Χωρίζουμε…

Ἰάκωβου Ποθητοῦ.
Πόσο δυνατοί εἴμαστε γιά νά κρατήσουμε σταθερό τό δεσμό μας; Πόσο δυνατοί εἴμαστε γιά νά κρατήσουμε στέρεο τό σπιτικό μας; Πόσο ταπεινόφρονες εἴμαστε γιά νά ἀντέξουμε ἕνα σφάλμα, μία προσβολή, τοῦ συντρόφου μας;
Χωρίζουμε…
Ἡ λέξη πού ἔχει εἰσβάλει μέσα στήν κοινωνία μας καί χρησιμοποιεῖται ἀλόγιστα ἀπό ἄνδρες καί γυναῖκες εἴτε σάν προειδοποίηση, σάν ἀπειλῆ πρός τόν σύντροφο ὅταν αὐτός ἀθετεῖ ἤ δέν πραγματοποιεῖ ὑποσχέσεις εἴτε ἀπό ὅσους δέν ἀντέχουν τό βάρος ἑνός μεγαλου οικογενειακοῦ προβλήματος καί βρίσκουν στόν χωρισμό τήν ἐξιλέωση, τόν ἐξαγνισμό καί τά λάθη τους....
Χωρίζουμε…
Ἀξίζει νά ἐξετάσουμε μερικές πτυχές αὐτοῦ του προβλήματος πού ἐξαπλώνεται συνεχῶς μέ σταθερούς ρυθμούς στήν κοινωνία μας καί νά δοῦμε τί ὁδήγησε ἤ τί ἐμπόδισε ἕνα ζευγάρι νά διαλύσει τίς σχέσεις του, τό σπίτι του.
Σήμερα τά περισσότερα ζευγάρια δέν ἀναζητοῦν τήν τελείωση, τήν ὁλοκλήρωση, μέσω τοῦ συντρόφου πού ἐπέλεξαν γιά νά ζήσουν τό ὑπόλοιπό της ζωῆς τους, ἀλλά μέσα ἀπό τήν ἐπαγγελματική ἐπιτυχία, τήν κοινωνική καταξίωση. Οἱ τίτλοι τοῦ πετυχημένου πατέρα, τῆς ἄριστης μάνας εἶναι πλέον ἀσήμαντοι μπροστά στούς τίτλους πού προσφέρει ἁπλόχερα, ἡ καταναλωτική κοινωνία στούς ἀνθρώπους-μέλη της.
Ἡ οἰκογενειακή εὐτυχία δέν εἶναι αὐτό πού τό ζευγάρι θέλει νά διασφαλίσει, νά διαφυλάξει ἀλλά ἡ ἐπιτυχία στήν ἐπαγγελματική ἐξέλιξη κι ἡ ἐνεργός συμμετοχή στίς ἐκδηλώσεις κάθε εἴδους πού δίνουν στιγμιαῖες χαρές.
Ἡ ἀνασφάλεια πού ὑπάρχει ἀνάμεσα στά νέα ζευγάρια, τόσο γιά τό πραγματικό ἐνδιαφέρον τοῦ συντρόφου, ὅσο καί γιά τήν οἰκονομική ἀστάθεια, δημιουργεῖ σιγά ἀλλά σταθερά πληγές στόν ψυχικό τους κόσμο, δυναμιτίζει τό νευρικό τους σύστημα μέχρι πού αὐτό καταρρέει. Ἡ ἔλλειψη ὑγιοῦς ψυχικῆς ἐπαφῆς, ἡ ἐπιθυμία ὑλοποίησης ὀνείρων, ἡ συσχέτιση τῆς ζωῆς τῶν ἄλλων μέ τήν δική τους, κάνει τά νέα ζευγάρια ἀλλά καί τά παλαιότερα νά ποῦν σχετικά εὔκολα καί χωρίς ἐπίγνωση τῶν συνεπειῶν τῆς πράξης τους, τήν λέξη “χωρίζουμε…”.
Τό νά χωρίσει κάποιος ἀπό τόν σύντροφό του, εἴνι τό πλέον εὔκολο. Ἡ φυγή, ἡ λιποταξία ἀπό τήν μάχη, τόν ἀγώνα, δέν εἶναι γνώρισμα τῶν ἀνδρείων, τῶν ἀνθρώπων πού ἔχουν ἀρετή καί γενναιότητα. Ὅποιος ἔχει ψυχικές δυνάμεις σφυρηλατημένες ἀπό τήν ἀληθινή ἀγάπη, τήν αὐτοθυσία, τήν ταπείνωση, ὅποιος ἔχει θέσει τόν ἑαυτό τοῦ ὑπηρέτη τῶν ἄλλων καί κατά συνέπεια καί τοῦ συντρόφου του, θά ἀντέξει τά κτυπήματα τῆς ζωῆς, δέν θά λυγίσει μπροστά στίς δυσκολίες.
Θά ἔχει τήν πίστη, τήν θέληση νά τίς ξεπεράσει, θέλοντας ὄχι νά στεφθεῖ νικητής καί νά πανηγυρίσει ἀλλά γιά νά δώσει στήν ἀγάπη του, στόν σύντροφό του, τήν δυνατότητα νά ζήσει καλύτερα.
Χωρίζουμε…
Πῶς μπορεῖ κάποιος νά ἀποχωρισθεῖ αὐτόν ποῦ ἀγαπᾶ; Ἤ μήπως δέν τόν ἀγαποῦσε ποτέ ἀλλά ἁπλά ἐνίωθε μία ἐρωτική ἕλξη;
Ἡ μάνα πονᾶ ὅταν ἀποχωρίζεται τό παιδί της, ὁ πατέρας δακρύζει κρυφά ὅταν βλέπει τό σπίτι νά ἀδειάζει ἀπό τά παιδιά πού μεγάλωσε. Γνωρίζουν οἱ γονεῖς ὅτι ὁ φυσικός προορισμός τῶν παιδιῶν τούς εἶναι ὁ γάμος, ἡ δημιουργία τῆς δικῆς τους οἰκογένειας. Κι ὅμως, παρ’ ὅτι αὐτοί οἱ γονεῖς τό ξέρουν ἀπό τήν στιγμή πού τό παιδί τούς ἔρχεται στόν κόσμο, τό μεγαλώνουν δίνοντάς του ἐφόδια γι’ αὐτόν τόν σκοπό, μόλις ἔρθει ἡ ὥρα νά φύγει, νά παντρευτεῖ, θλίβονται. Ἡ ἀγάπη τούς ἐμποδίζει νά νιώσουν τή μεγάλη χαρά πού δίνει αὐτή ἡ στιγμή.
Αὐτός πού λέει τήν λέξη “χωρίζω” μέ εὐκολία καί δέν νοιώθει νά τοῦ λείπει τό ταίρι του, ποτέ δέν ἀγάπησε. Αὐτός πού ἀμέσως μετά τόν χωρισμό δημιουργεῖ νέο δεσμό – ἤ εἶχε προηγουμένως δημιουργήσει – ποτέ δέν ἀγάπησε ἀληθινά τόν σύντροφό του. Ἦταν ἕνας κατακτητής πού κυρίευσε ἕναν στόχο, ἦταν ἕρμαιο τῶν ἐνστίκτων του κι ὄχι τῶν συναισθημάτων του. Ἡ καρδιά του, ποτέ δέν χτύπησε στόν ἴδιο παλμό μέ τοῦ συντρόφου του, ἡ ἀνάσα τοῦ ποτέ δέν ἑνώθηκε μέ τήν δική του γιά νά δώσει ζωή. Ἀπαιτοῦσε νά παίρνει χωρίς νά δίνει, χρησιμοποιοῦσε τό ταίρι του σάν τρόπαιο, σάν λάφυρο, ἀντικείμενο χωρίς καμία ἀπολύτως ἀξία. Γι’ αὐτό δέν στεναχωριέται ὅταν χωρίζει ἀπ’ αὐτό, ἀντίθετα χρησιμοποιεῖ βαριές ἐκφράσεις, ὑβριστικούς χαρακτηρισμούς, πού δείχνουν ἀκόμα περισσότερο τήν ἀνωριμότητά του, τήν ἀκαταταλληλότητά του γιά σύντροφος.
Χωρίζουμε…
Μία λέξη πού ποτέ δέν φθάνει στήν σκέψη αὐτῶν πού ἀγαποῦν πραγματικά, μέ ὅλη τήν δύναμη τῆς ψυχῆς τό ταίρι τους. Αὐτῶν πού ἔθεσαν τόν ἑαυτό τους στά πόδια τοῦ ἄλλου καί ἐκδηλώνουν τά αἰσθήματά τους μέ κάθε τρόπο. Αὐτός πού ἀγαπᾶ ἀληθινά γίνεται γιά τόν σύντροφό του δρόμος εὐτυχίας, σκαλί ἀνόδου, λιμάνι γαλήνης, ἀγκαλιά παρηγοριᾶς κι ὄχι δυνάστης, ἐξουσιαστής, τύραννος. Θαυμάζω τά ζευγάρια ἐκεῖνα πού μέσα ἀπό πολλές δυσκολίες, ἀπό σκληρά κτυπήματα τῆς ζωῆς, κοιτάζει ὁ ἕνας τόν ἄλλον μέ τρυφερότητα, τρεφόμενοι ἀπό τήν ἀγάπη τους. Αὐτοί οἱ γονεῖς θά γίνουν πρότυπο γιά τά παιδιά τους. Ἡ συμβίωσή τους θά γίνει διδασκαλία γιά ὅσους θέλουν νά μάθουν τί σημαίνει ἀγάπη, γάμος.
Χωρίζουμε…
Ἄς σκεφθοῦμε ὅλοι τίς συνέπειες αὐτῆς τῆς λέξης πρίν τήν ἐκστομίσουμε. Ἄς ἐξετάσουμε ἄν πράγματι ὁ χωρισμός θά μᾶς φέρει τήν εὐτυχία, τήν ἐπίλυση τῶν προβλημάτων μας. Μόνο σέ ἀκραῖες περιπτώσεις, πρέπει νά παίρνουμε μία τέτοια ὀδυνηρή ἀπόφαση. Μία ἀπόφαση πού εἰδικότερα ὅταν ὑπάρχουν καί μικρά παιδιά μέσα στήν οἰκογένεια δημιουργεῖ σοβαρά ψυχολογικά τραύματα. Ἄν σκεφθοῦμε ὅτι ἐμεῖς δέν εἴμαστε τέλειοι, ὅτι κι ἐμεῖς ἔχουμε πολλά ἐλαττώματα πού τά δέχεται ὁ σύντροφός μας ἐπειδή μᾶς ἀγαπᾶ, τότε θά τόν ἀγαπήσουμε περισσότερο. Ἡ ζωή εἶναι ἕνας διαρκῆς ἀγώνας, μία δοκιμασία κι ὅλοι δείχνουμε τήν ἀντοχή μας, τήν ἱκανότητά μας κάθε ἡμέρα.
Ἄς φανοῦμε δυνατοί διατηρώντας ὅ,τι πιό ὄμορφο ἔδωσε ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο, τήν οἰκογένεια…
ΠΗΓΗ ἀπόψεις γιά τήν μονή Βατοπαιδίου