Ὁ ἀνδριὰς τοῦ ἀοιδίμου Γρηγορίου τοῦ Ἐ' Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ἀριστοτέλης Βαλαωρίτης

Πῶς μᾶς θωρεῖς ἀκίνητος;... Ποῦ τρέχει ὁ λογισμός σου,

τὰ φτερωτά σου τὰ ὄνειρα;... Γιατί στὸ μέτωπό σου

νὰ μὴ φυτρώνουν, γέροντα, τόσαις χρυσαῖς ἀχτίδες,

ὄσαις μᾶς δίδ' ἡ ὄψη σου παρηγοριαῖς κ' ἐλπίδες;...

Γιατί...

στὰ οὐράνια χείλη σου νὰ μὴ γλυκοχαράζῃ,

πατέρα, ἕνα χαμόγελο;... Γιατί νὰ μὴ σπαράζῃ

μέσα στὰ στήθη σου ἡ καρδιά, καὶ πῶς στὸ βλέφαρό σου

οὒτ' ἕνα δάκρυ ἐπρόβαλε, οὒτ' ἔλαμψε τὸ φῶς σου;...

Ὁλόγυρά σου τὰ βουνὰ κ' οἱ λόγγοι στολισμένοι

τὸ λυτρωτὴ τοὺς χαιρετοῦν... Ἡ θάλασσ' ἀγριωμένη

ἀπὸ μακρὰ σ' ἐγνώρισε καὶ μ' ἀφρισμένο στόμα

φιλεῖ, πατέρα μου γλυκέ, τὸ ἐλεύθερο τὸ χῶμα,

ποῦ σὲ κρατεῖ στὰ σπλάχνα του... Θυμᾶται τὴν ἡμέρα,

πατέρα μου, σ' ἐδέχτηκε... Θυμᾶται στὸ λαιμό σου

τὸ ματωμένο τὸ σχοινί, καὶ στ' ἅγιο πρόσωπό σου

τ' ἄτιμα τὰ ραπίσματα... τὸ βόγγο... τὴ λαχτάρα...

τοῦ κόσμου τὴν ποδοβολή... Θυμᾶται τὴν ἀντάρα...

τὴν πέτρα, πού σου ἐκρέμασαν... τὴ γύμνια τοῦ νεκροῦ σου

τὸ φοβερὸ τὸ ἀναβασμα τοῦ καταποντισμοῦ σου...

Δὲν ἐλησμόνησε τὴ γῆ ποὺ σώγινε πατρίδα,

ὅταν, πατέρα μου, ἄκαρδοι, γονατισμέν' οἱ ξένοι

τὸ αἷμα σου ἔγλυφαν κρυφὰ στὰ νύχια τοῦ φονιά σου...

Τώρα σὲ βλέπει γίγαντα, πατέρα, ἡ θάλασσά σου...

Τὸ λείψανό σου τὸ φτωχό, τὸ ποδοπατημένο,

τ' ἀνάστησε ἡ ἀγάπη μᾶς κ' ἐδῶ μαρμαρωμένο

θὰ στέκει ὁλόρθο, ἀκλόνητο κ' αἰώνια θὰ νὰ ζήση,

νάναι φοβέρα ἀδιάκοπη σ' Ἀνατολὴ καὶ Δύση...