Ἐνδεικτικὸ εἶναι πὼς ἀκόμη στὸν 20ο αἰώνα, τὸ 1975, ὁ πολυδιαβασμένος καὶ πολυδιαφημισμένος (ἀπὸ πολλοὺς «ἀρχαιοπληκτους» / «Ἐθνικοὺς» ἀλλὰ καὶ «ἄθεους» / «προοδευτικοὺς») λογοτέχνης Γιάννης Σκαρίμπας εἶχε γράψει:
«ἡ ἀγωνία τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους δὲν εἶχε ἀρχίσει ἀπὸ τὴν ἅλωση τῆς Πόλης.... ἀλλὰ πολλοὺς πρὶν ἀπὸ τὴν ἅλωση αἰῶνες, ἀπὸ τὴ συντριβὴ τῆς στρατιωτικῆς ἰσχύος τῶν Ἀθηνῶν ἀπὸ τὴν Μακεδονικὴ δυναστεία (Φίλιππο καὶ Μεγαλέξανδρο) στὴ μάχη τῆς Χαιρώνειας». Καὶ παρακάτω: «Ὁ (Κῶν.) Παλαιολόγος ἦταν Ἕλληνας; Ἦταν ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος «Ἀθηναῖος»; Φυλετικά, καμιὰ δὲν εἴχαμε ἀναμεταξύ μας, συγγένεια. Ἤσαν καὶ οἱ δύο κατακτητές μας» (!!!).[Γ. Σκαρίμπας, «Τὸ 21 καὶ ἡ Ἀλήθεια», Κάκτος, Ἀθήνα 1988, τ Ἅ’ , σ. 35-38]
Αὐτὲς οἱ ἀπόψεις εἶχαν ἀποκτήσει τὴν πολιτικὴ τοὺς ἔκφραση, γιὰ πρώτη φορά, κατὰ τὸν 19ο αἰώνα.Σύμφωνα μὲ τὸν Π. Καρολίδη, ἐπιμελητὴ τῆς "Ἱστορίας τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους" τοῦ (Ἐθνικοῦ μας Ἱστορικοῦ) Παπαρρηγόπουλου:
"αἳ τοιαῦται γελοιωδῶς παράδοξοι δοξασίαι, προϊόντα ἀμαθείας καὶ ἀκρισίας, εἶχον καὶ τὴν πολιτικὴν αὐτῶν ροπὴν ἐπὶ μερίδα λογίων κηρυττόντων ὅτι τῶν νῦν ἑλλήνων αἳ πολιτικαὶ ροπαὶ καὶ τάσεις καὶ ἐθνικαὶ ἰδέαι πρέπει νὰ μὴ ὑπερβαίνωσιν τὰ ὅρια τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος"...
Δὲν εἶναι καθόλου δύσκολο νὰ καταλάβουμε πώς, σὲ μία χώρα τῆς ὁποίας ἡ πλειοψηφία τῶν ὁμοεθνῶν της ἀκόμα ζοῦσαν ὑποδουλωμένοι, μία τέτοια παραχάραξη τῆς Ἱστορίας δημιουργοῦσε σοβαροὺς ἐθνικοὺς κινδύνους. Καὶ πῶς νὰ μὴν δημιουργοῦσε, ἀφοῦ ὁ Κοραὴς εἶχε ἐργαστεῖ γιὰ τὴν ἀποδοχὴ μίας τέτοιας θεώρησης προσπαθώντας νὰ «φωτίσει» τοὺς Ἕλληνες Ρωμηοὺς μὲ λόγια ὅπως:
"τὸ ἔθνος εἶναι πτῶμα σπαραττόμενο ἀπὸ κόρακας. Ἀπέθανεν ἡ πατρὶς .... ἀφ’ ὅτου μᾶς ἐπάτησεν ὁ Φίλιππος ἕως τὸ 1453".
[«Στοχασμοὶ Κρίτωνος» σ. 5]
Εὐτυχῶς ποὺ δὲν τοὺς ἔχουν ἀνακαλύψει, ἀκόμα, οἱ Σκοπιανοί. Εἶχαν πέσει , τόσο αὐτὸς ὅσο καὶ ὁ Κοραής, θύματα τῆς δυτικοθρεμμένης προπαγάνδας, ποὺ ξεκίνησε ἀπὸ τὸν Ἱερώνυμο Βόλφ, καὶ πιὸ πρὶν ἀπὸ τοὺς φράγκους. Ἂς μὴν κατηγοροῦμε , λοιπόν, τοὺς δυτικοὺς καὶ τοὺς Σκοπιανούς. Μόνοι μας, τοὺς παραδίνουμε τὴν κληρονομιά μας. Μόνοι μας, τοὺς παραδίδουμε τὸν πολιτισμὸ τῆς Ρώμανιας καὶ τῆς Μακεδονίας. Ποιὸς ξέρει; ὅπως ἀκριβῶς σήμερα κάποιοι ὑβρίζουν τὴν Ἑλληνικότητα τῆς Ρώμης καὶ τοῦ πολιτισμοῦ της, ἴσως σὲ 200 χρόνια οἱ ἀπόγονοί τους νὰ θεωροῦν τοὺς Σλάβους πνευματικὰ παιδιὰ τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου. Εἶναι , πράγματι, μία καταθλιπτικὴ σκέψη, ἀλλὰ ὄχι καὶ ἀπίθανη. Ὅπως εἴδαμε, τὸ ἴδιο ἔχει συμβεῖ μὲ τὴν Ρώμη καὶ τὴν αὐτοκρατορία της. Ἀλλὰ ,γιὰ νὰ ἀκριβολογοῦμε, οὔτε ἡ λέξη "Ἕλληνας" ἄρεσε στὸν Κοραή. Στὸ ἔργο τοῦ "Διάλογος δύο Γραικῶν" ἔγραφε:
"Ἕνα ἀπὸ τὰ δύο λοιπὸν ταῦτα (Ἕλληνας ἢ Γραικὸς) εἶναι τὸ ἀληθινό του ἔθνους ὄνομα. Ἐπρόκρινα τὸ Γραικός, ἐπειδὴ οὕτω μᾶς ὀνομάζουσι καὶ ὅλα τὰ φωτισμένα ἔθνη τῆς Εὐρώπης".
[ «Διάλογος δύο Γραικῶν», σέλ. 37]
Το "Γραικὸς" εἶναι ὀνομασία τὴν ὁποία μᾶς ἀπέδωσαν τὰ "φωτισμένα" ἔθνη τῆς Εὐρώπης κατὰ τὸν 8ο αἰώνα, ὅταν ἀκόμα βρίσκονταν στὰ βαθύτερα σκοτάδια τῆς Ἱστορίας τους, γιὰ λόγους καθαρὰ συμφεροντολογικούς. Ἔπρεπε νὰ καπηλευθοῦν τὸ ὄνομα τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, γιὰ νὰ νομιμοποιηθεῖ τὸ Φραγκικὸ κράτος τοῦ Καρλομάγνου, ὡς ἡ πραγματικὴ Ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία, μὲ τὴν ὁποία ὅμως οἱ Φράγκοι, οὐδεμία σχέση εἶχαν. Οἱ λόγοι χρησιμοποίησης διαφορετικῶν ὀνομάτων ἦταν καθαρὰ πολιτικοί. Ἔπρεπε μὲ κάθε τρόπο νὰ σβήσει ἀπὸ τὴν ἐθνικὴ συνείδηση τῶν ἑλλήνων ἡ ἀνάμνηση τοῦ παρελθόντος τους. Κυρίως ἔπρεπε νὰ πάψει νὰ ταυτίζεται ἡ χώρα τους μὲ τὴν Ἑλληνιστικὴ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία.
Μὲ τὴ λέξη "Ρωμαῖοι" μας ὀνόμασαν, ὅπως ἦταν φυσικό, οἱ βαρβαρικοὶ λαοὶ ποὺ ἐγκαταστάθηκαν στὴ Δυτικὴ Ρωμανία. Ἔτσι τὸ φραγκικὸ χρονικό του Φρεντεγκὰρ ἀναφέρει τὸ Φωκᾶ (602-610) ὡς "Ρωμαῖο πατρίκιο" ποὺ ἀνέλαβε τὴν ἐξουσία τὸ 602. Στὴ συνέχεια τὸ Χρονικὸ ἐξυμνεῖ μὲ σπάνια λαμπρότητα τὸν Ἡράκλειο, νικητὴ τῶν Περσῶν.
Μετὰ τὸν Ἡράκλειο ἡ Αὐτοκρατορία συνεχίζει νὰ ἀποκαλεῖται Ρωμαϊκή. Πουθενὰ στὸ «Χρονικό του Φρεντεγκὰρ» ἢ τῶν συνεχιστῶν του (ποὺ ἔγραψαν μέχρι τὸ 760) δὲν χρησιμοποιεῖται οὔτε μία φορὰ ἡ λέξη "Γραικοὶ" γιὰ τοὺς Ρωμηοὺς προγόνους μας. Γίνεται φανερὸ , στὸν καθένα, πὼς μέχρι τὸ 760 οἱ Φράγκοι δὲν εἶχαν ἀκόμη σχεδιάσει νὰ πλαστογραφήσουν τὴν ἱστορία , δίνοντας ὁ ὄνομα «Γραικοὶ» στοὺς ἐλεύθερους Ρωμαίους της Αὐτοκρατορίας. Ἀντίθετα, δέχονταν ὅτι ἡ Αὐτοκρατορία ἦταν μία καὶ ὅτι ἡ Ρώμη ἀνῆκε σ' αὐτήν. Ὅλο τὸ Χρονικὸ τὸ διακατέχει ἕνας σεβασμὸς καὶ ἕνα φιλικὸ κλίμα στὶς ἀναφορὲς στὴν Αὐτοκρατορία καὶ τοὺς Ρωμαίους.
Ὅσοι ἔγραψαν μετὰ τὸν Φρεντεγκάρ, ὅσοι συνέχισαν τὸ ἔργο του, δὲν ἀναφέρουν ποτὲ τὴ λέξη «Γραικός». Ὅμως εἴκοσι χρόνια ἀργότερα, τὸ 780, τὰ πράγματα πλέον ἀλλάζουν. Ὁ Καρλομάγνος καὶ οἱ Φράγκοι ἔχουν ὑποτάξει τοὺς Λογγοβάρδους καὶ ἔχουν συνθέσει ἕνα βασίλειο ποὺ κατέχει τὴ σημερινὴ Γαλλία, Γερμανία, Ἐλβετία, Αὐστρία καὶ Β. Ἰταλία. Στὴν "Ἱστορία τῶν Λογγοβάρδων" τοῦ Παύλου Διακόνου, ὁ ὁποῖος ζεῖ στὴν αὐλὴ τοῦ Καρλομάγνου, χρησιμοποιοῦνται κάποιοι περίεργοι νέοι ὄροι. «Γραικοὶ» ἀρχίζουν ἀνεξήγητα νὰ ἀποκαλοῦνται οἱ ἐλεύθεροι Ρωμαῖοι. Στὸ κείμενο αὐτό, ὅσο ὁ ρωμαϊκὸς στρατὸς ὑπὸ τὸν αὐτοκράτορα Κώνστα πολεμάει τοὺς Λογγοβάρδους καὶ ἐλευθερώνει τοὺς ὑπόδουλους Ρωμαίους, δὲν εἶναι (γιὰ τὸν Παῦλο Διάκονο) ρωμαϊκός, παρὰ γραικικός. Ἀλλὰ ὅταν ὁ αὐτοκράτορας ἐπιστρέφει στὴν Κωνσταντινούπολη ξαναγίνεται Ρωμαῖος!! Ὅλα αὐτὰ θὰ ἦταν ἀρκετὰ κωμικά, καὶ θὰ μᾶς διασκέδαζαν. Αὐτὸ θὰ συνέβαινε, ὅμως, ἂν δὲν γράφονταν συνειδητὰ καί, τὸ χειρότερο, ἂν δὲν γίνονταν ἀποδεκτὰ ἀπὸ τὸ σύνολο σχεδὸν τῶν δυτικῶν ἱστορικῶν. Σήμερα γνωρίζουμε, πὼς ἡ υἱοθέτηση ψευδῶν ἐθνικῶν ὀνομάτων ἐξυπηρετεῖ πάντοτε βαθύτερους πολιτικοοικονομικοὺς σκοπούς.
Ἀφοῦ πέρασαν περίπου σαράντα χρόνια ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Παύλου Διακόνου, ἡ παραποίηση ἔχει ὁλοκληρωθεῖ. Ὁ βιογράφος τοῦ Καρλομάγνου Einhard (830 μ.Χ.) χρησιμοποιεῖ τὸν τίτλο "αὐτοκράτορας τῶν Γραικῶν" γιὰ τὸν Κωνσταντῖνο. Ἡ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία θεωρεῖται γραικικὴ γιὰ τὸν Einhard. Ἀπὸ τότε καὶ μετά, ὅλες οἱ δυτικὲς πηγὲς ὀνομάζουν "Γραικοὺς" τοὺς Ρωμαίους, μέχρι καὶ σήμερα.
Ὁρισμένες φορές, ὅμως, πέρα ἀπὸ τὴν διπλωματικὴ γλώσσα βλέπουμε καὶ κάτι ἄλλο. Ὑπάρχουν κείμενα, στὰ ὁποῖα κάτω ἀπὸ συναισθηματικὴ φόρτιση καὶ ἀπροσεξία οἱ Φράγκοι ἀποκαλύπτουν τὰ πραγματικά τους αἰσθήματα. Μᾶς ὑποδεικνύουν τὴν ἱστορικὴ ἀπάτη. Μερικὰ παραδείγματα, θὰ δοῦμε ἀμέσως.
Ἡ περιπετειώδης συνάντησή του Λιουτπράνδου (ἐπίσκοπος Κρεμόνας), ποὺ τὸ 969 μ.Χ. ἦρθε στὴν Κωνσταντινούπολη ὡς ἀπεσταλμένος τοῦ Φραγκογερμανοῦ αὐτοκράτορα Ὄθωνα Ἅ’, μὲ τὸν Νικηφόρο Φωκά, ρίχνει ἄπλετο φῶς. Ὁ Φωκᾶς σχολίασε ὅτι ὁ Ὄθωνας δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ παντρευτεῖ (ὅπως τὸ ζητοῦσε) πορφυρογέννητη βασιλοπούλα τῆς Κωνσταντινούπολης διότι «ἐσεῖς δὲν εἶστε Ρωμαῖοι, ἀλλὰ Λογγοβάρδοι». Τότε ὁ Λιουτπράνδος ἀντὶ νὰ προσπαθήσει νὰ ἐνισχύσει τὴ θέση του μὲ κάποια ἐπιχειρηματολογία ὑπὲρ τῆς ρωμαϊκότητας τῶν βαρβάρων ξέσπασε σὲ ἕνα ἀντιρωμαϊκὸ ὑβρεολόγιο ποὺ ἔχει μείνει ἱστορικό. Ἂς παραθέσουμε ἕνα ἐνδεικτικὸ ἀπόσπασμα τῆς ἀπάντησής του:
«Ὁ Νικηφόρος ἀρνήθηκε νὰ μοῦ δώσει τὴν εὐκαιρία νὰ ἀπαντήσω σὲ αὐτὸν καὶ πρόσθεσε ὑβριστικά: «Σεῖς δὲν εἶστε Ρωμαῖοι εἶστε Λομβαρδοί!». Θέλησε νὰ συνεχίσει καὶ μοῦ ἔκανε νεῦμα νὰ σιωπήσω, ἀλλὰ ἐγὼ ἔχασα τὴν ὑπομονή μου καὶ ἔλαβα τὸ λόγο:
...Ὁ ἀδελφοκτόνος Ρωμύλος, ἀπὸ τὸν ὁποῖο ὀνομάστηκαν οἱ Ρωμαῖοι, ἔγινε γνωστὸς ἀπὸ τὴ χρονογραφία ὡς πορνογέννητος, δηλαδὴ νόθος, καὶ ἵδρυσε ἄσυλο (σ.σ. τὴ Ρώμη) στὸ ὁποῖο δέχθηκε χρεοφειλέτες, δραπέτες, δούλους, φονιάδες καὶ κακούργους ἀξιοθάνατους καὶ μάζεψε κοντὰ τοῦ ἕναν συρφετὸ τέτοιων ἀνθρώπων, τοὺς ὁποίους ὀνόμασε Ρωμαίους. Ἀπ’ αὐτοὺς δὲ τοὺς εὐγενεῖς κατάγονται ἐκεῖνοι τοὺς ὁποίους ἐσεῖς ὀνομάζετε κοσμοκράτορες, δηλαδὴ αὐτοκράτορες. Αὐτοὺς ὅμως ἐμεῖς, δηλαδὴ οἱ Λογγοβάρδοι, οἱ Σάξωνες, οἱ Φράγκοι, οἱ Λοθαρίγγιοι, οἱ Βαυαροί, οἱ Σουηβοί, οἱ Βουργούνδιοι τοὺς περιφρονοῦμε τόσο πολύ, ὥστε ὅταν ὀργιζόμαστε κατὰ τῶν ἐχθρῶν μας δὲν τοὺς ἀπευθύνουμε καμιὰ ἄλλη ἀπὸ τὶς ὕβρεις παρὰ μόνο τὴ λέξη: Ρωμαῖε! Καὶ σ’ αὐτὸ μόνο τὸ ὄνομα τῶν Ρωμαίων περιλαμβάνουμε κάθε εἶδος ἀγένειας, δειλία, φιλαργυρία, ἀσωτεία, ἀπιστία, καὶ γενικὰ κάθε εἶδος κακίας» [Liutprandus, «Relatio de legatione Constantinopolitana», ἔκδ. Becker, Ἀννόβερο-Λειψία, 1915, κεφάλαιο 12ο].
Τώρα, τί δουλειὰ ἔχουν οἱ Φράγκοι καὶ οἱ Φρακολατίνοι μὲ τοὺς Ἕλληνες Ρωμαίους της Κωνσταντινούπολης, τοὺς ὁποίους βρίζουν τόσο βάναυσα, δὲν γνωρίζω. Ὅσο καὶ ἂν προσπαθοῦν νὰ μᾶς πείσουν πὼς εἶναι ἀπόγονοι Ρωμαίων, ματαιοπονοῦν. Βλέπετε., ὅσο καὶ νὰ «φτιάξεις» τὴν ἱστορία, πάντοτε κάτι θὰ σοὺ ξεφύγει. Εἶναι ἀναπόφευκτο.
Ἀνιστόρητη εἶναι ἡ Φράγκικη ἄποψη πὼς κατὰ τὴν "βυζαντινὴ" (διάβαζε: Ρωμαίικη) ἐποχὴ αὐτοαποκαλοῦνταν «Ρωμαῖοι» μόνο στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὴ Μ. Ἀσία, ἐνῶ στὴν σημερινὴ Ἑλλάδα αὐτοαποκαλοῦνταν «Ἕλληνες». Στὸ «Χρονικό του Μωρέος», γραμμένο τὸν 14ο αἵ. ἀπὸ Φράγκο (ἀνθέλληνα καὶ κατακτητὴ) τῆς Πελοποννήσου, παντοῦ γίνεται λόγος γιὰ «Ρωμαίους» κι ὄχι γιὰ «Ἕλληνες», διότι ἔτσι αὐτοαποκαλοῦνταν τότε οἱ πρόγονοί μας. π.χ. «Ποτὲ Ρωμαίου μὴ ἐμπιστευτῆς διὰ ὅσα καὶ σοὺ ὀμνύει / ὅταν θέλει καὶ βούλεταί του νὰ σὲ ἀπεργώση» γράφει ὁ Φράγκος στὸ χρονικό του. Καὶ στὸ ἴδιο χρονικὸ γράφει: "Διαβόντα γὰρ χρόνοι πολλοὶ αὐτεῖνοι οἱ Ρωμαῖοι / Ἕλληνες εἶχαν τὸ ὄνομα, οὕτως τοὺς ὠνομάζαν / -πολλὰ ἦταν ἀλαζονικοί, ἀκόμη τὸ κρατούσιν - / ἀπὸ τὴν Ρώμη ἀπήρασιν τὸ ὄνομα τῶν Ρωμαίων." (στίχος 795). Δείχνει ἔτσι τὴν πραγματικὴ ἀπέχθειά του γιὰ ὁτιδήποτε ἑλληνικὸ ρωμαίικο.
Μετὰ τὰ ὅσα εἴπαμε, πρέπει νὰ ἔχουν γίνει σαφεῖς οἱ γεωπολιτικὲς σκοπιμότητες ποὺ ὑπαγόρευσαν τὴν χρησιμοποίηση διάφορων ὀνομασιῶν ἀπὸ τοὺς δυτικοὺς γιὰ τοὺς Ρωμηούς. Τὸν 8ο αἰώνα χρειαζόταν νὰ ἀποκόψουν τοὺς λατινόφωνους Ρωμαίους ἀπὸ τοὺς ἑλληνόφωνους ὥστε νὰ κατακτήσουν ἀνενόχλητοι τὴν Ἰταλία. Τὴν ἀλωσαν πολιτισμικά, καὶ δημιούργησαν τοὺς φραγκολατίνους. Ἔτσι ἐπινόησαν τὴν χρήση τοῦ ὀνόματος "Γραικοί". Τὸ 16ο μὲ 19ο αἰώνα ἔπρεπε νὰ μὴν ἐπιτρέψουν στοὺς Ρωμηοὺς νὰ ἀναδημιουργήσουν τὸ κράτος τους. Μὲ αὐτὴ τὴν λογικὴ τὸ ὀνόμασαν "Βυζαντινὸ" πράγμα βολικὸ μία καὶ δὲν εἴμασταν σὲ θέση νὰ ἀπαιτήσουμε τὴν ἀνασύστασή της Ρωμανίας. Οἱ δικοί μας λόγιοι μαθήτευαν στὶς φράγκικες σχολὲς καὶ μάθαιναν τὴν ἱστορία ἀπὸ τὴν δική τους πλευρά. Τὰ ἐθνικὰ ὀνόματα μᾶς ἐπιλέχθηκαν συνειδητὰ ἀπὸ τοὺς εὐρωπαίους «συμμάχους» μας ὡς ἰδεολογικὰ ἐφόδια γιὰ την ἐξόντωση τῆς Ρωμανίας, ὡς κύριο ἐκφραστὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Ἑλληνιστικοῦ πολιτισμοῦ.
Κάτι παρόμοιο βλέπουμε νὰ ἐπιχειρεῖται καὶ σήμερα μὲ τὰ Σκόπια καὶ τὴν Μακεδονία μας. Ἡ ἱστορικὴ πλαστογραφία καὶ ἡ καπήλευση καὶ διαστρέβλωση τῶν ὅρων ἀκολουθεῖ τὸ ἴδιο πρότυπο. Ὅσο γιὰ τὴν κατακαημένη Ἑλλάδα, μετὰ τὰ ὅσα εἴπαμε ὡς τώρα, καταλαβαίνουμε πὼς τὰ σύνορά του 1830 δὲν ἦταν καθόλου τυχαία: ἀντιστοιχοῦσαν ἀκριβῶς στὰ ὅρια τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδας, ὅπως τὰ ἔβλεπαν οἱ ξένοι καὶ οἱ ἐσωτερικοὶ μιμητές τους. Ἀφοῦ ὁ Ἑλληνιστικὸς Οἰκουμενισμὸς τῆς Ρωμανίας σχεδὸν σβήστηκε ἀπὸ τὴν μνήμη μας τώρα σειρὰ ἔχει ὁ Οἰκουμενισμὸς τοῦ Κράτους τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου.
www.romanity.oodegr.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου