Ὁ ἄνθρωπος, σύμφωνα μέ τήν ἀποκάλυψη ποῦ φανέρωσε ὁ ἴδιος ὁ Θεός, καὶ ἡ ὁποία ὑπάρχεικαὶ διασφαλίζεται ἐντός της Ἐκκλησίας, πλάστηκε κατ' εἰκόνα καὶ ὁμοίωση Θεοῦ। Εἶναι θεῖονὄν, συγγενεύει καὶ τείνει πρὸς τὸν Θεό, ἀπὸ τὸν ὁποῖο καὶ κατάγεται। Ὅπως διδάσκει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν ὁμιλία του πρὸς τοὺς...
Ἀθηναίους «του γὰρ καὶ γένος ἐσμὲν» (Πράξ. Ἄπ.ἲζ΄ 28), δήλ. διότι ἀπὸ αὐτὸν τὸν Θεὸ καταγόμαστε.
Ο δὲ ἱερὸς Αὐγουστίνος, ἔλεγε τοῦ ἑξῆς ὑπέροχους λογούς: «γιὰ Σένα ὢ Θεέ μου, μᾶς ἔπλασες καὶ εἶναι ἀνήσυχη ἡ καρδιά μας, μέχρις ὅτου ἀναπαυθεῖ σὲ ἐσένα».( «Fecicti nos Domine, ad te,et inquietum est cor nostrum, donec requiescat in Te »).
Φυσικά η ἔμφυτη αὐτὴ και ισχυρὴ ὁρμὴ της ἀνθρώπινης ψυχής προς τον άπειρο Θεό, ὥστε μακρὰν αὐτού ποτε νὰ μὴ βρίσκει ἡσυχία, μαρτυρεῖ τὴν εὐγένεια καὶ τὴν ἀνωτερότητα τῆς ἀνθρώπινης φύσεως.
Παρά πολλοὶ μάλιστα μεγάλοι ἄνδρες, οἱ ὁποῖοι ὁδήγησαν μὲ τὴν σοφία τους καὶ τὶς ἐπιστημονικές τους ἔρευνες τὴν ἀνθρωπότητα σὲ πρόοδο καὶ εὐημερία, ὑπῆρξαν εὐσεβέστατοι καὶ πίστευαν βαθειὰ στὸν Θεό.(Μία ματιὰ ἂν ρίξουμε στὸν Σωκράτη, Πάτωνα, κατόπιν στοὺς μεγάλους πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ στὴ συνέχεια σὲ μεγάλους ἐπιστήμονες, ἐπιβεβαιώνεται τοῦ λογοὺ τὸ ἀληθές.
Οπωσδήποτε ἡ πιστὴ αὐτὴ στὸν Θεό, βοηθᾶ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν ὁπλίζει μὲ θάρρος καὶ ἀσυνήθιστες ψυχικὲς δυνάμεις σὲ ὅλες τὶς δύσκολες περιστάσεις καὶ τὶς ποικίλες δοκιμασίες τοῦ βίου.
Πράγματι, ὅταν ὀ άνθρωπος ἀποδέχεται τον Θεό, ὅπως μάλιστα τον διδασκει ἠ Ορθόδοξη Ἐκκλησία μας, τότε δεν έχει νὰ φοβηθεὶ τίποτε ἀπολύτως. Ὁ λόγος τοῦ προφητάνακτος Δαβίδ: «Κύριος ἐμοὶ βοηθὸς καὶ οὐ φοβηθήσομαι τί ποιήσει μοὶ ἄνθρωπος» ( Ψάλμ. 117,6), ἀποτελεῖ μία ὄμορφη καὶ δυναμικὴ πραγματικότητα τὴν ὁποία βιώνουν οἱ συνειδητοὶ καὶ μόνο πιστοί.
Βεβαίως, στὸ σημεῖο αὐτό, πρέπει νὰ δοῦμε τὸ ἐρώτημα μὲ τὸ ὁποῖο ξεκινήσαμε στὸ πρῶτο μέρος τῶν ἄρθρων μας: «γιατί ὅλοι οἱ λαοὶ τῆς γὴς , οὐδέποτε εἶχαν τὴν ἴδια πιστὴ καὶ τὴν αὐτὴ θρησκεία; Γιατί δὲν πίστευαν καὶ δὲν πιστεύουν στὸν ἴδιο Θεό, καὶ συγκεκριμένα στὸν τριαδικὸ Θεὸ ποῦ πιστεύουμε ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, δοθέντος ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι τέκνα τοῦ μοναδικοῦ Θεοῦ;
Όντως, αὐτὸ εἶναι ἕνα πολὺ σπουδαῖο ἐρώτημα τὸ ὁποῖο χρήζει ἀπαντήσεως καὶ μάλιστα σοβαρῆς καὶ ἱκανοποιητικῆς.
Η ἀπάντηση φιλοι μου είναι η εξης μὲ πολὺ ἁπλὰ λόγια: Ἡ ἀμάθεια καὶ ἡ ἁμαρτία, διέστρεψαν τὴν ἔμφυτή του ἀνθρώπου θρησκευτικὴ ὁρμὴ καὶ συνετέλεσαν ὥστε νὰ διαμορφωθοῦν πολλὲς καὶ διάφορες θρησκεῖες. Νὰ δημιουργηθεῖ ἕνα μωσαϊκὸ θρησκειῶν ποὺ ἡ καθεμιὰ διεκδικεῖ γιὰ τὸν ἑαυτὸ τῆς τὴν ἀλήθεια!
(Σημείωσις): Βεβαίως, θὰ πρέπει ἐδῶ νὰ τονίσουμε ὅτι τὸν περασμένο αἰώνα ξεκίνησε μία προσπάθεια ποὺ σκοπὸ εἶχε καὶ ἔχει, νὰ δείξει ὅτι ὅλες μαζὶ οἱ θρησκεῖες, μποροῦν ταυτοχρόνως νὰ συνυπάρχουν καὶ ὅλες μαζὶ κατὰ κάποιο τρόπο ἐκφράζουν τὴν ἀλήθεια καὶ ὁδηγοῦν σὲ αὐτή.
Πρόκειται για το γνωστὸ κίνημα του οικουμενισμοὺ τὸ ὁποίο μεσα στὴ χοάνη του, τείνει νὰ δημιουργήσει μία «ὑπερεκκλησία» ἡ ὁποία δῆθεν ἔχει «καταργήσει» τὶς ποικίλες διαφορές, παρουσιάζοντας στὸ ὄνομα τῆς «ἀγάπης» καὶ τοῦ «κοινοῦ δρόμου» πρὸς τὸν Θεό, ἕνα ἑτερόκλητο συνοθύλευμα κοσμοθεωριῶν ποὺ ὁδηγεῖ τὰ πρόσωπα καὶ τὶς καταστάσεις σ’ ἕνα καθαρὸ θρησκευτικὸ συγκρητισμὸ καὶ πολιτικὸ διεθνισμὸ μὲ ἀνεξέλεγκτα ὁπωσδήποτε ἀποτελέσματα.
Για τὸ θέμα ὅμως τοὺ οἰκουμενισμοῦ καὶ τῶν ἀποτελεσμάτων του θὰ γίνει εἰδικὸς λόγος ἀργότερα.
Ας δούμε ὅμως τὸ θέμα μας αναλυτικότερα.
Φυσικές, λέγονται οἱ θρησκείες τις οποιες διαμόρφωσε ὀ άνθρωπος μονος του, μὲ τις δικές του πνευματικές δυναμεις καὶ μὲ τὴ φαντασία του.
Η εἰδωλολατρία για παράδειγμα, ὅλων των αρχαίων λαῶν καὶ μερικῶν συγχρόνων φυλῶν στὴν Ἀφρική, ἀνήκει στὶς φυσικὲς θρησκεῖες. Αὐτὲς οἱ φυσικὲς θρησκεῖες, ἦταν κατὰ κανόνα πολυθεϊστικές, διότι σ’ αὐτὲς λατρεύονταν καὶ τιμώνταν ὡς θεοὶ διάφορα ὄντα, ἀλλὰ καὶ αὐτὰ τὰ φυσικὰ φαινόμενα. Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, τὰ ἄστρα, οἱ θάλασσες, τὰ ὅρη, οἱ ἄνεμοι, τὸ φῶς, τὰ δάση, τὰ θηρία, ἀκόμα καὶ οἱ ἀρχηγοὶ καὶ οἱ ἥρωες τῆς φυλῆς, σὲ πολλὲς περιπτώσεις λατρεύονταν ὡς θεοί. Οἱ λαοὶ λοιπὸν αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ἐθεοποίησαν τὰ ὄντα αὐτὰ καὶ τὰ φαινόμενα τῆς φύσεως, λέγονται εἰδωλολάτρες καὶ ἡ θρησκεία τοὺς ὀνομάζεται εἰδωλολατρική.
Αυτή η εἰδωλολατρεία, ὀνομάζεται και πολυθεΐα ἤ πολυθεϊσμος καὶ τοῦτο διότι εἶναι πίστη σὲ πολλοὺς θεοὺς καὶ φυσιολατρία, διότι εἶναι λατρεία καὶ θεοποίησις τῶν φυσικῶν ὄντων καὶ φαινομένων.
Φυσικά, ἡ εἰδωλολατρία καταδικάζεται ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, ὡς τὸ χειρότερο καὶ τὸ μεγαλύτερο τῶν ἁμαρτημάτων, διότι ὁ εἰδωλολάτρης ἄνθρωπος, ἀντὶ νὰ λατρεύσει τὸν Θεό, τὸν δημιουργὸ ὅλων τῶν ὁρατῶν καὶ τῶν ἀοράτων ἀποδίδει τὴν λατρεία αὐτὴ τοῦ Θεοῦ στὰ κτίσματα καὶ στὰ δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ.
[Ἀκριβῶς τὴν τάση αὐτὴ πλὴν τῶν ἄλλων, θέλει νὰ χτυπήσει ὁ ἱερὸς ὑμνωδὸς τῆς Ἐκκλησίας μας μὲ τὸν ὑπέροχο Ἀκάθιστο ὕμνο στὴν ζ΄ ὠδή: «Οὐκ ἐλάτρευσαν, τὴ κτίσει οἱ θεοφρονες, παρὰ τὸν Κτίσαντα...», λόγος βέβαια ποὺ ἰσχύει καὶ γιὰ ὁρισμένους σύγχρονους «φυσιολάτρες» οἱ ὁποῖοι στὸ ὄνομα τῆς «προστασίας τοῦ περιβάλλοντος» φτάνουν στὸ ἄλλο ἄκρο καὶ κάποιες φορὲς δίνουν στὰ ὑλικὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως, ἰδιότητες ποὺ ἔχει μόνο ὁ Θεὸς ἢ ὁρισμένοι ἄλλοι ποὺ ἀνήκουν σὲ θρησκευτικὲς ὁμολογίες, συμπροσεύχονται μπροστὰ σὲ γαλάζιες γυάλινες σφαῖρες καὶ μπροστὰ σὲ πάγους, γιὰ τὸ καλὸ δῆθεν τοῦ «πλανήτου»... Προφανῶς γιὰ νὰ ὑπομνηματίσουν τὸν θεόπνευστο λόγο τοῦ Ἄπ. Ἰούδα «...ἀστέρες πλανῆται, οἶς ὁ ζόφος τοῦ σκότους εἰς τὸν αἰώνα τετήρηται» (Ἰούδα 13)].
Αποκεκαλυμμένες τώρα, ἔχουν χαρακτηριστει οι θρησκείες ἐκεῖνες, τις οποῖες ἀποκάλυψε ο ἴδιος ο Θεος στους ανθρώπους, μέσω διαφόρων «φωτισμένων» ἀνδρῶν.
Οπωσδήποτε ἐμείς οι Χριστιανοὶ και μάλιστα οἱ Ὀρθόδοξοι, παραδεχόμαστε οτι μόνο ὀ Χριστιανισμὸς εἶναι ἐξ’ ἀποκαλύψεως θρησκεία, μαζὶ φυσικὰ μὲ τὴν Ἰουδαϊκὴ πίστη στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, στὴ σωστή της βέβαια μορφή, ὅπως αὐτὴ βιώθηκε ἀπὸ τοὺς Πατριάρχες καὶ τοὺς Προφῆτες καὶ ὅσους ἔμειναν ἐντός του γνησίου πνεύματος τῆς ἀναμονῆς τοῦ Λυτρωτοῦ.
Της Χριστιανικῆς «θρησκείας» ἱδρυτὴς εἶναι αὐτὸς ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ. Ὁ Κύριος ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστός.
Αλλά και ἄλλες θρησκειες ισχυριζονται ὄτι εἴναι «ἀποκεκαλυμμένες», διότι οἱ ἰδρυτές τους δίδαξαν αυτες ἀφοῦ «φωτίστηκαν» ἀπο τον «θεό», ὅπως ὀ Ζωροαστρισμός, ὁ Βουδισμός, ὁ Μωαμεθανισμός.
Οι αποκεκαλυμμένες αὐτές θρησκειες, ἐπειδὴ διδάσκουν συνήθως πιστη σε ἐνα θεό, ὀνομάζονται και μονοθεϊστικές, σὲ ἀντίθεση μὲ τις ἄλλες που ειναι πολυθεϊστικες.
Κλείνοντας και το ἄρθρο αυτο, θὰ πρέπει νὰ σημειώσουμε τοῦτο:
α) Χρησιμοποιοῦμε τις έννοιες και τους ὄρους συμβατικά και για να προχωρήσουμε στὴν ἀνάπτυξη του όλου θέματος.
β) Σὲ Χριστιανικούς θεολογικούς κυκλους τιθεται κατὰ καιρούς το ἑξῆς ἐρώτημα: «Ὁ Χριστιανισμός ἐντάσσεται στὴν θρησκεῖες;». Βέβαια, για τοὺς Ἱστορικούς, τοὺς Κοινωνιολόγους, τοὺς Δημοσιολόγους κ.α. ἡ ἀπάντηση εἶναι καταφατική. Πολλοὶ ὅμως θεολόγοι ἀπαντοῦν ἀρνητικά: «Ὁ Χριστιανισμὸς δὲν ἀνήκει στὶς θρησκεῖες. Εἶναι Ἐκκλησία». Θρησκεία εἶναι ἡ προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἀνακαλύψει τὸν Θεό, ἀντιθέτως, Ἐκκλησία-Χριστιανισμὸς (Ὀρθοδοξία), εἶναι ἡ ἀποκάλυψις τοῦ ἴδιου του Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο μέσα στὴν Ἱστορία.
Είναι ἐπίσης ἐνδιαφέρον ὄτι εκπροσωποι και άλλων θρησκειῶν (π.χ. Βουδιστές, Ἰνδουϊστές), ἀρνούνται οτι η διδασκαλιά τους ἀνήκει στὶς θρησκεῖες. Προτιμοῦν νὰ ὀνομάζουν τὸ σύστημά τους «φιλοσοφία» ἢ «ψυχολογία».
Βεβαίως, ἑξαρτάται απο τον ορισμο ποὺ δίνει κανεις στὸν ὄρο θρησκεια καὶ ἀπο ποιὰ ὀπτικὴ γωνία εξεταζει κανεὶς τὸ ὁλο θέμα.
Πάντως, στὴν Καινή Διαθηκη, βλέπουμε νὰ ὑπάρχει ἠ λέξη «θρησκεία». Συγκεκριμένα, στὴν καθολικὴ ἐπιστολὴ τοῦ Ἰακώβου (Ἃ΄ 27) ἀναφέρεται: «θρησκεία καθαρὰ καὶ ἀμίαντος παρὰ τῷ Θεῶ καὶ Πατρί, αὔτη ἐστίν....».
Κατά την ἔκφραση του καθηγ. Λέων. Φιλιππίδου: «ὁ Χριστιανισμός ειναι υπερθρησκεια», «ἡ μονὴ ἀληθὴς θρησκεία». Ἴσως θὰ ἦταν προτιμότερη ἡ ἑξῆς διατύπωση: «Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι θρησκεία. Εἶναι ἡ ὑπέρβαση τοῦ γεγονότος τῆς θρησκείας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου