Διάβασα κάπου καὶ συμφωνῶ, ὅτι στοὺς καιρούς μας βιώνουμε μιὰ μορφὴ "δημοκρατικῆς" δικτατορίας ἐναντίον τῆς σκέψης καὶ τῆς ἔκφρασης. Πρόκειται γιὰ τὴν μονόπλευρη ἑρμηνεία, κατὰ τὸ δοκοῦν, τοῦ ὅρου "πολιτικὰ ὀρθόν". Εἶναι προφανές, κοινὸς τόπος καὶ αὐτονόητο, ὅτι οὐδεὶς δικαιοῦται καὶ μπορεῖ νὰ ἐξυβρίζει ἡ νὰ ἀδικοπραγεὶ ἐναντίον τῆς διαφορετικότητας (πολιτικῆς, κοινωνικῆς, φύλλου, θρησκείας, καταγωγῆς, γλώσσας κλπ), καθὼς ἡ κάθε μορφὴ νομιμότητας τοῦ διαφορετικοῦ ποὺ ὁδηγεῖ σὲ ρατσισμὸ εἶναι κατακριτέα καὶ μὴ ἀποδεκτή. Ἄλλωστε ἡ ἀπόρριψη τοῦ διαφορετικοῦ, ἐπειδὴ εἶναι διαφορετικό, εἶναι δηλωτικὸ ρατσιστικῆς συμπεριφορᾶς καὶ νοοτροπίας.
Καὶ ἐνῷ συμφωνοῦμε στὴν ἀνάγκη προστασίας τῆς ὀρθῆς καθημερινῆς συμπεριφορᾶς τῶν πολιτῶν, στὰ πλαίσια τῆς εὐνοούμενης πολιτείας, αὐτὸ ποὺ ξενίζει καὶ ποὺ δύσκολα μπορεῖ νὰ γίνει κατανοητό, πολλῷ δὲ μᾶλλον... ἀποδεκτό, καὶ γεννᾶ πολλὰ ἐρωτήματα, εἶναι τὸ γεγονὸς πώς, σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὸν Χριστιανισμό, ὁ ὅρος «πολιτικὰ ὀρθὸν» μοιάζει νὰ εἶναι ἄγνωστος ἢ μᾶλλον... μὴ ἐφαρμόσιμος ἀπὸ ὅλους ἐκείνους ποὺ ὑπερασπίζονται τὴν ὀρθότητα καὶ ἀναγκαιότητα του. Ὅταν, γιὰ παράδειγμα, ἔργα τέχνης, κινηματογραφικὲς ταινίες, ἀφίσες, κινούμενα σχέδια ὡς καὶ ὅ,τι ἄλλο ἐπιστρατεύεται ἀπὸ τοὺς σύγχρονους.... μαστροχαλαστὲς τῶν καιρῶν μας, ἀσεβοῦν καὶ διακωμωδοῦν τὰ ἱερὰ σύμβολα τῆς πίστης τοῦ Χριστοῦ (τὸ σύμβολο τοῦ Σταυροῦ, τὸ ἱερὸ Πρόσωπο τῆς Θεοτόκου, τὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ κλπ.), μὲ σκοπὸ καὶ στόχο τὴν ἀποδόμηση τῆς πίστης, τότε ὄχι μόνον δὲν ἐφαρμόζεται ἡ λογικὴ τοῦ «πολιτικὰ ὀρθόν», ἀλλὰ ὅποιος ὑψώσει ἀνάστημα διαφορετικοῦ λόγου, ἄποψης, γνώμης καὶ φωνῆς, ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ὑπηρετεῖ τὸ «πολιτικὰ ὀρθόν», στοχοποιεῖται καὶ βάλλεται ὡς δῆθεν «σκοταδιστής», «ὁμοφοβικός», «χριστιανοταλιμπανιστὴς» κλπ., ἀπὸ ὅλους τοὺς ὑπερασπιστές του.
Διερωτῶμαι: Ἄραγε μήπως ὁ λόγος του Οὐμπέρτο Ἔκο περὶ «φονταμενταλισμοῦ τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας», ὁ ὁποῖος μίλησε γιὰ τὸν φονταμενταλισμὸ ἀνθρώπων πού, στὸ ὄνομα τῆς ὑπεράσπισης ὁμάδων ποὺ ὑφίστανται κοινωνικὲς διακρίσεις, μετατράπηκαν σὲ μουλάδες ποὺ προσπαθοῦν νὰ ἐλέγξουν τὸν λόγο συνανθρώπων τους, μήπως ἔχει μέσα του ἀλήθεια; Γιατί, ἐὰν ἡ πολιτικὴ ὀρθότητα ἔχει καταντήσει ἕνα ἐργαλεῖο ποὺ προσπαθεῖ νὰ ἐλέγξει καὶ νὰ στρέψει τὴν σκέψη καὶ τὸν λόγο, πρὸς μιὰ συγκεκριμένη κατεύθυνση, αὐστηρῶς καθορισμένη καί, ἐάν, ὅποιος ἔχει δημόσιο λόγο, ἐξ αἰτίας τῆς «αὐθεντικότητας» ποὺ ἔχει ἀποκτήσει ἡ πολιτικὴ ὀρθότητα, πολλὲς φορὲς καταγράφεται στὴν λίστα τῶν ρατσιστῶν καὶ τῶν ὁμοφοβικῶν, τότε προφανῶς καὶ μιλᾶμε γιὰ ἕνα νέο εἶδος «φονταμενταλισμοῦ τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας», ὅπως τὴν ὀνομάζει ὁ Οὐμπέρτο Ἔκο• εἶδος ἐπικίνδυνο γιὰ τὴν ἴδια τήν Δημοκρατία καὶ ὄχι μόνο γιὰ ὅποιους καὶ ὅσους στοχοποιεῖ.
Αἰτία τῶν σκέψεων-προβληματισμοῦ αὐτοῦ; Ἡ τελευταία ταινία κινούμενων σχεδίων τοῦ Netflix, μὲ τίτλο " That Christmas". Ταινία ποὺ διαστρεβλώνει καὶ βεβηλώνει τὸ γεγονὸς τῆς Γέννησης τοῦ Χριστοῦ. Ταινία πού, ὅπως ἰσχυρίζεται ὁ σκηνοθέτης της, ἀπαντᾶ στὸ ἐρώτημα: «Τί συμβαίνει ὅταν ἕνα μάτσο τρελαμένα παιδιὰ τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας μαζεύονται καὶ φτιάχνουν μιὰ σχολικὴ παράσταση γιὰ τὴν ἱστορία τῆς Γέννησης;». Ποιό τὸ ἀποτέλεσμα «τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας», αὐτῶν τῶν.. «τρελαμένων παιδιῶν»;
Ὁ Ἰησοῦς «δὲν θὰ ἤθελε νὰ κάνουμε τὴν ἴδια βαρετὴ χριστουγεννιάτικη ἱστορία κάθε χρόνο, ἔτσι δὲν εἶναι, γονεῖς;», ρωτάει ἕνας χαρακτῆρας μὲ τὸ ὄνομα Bernadette τὸ κοινὸ τῆς παράστασης. «Θὰ ἤθελε μιὰ αὐστηρὰ χορτοφαγική, πολυπολιτισμικὴ γιορτὴ διασκέδασης μὲ πολλὰ πὸπ τραγούδια καὶ πράγματα γιὰ τὴν κλιματικὴ ἀλλαγή», εἶπε. Ἀντὶ γιὰ τρεῖς σοφοὺς ἄνδρες, τρεῖς σοφὲς γυναῖκες ἐπισκέπτονται τὸν μικρὸ Ἰησοῦ, ἐνῷ οἱ βοσκοὶ βόσκουν λαχανικὰ ἀντὶ γιὰ πρόβατα.
Ἡ.. «πολιτική τους ὀρθότητα» δὲν περιορίζεται μόνο σὲ αὐτά. Πὼς περιγράφει ἡ ταινία τὴν Γέννηση; «Τὸ πιὸ ἐξωφρενικὸ σημεῖο τῆς παραγωγῆς, ὅμως, ἔρχεται, σύμφωνα μὲ τὸ CBN, ὅταν ἡ νεαρὴ κοπέλα ποὺ ὑποδύεται τὴ Μαρία, τὴ μητέρα τοῦ Ἰησοῦ, τραγουδάει τὸ "Papa Don’t Preach", ἕνα τραγούδι τῆς Madonna τοῦ 1986, σχετικὰ μὲ τὴν ἀπόφαση γιὰ τὸ ἂν θὰ κάνει ἔκτρωση. Τὸ κορίτσι (ἡ ὑποτιθέμενη Παναγία, συμπληρώνουμε ἐμεῖς) τραγουδάει καθὼς σηκώνει ἕνα καρπούζι μὲ ἕνα πρόσωπο σκαλισμένο μέσα του, ποὺ προορίζεται νὰ ἀναπαραστήσει τὸν μικρὸ Ἰησοῦ. Κάποια στιγμή, ἕνας ἄλλος μαθητὴς χτυπάει κατὰ λάθος τὸ καρπούζι ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ κοριτσιοῦ καὶ αὐτὸ πέφτει στὸ ἔδαφος, πιτσιλῶντας πάνω στὸ κοινό».
«Ἡ σύγκριση ἑνὸς καρπουζιοῦ καὶ τῶν κατεστραμμένων κομματιῶν τοῦ μὲ τὸ σῶμα ἑνὸς βρέφους, σὲ μιὰ ταινία κινουμένων σχεδίων ποὺ προορίζεται ὡστόσο γιὰ παιδιά, εἶναι τοὐλάχιστον ἐνοχλητική, ὅσο δῆθεν ἀνάλαφρα κι ἂν ἀναπαρίσταται.», δηλώνουν κάποιοι ἀπὸ τοὺς θεατές, καὶ συμπληρώνουν «..τὸ φροῦτο μὲ τὸ κόκκινο χρῶμα προορίζεται προφανῶς νὰ προσομοιάζει μὲ αἷμα.»
Δηλαδή, μὲ ἄλλα λόγια, καὶ μὲ τὸν κίνδυνο οἱ ὑπερασπιστὲς τῆς «πολιτικῆς ὀρθότητας» νὰ μᾶς στοχοποιήσουν καὶ νὰ μᾶς λοιδορήσουν, τὸ μήνυμα ποὺ δίνει ἡ ταινία αὐτὴ• ταινία μάλιστα ποὺ ἀπευθύνεται σὲ μικρὰ παιδιά, ποὺ δὲν ἔχουν ἀκόμα ἀποκτήσει κριτικὴ ἱκανότητα σκέψεως, τὸ μήνυμα ποὺ δίδει δὲν ἀφορᾶ τὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ τὴν ἔκτρωση ἑνὸς παιδιοῦ! Μιὰ Χριστουγεννιάτικη, ὑποτίθεται, παιδικὴ ταινία κινουμένων σχεδίων, «σχολικὴ παράσταση», τὴν ὀνομάζουν οἱ ἐμπνευστές της, ποὺ στὸ ὄνομα τῶν Χριστουγέννων, δηλητηριάζει τὶς ψυχὲς τῶν μικρῶν παιδιῶν ποὺ ἀπευθύνεται, καθὼς ἀντὶ νὰ τοὺς μιλήσει γιὰ τὸν Χριστό, περνᾶ στὸ ὑποσυνείδητο τοὺς τὴν ἔκτρωση! Καὶ ὅλα αὐτὰ στὸ ὄνομα τῆς «πολιτικῆς ὀρθότητας»!
Συμπέρασμα, ἐρωτήματα: 1. Ἔχει δίκιο ἢ ἄδικο ὁ Οὐμπέρτο Ἔκο ὅταν μιλᾶ γιὰ τὸν «φονταμενταλισμὸ τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας»; 2. Σύμφωνα μὲ τὴν λογικὴ τοῦ «πολιτικὰ ὀρθόν», ὅπως εἰσαγωγικὰ ἀναπτύχθηκε, τέτοιους εἴδους συμπεριφορὲς «πολιτικῆς ὀρθότητας» δὲν σηματοδοτοῦν Χριστιανοφοβία καὶ ρατσισμό; 3. Αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ «πολιτικὴ ὀρθότητα» δὲν ἀποτελεῖ τὴν πιὸ σύγχρονη, πιὸ ἐπικίνδυνη, πιὸ βάρβαρη, μορφὴ ξενοφοβίας, ρατσισμοῦ καὶ ἀποκλεισμοῦ; 4. Θὰ ἀντιδράσουμε ἢ παθητικὰ θὰ ἀποδεχόμαστε κάθε τι ποὺ θέλει νὰ γκρεμίσει τὴν πίστη, νὰ ἀδειάσει τὴν ψυχή, νὰ ἀποδημήσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ἱερότητα τοῦ προσώπου του καὶ τὴν προοπτικὴ τῆς αἰωνίου Βασιλείας;
Πανευφρόσυνα, εὐλογημένα, χαρούμενα, φωτεινά, ἁγιασμένα Χριστούγεννα, γεμᾶτα Χριστὸ καὶ ἀγάπη !
Καὶ ἐνῷ συμφωνοῦμε στὴν ἀνάγκη προστασίας τῆς ὀρθῆς καθημερινῆς συμπεριφορᾶς τῶν πολιτῶν, στὰ πλαίσια τῆς εὐνοούμενης πολιτείας, αὐτὸ ποὺ ξενίζει καὶ ποὺ δύσκολα μπορεῖ νὰ γίνει κατανοητό, πολλῷ δὲ μᾶλλον... ἀποδεκτό, καὶ γεννᾶ πολλὰ ἐρωτήματα, εἶναι τὸ γεγονὸς πώς, σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὸν Χριστιανισμό, ὁ ὅρος «πολιτικὰ ὀρθὸν» μοιάζει νὰ εἶναι ἄγνωστος ἢ μᾶλλον... μὴ ἐφαρμόσιμος ἀπὸ ὅλους ἐκείνους ποὺ ὑπερασπίζονται τὴν ὀρθότητα καὶ ἀναγκαιότητα του. Ὅταν, γιὰ παράδειγμα, ἔργα τέχνης, κινηματογραφικὲς ταινίες, ἀφίσες, κινούμενα σχέδια ὡς καὶ ὅ,τι ἄλλο ἐπιστρατεύεται ἀπὸ τοὺς σύγχρονους.... μαστροχαλαστὲς τῶν καιρῶν μας, ἀσεβοῦν καὶ διακωμωδοῦν τὰ ἱερὰ σύμβολα τῆς πίστης τοῦ Χριστοῦ (τὸ σύμβολο τοῦ Σταυροῦ, τὸ ἱερὸ Πρόσωπο τῆς Θεοτόκου, τὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ κλπ.), μὲ σκοπὸ καὶ στόχο τὴν ἀποδόμηση τῆς πίστης, τότε ὄχι μόνον δὲν ἐφαρμόζεται ἡ λογικὴ τοῦ «πολιτικὰ ὀρθόν», ἀλλὰ ὅποιος ὑψώσει ἀνάστημα διαφορετικοῦ λόγου, ἄποψης, γνώμης καὶ φωνῆς, ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ὑπηρετεῖ τὸ «πολιτικὰ ὀρθόν», στοχοποιεῖται καὶ βάλλεται ὡς δῆθεν «σκοταδιστής», «ὁμοφοβικός», «χριστιανοταλιμπανιστὴς» κλπ., ἀπὸ ὅλους τοὺς ὑπερασπιστές του.
Διερωτῶμαι: Ἄραγε μήπως ὁ λόγος του Οὐμπέρτο Ἔκο περὶ «φονταμενταλισμοῦ τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας», ὁ ὁποῖος μίλησε γιὰ τὸν φονταμενταλισμὸ ἀνθρώπων πού, στὸ ὄνομα τῆς ὑπεράσπισης ὁμάδων ποὺ ὑφίστανται κοινωνικὲς διακρίσεις, μετατράπηκαν σὲ μουλάδες ποὺ προσπαθοῦν νὰ ἐλέγξουν τὸν λόγο συνανθρώπων τους, μήπως ἔχει μέσα του ἀλήθεια; Γιατί, ἐὰν ἡ πολιτικὴ ὀρθότητα ἔχει καταντήσει ἕνα ἐργαλεῖο ποὺ προσπαθεῖ νὰ ἐλέγξει καὶ νὰ στρέψει τὴν σκέψη καὶ τὸν λόγο, πρὸς μιὰ συγκεκριμένη κατεύθυνση, αὐστηρῶς καθορισμένη καί, ἐάν, ὅποιος ἔχει δημόσιο λόγο, ἐξ αἰτίας τῆς «αὐθεντικότητας» ποὺ ἔχει ἀποκτήσει ἡ πολιτικὴ ὀρθότητα, πολλὲς φορὲς καταγράφεται στὴν λίστα τῶν ρατσιστῶν καὶ τῶν ὁμοφοβικῶν, τότε προφανῶς καὶ μιλᾶμε γιὰ ἕνα νέο εἶδος «φονταμενταλισμοῦ τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας», ὅπως τὴν ὀνομάζει ὁ Οὐμπέρτο Ἔκο• εἶδος ἐπικίνδυνο γιὰ τὴν ἴδια τήν Δημοκρατία καὶ ὄχι μόνο γιὰ ὅποιους καὶ ὅσους στοχοποιεῖ.
Αἰτία τῶν σκέψεων-προβληματισμοῦ αὐτοῦ; Ἡ τελευταία ταινία κινούμενων σχεδίων τοῦ Netflix, μὲ τίτλο " That Christmas". Ταινία ποὺ διαστρεβλώνει καὶ βεβηλώνει τὸ γεγονὸς τῆς Γέννησης τοῦ Χριστοῦ. Ταινία πού, ὅπως ἰσχυρίζεται ὁ σκηνοθέτης της, ἀπαντᾶ στὸ ἐρώτημα: «Τί συμβαίνει ὅταν ἕνα μάτσο τρελαμένα παιδιὰ τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας μαζεύονται καὶ φτιάχνουν μιὰ σχολικὴ παράσταση γιὰ τὴν ἱστορία τῆς Γέννησης;». Ποιό τὸ ἀποτέλεσμα «τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας», αὐτῶν τῶν.. «τρελαμένων παιδιῶν»;
Ὁ Ἰησοῦς «δὲν θὰ ἤθελε νὰ κάνουμε τὴν ἴδια βαρετὴ χριστουγεννιάτικη ἱστορία κάθε χρόνο, ἔτσι δὲν εἶναι, γονεῖς;», ρωτάει ἕνας χαρακτῆρας μὲ τὸ ὄνομα Bernadette τὸ κοινὸ τῆς παράστασης. «Θὰ ἤθελε μιὰ αὐστηρὰ χορτοφαγική, πολυπολιτισμικὴ γιορτὴ διασκέδασης μὲ πολλὰ πὸπ τραγούδια καὶ πράγματα γιὰ τὴν κλιματικὴ ἀλλαγή», εἶπε. Ἀντὶ γιὰ τρεῖς σοφοὺς ἄνδρες, τρεῖς σοφὲς γυναῖκες ἐπισκέπτονται τὸν μικρὸ Ἰησοῦ, ἐνῷ οἱ βοσκοὶ βόσκουν λαχανικὰ ἀντὶ γιὰ πρόβατα.
Ἡ.. «πολιτική τους ὀρθότητα» δὲν περιορίζεται μόνο σὲ αὐτά. Πὼς περιγράφει ἡ ταινία τὴν Γέννηση; «Τὸ πιὸ ἐξωφρενικὸ σημεῖο τῆς παραγωγῆς, ὅμως, ἔρχεται, σύμφωνα μὲ τὸ CBN, ὅταν ἡ νεαρὴ κοπέλα ποὺ ὑποδύεται τὴ Μαρία, τὴ μητέρα τοῦ Ἰησοῦ, τραγουδάει τὸ "Papa Don’t Preach", ἕνα τραγούδι τῆς Madonna τοῦ 1986, σχετικὰ μὲ τὴν ἀπόφαση γιὰ τὸ ἂν θὰ κάνει ἔκτρωση. Τὸ κορίτσι (ἡ ὑποτιθέμενη Παναγία, συμπληρώνουμε ἐμεῖς) τραγουδάει καθὼς σηκώνει ἕνα καρπούζι μὲ ἕνα πρόσωπο σκαλισμένο μέσα του, ποὺ προορίζεται νὰ ἀναπαραστήσει τὸν μικρὸ Ἰησοῦ. Κάποια στιγμή, ἕνας ἄλλος μαθητὴς χτυπάει κατὰ λάθος τὸ καρπούζι ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ κοριτσιοῦ καὶ αὐτὸ πέφτει στὸ ἔδαφος, πιτσιλῶντας πάνω στὸ κοινό».
«Ἡ σύγκριση ἑνὸς καρπουζιοῦ καὶ τῶν κατεστραμμένων κομματιῶν τοῦ μὲ τὸ σῶμα ἑνὸς βρέφους, σὲ μιὰ ταινία κινουμένων σχεδίων ποὺ προορίζεται ὡστόσο γιὰ παιδιά, εἶναι τοὐλάχιστον ἐνοχλητική, ὅσο δῆθεν ἀνάλαφρα κι ἂν ἀναπαρίσταται.», δηλώνουν κάποιοι ἀπὸ τοὺς θεατές, καὶ συμπληρώνουν «..τὸ φροῦτο μὲ τὸ κόκκινο χρῶμα προορίζεται προφανῶς νὰ προσομοιάζει μὲ αἷμα.»
Δηλαδή, μὲ ἄλλα λόγια, καὶ μὲ τὸν κίνδυνο οἱ ὑπερασπιστὲς τῆς «πολιτικῆς ὀρθότητας» νὰ μᾶς στοχοποιήσουν καὶ νὰ μᾶς λοιδορήσουν, τὸ μήνυμα ποὺ δίνει ἡ ταινία αὐτὴ• ταινία μάλιστα ποὺ ἀπευθύνεται σὲ μικρὰ παιδιά, ποὺ δὲν ἔχουν ἀκόμα ἀποκτήσει κριτικὴ ἱκανότητα σκέψεως, τὸ μήνυμα ποὺ δίδει δὲν ἀφορᾶ τὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ τὴν ἔκτρωση ἑνὸς παιδιοῦ! Μιὰ Χριστουγεννιάτικη, ὑποτίθεται, παιδικὴ ταινία κινουμένων σχεδίων, «σχολικὴ παράσταση», τὴν ὀνομάζουν οἱ ἐμπνευστές της, ποὺ στὸ ὄνομα τῶν Χριστουγέννων, δηλητηριάζει τὶς ψυχὲς τῶν μικρῶν παιδιῶν ποὺ ἀπευθύνεται, καθὼς ἀντὶ νὰ τοὺς μιλήσει γιὰ τὸν Χριστό, περνᾶ στὸ ὑποσυνείδητο τοὺς τὴν ἔκτρωση! Καὶ ὅλα αὐτὰ στὸ ὄνομα τῆς «πολιτικῆς ὀρθότητας»!
Συμπέρασμα, ἐρωτήματα: 1. Ἔχει δίκιο ἢ ἄδικο ὁ Οὐμπέρτο Ἔκο ὅταν μιλᾶ γιὰ τὸν «φονταμενταλισμὸ τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας»; 2. Σύμφωνα μὲ τὴν λογικὴ τοῦ «πολιτικὰ ὀρθόν», ὅπως εἰσαγωγικὰ ἀναπτύχθηκε, τέτοιους εἴδους συμπεριφορὲς «πολιτικῆς ὀρθότητας» δὲν σηματοδοτοῦν Χριστιανοφοβία καὶ ρατσισμό; 3. Αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ «πολιτικὴ ὀρθότητα» δὲν ἀποτελεῖ τὴν πιὸ σύγχρονη, πιὸ ἐπικίνδυνη, πιὸ βάρβαρη, μορφὴ ξενοφοβίας, ρατσισμοῦ καὶ ἀποκλεισμοῦ; 4. Θὰ ἀντιδράσουμε ἢ παθητικὰ θὰ ἀποδεχόμαστε κάθε τι ποὺ θέλει νὰ γκρεμίσει τὴν πίστη, νὰ ἀδειάσει τὴν ψυχή, νὰ ἀποδημήσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ἱερότητα τοῦ προσώπου του καὶ τὴν προοπτικὴ τῆς αἰωνίου Βασιλείας;
Πανευφρόσυνα, εὐλογημένα, χαρούμενα, φωτεινά, ἁγιασμένα Χριστούγεννα, γεμᾶτα Χριστὸ καὶ ἀγάπη !
Μητροπολίτης
Κισάμου καὶ Σελίνου
Ἀμφιλόχιος
Ἀμφιλόχιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου