εἰς οἰκοδομὴν πιστῶν

ἀπὸ τὸ ἱερὸ Προσκύνημα τοῦ ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Ρώσσου

Ἐκδόσεις "Ὀρθόδοξος Κυψέλη" Θεσσαλονίκη

Πηγή:Ι.Μ.Παντοκράτορος