Γράφει ὁ Τάσος Δημητρακόπουλος
Πέρασαν ἤδη 13 χρόνια. Καί ὅμως εἶναι σάν νά μήν περάσει οὔτε μία μέρα...
Ἦταν σάν χθές πού ἀκούσαμε στήν τηλεόραση πού διέκοψε τό πρόγραμμά της ὅτι ὑπάρχει σέ ἐξέλιξη θερμό ἐπεισόδιο στό Αἰγαῖο. Μετά ἀκούγονταν οἱ γνωστές φῆμες: τί θά γίνει μέ τήν Τουρκία, τί δέν θά γίνει, ὁ Στόλος ἔφυγε, ἔχουμε ἑτοιμασίες γιά πόλεμο, καί διάφορα ἄλλα.
Σάν χθές ἦταν ὅταν Τοῦρκοι, πρῶτα "δημοσιογράφοι" καί μετά στρατός πάτησαν τά Ἰμια. Περίεργο. Ὅλοι μάθαμε ὅτι ὑπάρχει βραχονησίδα μέ αὐτό τό ὄνομα. Πάτησαν τά Ἰμια, καί ὕψωσαν τουρκική σημαία. Ἡ σημαία κατεβαίνει ἀργότερα καί στή θέση τῆς μπαίνει ἡ ἑλληνική. Σάν χθές ἦταν πού μέσα σέ λίγο χρονικό διάστημα ἤμασταν ἕνα βῆμα πρίν τήν σύγκρουση....
Σάν χθές ἦταν πού φεύγοντας τά πολεμικά πλοῖα ἀπό τόν Ναύσταθμο Σαλαμίνας ὁ Εὐαγγελάτος γιά νά μήν ξεχνιόμαστε, περιέγραφε τήν ἀναχώρηση ἀπό τηλεοράσεως καί ἔδινε στόν ἀέρα τούς κωδικούς ἀριθμούς τῶν πλοίων!
Καί τό τραγικό συμβάν: ἕνα ἑλικόπτερο πέφτει μέ τρεῖς ἀξιωματικούς του Πολεμικοῦ μας Ναυτικοῦ νεκρούς. Θρῆνος στίς κηδεῖες τους. Εἶχαν πονοκέφαλο, λέγανε οἱ μαϊντανοί τῶν καναλιῶν καί οἱ ἀστράτευτοι δημοσιογράφοι. Ζαλίστηκαν καί ἔπεσαν, δέν εἶχαν φῶτα, δέν ἤξεραν τό δρομολόγιο, καί ἄλλες ἀηδίες, πού τίς λένε ἀκόμα καί τίς πιστεύουν.
Θλίψη στίς κηδεῖες τῶν νεκρῶν. Χιλιάδες οἱ συγκεντρωμένοι. Καί ἡ σύγκρουση δέν ἦρθε. Ὁ πόλεμος ἀπεφεύχθη. Οἱ πολιτικοί ἀναπνέουν μέ ἀνακούφιση. Ἀντί γιά τή σύγκρουση ὁ Σημίτης εὐχαριστεῖ ἀπό βήματος κοινοβουλίου τούς Ἀμερικανούς. Ἀντί γιά ἀντίδραση, ἡ ταπείνωση.
Τίποτα δέν ἄλλαξε
Τόν Ἰανουάριο τοῦ 1996, ὅσα συνέβησαν στά Ἴμια, ἔχουν μείνει σάν μία κηλίδα στήν ἱστορία αὐτοῦ του τόπου. Εἴχαμε εἰσβολή ἐπί ἑλληνικοῦ ἐδάφους, ἦταν ἡ πρώτη φορά πού κατεβάσαμε οἱ ἴδιοι τίς σημαῖες μας, γιατί ἡ τότε πολιτική ἡγεσία δέν εἶχε τό ἠθικό ἀνάστημα νά ὑπερασπιστεῖ τήν τιμή καί τήν ἀξιοπρέπεια αὐτοῦ του τόπου. Τά γεγονότα γνωστά, ἡ ὑπενθύμιση τούς ὅμως μᾶς γεμίζει ἀκόμα καί σήμερα πόνο καί ὀργή.
Πόνο γιά τούς τρεῖς ἀδικοχαμένους ἀξιωματικούς τῶν ἑλικοπτέρων τοῦ Πολεμικοῦ μας Ναυτικοῦ.
Πόνο γιά τήν ἀξιοπρέπεια τοῦ Ἔθνους μας, πού χάθηκε μέσα σέ μερικές ὧρες, μέ ἕναν λαό καί στρατό μέ σκυμμένο τό κεφάλι στίς ἀπειλές τῶν Τούρκων.
Ὀργή γιά τήν πολιτική ἡγεσία τῆς μειοδοσίας, τῆς ὑποτέλειας καί τοῦ συμβιβασμοῦ.
Ὀργή γιά τό ὅτι δέν πολεμήσαμε, ὀργή γιά τό ὅτι δέν κάναμε τίποτα, ὀργή γιά τό εὐχαριστῶ στούς Ἀμερικανούς.
Ὀργή γιά τό ὅτι δέν ὑπερασπιστήκαμε τή σημαία μας, ὀργή γιά ὅλα ὅσα ἔπρεπε νά γίνουν καί δέν ἔγιναν.
Ὀργή γιατί σκύψαμε τό κεφάλι ὑποτασσόμενοι στήν μιζέρια, στόν ἐνδοτισμό καί στήν τουρκική ἐπεκτατικότητα.
Ὀργή γιά τίς δηλώσεις Πάγκαλου γιά τήν σημαία μας πού "ἄν ἀφήσουμε τό κύμα θά τήν πάρει παραπέρα". Γιά τόν Σημίτη πού δέν καταδέχθηκε νά ἀνέβει στό κέντρο ἐπιχειρήσεων στό ΓΕΕΘΑ προκειμένου νά συντονίσει ἀπό ἐκεῖ τήν κρίση, ἀλλά καθόταν σάν καρεκλοκένταυρος στό γραφεῖο του στήν Βουλή, καί φερόταν μέ ἀπαξιωτικό τρόπο στήν στρατιωτική ἡγεσία. Αὐτός πού εὐχαρίστησε τούς Ἀμερικανούς...
Δεκατρία χρόνια καί ἡ κατάσταση δέν ἄλλαξε. Ἡ μᾶλλον, ἄλλαξε. Πρός τό χειρότερο. Τώρα οἱ τοῦρκοι φτάνουν μέχρι τήν Ἀνδρο, τώρα στά πρωϊνάδικα τούς βγαίνει ἕνα σιχαμερό σκουλήκι καί λέει πώς σκότωσε δέκα Ἑλληνοκύπριους στήν εἰσβολή. Καί δέν ἀντιδρᾶ κανείς, τουλάχιστον ὅπως θά ἔπρεπε. Παθητικοί δέκτες. Δειλοί καί ἄβουλοι συνάμα, ὅπως λέει καί ὁ ποιητής.
Ὁ ναύαρχος Καραθανάσης, κατά τήν τελετή βράβευσής του ἀπό τό περιοδικό "PATRIA", ἔκλεισε τόν χαιρετισμό τοῦ λέγοντας πώς: "τό ἑλικόπτερο δέν ἔπεσε, τό ἑλικόπτερο τό ρίξανε.".
Δέν τό ξεχνᾶμε ποτέ. Δέν ξεχνᾶμε τόν Χριστόδουλο Καραθανάση, τόν Παναγιώτη Βλαχάκο καί τόν Ἕκτορα Γιαλοψό.
Ἀπό "ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου