«Ἀσπάζεται ὑμᾶς Λουκᾶς ὁ ἰατρὸς ὁ ἀγαπητὸς»
Στήν Ἀντιόχεια τῆς Συρίας ὁ μετέπειτα Εὐαγγελιστής πρωτοαντίκρυσε τὸ φῶς τοῦ ἥλιου καί στή μεγάλη αὐτὴ καὶ ξακουστὴ πόλη μέσα σὲ εἰδωλολατρικὸ περιβάλλον ἀνατράφηκε. «Ἦν τὸ γένος τῶν ἀπὸ Ἀντιοχείας», σημειώνει ὁ Ἐκκλησιαστικὸς ἱστορικός. Στήν πόλη αὐτή, ποὺ γιά πρώτη φορὰ οἱ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ ὀνομάστηκαν Χριστιανοὶ (Πράξ. ια΄ 26), ὑπῆρχε παρακμή, διαφθορά καί μεγάλη ἠθική κατάπτωση.
Γιά τὰ νεανικὰ του χρόνια, δέν ἔχουμε ἰδιαίτερες πληροφορίες ἀπὸ τοὺς βιογράφους του. Πάντως φαίνεται ὅτι ὁ Λουκᾶς σχετίστηκε νωρίς μέ τοὺς Χριστιανοὺς τῆς Ἀντιόχειας. Τὴν εἴσοδό του ὅμως στόν Χριστιανισμὸ καὶ τὴν φωτισμένη... πίστη του στόν Λυτρωτή Ἰησοῦ, τὴν ὀφείλει στόν φλογερὸ ἀπόστολο Παῦλο. Ὁ κύριος δάσκαλος καὶ καθοδηγὸς του «στά μονοπάτια τῆς χάριτος», ἦταν ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Πολύ πιθανόν ἡ πρώτη συνάντηση τοῦ νεαροῦ Λουκᾶ μέ τὸν Ἀπόστολο νά ἔγινε στήν Ταρσό, ὅπου εἶχε πάει γιά νά παρακολουθήσει ἀνώτερες ἰατρικὲς σπουδές. Δέσμιος ὁ Παῦλος στήν φυλακὴ τῆς Ῥώμης, γράφει πρὸς τοὺς Κολασσαεῖς: «Ἀσπάζεται ὑμᾶς Λουκᾶς ὁ ἰατρὸς ὁ ἀγαπητὸς» (Κολ. δ΄ 14).
Ἡ ἐπιστημονική ἐκπαίδευση καί ἡ ἐν γένει μόρφωση πού πῆρε ὁ Λουκᾶς δέν τὸν ἐμπόδισαν καθόλου νά δεχθεῖ τὴν «Καινὴ Διδαχή», τὸ κήρυγμα τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου. Τό ἰατρικὸ ἐπάγγελμα καί οἱ γνώσεις του δέν στάθηκαν ἀναστολεῖς τῆς ἀπόφασής του νά ὑπηρετήσει τὸν Χριστὸ καὶ νά γίνει Εὐαγγελιστὴς τοῦ μηνύματός Του. Ἀλλὰ ὀ «Λουκᾶς ὁ ἰατρὸς ὁ ἀγαπητός», δέν ἔμεινε μόνο σ’ αὐτὸν τὸν ὑπέροχο συνδυασμὸ χριστιανικῆς πίστεως καὶ ἐπιστήμης. Προχώρησε ἀποφασιστικὰ πιὸ ψηλά. Σ’ ἕνα πνευματικὸ ἅλμα πίστεως καὶ ἀγάπης. Σὲ μιά θαυμαστὴ προσφορά τοῦ ἐπαγγέλματός του καὶ ὁλόκληρης τῆς ζωῆς του, στή διακονία τοῦ Εὐαγγελίου.
Ἂς σκεφθοῦμε τὸν νεαρὸ γιατρὸ Λουκᾶ μέσα στήν εἰδωλολατρικὴ Ἀντιοχεία. Μὲ πλούσια χαρίσματα. Μὲ πλοῦτο καὶ ἀξιοζήλευτη κοινωνικὴ θέση. Σέ μιά ἐποχή πού ὁ Χριστιανισμὸς ἦταν μιά αἵρεση μισητή γιά τὸν λαὸ καὶ τοὺς ἄρχοντες. Καὶ ὁ νεαρὸς αὐτὸς γιατρός, μέ τὴν πλατιὰ μόρφωση, μὲ τὰ πολλὰ χαρίσματα καὶ ταλέντα, θέτει τὸν ἑαυτὸ του ἄνευ ὅρων στήν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Γίνεται ὁ ἀκόλουθος καὶ ἐκλεκτὸς συνεργάτης τοῦ μεγάλου Ἀποστόλου. Ἀφιερώνει τὸν ἑαυτὸ του στόν Χριστό καί στήν διά βίου διακονία τοῦ Εὐαγγελίου.
Ὁ «ἰατρὸς Λουκᾶς» ἦταν καὶ ἄριστος ἑλληνιστής, ἱστορικὸς ἀκριβής, ζωγράφος, λογοτέχνης ἐξαίρετος καί μέ σπάνια συγγραφικὴ ἱκανότητα. Μᾶς χάρισε δύο ἀπὸ τὰ βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης. Τὸ κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιο καί τίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων. Με τό συγγραφικό ἔργο του ἀπευθύνεται κυρίως στούς Χριστιανούς πού προέρχονταν ἀπό τούς ἐθνικούς εἰδωλολάτρες καὶ δίνει σπουδαῖες πληροφορίες γιά τὴν ζωὴ καὶ τὸ ἔργο τοῦ Κυρίου μας, καθώς καὶ τῆς ζωῆς τῆς πρώτης Ἐκκλησίας. Τὸ Εὐαγγέλιό του εἶναι πολύτιμο. Γιατὶ, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, περιέχει καὶ μοναδικὲς, σπουδαῖες πληροφορίες γιά τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Θεοτόκου, τὴν Θεία Γέννηση καὶ τὴν Ὑπαπαντὴ τοῦ Χριστοῦ, καθὼς καί τίς δύο περίφημες παραβολὲς «τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου» καὶ «τοῦ Ἀσώτου».
Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς κήρυξε μέ θέρμη καί ζῆλο τή νέα σώζουσα πίστη στή Θράκη, τή Μακεδονία, τήν Θεσσαλία, τήν Ἀχαΐα, τήν Ἀσία, τήν Κύπρο, τό Ἰλλυρικό, τήν Ἰουδαία καί τήν Μικρά Ἀσία, μεταστρέφοντας πλῆθος εἰδωλολατρῶν καί Ἰουδαίων στόν Χριστιανισμό. Ἡ παράδοση ἀναφέρει πώς ὁ Λουκᾶς ὑπῆρξε καί έξαίσιος ζωγράφος, ὁ ὁποῖος εἰκονογράφησε τό πανίερο πρόσωπο τῆς Θεοτόκου, μέ τήν Ὁποία ἔζησε ἀρκετό καιρό στήν Ιερουσαλήμ. Φημισμένες ἱερές εἰκόνες Της ἀποδίδονται στόν χρωστήρα του, ὅπως αὐτή τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου, τῆς Μονῆς Κύκκου τῆς Κύπρου καί ἄλλων.
Ὁ ἅγιος καὶ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ἔγινε στόχος τῶν φανατικῶν εἰδωλολατρῶν. Σύμφωνα μέ τὴν ἐπικρατέστερη παράδοση, μετὰ τὸν μαρτυρικὸ θάνατο τοῦ ἀποστόλου Παύλου τὸ 68 μ. Χ. ἦρθε στήν Ἑλλάδα καὶ ἐγκαταστάθηκε στά μέρη τῆς Βοιωτίας, ὅπου μέ τὸ φλογερὸ του κήρυγμα μετέστρεφε πλῆθος εἰδωλολατρῶν στήν ἀληθινὴ χριστιανικὴ πίστη. Ἐπίσης ἀσκοῦσε καὶ τὸ ἰατρικὸ ἐπάγγελμα, θεραπεύοντας δωρεὰν τοὺς ἀρρώστους. Αὐτὸ θορύβησε καὶ ἐξόργισε τοὺς εἰδωλολάτρες ἱερεῖς τῆς περιοχῆς, οἱ ὁποῖοι ἔβλεπαν νά ἐρημώνουν τὰ «ἱερὰ» τους καὶ νά χάνουν χρήματα ἀπό τίς δεισιδαίμονες πρακτικὲς τους, ὅπως τή μαγεία, τὴν μαντικὴ καί τίς διάφορες πλάνες, τὶς ὁποῖες πωλοῦσαν ἁδρὰ ὡς «θεραπεῖες» στούς ἀτυχεῖς πιστοὺς τοῦ παγανισμοῦ. Παρότρυναν λοιπὸν τὸν φανατισμένο εἰδωλολατρικὸ ὄχλο καί αὐτός ὅρμισε καὶ συνέλαβε τὸν ἔνθερμο ἅγιο Εὐαγγελιστή τοῦ Θείου λόγου. Χωρίς νά σεβαστοῦν τὰ γεράματά του τὸν ὑπέβαλαν σὲ ἀπάνθρωπα βασανιστήρια. Τέλος, ἐξουθενωμένον, τὸν κρέμασαν σὲ μιά ἐλιά, ὅπου παρέδωσε τὴν ἁγία ψυχὴ του στόν Θεό, σὲ ἡλικία ὀγδόντα χρόνων.
Οἱ Χριστιανοὶ πῆραν τὸ τίμιο λείψανό του καὶ τὸ ἔθαψαν μέ μεγάλες τιμὲς κοντὰ στή Θήβα. Ἀπὸ τήν μαρμάρινη λάρνακά του ἔρρεε μύρο, τὸ ὁποῖο εὐωδίαζε καί ἐνεργοῦσε μεγάλες θαυματουργίες, κάνοντας πολλοὺς εἰδωλολάτρες νά μεταστρέφονται στόν Χριστιανισμό. Ὁ βυζαντινὸς αὐτοκράτωρ Κώνστας (337-350 μ.Χ.) μετέφερε στήν Κωνσταντινούπολη τὰ ἱερὰ Λείψανά του, ὅπως καὶ τά λείψανα τῶν ἄλλων ἀποστόλων καί τά ἐναπέθεσε, ὡς πολύτιμο θησαυρό, στόν ναὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Ἐκεῖ βρίσκονταν ὡς τὴν ἅλωση ἀπὸ τοὺς σταυροφόρους τὸ 1204 μ.Χ. Οἱ εἰσβολεῖς, ὅμως, τὰ ἔκλεψαν καὶ τὰ μετέφεραν στή Δύση. Σήμερα σώζεται ἡ λάρνακα τοῦ ἁγίου στή Βοιωτία, ἐντὸς περικαλλοῦς ναοῦ, ὅπου συνεχίζονται νά ἐπιτελοῦνται θαύματα.
Ἡ ἱερὴ μνήμη τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ ἑορτάζεται στίς 18 Ὀκτωβρίου.
Γιά τὰ νεανικὰ του χρόνια, δέν ἔχουμε ἰδιαίτερες πληροφορίες ἀπὸ τοὺς βιογράφους του. Πάντως φαίνεται ὅτι ὁ Λουκᾶς σχετίστηκε νωρίς μέ τοὺς Χριστιανοὺς τῆς Ἀντιόχειας. Τὴν εἴσοδό του ὅμως στόν Χριστιανισμὸ καὶ τὴν φωτισμένη... πίστη του στόν Λυτρωτή Ἰησοῦ, τὴν ὀφείλει στόν φλογερὸ ἀπόστολο Παῦλο. Ὁ κύριος δάσκαλος καὶ καθοδηγὸς του «στά μονοπάτια τῆς χάριτος», ἦταν ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Πολύ πιθανόν ἡ πρώτη συνάντηση τοῦ νεαροῦ Λουκᾶ μέ τὸν Ἀπόστολο νά ἔγινε στήν Ταρσό, ὅπου εἶχε πάει γιά νά παρακολουθήσει ἀνώτερες ἰατρικὲς σπουδές. Δέσμιος ὁ Παῦλος στήν φυλακὴ τῆς Ῥώμης, γράφει πρὸς τοὺς Κολασσαεῖς: «Ἀσπάζεται ὑμᾶς Λουκᾶς ὁ ἰατρὸς ὁ ἀγαπητὸς» (Κολ. δ΄ 14).
Ἡ ἐπιστημονική ἐκπαίδευση καί ἡ ἐν γένει μόρφωση πού πῆρε ὁ Λουκᾶς δέν τὸν ἐμπόδισαν καθόλου νά δεχθεῖ τὴν «Καινὴ Διδαχή», τὸ κήρυγμα τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου. Τό ἰατρικὸ ἐπάγγελμα καί οἱ γνώσεις του δέν στάθηκαν ἀναστολεῖς τῆς ἀπόφασής του νά ὑπηρετήσει τὸν Χριστὸ καὶ νά γίνει Εὐαγγελιστὴς τοῦ μηνύματός Του. Ἀλλὰ ὀ «Λουκᾶς ὁ ἰατρὸς ὁ ἀγαπητός», δέν ἔμεινε μόνο σ’ αὐτὸν τὸν ὑπέροχο συνδυασμὸ χριστιανικῆς πίστεως καὶ ἐπιστήμης. Προχώρησε ἀποφασιστικὰ πιὸ ψηλά. Σ’ ἕνα πνευματικὸ ἅλμα πίστεως καὶ ἀγάπης. Σὲ μιά θαυμαστὴ προσφορά τοῦ ἐπαγγέλματός του καὶ ὁλόκληρης τῆς ζωῆς του, στή διακονία τοῦ Εὐαγγελίου.
Ἂς σκεφθοῦμε τὸν νεαρὸ γιατρὸ Λουκᾶ μέσα στήν εἰδωλολατρικὴ Ἀντιοχεία. Μὲ πλούσια χαρίσματα. Μὲ πλοῦτο καὶ ἀξιοζήλευτη κοινωνικὴ θέση. Σέ μιά ἐποχή πού ὁ Χριστιανισμὸς ἦταν μιά αἵρεση μισητή γιά τὸν λαὸ καὶ τοὺς ἄρχοντες. Καὶ ὁ νεαρὸς αὐτὸς γιατρός, μέ τὴν πλατιὰ μόρφωση, μὲ τὰ πολλὰ χαρίσματα καὶ ταλέντα, θέτει τὸν ἑαυτὸ του ἄνευ ὅρων στήν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Γίνεται ὁ ἀκόλουθος καὶ ἐκλεκτὸς συνεργάτης τοῦ μεγάλου Ἀποστόλου. Ἀφιερώνει τὸν ἑαυτὸ του στόν Χριστό καί στήν διά βίου διακονία τοῦ Εὐαγγελίου.
Ὁ «ἰατρὸς Λουκᾶς» ἦταν καὶ ἄριστος ἑλληνιστής, ἱστορικὸς ἀκριβής, ζωγράφος, λογοτέχνης ἐξαίρετος καί μέ σπάνια συγγραφικὴ ἱκανότητα. Μᾶς χάρισε δύο ἀπὸ τὰ βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης. Τὸ κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιο καί τίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων. Με τό συγγραφικό ἔργο του ἀπευθύνεται κυρίως στούς Χριστιανούς πού προέρχονταν ἀπό τούς ἐθνικούς εἰδωλολάτρες καὶ δίνει σπουδαῖες πληροφορίες γιά τὴν ζωὴ καὶ τὸ ἔργο τοῦ Κυρίου μας, καθώς καὶ τῆς ζωῆς τῆς πρώτης Ἐκκλησίας. Τὸ Εὐαγγέλιό του εἶναι πολύτιμο. Γιατὶ, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, περιέχει καὶ μοναδικὲς, σπουδαῖες πληροφορίες γιά τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Θεοτόκου, τὴν Θεία Γέννηση καὶ τὴν Ὑπαπαντὴ τοῦ Χριστοῦ, καθὼς καί τίς δύο περίφημες παραβολὲς «τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου» καὶ «τοῦ Ἀσώτου».
Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς κήρυξε μέ θέρμη καί ζῆλο τή νέα σώζουσα πίστη στή Θράκη, τή Μακεδονία, τήν Θεσσαλία, τήν Ἀχαΐα, τήν Ἀσία, τήν Κύπρο, τό Ἰλλυρικό, τήν Ἰουδαία καί τήν Μικρά Ἀσία, μεταστρέφοντας πλῆθος εἰδωλολατρῶν καί Ἰουδαίων στόν Χριστιανισμό. Ἡ παράδοση ἀναφέρει πώς ὁ Λουκᾶς ὑπῆρξε καί έξαίσιος ζωγράφος, ὁ ὁποῖος εἰκονογράφησε τό πανίερο πρόσωπο τῆς Θεοτόκου, μέ τήν Ὁποία ἔζησε ἀρκετό καιρό στήν Ιερουσαλήμ. Φημισμένες ἱερές εἰκόνες Της ἀποδίδονται στόν χρωστήρα του, ὅπως αὐτή τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου, τῆς Μονῆς Κύκκου τῆς Κύπρου καί ἄλλων.
Ὁ ἅγιος καὶ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ἔγινε στόχος τῶν φανατικῶν εἰδωλολατρῶν. Σύμφωνα μέ τὴν ἐπικρατέστερη παράδοση, μετὰ τὸν μαρτυρικὸ θάνατο τοῦ ἀποστόλου Παύλου τὸ 68 μ. Χ. ἦρθε στήν Ἑλλάδα καὶ ἐγκαταστάθηκε στά μέρη τῆς Βοιωτίας, ὅπου μέ τὸ φλογερὸ του κήρυγμα μετέστρεφε πλῆθος εἰδωλολατρῶν στήν ἀληθινὴ χριστιανικὴ πίστη. Ἐπίσης ἀσκοῦσε καὶ τὸ ἰατρικὸ ἐπάγγελμα, θεραπεύοντας δωρεὰν τοὺς ἀρρώστους. Αὐτὸ θορύβησε καὶ ἐξόργισε τοὺς εἰδωλολάτρες ἱερεῖς τῆς περιοχῆς, οἱ ὁποῖοι ἔβλεπαν νά ἐρημώνουν τὰ «ἱερὰ» τους καὶ νά χάνουν χρήματα ἀπό τίς δεισιδαίμονες πρακτικὲς τους, ὅπως τή μαγεία, τὴν μαντικὴ καί τίς διάφορες πλάνες, τὶς ὁποῖες πωλοῦσαν ἁδρὰ ὡς «θεραπεῖες» στούς ἀτυχεῖς πιστοὺς τοῦ παγανισμοῦ. Παρότρυναν λοιπὸν τὸν φανατισμένο εἰδωλολατρικὸ ὄχλο καί αὐτός ὅρμισε καὶ συνέλαβε τὸν ἔνθερμο ἅγιο Εὐαγγελιστή τοῦ Θείου λόγου. Χωρίς νά σεβαστοῦν τὰ γεράματά του τὸν ὑπέβαλαν σὲ ἀπάνθρωπα βασανιστήρια. Τέλος, ἐξουθενωμένον, τὸν κρέμασαν σὲ μιά ἐλιά, ὅπου παρέδωσε τὴν ἁγία ψυχὴ του στόν Θεό, σὲ ἡλικία ὀγδόντα χρόνων.
Οἱ Χριστιανοὶ πῆραν τὸ τίμιο λείψανό του καὶ τὸ ἔθαψαν μέ μεγάλες τιμὲς κοντὰ στή Θήβα. Ἀπὸ τήν μαρμάρινη λάρνακά του ἔρρεε μύρο, τὸ ὁποῖο εὐωδίαζε καί ἐνεργοῦσε μεγάλες θαυματουργίες, κάνοντας πολλοὺς εἰδωλολάτρες νά μεταστρέφονται στόν Χριστιανισμό. Ὁ βυζαντινὸς αὐτοκράτωρ Κώνστας (337-350 μ.Χ.) μετέφερε στήν Κωνσταντινούπολη τὰ ἱερὰ Λείψανά του, ὅπως καὶ τά λείψανα τῶν ἄλλων ἀποστόλων καί τά ἐναπέθεσε, ὡς πολύτιμο θησαυρό, στόν ναὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Ἐκεῖ βρίσκονταν ὡς τὴν ἅλωση ἀπὸ τοὺς σταυροφόρους τὸ 1204 μ.Χ. Οἱ εἰσβολεῖς, ὅμως, τὰ ἔκλεψαν καὶ τὰ μετέφεραν στή Δύση. Σήμερα σώζεται ἡ λάρνακα τοῦ ἁγίου στή Βοιωτία, ἐντὸς περικαλλοῦς ναοῦ, ὅπου συνεχίζονται νά ἐπιτελοῦνται θαύματα.
Ἡ ἱερὴ μνήμη τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ ἑορτάζεται στίς 18 Ὀκτωβρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου