Μία ἀνάρτηση γιὰ τὴν ὁποία δὲν μπόρεσα νὰ βρῶ τίτλο!

Αὐτὰ τὰ λόγια ἀπηύθυνα στοὺς μαθητὲς µοὒ (λέει ὁ Δάσκαλος), στὸ 2ο ΕΠΑΛ Ἀχαρνῶν, γιὰ τὴν ἐπέτειο τῆς 25ης Μαρτίου:

«Σκέφτηκα νὰ σοὺ µἰλήσω γιὰ τὸν Καραϊσκάκη, ἀλλὰ τὸ µὑαλό σου θὰ πάει στὸ γήπεδο.
Σκέφτηκα νὰ σοὺ µἰλήσω γιὰ τὸ 21, ἀλλὰ ὁ νοῦς σου θὰ πάει στὴν Ὀρίτζιναλ.
Συλλογίστηκα πολὺ γιὰ νὰ καταλήξω, ἂν ἀξίζει νὰ σὲ ταλαιπωρήσω γιὰ κάτι τόσο µἀκρινό, τόσο ξένο.
Δύο αἰῶνες πίσω κάποια γεγονότα, τί νὰ λένε σὲ σένα; Σὲ σένα ποὺ ?ἰάζεσαι νὰ φύγεις, νὰ πᾶς γιὰ τσιγάρο, γιὰ καφὲ ἢ γιὰ κάτι ἄλλο…

Θὰ σοὺ µἰλήσω λοιπὸν προσωπικά.
Ἐγώ, ὁ δάσκαλος ποὺ δούλεψα ἕνα χρόνο σ’ αὐτὸ τὸ σχολεῖο καὶ σὲ δεκαπέντε µἔρες φεύγω γι’ ἀλλοῦ, σὲ σένα ποὺ εἶσαι ἐδῶ ἕνα, δύο, τρία ἢ καὶ περισσότερα χρόνια, θὰ σοὺ µἰλήσω σταράτα, γιὰ νὰ σοὺ ἐκφράσω δύο σκέψεις µοὔ:



Οἱ µἀθητὲς ποὺ συνάντησα µἔσα στὶς τάξεις, οἱ µἀθητὲς ποὺ δίδαξα φέτος, στὴ συντριπτική τους πλειονότητα µἐ σέ?ἄστηκαν, ἂν καὶ δὲν ἀνταποκρίθηκαν στὶς ἀπαιτήσεις τοῦ µἀθήµατος.
Πολλοὶ ὄµως ἀπὸ τοὺς ὑπόλοιπους µἀθητὲς δὲ µἐ σέ?ἄστηκαν, µἐ προσέ?ἀλαν κατ’ ἐπανάληψη. Μὲ ἔργα, µἐ λόγια, µἐ ὕ?ρεῖς. Δείχνοντας ἕνα χαρακτήρα κι ἕνα ἦθος ποὺ µἐ σόκαρε, ποὺ µ’ ἔ?ἀλε σὲ µἐλαγχολικὲς σκέψεις.

Αὐτὸ τὸ φαινόµενο ἀποδεικνύει πὼς κάτι σάπιο ὑπάρχει σ’ αὐτὸ τὸ σχολεῖο, πώς, ἐκτός του γνωστικοῦ ἐλλείµµατος, τὸ συγκεκριµένο σχολεῖο χωλαίνει δραµατικὰ καὶ στὸ ἠθικοπλαστικό του ἔργο, στὴ διαµόρφωση δηλαδὴ τῶν µἀθητικῶν ψυχῶν καὶ πνευµάτων.
Καὶ ἡ εὐθύνη γι’ αὐτὴ τὴν ἀποτυχία εἶναι εὐθύνη ἀποκλειστικὰ δικὴ µἄς: τῶν...
δασκάλων σας καὶ τῶν γονιῶν σας.
Δὲν ἔχουµε κατορθώσει νὰ σᾶς δείξουµε πώς, χωρὶς ἀρχές, ἡ ζωὴ σᾶς αὔριο θὰ εἶναι µἴα κόλαση, πώς, χωρὶς ὄνειρα καὶ στόχους, θὰ χρειαστεῖτε ὑποκατάστατα, θὰ καταφύγετε πιθανὸν σ’ ἐπιλογὲς ποὺ θὰ σᾶς ξεφτιλίσουν, θὰ σᾶς κάνουν νὰ σιχαίνεστε τὸν ἑαυτό σας, θὰ σᾶς γεµίσουν τὴ ζωὴ πλήξη καὶ κούραση, θὰ σᾶς γεράσουν πρόωρα.

Ἂν ὄµως θέλετε µἴα σύµ?οὐλὴ ἀπὸ ἕνα δάσκαλο, σκεφτεῖτε τὸ παραδειγµα τοῦ Μακρυγιάννη, ποὺ ἔφτασε ἀγράµµατος µἔχρι τὰ πενήντα σχεδόν, γιὰ νὰ καταλᾶ?εἰ τότε, πὼς ἡ µὄρφωση, ἡ καλλιέργεια, ἦταν τὸ ὅπλο ποὺ ἔλειπε ἀπ’ τὴν προσωπική του θήκη. Καὶ κάθισε µἐ πολλὴ δυσκολία καὶ χωρὶς δάσκαλο κι ἔµαθε πέντε κολλυβογράμματα, γιὰ νὰ µἂς πεῖ τὴν ἱστορία τοῦ ?ἴου του, τὸ παραµύθι τῆς ἐπανάστασης τῶν ὑπόδουλων Ρωµιῶν.
Αὐτὸ τὸ παραδειγµα εἶναι γιὰ σένα τὸ πιὸ κατάλληλο, καὶ µπορεῖς τριάντα χρόνια νωρίτερα ἀπὸ τὸ στρατηγὸ Μακρυγιάννη ν’ ἀκολουθήσεις τὸ δρόµο ποὺ ἐκεῖνος ἔδειξε, τὸ µὀνοπάτι τῆς καλλιέργειας, τὸ δρόµο τῆς παιδείας, τὴ λεωφόρο της προσωπικῆς σου προκοπῆς.

Δὲν εἶστε σὲ τίποτε λιγότερο ἱκανοὶ ἀπὸ τὸ µπάσταρδο γιὸ τῆς καλογριᾶς, τὸν Ἄρ?ἀνίτη Γιώργη Καραϊσκάκη. Ἦταν κι αὐτὸς ἀθυρόστοµος σὰν κι ἐσᾶς, ἀλλὰ εἶχε αὐτὸ ποὺ ἀπὸ τὰ’ ἄλ?ἀνικὰ µἄθαµε σὰν «µπέσα». Ἦταν πάνω ἂπ/ ὅλα µπεσαλής.
Αὐτὸ θὰ ‘θελα νὰ ἔχετε κι ἐσεῖς: Ὑπευθυνότητα, µπέσα, τσίπα. Ν’ ἀναλαµ?ἄνετε τὶς εὐθύνες σας, ν’ ἀπεχθάνεστε τὴν ὑποκρισία, νὰ σιχαίνεστε τὸ συµφέρον, νὰ µἰσεῖτε τὸ ψέµα καὶ τὴν εὐθυνοφο?ἴα.

Ἡ ἀγάπη γιὰ τὸν τόπο του, ἡ λατρεία γιὰ τὴν πατρίδα του, ἦταν αὐτὸ ποὺ χαρακτήριζε τὴ ζωὴ τοῦ Νικήτα Σταµατελόπουλου, τοῦ Νικηταρᾶ.

Ἀγωνίστηκε στὴ διάρκεια τῆς ἐπανάστασης, συνέ?ἀλε στὴν ἀπελευθέρωση τῆς πατρίδας του κι ἔπειτα φυλακίστηκε, γιὰ νὰ χαθεῖ σ’ ἕνα στενοσόκακο τοῦ Πειραιᾶ, σχεδὸν τυφλωµένος, πάµπτωχος κι ἐγκαταλειµµένος ἀπ’ ὅλους. Δὲ ζήτησε τίποτε ἀπὸ τὴν ἐλεύθερη Ἑλλάδα. Κι ὅταν οἱ γύρω του τὸν παρακινοῦσαν ν’ ἀπαιτήσει ἀπὸ τὴν κύ?ἔρνηση µἴα πλούσια σύνταξη, ἀπαντοῦσε πὼς ἡ πατρίδα τὸν ἀµεῖ?εἰ πολὺ καλά, λέγοντας ψέµατα, γιὰ νὰ µἢν πρόσ?ἄλει τὴν πατρίδα του.

Εἶναι δύσκολο, τὸ κατανοῶ, τὸ παραδειγµα τοῦ Νικηταρᾶ. Ἀλλὰ νοµίζω πὼς κι ἐσεῖς εἶστε ἱκανοὶ γιὰ τὰ δύσκολα. Μπορεῖτε ν’ ἀκολουθήσετε τὸ δρόµο τῆς ἀξιοπρέπειας. Νὰ προσπαθήσετε τίµια καὶ µἐ ἀγωνιστικότητα γιὰ σᾶς καὶ γιὰ τὸ µἔλλον τῆς οἰκογένειας ποὺ αὔριο θὰ κάνετε.

Ξέρω, καταλα?αἴνω, ἀντιλαµ?ἀνοµαι πὼς σᾶς προτείνω µἴα διαδροµὴ ζωῆς δύσκολη καὶ ἀπαιτητική, ὅταν δίπλα σας κυριαρχεῖ ὁ εὔκολος δρόµος τῶν γονιῶν, τῶν δασκάλων, τῶν πολιτικῶν τῆς ἐποχῆς στὴν ὁποία µἐγαλώνετε.

Όµως κάθε ἐποχὴ ἐλπίζει στοὺς νέους της. Περιµένει ἀπ’ αὐτοὺς νὰ σηκώσουν ψηλὰ
καὶ µ’ ἐπιτυχία τὴ σηµαία τοῦ ἀγώνα καὶ νὰ ὁδηγήσουν τὴν πατρίδα τους, τὸν τόπο τους, σὲ καλύτερες µἔρες, σὲ πιὸ φωτεινὲς σελίδες.

Κι ὅταν ?λέπω τὴν ἐποχὴ µἂς νὰ µἀραζώνει χωµένη στὴν ἀλλοτρίωση, νὰ ξεψυχᾶ ἀπὸ τὴν τηλεοπτικὴ ἀνία, νὰ µοὐχλιάζει ἀπ’ τὸ κυνήγι τῆς εὐκολίας,

μόνο σὲ σᾶς ἐλπίζω, στὴν εἰλικρινῆ σας διάθεση ν’ ἀγωνιστεῖτε, ν’ ἀντισταθεῖτε, νὰ πολεµήσετε, νὰ νικήσετε..

Μὴ µἂς ἀπογοητεύσετε».



Μοῦ τὸ ἔστειλε μὲ email ἕνας πολὺ καλός μου φίλος....
Ἀπό:Θαλαμοφύλακας.
To εἴδαμε στὸ:Ἤπειρος-Ἑλλὰς