Εὐγένιος Lufika. Ἄνδρας 33 ἐτῶν. Χρόνια τώρα ἀνάπηρος σὲ καροτσάκι. Ὅμως πιστός, εἰρηνικός, εὐγενής, καρτερικός.
Ἡ ἱεραποστολὴ φρόντισε καὶ τοῦ ἐξασφάλισε καινούργιο ἁμαξάκι.Μοῦ εἶπαν ὅτι εἶναι στὴν αὐλή μας. Τὸν πλησίασα. Κάθισα στὸ καινούργιο μεταφορικὸ μέσο του. Πιάσαμε τὴν κουβέντα καὶ μοῦ διηγήθηκε.
«Γεννήθηκα στὶς 31.5.1975. Εἶχα πατέρα, μητέρα καὶ τέσσερα ἀδέλφια. Ἐγὼ δεύτερος ἀπὸ πάνω. Ὅλοι μας Ρωμαιοκαθολικοί. Ζούσαμε στὸ Κολουέζι. Στὰ ἔξι μου γράφτηκα στὸ Δημοτικὸ Σχολεῖο, ποῦ, μὲ πολλὰ ἐμπόδια, τὸ τελείωσα στὰ δεκαέξι μου, τὸ 1991. Πῆγα σὲ Κολλέγιο γιὰ γυμνασιακὲς σπουδές.
Ὅταν ἀκόμη ἤμουν στὸ Δημοτικὸ Σχολεῖο, μᾶς ἐπισκεπτόταν συχνὰ μιὰ θεία μου, ποῦ ἦταν Ὀρθόδοξη καὶ μᾶς μιλοῦσε γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία. Τὴν ἄκουγα μὲ προσοχὴ καὶ μέσα μου κάτι ἰδιαίτερο αἰσθανόμουν.
- Θεία, θέλω νὰ γίνω κι ἐγὼ Ὀρθόδοξος, τῆς εἶπα.
- Νὰ τὸ δοῦμε, μοῦ ἀπάντησε.
Τὸ 1988, 13άρης, βαπτίστηκα. Φόρεσα τὸν Χριστὸ μέσα στὴν ἐκκλησία τοῦ ἁγίου Γεωργίου, στὸ Κολουέζι.
Τώρα «ὁμολογῶ ἓν βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν» κι αὐτὸ τὸ βάπτισμα θὰ μένει μέσα στὸ πνεῦμα μου• δὲν θὰ τὸ ξεχάσω ποτέ!
Ἕνα λυπηρὸ γεγονὸς στὴ ζωή μου τὰ ἀνέτρεψε ὅλα. Ἡ πολιτικὴ κατάσταση τῆς πατρίδας μου τὸ 1992 ἦταν τραγική. Ἕνας ἐμφύλιος πόλεμος ξέσπασε στὴν ἐπαρχία Κατανγκα. Ἔπρεπε νὰ φύγουμε γιὰ νὰ σωθοῦμε. Εἴμασταν ἂπ’ τὸ Κασᾶι. Ὑποβληθήκαμε σὲ ἔκτακτη, ὑποχρεωτικὴ προσφυγιά.
Μιὰ μιζέρια μᾶς ἀκολούθησε πλέον. Τὸ μέλλον μᾶς σκοτεινό.
Ἔμεινα ὀρφανός. Ὁ πατέρας μου δὲν ἄντεξε τὶς κακουχίες αὐτῆς τῆς....προσφυγιᾶς• πέθανε!
Ἔμεινε ἡ μάνα μου χήρα μὲ πέντε παιδιὰ μικρὰ κι ὅλα τους τὰ προβλήματα: δρόμος, πείνα, ἀρρώστιες, ἀβεβαιότητα…
Ἤρθαμε (πῶς ἤρθαμε) στὸ Κασᾶι, ἐδῶ στὴν Κανάνγκα. Δυστυχία ἀπερίγραπτη. Χιλιάδες οἱ πρόσφυγες, ὅπως ἐμεῖς.
Ἐγὼ ἀποφάσισα νὰ πάω στὸ Μπουζιμάι. Ἀφέθηκα νὰ μ’ ὁδηγεῖ ὁ ἄνεμος ὅπου φυσοῦσε. Μιὰ ἐλπίδα μὲ κράταγε στὴ ζωή. Πουλοῦσα πόσιμο νερὸ στοὺς διψασμένους μ’ ἕνα μπιτόνι στὸ κεφάλι. Ἄλλοτε ἔκανα τὸ χαμάλη κ.λπ. Δύσκολο νὰ νοικιάσω κανένα δωμάτιο. Ἦταν ἀκριβά. Μέρα-νύχτα ἔμενα στὸ ὕπαιθρο. Ἄχ! ἐκεῖνα τὰ βράδια• μόνος, κάτω ἂπ’ τὸν οὐρανὸ μὲ τ’ ἄπειρα ἄστρα ἢ τὴ συννεφιὰ μὲ τὴ βροχὴ καὶ τὶς ἀστραπές, ποῦ μ’ ἀγρίευαν…
Κάποτέ μου ‘ρθὲ ξαφνικὰ μιὰ ἰδέα• νὰ πουλῶ αὐγὰ βρασμένα ἢ ὠμά. Αὐτὴ ἡ δουλειὰ ἦταν ἀποδοτική. Κατάφερνα νὰ ζῶ καὶ νὰ στέλνω κάθε ἑβδομάδα κάτι στὴν φτωχιὰ τὴ μάνα μου, ποὺ πάλευε κι αὐτὴ στὴν Κανάνγκα νὰ βολεύει τὰ μικρότερα ἀδέλφια μου.
Δούλευα νύχτα-μέρα. Σύχναζα καὶ στοὺς τόπους ὅπου ἔσκαβαν οἱ ἐργάτες ψάχνοντας νὰ βροῦν διαμάντια. Ἐλπίδα καὶ μόχθος!
Ἦταν Ἰούλιος μήνας τοῦ 1999. Ἤμουν στὰ 24 χρόνιά μου. Στὴν ἀκμὴ τῆς δουλειᾶς μου. Ὅταν ἄρχιζα νὰ βλέπω φῶς στὴν ἄκρη τοῦ τοῦνελ. Βράδυ• σκοτάδι• 11 κοντὰ στὰ μεσάνυχτα• δὲν ἔβλεπα μπροστά μου καὶ …ἔπεσα σ’ ἕνα λάκκο, Θεέ μου! Εἴκοσι δύο μέτρα βάθος. Ἦταν ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἀνοίγουν οἱ ἐξερευνητὲς ἀδαμάντων καὶ ὅταν τελειώσουν δὲν φροντίζουν κάπως νὰ τοὺς σκεπάσουν. Σκοτοδίνη, σόκ, δὲν πολυκατάλαβα τί συνέβη, ἤμουν ἀκόμη ζεστός, ἔπειτα ἄρχισαν οἳ φοβεροὶ πόνοι στὴ μέση μου.
Ἄρχισα νὰ φωνάζω γοερά• “Βοήθειαααα”.
Κάποιοι μ’ ἄκουσαν. Μὲ σχοινιὰ προσπάθησαν καὶ μ’ ἔβγαλαν. Ὁ Θεὸς νὰ τοὺς ἔχει καλά, ὅποιοι κι ἂν ἤσαν. Δὲν τοὺς γνωρίζω.
Ὅμως ἡ σπονδυλική μου στήλη μὲ …πρόδωσε! Τὸ κατάλαβα μετὰ ὅταν δὲν μποροῦσα νὰ περπατήσω οὔτε καὶ νὰ σταθῶ ὄρθιος. Μὲ πῆγαν σηκωτὸ στὸ νοσοκομεῖο (στὸ Μπουζιμάι). Μακρὰ θεραπεία.
Ἐπέζησα, ἀλλὰ ἀτροφικός, πάνω σὲ μιὰ καρέκλα μὲ ρόδες. Μοῦ τὸ εἶπαν οἱ γιατροί, τὸ καταλάβαινα καὶ ὁ ἴδιος• θὰ ἔμενα γιὰ πάντα ἀνάπηρος!
Δὲν ἀπελπίστηκα, δὲν ἀπογοητεύθηκα γιὰ τὸ ἀνάπηρο κορμί μου. Ἡ σκέψη ὅτι εἶχα μία Ὀρθόδοξη πίστη μου ἔδινε κουράγιο, ἀντοχή, δύναμη.
Ἡ οἰκογένειά μου συνέχιζε νὰ ἀνήκει στὴ ρωμαιοκαθολικὴ ( παπικὴ ) ὁμολογία . Αὐτὸ μ’ ἀπασχολοῦσε.
Προσευχόμουν, ἔψαλλα, δοξολογοῦσα τὸν Θεό, ζοῦσα μὲ Ὀρθόδοξο τρόπο. Ἐδῶ στὴν Κανάνγκα βρέθηκα μὲ τὴ μητέρα καὶ τὰ ἀδέλφια μου.
Ἀρχίσαμε ν’ ἀκοῦμε ἀνελλιπῶς τὶς ἐκπομπὲς τοῦ Ὀρθοδόξου ραδιοφωνικοῦ σταθμοῦ «Ἡ φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξίας». Ἄλλαξαν ὅλα στὸ σπίτι μας, στὴν οἰκογένειά μου.
Τὸ 2007 ὅλοι βαπτίστηκαν στὸ βαφτιστήρι τοῦ ἁγίου Ἀνδρέα. Τώρα ὅλοι εἴμαστε ὁμόδοξοι, Ὀρθόδοξοι.
Καὶ ἐγὼ «μένω στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ τώρα καὶ γιὰ πάντα καὶ στοὺς αἰῶνες!».
Τελείωσε τὴ διήγηση τοῦ ὁ εὐγενὴς Εὐγένιος μ’ ἕνα χαμόγελο, ποὺ τοῦ φώτιζε τὸ πρόσωπο καὶ ἀντικατόπτριζε τὸ ἤρεμο ἐσωτερικό του καὶ τὸν ἔκανε ἐξαιρετικὰ συμπαθῆ καὶ ἀξιοθαύμαστο.
«Μεγάλα τὰ τῆς πίστεως κατορθώματα».
Ὁ Κεντρώας Ἀφρικῆς Ἰγνάτιος
Διαβάζω καὶ ξαναδιαβάζω αὐτὴ τὴν ἱστορία καὶ κάθε φορᾶ βρίσκω ἕνα λόγο ποὺ μὲ κάνει νὰ συγκινηθῶ.Ἴσως γιατί δὲν ἔχω τὴν πίστη καὶ τὴν δοξολογία ποὺ ἔχει αὐτὸς ὁ νέος Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς μὲ εἰδικὲς ἀνάγκες. Ἴσως γιατί ἐγὼ ( καὶ σχεδὸν οἱ περισσότεροι Νεοέλληνες ) δὲν ζήσαμε σὲ τέτοιες στερήσεις καὶ δὲν μοχθήσαμε μέσα σὲ τόσο ἀντίξοες συνθῆκες. Ἴσως γιατί ἐμεῖς θεωροῦμε αὐτονόητο νὰ εἴμαστε Ὀρθόδοξοι ἀπὸ παράδοση καὶ ὄχι ἀπὸ ἀληθινὴ πίστη.Ἴσως γιατί σκέφτομαι τί λόγο θὰ δώσουμε μπροστὰ στὸ Θεό, ὅταν ἐμεῖς ἔχουμε δίπλα μας ναούς, μοναστήρια, τόσες πνευματικὲς εὐκαιρίες, ἀλλὰ πηγαίνουμε σπάνια γιὰ ἐκκλησιασμό, ἐξομολόγηση, Θεία Κοινωνία ! Ἴσως γιατί σκέφτομαι ὅτι ἐλάχιστοι ἀπὸ ἐμᾶς θὰ μπορούσαμε, μέσα σὲ τόσες δυσκολίες ( πόλεμος, προσφυγιά, ὀρφάνια, σκληρὴ δουλειά, ἀναπηρία ) νὰ δοξολογήσουμε τὸ Θεὸ ! Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ καὶ νὰ κάνουμε ἱεραποστολὴ στὴν οἰκογένειά μας, ἂν ζοῦσε μέσα στὴν ἀδιαφορία ἢ στὴν ἀθεΐα ! Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ καὶ νὰ ζοῦμε ἀπὸ τώρα τὴν μακαριότητα τῆς αἰωνιότητας !
Ἡ Θεία του Εὐγένιου, ὁ ἴδιος ὁ Εὐγένιος, εἶναι μορφὲς ἀνώνυμες, μικροὶ ἱεραπόστολοι, ἐκεῖ ποὺ ἡ Ὀρθοδοξία, χωρὶς πολλὰ μέσα, ἐπιτελεῖ ἕνα μεγάλο ἱεραποστολικό, ἐκπαιδευτικὸ καὶ φιλανθρωπικὸ ἔργο. Ἴσως ἡ ἱστορία αὐτὴ νὰ συγκινοῦσε κάποιον Ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα ἢ τὴν Κύπρο γιὰ νὰ βοηθήσει τὴν Μητρόπολη Κεντρώας Ἀφρικῆς νὰ ἀποκαταστήσει ( ἂν γίνεται ) τὴ σπονδυλικὴ στήλη τοῦ Εὐγένιου. Μία σκέψη κάνουμε, χωρὶς νὰ ξέρουμε τὴ πραγματικὴ κατάστασή του.
Ἡ ἱστορία, ὅμως, αὐτὴ ἔχει καὶ ἕνα ἄλλο νόημα. Δείχνει τὸ πόσο πολὺ πιάνουν τόπο τὰ χρήματα ποὺ προσφέρουμε στοὺς συνανθρώπους μας, μέσω τῆς Ὀρθόδοξης Ἱεραποστολῆς. Καὶ πόσο εἶναι ἀνάγκη οἱ τοπικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες νὰ προετοιμάζουν Ὀρθόδοξους ἱεραποστόλους ( ἱερεῖς καὶ λαϊκοὺς ) γιὰ νὰ διακονήσουν τὸν ἄγνωστο ἄνθρωπο σὲ κάθε γωνιὰ τοῦ πλανήτη. Εἶναι ἠθική μας ὑποχρέωση νὰ προβάλλουμε τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας σὲ κάθε ἄνθρωπο, σὲ κάθε γωνιὰ τοῦ πλανήτη. Γιατί ὑπάρχουν διαμάντια στὸ Κογκό. Ὄχι σὰν αὐτὰ ποὺ ψάχνουν οἱ ἀδαμαντοθῆρες, ποὺ γίνονται αἰτία πολέμων, ἀλλὰ σὰν τὸν Εὐγένιο καὶ πολλοὺς ἄλλους ἀνθρώπους μὲ καθαρὴ καρδιά, μὲ ἀγάπη Χριστοῦ, μὲ δοξολογία Θεοῦ.
Ἀπὸ τὸ τεῦχος 106 , τοῦ Ὀρθόδοξου Ἱεραποστολικοῦ περιοδικοῦ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΕΘΝΗ , Ἀπρίλιος -Μάιος 2008, Ἰω. Γενναδίου 14, 11521, Ἀθήνα, τηλέφωνο 210 7272314-317, φὰξ 210 7272310 ( ἐτήσια συνδρομὴ 5 εὐρώ, γιὰ φοιτητὲς καὶ μαθητὲς 2,5 εὐρὼ )
Ὅσοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ἐπιθυμοῦν νὰ προσφέρουν στὴ Ἱερὰ Μητρόπολη Κεντρώας Ἀφρικῆς, ἂς στείλουν τὴν ἀγάπη τοὺς μέσω τοῦ Γραφείου Ἐξωτερικῆς Ἱεραποστολῆς τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Πληροφορίες στὴν Ἀποστολικὴ Διακονία.
Πηγή: http://ierapostoli.wordpress.com/2009/01/12/metastrofi_congo/
Ἀπό:Ἀπόψεις ἠια τὴν Μονὴ Βατοπαιδίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου