Ἡ γλῶσσα τοῦ θαύματος...

«Ἀνάγκα τέ καί θεοί πείθονται», ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι. Κι ἀκόμη πώς «τήν προαίρεση τῶν ἀνθρώπων οὔτε ὁ Δίας δέν μπορεῖ νά τήν ἀλλάξει». Ὅμως…

Στό χριστιανισμό ἰσχύει τό ἀντίστροφο. Ἀφοῦ τό καθετί καί ὁ καθένας-καί ἡ ἀνάγκη καί ἡ προαίρεση- ὑπακούουν στή θέληση τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά καί στή μεσιτεία τῶν ἁγίων:

Ἰούλιος 1944. Οἱ ἀντάρτες στήνουν ἐνέδρα κοντά στά Φιλιατρά τῆς Μεσσηνίας καί σκοτώνουν μερικούς Γερμανούς.

Οἱ Γερμανοί -σύμφωνα μέ τά ναζιστικά ἀντίποινα- ἀποφασίζουν νά τουφεκιστοῦν 100 (ἑκατό) κάτοικοι τῶν Φιλιατρῶν καί νά καεῖ ἡ μισή ἡ πόλη.

Ἡ ἐκτέλεση ἀποφασίστηκε νά γίνει στίς 19 Ἰουλίου....

Τό βράδυ παρουσιάζεται στόν ὕπνο τοῦ τοπικοῦ Γερμανοῦ διοικητῆ Κοντάου, ἀλλά καί τοῦ Γερμανοῦ στρατηγοῦ στήν Τρίπολη ἕνας γέροντας ἀσκητής, πού ἀπαιτεῖ νά μήν πραγματοποιηθεῖ ἡ ἐκτέλεση.

Οἱ Γερμανοί βέβαια εἶναι σκληροί καί ἀγέρωχοι. Ἀλλά καί ὁ ἀσκητής, ἐπιβλητικός καί ἀπαιτητικός, δέν ἐννοεῖ νά τούς ἀφήσει νά ἡσυχάσουν, ἄν δέν τούς μεταπείσει νά ματαιώσουν τό κακούργημα, πού ἔχουν ἀποφασίσει.

Ὑποσχόμενος ὅτι, ἐφόσον ἱκανοποιήσουν τό αἴτημά του, θά τούς βοηθήσει νά ἐπιστρέψουν αὐτοί καί οἱ ἄνδρες τούς σῶοι καί ἀβλαβεῖς στήν πατρίδα τους.

Τήν ἑπόμενη ὁ Γερμανός διοικητής Κοντάου συγκεντρώνει τούς ἱερεῖς τῆς πόλης. Κι ἀφοῦ διαπιστώνει ὅτι ὁ καλόγερος δέν ἦταν μετααξύ τους, περιέρχεται τούς ναούς προκειμένου νά διαπιστώσει ποιός ἦταν, πού τούς ἀναστάτωσε ὅλη τή νύχτα καί τούς ἔκαμε νά ἀλλάξουν τή σκληρή τους ἀπόφαση.

Καί νά, πού τόν ἀναγνωρίζει στήν εἰκόνα τοῦ πολιούχου τῆς πόλης Ἁγίου Χαραλάμπου. Μπροστά στήν ὁποία γονατίζει καί προσεύχεται. Παρότι ὡς διαμαρτυρόμενος δέν πίστευε, ὡς τότε, στή μεσιτεία, ὄχι μόνο τῶν ἁγίων, ἀλλά οὔτε καί τῆς Παναγίας…

Ὕστερα ἀπό ἕνα χρόνο, ὅταν πιά ὁ Κοντάου εἶχε γυρίσει στήν πατρίδα του, ὁ Ἅγιος Χαράλαμπος καί πάλι παρουσιάζεται στό ὄνειρό του καί τοῦ ζητάει νά τόν ἐπισκεφτεῖ στή γιορτή τοῦ (10 Φεβρουαρίου).

Ἐπίσκεψη καί προσκύνημα, πού γινόταν κάθε χρόνο, ἐνόσω ὁ Κοντάου, πού στό μεταξύ ἔγινε ὀρθόδοξος, ζοῦσε, καί, ὅπως λέγεται, συνεχίζεται νά γίνεται ἀπό τούς ἀπογόνους του, πού κι αὐτοί ἔγιναν ὀρθόδοξοι…

Τό θαῦμα αὐτό δέν κυκλοφορήθηκε ἀπό κάποιες θρησκόληπτες γριοῦλες οὔτε ἐπινοῆθκε ἀπό κάποιους ἐπαγγελμαῖες κληρικούς οὔτε ἀνήκει σέ κάποιο ἀβέβαιο καί μακρινό παρελθόν.

Εἶναι τωρινό πασίγνωστο καί πανθομολογούμενο. Καί βεβαιωμένο ἀπό ἀλλοεθνεῖς καί ἀλλόδοξους, πού θά εἶχαν κάθε λόγο νά τό ἀμφισβητήσουν καί νά τό ἀπορρίψουν. Καί γι’ αὐτό εἶναι πομπός πολλαπλῶν μηνυμάτων:

Πρῶτα-πράτα τῆς ἀκατανίκητης δύναμης τῆς προσευχῆς. Ποῦ ἀσφαλῶς τή νύχτα ἐκείνη μέσα στό καμίνι τοῦ ἀνείπωτου πόνου οἱ κάτοικοι τῶν Φιλιατρῶν ὁμοθυμαδόν καί ὁλονύκτια καί διάπυρη εἶχαν κάνει.

Κι ἀκόμη τῆς ἀθανασίας τῶν ἁγίων καί πολλῶν ἄλλων κεκοιμημένων. Ποῦ εἶναι πολύ περισσότερο ζωντανοί καί ἰσχυροί ἀπό ἐμᾶς τούς θεωρητικά ζωντανούς, πού μπορεῖ νά εἴμαστε οὐσιαστικά νεκροί καί ἀνίσχυροι.

Ἀφοῦ, καί ὅταν ζοῦν καί μετά τό βιολογικό τους τέλος, γνωρίζουν νά μιλοῦν τήν πειστικότερη ἀπ’ ὅλες τίς γλῶσσες, πού εἶναι ἡ γλώσσα τοῦ θαύματος. Στήν ὁποία ὑπακούουν καί ὑποτάσσονται καί τά βουνά καί οἱ θάλασσες καί τά οὐράνια σώματα καί τά ζῶα. Ἀκόμη καί οἱ κακοῦργοι…

Καί αὐτήν ἀκριβῶς μίλησε καί ὁ Ἅγιος Χαράλαμπος στούς Γερμανούς…

Πάπα-Ἠλίας
Ινφογνώμων Πολιτικά