Τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας καὶ ἡ ἀπελευθέρωση ἀπὸ αὐτή.

Ἅγιος  Νικόλαος Βελιβιροβιτς

Μὲ τὴν ἁμαρτία, ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ μόνος του χωρίζεται ἀπὸ τὸ Θεό, ἀποξενώνει τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὸν φύλακα ἄγγελό του, καὶ δημιούργει τεῖχος μεταξύ του ἑαυτοῦ του καὶ της πηγης ὅλων τῶν καλῶν.

Ἡ διάπραξη τῆς ἁμαρτίας σημαίνει κήρυξη πολέμου ἐνάντια στὸ Θεὸ καὶ ὅλες τὶς εὐσεβεῖς δυνάμεις. Αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ παράλογο. Εἶναι σὰν ἕνα μαραμένο φύλλο τοῦ φθινοπώρου νὰ προσπάθει νὰ ἀντισταθεῖ στὸν ἄνεμο.

Καί, πράγματι, τὸ πιὸ παράλογο πράγμα ἀπὸ ὅλα συμβαίνει: ἕνας ἄνθρωπος κηρύσσει τὸν πόλεμο στὸν Θεό! Ἡ κήρυξη πομεμου μὲ τὸ Θεὸ ἔχει ὡς σίγουρο καὶ ἀναπόφευκτο ἀποτέλεσμα  τὴν καταστροφὴ τοῦ ἀνθρώπου , ἐὰν αὐτὸς δὲν ἔρθει γρήγορα σὲ αὐτογνωσία καὶ  μετανοήσει ζητώντας τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Ὁ προφητάναξ Δαβὶδ γνώριζε καλὰ τὴν τρομερὴ κατάσταση τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀφοῦ καὶ ὁ ιδιος  τὸ βίωσε. Ἐνίωσε ἀνείπωτο φόβο, σύγχυση, ἀδυναμία καὶ  μοναξιά. Ἐνίωσε τὰ βέλη τῶν ἀνθρώπων καὶ τὰ βέλη τῶν δαιμόνων. Ἀλλά, συνειδητοποιώντας τὴν  ἀπαίσια κατάστασή του,  ἀναγνώρισε τὴν ἁμαρτία του, ἔπεσε στὰ γόνατα ἐνώπιόν του Θεοῦ καὶ μὲ δάκρυα μετανοίας καὶ λόγια  ἀγωνίας ποῦ ἔκαιγε μέσα του σὰν φωτιὰ προσευχήθηκε στὸ Θεό  νὰ τὸν συγχωρέσει ὡς φιλεσπλαχνος Πατέρας. Καί, ὅταν ὅλα πλέον  συγχωρέθηκαν, αἰσθάνθηκε ἀπερίγραπτη μακαριότητα. Αὐτὴ τηη μακαριότητα ποῦ ἐνίωθε δὲ  μποροῦσε νὰ τὴν ἐκφράσει μὲ λόγια.  Μπόρεσε μόνο νὰ ἀναγνωρίσει, νὰ ἐπιβεβαιώσει καὶ νὰ μᾶς διαβεβαιώσει γιὰ τὴν κατάσταση τῆς ἁμαρτωλότητας καὶ τὴν κατάσταση τῶν ζητούντων τὴν συγχώρεση ἀπὸ τὸν Θεό, μὲ βάση τὴν ἄμεση ἐμπειρία του καὶ τὶς δύο προϋποθέσεις:

 "Εὐλογημένος εἶναι αὐτὸς τοῦ ὁποίου ὑπέρβαση ἔχει συγχωρεθεῖ, τοῦ ὁποίου ἡ ἁμαρτία καλύπτεται» (Ψαλμὸς 32:1 ).

Ποιὰ εἶναι αὐτὴ ἡ εὐλογία; Ἡ ἐλευθερία, τὸ θάρρος, ἡ ἀπερίγραπτη χαρά, δύναμη, ἀντοχή, ἡ σαφήνεια τῆς σκέψης καὶ τῆς συνείδησης, ἡ εἰρήνη, ἡ ἐλπίδα στὸ Θεό, ἡ δοξολογία πρὸς τὸν Θεό, ἡ ἀγάπη γιὰ τοὺς γείτονές του, καὶ τὸ νόημα στὴ ζωὴ κάποιου! Μὲ ἄλλα λόγια: τὸ φῶς, χαρὰ καὶ ἡ δύναμη εἶναι ἡ εὐλογία. Αὐτὴ εἶναι ἡ εὐλογία ποὺ ἐκεῖνος στὸν ὁποῖο συγχωρεθεῖ  ἡ ἁμαρτία αἰσθάνεται ἐδῶ στὴ γῆ. Ἐὰν αὐτὸ εἶναι ἔτσι, τότε ποιὰ εἶναι ἡ εὐλογία ποὺ τὸν περιμένει στὸν οὐρανό, " ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη» (Ἃ Κορινθίους 2:9);

Ὁ Κύριος ὁ Θεός μας, νὰ μᾶς συγχωρήσεις τὶς παραβάσεις μας με τὸ  ἄπειρο ἔλεός Σου, καὶ νὰ καλύψει τὶς ἁμαρτίες μας! Ἀμήν.