Ὅταν κοινωνῶ τοὺς ἀνθρώπους, διηγιόταν χαρακτηριστικὰ ἄλλοτε ὁ μακαριστὸς γέροντας Ἰάκωβος, ποτὲ δὲν κοιτάζω τὰ πρόσωπά τους.
Μερικὲς φορὲς ὅμως μου λέει ὁ λογισμὸς νὰ τὰ κοιτάξω.
Τότε βλέπω μερικὰ πρόσωπα νὰ ἔχουν μορφὴ σκύλου, πιθήκου ἢ ἄλλων ζώων.
Εἶναι φοβερὴ ἡ μορφή τους. Βλέπω ὅμως καὶ μερικὰ ἤρεμα καὶ ἱλαρὰ ποὺ μετὰ τὴ θεία μετάληψη λάμπουν σὰν τὸν ἥλιο.
Μία φορὰ τοῦ εἶπε κάποιος συλλειτουργός του: Μ’ ἔκαψε ἡ θεία Κοινωνία!…
Ἐγώ, ἀπάντησε ὁ γέροντας, δὲν αἰσθάνθηκα νὰ μὲ καίει.
Ἀντίθετα, ζοῦσε τόσο ἔντονα τὴ μέθεξη τοῦ δεσποτικοῦ Σώματος, ὥστε ἀνακαινιζόταν ψυχικὰ καὶ σωματικά.
Σήμερα ποῦ κοινώνησες, εἶπε σ’ ἕνα πνευματικό του παιδί, βλέπεις πῶς αἰσθάνεσαι; Ἐγὼ αἰσθάνομαι ἔτσι πάντοτε. Ὁ Χριστὸς βρίσκεται... μέσα μου πάντα.
πηγή: Ἕνας ἅγιος Γέροντας, ὁ μακαριστὸς π. Ἰάκωβος», ἔκδ. Ι.Μ.Ὁσίου Δαβίδ, Εὐβοίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου