Ρώμ. ΣΤ΄ 18-23
Ὅσο περισσότερο διὰ τῆς μετανοίας συνειδητοποιεῖ ὁ ἄνθρωπος τὴν τραγικὴ κατάσταση, ἐντός της ὁποίας ἔχει ξεπέσει, ἀλλὰ ταυτοχρόνως ὅσο βλέπει καὶ αὐτὴν στὴν ὁποία θὰ πρέπει νά...βρίσκεται ως τέκνο Θεου, τόσο καὶ περισσότερο αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη, νὰ γίνει ἐπιτέλους ἀπελεύθερος Χριστοῦ.
Γι’ αὐτὴ λοιπὸν τὴ δίψα και την πορεία μας πρὸς τὸ φῶς, κάνει λόγο τὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα.
Και πάλι ὀ Απόστολος των Εθνων, ἀπευθύνεται πρὸς τοὺς Χριστιανούς της Ρωμης, οἱ ὁποῖοι ἔφεραν ἕνα ἀρνητικὸ παρελθόν, ἕνα παρελθὸν ἁμαρτίας, προτοῦ ἀκόμη πιστέψουν στὸ Χριστό. Τοὺς ἀναπτύσσει μὲ «τετραγωνικὴ λογική», χρησιμοποιώντας «κατ’ οἰκονομία» τὴν ἀνθρώπινη εἰκόνα τῆς δουλείας, καὶ τοὺς τονίζει ὅτι δὲν μποροῦν πλέον νὰ εἶναι σκλάβοι στὴν «εὐπερίστατον ἁμαρτίαν» (Ἑβρ. ἲβ΄ 1.) καὶ νὰ ὑποδουλώνουν τὸ εἶναι τους σὲ πράξεις ἀντίθετες πρὸς τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Καὶ τοῦτο, διότι τὴν «κοσμοθεωρία» μας, νομοτελειακῶς, ἀκολουθοῦν πάντοτε καὶ οἱ ἀνάλογες συνέπειες. Καὶ ἐν προκειμένω «τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας, θάνατος» (Ρώμ. στ΄ 23). Ὁ μισθὸς δήλ. μὲ τὸν ὁποῖον ἡ ἁμαρτία πληρώνει τοὺς δούλους της, εἶναι ὁ θάνατος.
Τι κι ἂν κατηγοροῦν, ἀγαπητοί μου, κάποιοι, τὸ γνήσιο Ὀρθόδοξο κήρυγμα για «ἠθικισμό»; Τί κι ἂν ὁρισμένοι «νεονικολαϊτες» προσπαθοῦν νὰ συμβιβάσουν τὰ ἀσυμβίβαστα, λέγοντας καὶ γράφοντας πλεγματικὰ ὅτι, μπορεῖ δῆθεν ὁ πιστὸς νὰ «γεύεται» τὰ «πάθη τῆς ἀτιμίας» (Ρώμ. ἃ΄ 26) καὶ ταυτοχρόνως νὰ εἶναι τέκνο Θεοῦ εὐλογημένο; Ὁ λόγος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι καὶ θὰ παραμένει ἐσαεὶ ξεκάθαρος. «Τὰ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας, θάνατος».
Ναι, ἀπο την ημέρα της παραβασεως μας στον εὐλογημένο Παράδεισο, ἔως τὸ τέλος των αιωνων, ἠ αμαρτία φέρει ὡς ἀναγκαῖο ἀποτέλεσμά της τὸν θάνατο. Θάνατο πνευματικό, θάνατο σωματικό, θάνατο αἰώνιο. Ἁμαρτία καὶ θάνατος ἀποτελοῦν ἕνα μεῖγμα κι ἕνα κράμα ποὺ εἶναι παντελῶς ἀδύνατον νὰ τὰ ξεχωρίσει κανείς. Καὶ ὁπωσδήποτε, μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες παγίδες τοῦ ἐχθροῦ μας εἶναι νὰ μᾶς κάνει νὰ λησμονοῦμε τὴν τραγικὴ αὐτὴ ἀλήθεια.
Όμως, ὀ μεγάλος Αποστολος δεν αποκαλυπτει μονον τις δυσώδεις πληγὲς τοῦ «σώματος τῆς ἁμαρτίας» (Ρώμ. στ΄ 6), ἀλλ’ ὡς ἐμπνευσμένος καθοδηγητὴς ὁλόκληρής της Ἐκκλησίας, περνᾶ τώρα καὶ στὴν φωτεινὴ καὶ κρυστάλλινη προοπτική του συνειδητοῦ χριστιανικοῦ ἀγώνα, ἐντός της Ἐκκλησίας, τονίζοντας χαρακτηριστικά: «ἀδελφοί, παραστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δούλα τὴ δικαιοσύνη εἰς ἁγιασμὸν» (Ρώμ. στ΄ 19). Ὅπως δήλ. προσφέρατε τὰ μέλη σᾶς σκλάβα στὴν ἁμαρτία, ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο ἀκάθαρτο ἀλλὰ καὶ στὸ τέλος ἀναίσθητο, ἔτσι καὶ τώρα νὰ προσφέρεται τὰ μέλη σας ὡς «δούλα» στὸ θεϊκὸ θέλημα, γιὰ νὰ βρεθεῖτε κοντὰ στὸν Θεό.
Φίλοι μοῦ, ἂς εἴμαστε ξεκαθαροι κι ἂς λέμε τὰ πράγματα μὲ τ’ ὄνομα τους.
Ο ἄνθρωπος που μετανοεῖ εἰλικρινῶς, δεν μπορεῖ παρὰ νὰ ἀπεχθάνεται και νὰ μισεί την καταραμενη ἁμαρτία. Νὰ την αποφεύγει και να την ἀποστρέφεται μὲ ὅλη τὴ δύναμη τῆς ὑπάρξεώς του.
Βεβαίως εἴναι αναγκη νὰ τονίσουμε ἐδῶ, ὅτι ἁμαρτία καὶ παράβαση δὲν εἶναι μόνο ὅ,τι ταυτίζεται μὲ τὰ «ἔργα τῆς σαρκός», ἀλλὰ καὶ ὅ,τι γενικῶς εἶναι ἀντίθετο πρὸς αὐτὸ τὸ πανάγιον καὶ σωστικὸν θέλημα, εἴτε ἑδράζεται αὐτὸ στὸν «νοῦ», εἴτε «ἀναπαύεται» στὴν «καρδίαν». Καὶ ἐννοεῖτε ὅτι ἀδικία οἱασδήποτε μορφῆς, εἴτε φανερή, εἴτε καλλιτεχνικῶς καλυμμένη καὶ ἐπαρκῶς καμουφλαρισμένη, ὁδηγεῖ καὶ αὐτὴ στὸν θάνατο καὶ μάλιστα ἀρκετὲς φορὲς ὁδηγεῖ στὸν θάνατο ἀκόμη καὶ τὸν σωματικό, πολλοὺς ἐκ τῶν συνανθρώπων μας...
Το ὄτι ενας «χριστιανός», ἐνδεχομένως, ἀδικεῖ τοὺς ὑφισταμένους του καὶ γενικῶς ὅσους συνεργάζονται μαζί του, τοῦτο, ὅπως κατανοοῦμε, μόνο χριστιανισμὸς δὲν μπορεῖ νὰ ὀνομάζεται.
Μια σύντομη δὲ ματιὰ στὸ δυναμικὸ κήρυγμα τῶν προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀκριβῶς ἐπάνω στὰ θέματα αὐτά, θὰ μᾶς συγκλονίσει καὶ θὰ μᾶς κάνει νὰ σκεπτόμαστε στὰ σοβαρά, πόσο δρόμο ἔχουμε μπροστὰ μας ἀκόμα νὰ βαδίσουμε, ὥστε νὰ ποῦμε κάποτε πὼς περπατοῦμε στὴν ὁδὸν τῶν «δούλων τοῦ Κυρίου» (Β΄ Τίμ. β΄ 24).
Ας μὴ βασανίζουμε λοιπον και πολὺ τὸ κεφάλι μας για να βροῦμε «παραθυράκια» στὸν νόμο του Θεού. Δεν υπάρχουν παραθυράκια στο Ευαγγελιο. Ὑπάρχει ἢ «στενὴ πύλη» καὶ «τεθλιμμένη ὁδὸς» (Μάτθ. Ζ΄ 14), την οποία καλουμαστε νὰ βαδίσουμε σε ὄλα τα ἐπίπεδά της ζωῆς μας. Ὅσοι δὲ φρονοῦν διαφορετικά, διαστρέφοντας τὸ εὐαγγελικὸ μήνυμα, τοῦτο δηλώνει πὼς εἴτε δὲν ἔχουν κατανοήσει ἀκόμα τί θὰ πεῖ Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ ζωή, εἴτε ὅτι χρησιμοποιοῦν τὴν πίστη τους πρὸς ἴδιον ὄφελος, ἀδικώντας βέβαια «ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους» καὶ ὁδηγούμενοι φυσικὰ στὸν θάνατο, ἀλλὰ ταυτοχρόνως καὶ στὸν χειρότερο ἐξευτελισμὸ (Τίτ. ἃ΄ 11).
Αδελφοί μοῦ, δια της πίστεως στον Κύριο Ἰησού Χριστο ἐλευθερωθήκαμε.
Από τὴ στιγμὴ δὲ που διά του Αγιου Βαπτίσματος, γίναμε «δοῦλοι» Του, πολιτογραφηθήκαμε στὴν Βασιλεία Του. Στὴν Βασιλεία αὐτὴ ποὺ ξεκινᾶ μέσα στὴ στρατευομένη Ἐκκλησία μας καὶ μᾶς περνᾶ στὴν αἰώνια καὶ θριαμβεύουσα.
Μπροστά μας ανοίγονται δύο δρομοι. Ο ένας, ὀ ζοφερός της αμαρτιας ποὺ ὁδηγεῖ στὸν αἰώνιο θάνατο, και ο ἕτερος, ὁ φωτεινός, ὁ ἀνηφορικός, ὁ ἀγωνιστικὸς ποὺ ὁδηγεῖ στὴ ζωή.
Χρειάζεται ἐρώτημα ποιον εκ των δύο θα ἀκολουθήσουμε;
Ήδη ἐπιλέξαμε. Ἤδη ανερχομαστε. Ἤδη γευόμαστε δια των θειων μυστηριων την καινούργια βιωτή.
Απολαμβάνουμε, πρέπει νὰ ἀπολαμβανουμε τον καρπό του ἁγιασμοῦ μὲ τελικὸ στόχο τὴν αἰώνια ζωὴ ποὺ μᾶς περιμένει.
Να δώσει ο Λυτρωτης και Ελευθερωτής μας Ιησούς.
Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου