Κλείνοντας το περασμένο μας άρθρο, είδαμε την κοινή διαδικασία που υφίσταται σε όλες τις ομάδες οι οποίες επαγγέλονται κάτι το νέο που δεν έχει δήθεν μέχρι τώρα αισθανθεί ο άνθρωπος. Πριν περάσουμε να δούμε αναλυτικότερα τι ακριβώς συμβαίνει με την κάθε μια ομάδα από αυτές, είναι ανάγκη εξ’ αρχής να τονίσουμε κάποιες αλήθειες, οι οποίες για τον συνειδητό Χριστιανό είναι εκ των ων ουκ άνευ, και που δυστυχώς στην εποχή που ζούμε ή έχουν λησμονηθεί ή είναι παντελώς άγνωστες.
Και η μεγάλη αυτή αλήθεια είναι ότι ο διάβολος, ο ξεπεσμένος αυτός με τη θέλησή του, σκοτεινός πλέον άγγελος, υπάρχει και εξακολουθεί να γεννά το κακό και να κάνει το καταστροφικό του έργο.
Μια ματιά στο λόγο του Θεού και στην εμπειρία των αγίων μας (που διαφυλάσσεται ως πολύτιμος θησαυρός μέσα στο χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας), πείθει τον άνθρωπο, τουλάχιστον τον καλοπροαίρετο άνθρωπο, ότι ο εχθρός του Θεού και του ανθρώπου, όσο περνά ο καιρός, ολονέν και περισσότερον εργάζεται για να χτυπήσει το σώμα του Χριστού, την Εκκλησία δηλαδή και να καταστρέψει ψυχοσωματικά όλο και περισσότερες υπάρξεις.
Υπάρχουν βέβαια και άνθρωποι που υποστηρίζουν ότι ο φοβερός αυτός εχθρός δεν είναι πρόσωπο, δεν είναι ύπαρξη, απλώς έχει προσωποποιηθεί από την Εκκλησία. Απαντούμε. Μακάρι να μην υπήρχε ο διάβολος και η όλη «φιλολογία» περί αυτού να ήταν μόνο η προσπάθειά προσωποποιήσεώς του. Δυστυχώς υπάρχει και προσθέτουμε ότι η μεγαλύτερη επιτυχία του εχθρού, είναι να κάνει τον άνθρωπο να πιστέψει ότι δεν υφίσταται. Όντως, όσες ψυχές έχουν καταλήξει σ’ αυτό το έωλο και ανυπόστατο συμπέρασμα, ήδη έχουν υποστεί ό,τι χειρότερο θα μπορούσαν να φανταστούν...
Βέβαια, σκοπός μας στο άρθρο αυτό δεν είναι να κάνουμε ειδική αναφορά στην «ιστορία» του ζοφερού τούτου προσώπου. Θέλουμε όμως να επισημάνουμε το γεγονός ότι ο εχθρός αυτός στον οποίο υπάρχει μόνο η άρνηση και ο οποίος καταστρέφει και νεκρώνει τα πάντα, διότι είναι πνεύμα νεκρότητας κατ’ αποβολήν της Όντως Ζωής, είναι εκείνος που διαιρεί, που χωρίζει, που αποκόπτει κάθε επικοινωνία και κατεβάζει το ον στην έσχατη μοναξιά... Το δε μεγαλύτερο δράμα του διαβόλου, θα πρέπει να γνωρίζουμε, είναι ότι δεν μπορεί να αγαπήσει!...
Και επειδή το βασικό μας θέμα είναι οι παραθρησκευτικές ομάδες-αιρέσεις και οι καταστροφικές λατρείες, τονίζουμε στο σημείο τούτο ότι όλες αυτές οι κινήσεις, παρά την εξωτερική κρούστα της «επιτυχίας» και παρά τις μεγαλοστομίες όσων φέρονται ως υπεύθυνοι και «ειδήμονες», δεν είναι παρά κατασκευάσματα και ενέργειες του εχθρού του ανθρώπου, του σατανά.
Ας μη βιαστούν κάποιοι να μας κατηγορήσουν ότι είμαστε δήθεν υπερβολικοί ή ότι πολύ περισσότερο, κινδυνολογούμε. Ας κάνουμε λίγη υπομονή και, πρώτα ο Θεός, θα ξετυλιχθεί το κουβάρι των «νέων εμπειριών» και τότε θα δούμε ξεκάθαρα ότι τα πράγματα είναι περισσότερο τραγικά και πιο ύπουλα απ’ όσο μπορεί κανείς να φανταστεί...
Θα κλείσουμε το άρθρο μας αυτό με κάποιες αλήθειες που βιώνουν οι συνειδητοί Ορθόδοξοι πιστοί Χριστιανοί, δηλ. τα τέκνα της Εκκλησίας μας.
Όσο και αν προσπαθεί ο διάβολος με τα συνειδητά ή έστω ασυνείδητα όργανά του να χτυπήσει για να συνθλίψει τον άνθρωπο, ο πιστός, ο όντως πιστός, δεν έχει να φοβηθεί απολύτως τίποτε. Και τούτο διότι γνωρίζει πολύ καλά δύο βασικές πραγματικότητες.
α)Ότι ο Θεός δεν επιτρέπει στον πειρασμό να μας πειράξει περισσότερο από τις δυνάμεις μας και
β)ότι ο διάβολος δεν έχει το δικαίωμα να συντρίψει την προαίρεσή μας.
Πιό απλά; Αν ο ίδιος ο άνθρωπος δεν θελήσει να πέσει, αν ο ίδιος ο άνθρωπος δεν πει το ναι στις εισηγήσεις του εχθρού, ο διάβολος δεν έχει την δυνατότητα να τον ρίξει στην πλάνη και στην αμαρτία και μάλιστα την κατ’ εξακολούθησιν και κατά συνείδησιν αμαρτία.
Και αυτό είναι το μεγαλείο του αγωνιστού, του γνήσιου πιστού Χριστιανού, ότι μπορεί μεν να πολιορκείται το κάστρο της υπάρξεώς του, αλλά όσο ο ίδιος αγωνίζεται μέσω της αυθεντικής πίστεως, και με τα όπλα που του παρέχει η Εκκλησία, δεν έχει να φοβηθεί τίποτε απολύτως. Όχι μόνο δεν έχει να φοβηθεί τίποτε, αλλά αυτή η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, μετατρέπει τις εφόδους του πειρασμού σε σημεία νίκης και ουράνιας ευλογίας!
Αλήθεια, πόσες ψυχές, κατά τα άλλα καλές, αν γνώριζαν τα «μυστικά» της πνευματικής ζωής, αν ζούσαν συνειδητά τη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας, θα είχαν ξεφύγει από τα δίχτυα του διαβόλου που ονομάζονται εν προκειμένω, αιρέσεις και παραθρησκεία.
Αλλά ας μην απελπιζόμαστε φίλοι μου. Αν υπάρχει αγαθή διάθεση και γνήσια προαίρεση στον άνθρωπο (και τούτο εξαρτάται βέβαια καθαρώς από τον ίδιο τον άνθρωπο), τον τελευταίο λόγο δεν θα τον έχει το σκοτάδι αλλά το φως. Όχι η άγνοια αλλά η αλήθεια.
Ξεκάθαρος και πάλι ο λόγος του Κυρίου Ιησού. «Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» (Ιωαν. Η΄ 32).
(Συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου