Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης
Νὰ μιὰ ἀκόμα ἀπόδειξη τῆς ἀρρώστιας ποὺ γεννᾶ ὁ ψευτοπροοδευτισμός μας. Ἀπὸ ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ποὺ ἡ ἐπίσκεψη στὸν ψυχολόγο ἦταν ταμποῦ γιὰ τοὺς Ἕλληνες, σήμερα περάσαμε στὸ ἄλλο ἄκρο, ὅπου εἶναι σπάνιο νὰ βρεῖς ἄνθρωπο νὰ μὴν βλέπει ψυχολόγο ἢ νὰ μὴν λαμβάνει ψυχοφάρμακα. Εἴτε συστηματικά, εἴτε περιστασιακά.
«Νέα τάση: Ὅλη ἡ Ἑλλάδα στὸ ντιβάνι τοῦ ψυχολόγου», εἶναι ὁ τίτλος ἑνὸς ἐρευνητικοῦ ἄρθρου ποὺ δημοσίευσε τὸ «Πρῶτο Θέμα». Ἐκεῖ μέσα ἀναφέρεται ἡ ἀφελὴς γνώμη ὅτι ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία κάνει τὸ ψυχοθεραπευτικὸ της «coming out», ρεφάροντας γιὰ ὅλα τὰ χρόνια ποὺ οἱ Ἕλληνες δὲν τολμοῦσαν νὰ ἀπευθυνθοῦν σὲ ψυχολόγο γιὰ νὰ μὴν κακοχαρακτηριστοῦν «προβληματικοὶ» ἢ καὶ «τρελοί»...
Ἐνῷ ἀναμφισβήτητα τὶς περασμένες δεκαετίες ὑπῆρχε μιὰ ὀπισθοδρομικὴ προκατάληψη ἀπέναντι στὴν ψυχοθεραπεία, αὐτὸ ποὺ ὁδηγεῖ σωρηδὸν σήμερα τοὺς Ἕλληνες στὸ «ντιβάνι», δὲν εἶναι τόσο τὰ ψυχοσυναισθηματικὰ κενὰ τοῦ παρελθόντος, ἀλλὰ ἡ ἔλλειψη πνευματικῆς θωράκισης ποὺ τοὺς προκαλεῖ ἀδυναμία νὰ διαχειριστοῦν τὸ παρελθόν, τὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον.
Αὐτὸ ἐπιβεβαιώνεται καὶ ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἰδιαίτερα ἀπὸ τὸ ξέσπασμα τῆς πανδημίας καὶ ἐντεῦθεν, καταγράφεται μιὰ τεράστια αὔξηση παιδιῶν καὶ ἐφήβων ποὺ καταφεύγουν σὲ ψυχοθεραπεία καὶ φαρμακευτικὴ ὑποστήριξη. Αὐτοὶ οἱ νέοι δὲν πρόλαβαν νὰ γνωρίσουν κανένα ἀδιέξοδο στὸ παρελθόν, γιὰ νὰ τὸ ἐκφράσουν ἀναδρομικά. Τὸ βιώνουν τώρα, μὲ τὸ ξεκίνημα τῆς ζωῆς τους. Γιατί ἡ ρίζα τοῦ κακοῦ δὲν εἶναι ἡ νοοτροπία μας γιὰ τὴν ψυχοθεραπεία. Ἀλλὰ εἶναι ἐκεῖνα τὰ στοιχεῖα ποὺ ἔχουν ἀλλοιωθεῖ στὸν Ἕλληνα, καὶ ποὺ ὠθοῦν μιλιούνια νὰ καταφεύγουν σὲ αὐτή.
Εἰδάλλως τώρα ποὺ ἔχει γεμίσει ὁ ντουνιᾶς ψυχολόγους, θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουμε δεῖ μιὰ μεγάλη διαφορά, ὅμως δὲν βλέπουμε κάτι τέτοιο. Τὸ γράφω αὐτὸ καὶ γιὰ τοὺς φωστῆρες τῆς Παιδείας, ποὺ νομίζουν ὅτι ἂν γεμίσουν μὲ ψυχολόγους τὰ σχολεῖα, θὰ ἐπιστρέψει ἡ ὑγεία στὰ παιδιά μας. Ἄμ..δε. Ὄχι ὅτι καὶ ἡ ψυχολογικὴ ὑποστήριξη δὲν προσφέρει κάποια πράγματα, ἀλλὰ ὅσο ἡ ψυχὴ δὲν στρέφεται στὶς οὐράνιες «προδιαγραφές» της, δὲν πρόκειται νὰ ἀνακάμψει.
Καὶ δὲν ἀναρωτιοῦνται ὅσοι παρακολουθοῦν ἐπιφανειακὰ αὐτὸ τὸ φαινόμενο, τὸ ἑξῆς ἁπλό: ἀφοῦ ὅλοι λένε ὅτι ἡ κοινωνία «προοδεύει», τὸ κράτος στεφανώνει τὴν ἐλευθεριότητα, ἡ γύμνια ἔχει γίνει κατεστημένο, τὰ σεξουαλικὰ δικαιώματα εἶναι πιὸ ἐξασφαλισμένα ἀπὸ ποτέ, οἱ σεξουαλικὲς σχέσεις εἶναι πιὸ ἀπελευθερωμένες ἀπὸ ποτέ, ἡ βιομηχανία θεάματος τὰ στηρίζει ὅλα αὐτὰ καὶ οἱ πρώην «καταπιεσμένοι» κάνουν «coming out» ὅπου καὶ ὅπως θέλουν, τότε γιατί μιὰ ὁλόκληρη κοινωνία βρίσκεται σὲ νευρικὸ κλονισμό; Γιατί τόσες διαταραχές, τόση κατάθλιψη, τόση βία;
Γιατί εἴμαστε ὅλο καὶ πιὸ ἄρρωστοι ψυχικά, ἐνῷ ὑποτίθεται εἴμαστε πιὸ ἀπελευθερωμένοι, ἔχουμε περισσότερες ἀνέσεις, αὐτοματοποιημένες ὑπηρεσίες, περισσότερες πηγὲς διασκέδασης, ἀμεσότερους τρόπους ἐπικοινωνίας καὶ διανύουμε πολλὲς δεκαετίες εἰρήνης;
Διότι τίποτα ἀπὸ ὅλα τὰ παραπάνω δὲν ἀρκεῖ γιὰ νὰ ἀναπτερώσει μιὰ νεκρὴ ψυχὴ ποὺ ἔχει χάσει τὸ κέντρο της, δηλαδὴ τὴν πίστη στὸν ἀληθινὸ Θεό.
Διότι μπορεῖ νὰ ἔχουμε πολλὲς δεκαετίες φαινομενικῆς εἰρήνης, ἀλλὰ μέσα στὸ πνεῦμα τῶν ἀνθρώπων διεξάγεται μιὰ εἰσβολὴ πρωτόγνωρων διαστάσεων. Ἕνας πόλεμος ποὺ νεκρώνει ψυχὲς σὰν θανατικὸ παγκόσμιο.
Διότι ἂν βγάλουμε ἕνα κοινὸ πόρισμα γιὰ ὅσα προσφέρει ὁ σύγχρονος τρόπος ζωῆς, καταλαβαίνουμε ὅτι τὸ σύστημα ἐκπαιδεύει τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία νὰ νεκρώνει τὴν ψυχή της καὶ νὰ ταυτίζει τὴν ἐλευθερία ἀποκλειστικὰ μὲ τὶς ἀνάγκες τοῦ σώματος. Ἐθιζόμαστε σὲ ἕναν ἀκραῖο καταναλωτισμὸ στὰ πάντα. Στὰ ἀγαθά, στὴ σάρκα, στὴν αὐτοπροβολὴ καὶ τὴν αὐτοδικαίωση. Ἐξαρτήσεις χωρὶς προοπτικὴ πλήρωσης, ποὺ μᾶς ὁδηγοῦν σὲ ψυχικὴ αἰχμαλωσία, ἐκμηδενίζοντας τὴν πραγματικὴ ἐλευθερία τῆς ψυχῆς.
Ἔχουμε μιὰ κοινωνία ποὺ ἔχει χάσει τὸ νόημα τῆς ἀγάπης καὶ ἄρα στερεῖται αὐτῆς. Ἔχει χάσει τὸ νόημα τῆς ἐλευθερίας καὶ ἄρα στερεῖται αὐτῆς. Ἔχει διαστρεβλώσει τὴν ἔννοια τῆς ἀποδοχῆς καὶ ἄρα ὁ ἄνθρωπος νοιώθει μὴ ἀποδεκτός, ἀφοῦ σὰν τοξικομανὴς ψάχνει ἐπιβεβαίωση σὲ κάθε χιλιοστὸ τοῦ βίου του, γιατί ἀρνεῖται νὰ στρέψει τὴν ψυχή του στὴ δικαίωση ποὺ μιὰ γιὰ πάντα χάρισε ὁ Χριστὸς στὸν Σταυρό. Ἐκεῖ ποὺ ἐκμηδενίστηκε κάθε λόγος νὰ νιώθουμε μὴ ἀποδεκτοί, μὴ ἀγαπητοὶ καὶ μὴ ἐλεύθεροι.
Ἔχουμε μιὰ κοινωνία ποὺ ἔχει σπάσει τὴ συνοχή της σὲ χιλιάδες κομμάτια αὐτο – προσδιορισμοῦ, σεξουαλικῶν ταυτοτήτων, ἰδεολογικῶν διαφορῶν καὶ μικροσυμφερόντων ποὺ μᾶς ἔχουν μετατρέψει σὲ ταλαίπωρες μονάδες, περιφερόμενες σὲ μιὰ ἔρημο ἀπὸ ψεύτικες ὀάσεις, ποὺ ὅλο τὶς πλησιάζουμε καὶ ὅλο ξεμακραίνουν.
Καὶ ἔχουμε μιὰ κοινωνία ποὺ ἐκπαιδεύεται νὰ καταβροχθίζει ἀχόρταγα δικαιώματα καὶ νὰ ἀποστρέφεται τὶς εὐθύνες, ἐν εἴδει κακομαθημένων παιδιῶν ποὺ παγιδεύονται σὲ ἕναν ἰσόβιο ψυχικὸ «αὐτισμό». Σὲ ἕναν νοσηρὸ παιδισμὸ ποὺ κρατᾶ ἀπελέκητο τὸ πνεῦμα. Καὶ ἡ μόνη ἱκανοποίηση γιὰ νὰ μὴν «κλαιγόμαστε» εἶναι ἡ ἐκπλήρωση τῶν θελημάτων μας, ποὺ ὅλο καὶ περισσότερο ταυτίζονται μὲ τὶς ἐπιθυμίες τῶν ζώων.
Ἕνας ἐπιπλέον λόγος ποὺ οἱ ψυχολόγοι κάνουν χρυσὲς δουλειές, εἶναι γιατί φτάσαμε νὰ ζοῦμε σὲ μιὰ κοινωνία ποὺ δὲν βρίσκεις ἄνθρωπο γιὰ νὰ μοιραστεῖς τις βαθύτερες σκέψεις σου. Οἱ δύστυχοι ἄνθρωποι τρέμουν ἀκόμα καὶ τὴν ἰδέα νὰ συζητήσουν ἐνδόμυχα μὲ τὸν ἑαυτό τους καὶ προτιμοῦν νὰ πληρώσουν γιὰ νὰ ἀναλάβει ἕνας ψυχολόγος τὸν ρόλο τοῦ ἀντίλογου.
Ἀφοῦ ἡ δικαιωματιστικὴ παράνοια μᾶς κάνει νὰ δείχνουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον μὲ τὸ δάχτυλο, τελικὰ κλεινόμαστε στὰ κουτιά μας γιὰ νὰ μὴν «προκαλοῦμε» καὶ νὰ μὴ μᾶς «προκαλεῖ» κανένας.
Πολλοὶ πληρώνουν – οὐσιαστικά – μόνο γιὰ νὰ ἔχουν ἕνα ζευγάρι αὐτιὰ γιὰ νὰ τοὺς ἀκούσει κι ἕνα στόμα γιὰ νὰ τοὺς μιλήσει καὶ νὰ ἀσχοληθεῖ μαζί τους διεξοδικά. Γιατί ξεμείναμε ἀπὸ ἀνθρωπιὰ καὶ ἐνδιαφέρον γιὰ τὸν πλησίον. Πόσο στενάχωρο εἶναι αὐτό;
Ἡ ἐντεινόμενη τάση τῶν Ἑλλήνων νὰ καταφεύγουν σὲ ψυχολόγους καὶ φάρμακα, εἶναι ἄμεσα συνδεδεμένη μὲ τὴ μεγιστοποίηση τῆς ἀπιστίας. Εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι ποὺ θὰ ξεφορτωθοῦν ὅλα τὰ κρίματά τους στὸν ἐξομολόγο, θὰ ζήσουν μυστηριακὴ ζωή, καὶ θὰ ἔχουν ἀκόμα ἀνάγκη ψυχολόγου. Αὐτὸν τὸν θησαυρὸ ψυχικῆς ὑγείας χάνουμε καὶ ἐνῷ εἶναι μπροστὰ στὴ μύτη μας, δὲν τὸν βλέπουμε ἢ τὸν ἀπαξιώνουμε...
«Νέα τάση: Ὅλη ἡ Ἑλλάδα στὸ ντιβάνι τοῦ ψυχολόγου», εἶναι ὁ τίτλος ἑνὸς ἐρευνητικοῦ ἄρθρου ποὺ δημοσίευσε τὸ «Πρῶτο Θέμα». Ἐκεῖ μέσα ἀναφέρεται ἡ ἀφελὴς γνώμη ὅτι ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία κάνει τὸ ψυχοθεραπευτικὸ της «coming out», ρεφάροντας γιὰ ὅλα τὰ χρόνια ποὺ οἱ Ἕλληνες δὲν τολμοῦσαν νὰ ἀπευθυνθοῦν σὲ ψυχολόγο γιὰ νὰ μὴν κακοχαρακτηριστοῦν «προβληματικοὶ» ἢ καὶ «τρελοί»...
Ἐνῷ ἀναμφισβήτητα τὶς περασμένες δεκαετίες ὑπῆρχε μιὰ ὀπισθοδρομικὴ προκατάληψη ἀπέναντι στὴν ψυχοθεραπεία, αὐτὸ ποὺ ὁδηγεῖ σωρηδὸν σήμερα τοὺς Ἕλληνες στὸ «ντιβάνι», δὲν εἶναι τόσο τὰ ψυχοσυναισθηματικὰ κενὰ τοῦ παρελθόντος, ἀλλὰ ἡ ἔλλειψη πνευματικῆς θωράκισης ποὺ τοὺς προκαλεῖ ἀδυναμία νὰ διαχειριστοῦν τὸ παρελθόν, τὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον.
Αὐτὸ ἐπιβεβαιώνεται καὶ ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἰδιαίτερα ἀπὸ τὸ ξέσπασμα τῆς πανδημίας καὶ ἐντεῦθεν, καταγράφεται μιὰ τεράστια αὔξηση παιδιῶν καὶ ἐφήβων ποὺ καταφεύγουν σὲ ψυχοθεραπεία καὶ φαρμακευτικὴ ὑποστήριξη. Αὐτοὶ οἱ νέοι δὲν πρόλαβαν νὰ γνωρίσουν κανένα ἀδιέξοδο στὸ παρελθόν, γιὰ νὰ τὸ ἐκφράσουν ἀναδρομικά. Τὸ βιώνουν τώρα, μὲ τὸ ξεκίνημα τῆς ζωῆς τους. Γιατί ἡ ρίζα τοῦ κακοῦ δὲν εἶναι ἡ νοοτροπία μας γιὰ τὴν ψυχοθεραπεία. Ἀλλὰ εἶναι ἐκεῖνα τὰ στοιχεῖα ποὺ ἔχουν ἀλλοιωθεῖ στὸν Ἕλληνα, καὶ ποὺ ὠθοῦν μιλιούνια νὰ καταφεύγουν σὲ αὐτή.
Εἰδάλλως τώρα ποὺ ἔχει γεμίσει ὁ ντουνιᾶς ψυχολόγους, θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουμε δεῖ μιὰ μεγάλη διαφορά, ὅμως δὲν βλέπουμε κάτι τέτοιο. Τὸ γράφω αὐτὸ καὶ γιὰ τοὺς φωστῆρες τῆς Παιδείας, ποὺ νομίζουν ὅτι ἂν γεμίσουν μὲ ψυχολόγους τὰ σχολεῖα, θὰ ἐπιστρέψει ἡ ὑγεία στὰ παιδιά μας. Ἄμ..δε. Ὄχι ὅτι καὶ ἡ ψυχολογικὴ ὑποστήριξη δὲν προσφέρει κάποια πράγματα, ἀλλὰ ὅσο ἡ ψυχὴ δὲν στρέφεται στὶς οὐράνιες «προδιαγραφές» της, δὲν πρόκειται νὰ ἀνακάμψει.
Καὶ δὲν ἀναρωτιοῦνται ὅσοι παρακολουθοῦν ἐπιφανειακὰ αὐτὸ τὸ φαινόμενο, τὸ ἑξῆς ἁπλό: ἀφοῦ ὅλοι λένε ὅτι ἡ κοινωνία «προοδεύει», τὸ κράτος στεφανώνει τὴν ἐλευθεριότητα, ἡ γύμνια ἔχει γίνει κατεστημένο, τὰ σεξουαλικὰ δικαιώματα εἶναι πιὸ ἐξασφαλισμένα ἀπὸ ποτέ, οἱ σεξουαλικὲς σχέσεις εἶναι πιὸ ἀπελευθερωμένες ἀπὸ ποτέ, ἡ βιομηχανία θεάματος τὰ στηρίζει ὅλα αὐτὰ καὶ οἱ πρώην «καταπιεσμένοι» κάνουν «coming out» ὅπου καὶ ὅπως θέλουν, τότε γιατί μιὰ ὁλόκληρη κοινωνία βρίσκεται σὲ νευρικὸ κλονισμό; Γιατί τόσες διαταραχές, τόση κατάθλιψη, τόση βία;
Γιατί εἴμαστε ὅλο καὶ πιὸ ἄρρωστοι ψυχικά, ἐνῷ ὑποτίθεται εἴμαστε πιὸ ἀπελευθερωμένοι, ἔχουμε περισσότερες ἀνέσεις, αὐτοματοποιημένες ὑπηρεσίες, περισσότερες πηγὲς διασκέδασης, ἀμεσότερους τρόπους ἐπικοινωνίας καὶ διανύουμε πολλὲς δεκαετίες εἰρήνης;
Διότι τίποτα ἀπὸ ὅλα τὰ παραπάνω δὲν ἀρκεῖ γιὰ νὰ ἀναπτερώσει μιὰ νεκρὴ ψυχὴ ποὺ ἔχει χάσει τὸ κέντρο της, δηλαδὴ τὴν πίστη στὸν ἀληθινὸ Θεό.
Διότι μπορεῖ νὰ ἔχουμε πολλὲς δεκαετίες φαινομενικῆς εἰρήνης, ἀλλὰ μέσα στὸ πνεῦμα τῶν ἀνθρώπων διεξάγεται μιὰ εἰσβολὴ πρωτόγνωρων διαστάσεων. Ἕνας πόλεμος ποὺ νεκρώνει ψυχὲς σὰν θανατικὸ παγκόσμιο.
Διότι ἂν βγάλουμε ἕνα κοινὸ πόρισμα γιὰ ὅσα προσφέρει ὁ σύγχρονος τρόπος ζωῆς, καταλαβαίνουμε ὅτι τὸ σύστημα ἐκπαιδεύει τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία νὰ νεκρώνει τὴν ψυχή της καὶ νὰ ταυτίζει τὴν ἐλευθερία ἀποκλειστικὰ μὲ τὶς ἀνάγκες τοῦ σώματος. Ἐθιζόμαστε σὲ ἕναν ἀκραῖο καταναλωτισμὸ στὰ πάντα. Στὰ ἀγαθά, στὴ σάρκα, στὴν αὐτοπροβολὴ καὶ τὴν αὐτοδικαίωση. Ἐξαρτήσεις χωρὶς προοπτικὴ πλήρωσης, ποὺ μᾶς ὁδηγοῦν σὲ ψυχικὴ αἰχμαλωσία, ἐκμηδενίζοντας τὴν πραγματικὴ ἐλευθερία τῆς ψυχῆς.
Ἔχουμε μιὰ κοινωνία ποὺ ἔχει χάσει τὸ νόημα τῆς ἀγάπης καὶ ἄρα στερεῖται αὐτῆς. Ἔχει χάσει τὸ νόημα τῆς ἐλευθερίας καὶ ἄρα στερεῖται αὐτῆς. Ἔχει διαστρεβλώσει τὴν ἔννοια τῆς ἀποδοχῆς καὶ ἄρα ὁ ἄνθρωπος νοιώθει μὴ ἀποδεκτός, ἀφοῦ σὰν τοξικομανὴς ψάχνει ἐπιβεβαίωση σὲ κάθε χιλιοστὸ τοῦ βίου του, γιατί ἀρνεῖται νὰ στρέψει τὴν ψυχή του στὴ δικαίωση ποὺ μιὰ γιὰ πάντα χάρισε ὁ Χριστὸς στὸν Σταυρό. Ἐκεῖ ποὺ ἐκμηδενίστηκε κάθε λόγος νὰ νιώθουμε μὴ ἀποδεκτοί, μὴ ἀγαπητοὶ καὶ μὴ ἐλεύθεροι.
Ἔχουμε μιὰ κοινωνία ποὺ ἔχει σπάσει τὴ συνοχή της σὲ χιλιάδες κομμάτια αὐτο – προσδιορισμοῦ, σεξουαλικῶν ταυτοτήτων, ἰδεολογικῶν διαφορῶν καὶ μικροσυμφερόντων ποὺ μᾶς ἔχουν μετατρέψει σὲ ταλαίπωρες μονάδες, περιφερόμενες σὲ μιὰ ἔρημο ἀπὸ ψεύτικες ὀάσεις, ποὺ ὅλο τὶς πλησιάζουμε καὶ ὅλο ξεμακραίνουν.
Καὶ ἔχουμε μιὰ κοινωνία ποὺ ἐκπαιδεύεται νὰ καταβροχθίζει ἀχόρταγα δικαιώματα καὶ νὰ ἀποστρέφεται τὶς εὐθύνες, ἐν εἴδει κακομαθημένων παιδιῶν ποὺ παγιδεύονται σὲ ἕναν ἰσόβιο ψυχικὸ «αὐτισμό». Σὲ ἕναν νοσηρὸ παιδισμὸ ποὺ κρατᾶ ἀπελέκητο τὸ πνεῦμα. Καὶ ἡ μόνη ἱκανοποίηση γιὰ νὰ μὴν «κλαιγόμαστε» εἶναι ἡ ἐκπλήρωση τῶν θελημάτων μας, ποὺ ὅλο καὶ περισσότερο ταυτίζονται μὲ τὶς ἐπιθυμίες τῶν ζώων.
Ἕνας ἐπιπλέον λόγος ποὺ οἱ ψυχολόγοι κάνουν χρυσὲς δουλειές, εἶναι γιατί φτάσαμε νὰ ζοῦμε σὲ μιὰ κοινωνία ποὺ δὲν βρίσκεις ἄνθρωπο γιὰ νὰ μοιραστεῖς τις βαθύτερες σκέψεις σου. Οἱ δύστυχοι ἄνθρωποι τρέμουν ἀκόμα καὶ τὴν ἰδέα νὰ συζητήσουν ἐνδόμυχα μὲ τὸν ἑαυτό τους καὶ προτιμοῦν νὰ πληρώσουν γιὰ νὰ ἀναλάβει ἕνας ψυχολόγος τὸν ρόλο τοῦ ἀντίλογου.
Ἀφοῦ ἡ δικαιωματιστικὴ παράνοια μᾶς κάνει νὰ δείχνουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον μὲ τὸ δάχτυλο, τελικὰ κλεινόμαστε στὰ κουτιά μας γιὰ νὰ μὴν «προκαλοῦμε» καὶ νὰ μὴ μᾶς «προκαλεῖ» κανένας.
Πολλοὶ πληρώνουν – οὐσιαστικά – μόνο γιὰ νὰ ἔχουν ἕνα ζευγάρι αὐτιὰ γιὰ νὰ τοὺς ἀκούσει κι ἕνα στόμα γιὰ νὰ τοὺς μιλήσει καὶ νὰ ἀσχοληθεῖ μαζί τους διεξοδικά. Γιατί ξεμείναμε ἀπὸ ἀνθρωπιὰ καὶ ἐνδιαφέρον γιὰ τὸν πλησίον. Πόσο στενάχωρο εἶναι αὐτό;
Ἡ ἐντεινόμενη τάση τῶν Ἑλλήνων νὰ καταφεύγουν σὲ ψυχολόγους καὶ φάρμακα, εἶναι ἄμεσα συνδεδεμένη μὲ τὴ μεγιστοποίηση τῆς ἀπιστίας. Εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι ποὺ θὰ ξεφορτωθοῦν ὅλα τὰ κρίματά τους στὸν ἐξομολόγο, θὰ ζήσουν μυστηριακὴ ζωή, καὶ θὰ ἔχουν ἀκόμα ἀνάγκη ψυχολόγου. Αὐτὸν τὸν θησαυρὸ ψυχικῆς ὑγείας χάνουμε καὶ ἐνῷ εἶναι μπροστὰ στὴ μύτη μας, δὲν τὸν βλέπουμε ἢ τὸν ἀπαξιώνουμε...
Χαίρετε!
ΑπάντησηΔιαγραφήἈδελφὲ Ἐλευθέριε, συμφωνοῦμε.
Ἕνα προσφάτως δημοσιευθὲν βιβλίο κατὰ τῆς ψυχολογίας καὶ τῆς ψυχιατρικῆς μὲ πλῆθος θεολογικῶν καὶ ἐπιστημονικῶν ἀντιρρήσεων εἶναι τὸ "ψυχολογία καὶ ψυχιατρικὴ κρινόμενες" (κεντρικὴ διάθεσι: "Ὀρθόδοξος Κυψέλη").