Ὁ ἄνθρωπος στὶς κακές του πράξεις ζητᾶ πάντα τοῦ νά 'χει καὶ συνένοχο

Ἀντιγραφή - Ἐπιμέλεια: 

Σάββας Ἠλιάδης 

Εὐγενίου Βούλγαρη: «ΑΔΟΛΕΣΧΙΑ ΦΙΛΟΘΕΟΣ» 

(Ἀπόδοση: Θ. Σπεράντσα) 

Δὲν ξέρω γιατί πάντα σχεδὸν ὁ ἄνθρωπος θέλει νά 'χει στὶς κακές του πράξεις καὶ κάποιον ἄλλον σύντροφο καὶ συνένοχο; Καὶ μόνο σ' ἐκεῖνες τὶς ἐνέργειες ποὺ ἡ συμμετοχὴ κι ἑνὸς τρίτου κάνει τὸν ἄλλο ἢ νὰ στερηθεῖ αὐτὸ ποὺ λαχταρᾶ ἢ καὶ νὰ τὸ χαρεῖ λιγότερο καὶ πιὸ περιορισμένα εἴτε καὶ γιατί κάθε συνεργασία εἶναι ἀδύνατη ἢ ἔχει σὰν ἄμεση συνέπειά της νὰ λιγοστέψει τὸ δικό του κέρδος, σ' αὐτὲς μονάχα ἐπιδιώκει ὁ ἄνθρωπος νά 'ναι μόνος του. 

Ὁ φιλάργυρος θέλει ὁ ἄλλος νά 'ναι ἀνοιχτοχέρης. Ὁ ἀκατάδεκτος θέλει τὸν ἄλλο ταπεινό. Κι αὐτὸς ποὺ... ἀγαπᾶ σὰν τρελός, θέλει νά 'ναι συγκρατημένοι καὶ φρόνιμοι οἱ ἄλλοι. Καὶ ζηλεύει καὶ τὸν στενότερό του ἀκόμα φίλο. 

Ἐκεῖνα ὅμως τὰ πάθη ποὺ ἡ συμμετοχὴ κι ἑνὸς τρίτου οὔτε καταστρέφει οὔτε καὶ μειώνει τὴν δική του ἀπόλαυση, ὁ ἄνθρωπος θέλει νά 'χει κι ἕναν τρίτο συμμέτοχο καὶ συνυπεύθυνο στὰ λάθη του καὶ στὶς παραλείψεις του καὶ αἰσθάνεται χαρά, ὅταν βλέπει πὼς τὸν μιμεῖται καὶ πὼς τὸν ἀκολουθεῖ. 

Γιατί τάχα; Ἴσως γιατί νομίζει πὼς ἡ ζημιά του γίνεται μικρότερη, ὅταν βλάπτεται μαζί του κι ἕνας ἄλλος; Ἢ ἐπειδὴ πιστεύει πὼς γίνεται λιγότερο φταίχτης, ἂν πέσει μαζί του στὸ ἴδιο λάθος κι ἕνας ἄλλος; Γι' αὐτὸ λοιπὸν καὶ τὸν σέρνει στὸν ἴδιο γκρεμνό, γιατί νομίζει πὼς ἔτσι γίνεται τὸ πέσιμό του ἐλαφρότερο! Ἢ γιατί πιστεύει πὼς ξεσκεπάζοντας κάποιον ἄλλον, κρύβει τὶς δικές του πομπές; Ἢ μήπως γιατί προσδοκᾶ πὼς θὰ καταπραΰνει κάπως τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ, ἂν τοῦ παρουσιάσει κι ἄλλον συνένοχο; 

Ἂν κάνει τέτοιους λογαριασμούς, λαθεύει καὶ γελιέται πέρα ὡς πέρα. Γιατί καὶ ἡ βλάβη του θά 'ναι μεγαλύτερη καὶ βαρύτερο τὸ πταῖσμα του καὶ βαρύτερος ὁ γκρεμνός του καὶ μεγαλύτερη ἡ ντροπή του. Καὶ ἡ ἐνοχή του ἀκόμη πιὸ ἀξιοκατάκριτη καὶ περισσότερο ὑπεύθυνη. Τὸ ἀπέδειξε αὐτὸ ἡ προμητόρισσά μας, ὅταν «ἅπλωσε τὸ χέρι της καὶ ἔφαγε ἀπὸ τὸν καρπὸ καὶ ὕστερα ἔδωσε καὶ στὸν ἄνδρα της, ποὺ ἤτανε κοντά της κι ἔφαγαν καὶ οἱ δυό τους» (Γέν. γ,6). 

Ἐφάγανε κι οἱ δυό. Κι ὅμως ἡ ἁμαρτία τῆς γυναίκας ἐπιάστηκε γιὰ βαρύτερη. Γι' αὐτὸν τὸν λόγο, ἔπειτα ἀπὸ τὸ φίδι, πρώτη ἡ γυναῖκα ἐπιτιμήθηκε καὶ σὲ τιμωρία αὐστηρότερη ὑποβλήθηκε (Γέν. γ,16). Καὶ ὁ Ἀπόστολος, συγκρίνοντας τὸ λάθος τοῦ Ἀδὰμ μ' ἐκεῖνο τῆς Εὖας, τὸ θεωρεῖ ἐλαφρότερο' "ὁ Ἀδὰμ δὲν ξεγελάστηκε"(Τιμ. β,14). Καὶ ὁ Σεβηριανὸς κατὰ τὸν ἑξῆς τρόπο ἐξηγεῖ τὸ πρᾶγμα' «Ἡ ἐπιθυμία νὰ γίνει ἴση μὲ τὸν Θεὸ ξεγέλασε τὴν γυναῖκα. Ἐκείνη ὅμως τὸν ἄνδρα της δὲν τὸν ξεγέλασε, ἀλλὰ τὸν ἔπεισε καὶ τὸ μαρτυρεῖ ὁ θεῖος Παῦλος, ποὺ λέει' «ὁ Ἀδὰμ δὲν ἐξαπατήθηκε». 

Γιατί λοιπὸν καταδικάστηκε; Νά, ποῦ βρίσκεται τὸ φοβερό της παράπτωμα. Ἡ γυναῖκα ἔφαγε, ἀφοῦ ξεγελάστηκε κι ἔπειτα, γιὰ νὰ μὴν κατακριθεῖ μονάχη της, ἔπεισε καὶ τὸν ἄνδρα της νὰ φάει. Δὲν τὸν ἐξαπάτησε λοιπόν, ἀλλὰ τὸν ἔπεισε. 

Ἀντιγραφή - Ἐπιμέλεια: 

Σάββας Ἠλιάδης 

Κιλκίς, 25-4-2025