.jpg)
«Ἐπειδὴ δουλεύουμε ἀκόμα στὰ πάθη, δὲν πρέπει νὰ ἐμπιστευόμαστε στὸ λογισμὸ καὶ στὰ αἰσθήματα μας, γιατί στραβὸς ὁδηγὸς καὶ τὰ καλὰ τὰ κάνει στραβά». Ἀββᾶς Δωρόθεος
Δὲν πρέπει νὰ ἐμπιστευόμαστε τὸν λογισμὸ καὶ τὰ αἰσθήματα μας. Προσέξτε τὸν συνδυασμό, τοῦ λογισμοῦ μὲ τὰ αἰσθήματα. Σᾶς ἔχω πεῖ καὶ ἄλλες φορὲς καὶ σᾶς ἔχω ἀναλύσει τὸν τριπλὸ τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ζοῦμε καὶ ἀσκούμαστε μέσα στὴν Ἐκκλησία.
Εἶναι ἡ σαρκικὴ ἔκφραση, αὐτὸ τὸ ὁποῖο βγάζω μέσα ἀπὸ τὰ αἰσθητήρια. Εἶναι ἡ νοητικὴ ἔκφραση, αὐτὸ ποὺ ἔχουμε στὸ νοῦ μας. Καὶ εἶναι ἡ καρδιακὴ ἔκφραση, αὐτὸ ποὺ ἔχουμε μέσα μας.
Καὶ σᾶς ἔχω πεῖ, ὅτι κάθε ἀρετὴ καὶ κάθε ἁγιασμένη προσπάθεια ποὺ κάνουμε στὴν Ἐκκλησία, προσπαθοῦμε νὰ τὴν μπολιάσουμε σὲ αὐτὰ τὰ τρία στάδια τῆς δικῆς μας πνευματικῆς ἰσορροπίας. Σίγουρα, ξεκινᾶμε ἀπὸ τὸ ἕνα καὶ πᾶμε καὶ στὰ ἄλλα τὰ δύο. Ἀλλὰ ὁ σκοπὸς εἶναι καὶ τὰ τρία αὐτὰ στοιχεῖα τῆς ζωῆς μας, νὰ ἁγιασθοῦν ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἐξωτερίκευση μέσα ἀπὸ τὰ αἰσθητήρια, ὁ νοῦς, νὰ εἶναι σὲ αὐτὰ τὰ πράγματα καὶ ἡ καρδιά, ἡ ὁποία θὰ εἶναι μπολιασμένη... σὲ αὐτὰ τὰ πράγματα.
Ἐδῶ [ὁ ἀββᾶς Δωρόθεος] κάνει κάτι ἄλλο. Ἐδῶ ὁμιλεῖ γιὰ λογισμὸ καὶ γιὰ αἰσθήματα. Προσέξτε διαφοροποιεῖ τὶς λέξεις. Πρῶτα, πρῶτα δὲν πρέπει νὰ ἐμπιστευόμαστε τὸν λογισμὸ καὶ τὰ αἰσθήματα μας. Ἀναφέρεται ὁ λογισμὸς γιὰ τὸ νοῦ καὶ ἀναφέρονται τὰ αἰσθήματα γιὰ τὴν καρδιά. Ἐδῶ δηλώνει ὁ ἀββᾶς Δωρόθεος ὅτι ὁ νοῦς μας, ἂν δὲν εἶναι κοντὰ στὸ Θεὸ καὶ ἂν δὲν ἀσκεῖται κατὰ τὸν Χριστὸ καὶ ἂν δὲν ἔχει στὸ νοῦ τὸν Χριστὸ καὶ ἂν δὲν ἔχει μνήμη Θεοῦ καὶ ἂν δὲν ἔχει μνήμη θανάτου καὶ ὅλα ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἁρμόζουν στὸ νοῦ. Ὁ νοῦς μας γίνεται λογισμός.
Νοῦς εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος νοεῖ. Καὶ νοεῖ μόνο ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος νοεῖ τὸν κτίστη Του καὶ ἂν καταλάβει τὸν Κτίστη Του καὶ τὸν Πλάστη Του. Γιατί ἂν νοεῖ τὸν Κτίστη Του θὰ καταλάβει καὶ ὅλα τὰ κτίσματα ποὺ εἶναι γύρω του. Ἂν ὅμως δὲν εἶναι στραμμένος στὸν Κτίστη καὶ δὲν ἀναφέρεται σὲ Αὐτόν, ὁ νοῦς δὲν βρίσκει πιὰ τὸν λόγο τῶν πραγμάτων καὶ τότε γίνεται λογισμός. Αὐτὸ σημαίνει, ποὺ ψάχνεται ἀπὸ ἐδῶ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ. Ἔχει ἰδέες γιὰ τὰ πράγματα, αὐτὴ ἡ ποικιλία τῶν ἰδεῶν οἱ ὁποῖες τῶν διχάζουν καὶ τὸν διασπείρουν. Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος δὲν ἔχει τὸ νοῦ τοῦ στραμμένο στὸ Θεὸ ὅπως τὸ ἔχουμε πεῖ ὡς μνήμη Θεοῦ καθημερινή, αὐτὸς ἀποκτάει αὐτὸν τὸν διχασμό τοῦ νοὸς ποὺ γίνεται πιὰ λογισμός. Εἶναι ἡ ποικιλία τῶν ἰδεῶν καὶ ἐνῷ ἔχει ποικίλες ἰδέες, εἶναι διχασμένος. Δὲν μὲ πειράζει ἡ ποικιλία τῶν ἰδεῶν, μὲ πειράζει ὅτι εἶναι διχασμένος καὶ χτυπιέται ἀνάμεσα σὲ μιὰ ἰδέα καὶ ἀνάμεσα στὴν ἄλλη ἰδέα καὶ δὲν μπορεῖ νὰ μαζέψει τὸ νοῦ του. Καὶ αὐτὸς ὁ διχασμὸς πιά, ἐπειδὴ πρέπει νὰ ἐξωτερικευτεῖ, περνάει καὶ στὰ αἰσθητήρια. Καὶ κάνει αὐτὸς ταραγμένες κινήσεις ἢ ἀπὸ τὴν ἄλλη τὴν μεριὰ αὐτὸς ὁ διχασμός τοῦ νοός, περνάει μέσα στὴν καρδιά. Καὶ ἐπειδὴ ἡ βίωση τοῦ Θεοῦ δὲν ἔγινε καρδιακὸ γεγονός, δὲν ὑπάρχει ταπείνωση, δὲν ὑπάρχει πραγματικὴ ἀγάπη, τότε ἡ καρδιὰ βιώνει αἰσθήματα. Προσέξτε βιώνει πράγματα τὰ ὁποῖα τὰ λέμε ἐμεῖς κάποια αἰσθήματα. Ἡ λέξη αἴσθημα δὲν εἶναι κακό. Ἀλλὰ ἐδῶ πέρα ἡ λέξη αἴσθημα στὴν γλῶσσα τοῦ ἀββᾶ Δωροθέου εἶναι ἡ τροποποίηση αὐτοῦ τοῦ καρδιακοῦ. Καὶ τὸ καρδιακὸ ἔχει μέσα αἴσθημα ἀλλὰ ἔχει αἴσθημα τὸ ὁποῖο καταυγάστηκε ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ταπείνωση.
Παράδειγμα ἂν λέω πῶς ἔχω αἴσθημα γιὰ κάποιον ἄνθρωπο καὶ τὸν ἀγαπῶ ἀλλὰ δὲν ἔχω μέσα μου τὸν Θεό. Αὐτὸ εἶναι κάτι ρομαντικὸ δὲν εἶναι κάτι βαθύ, αὐτὸ τὸ αἴσθημα εἶναι κάτι ἐπιφανειακό. Ὅταν μιλοῦμε γιὰ αἰσθήματα ἂν μπορῶ νὰ δώσω τρόπους ὁρολογίας τοὐλάχιστον ὅταν λέμε αἴσθημα ἂν τὸ λέμε ὅπως τὸ λέμε, νὰ τὸ λέμε ἔχοντας ἀγάπη καὶ ταπείνωση καὶ μετὰ νὰ μποροῦμε νὰ μιλήσουμε γιὰ αἰσθήματα. Ἂν τὸ αἴσθημα εἶναι χωρὶς αὐτὴ τὴν προϋπόθεση τότε τὸ αἴσθημα εἶναι κάτι ξεκρέμαστο καὶ ἐνῷ ὁ νοῦς εἶναι διχασμένος, ἔχει διασκορπιστεῖ ἔρχεται καὶ ἡ καρδία νὰ διασκορπιστεῖ καὶ ὁμιλοῦμε γιὰ αἰσθήματα, μιλοῦμε γιὰ γλυκὰ πράγματα χωρὶς ὅμως μέσα μας νὰ ἔχουμε τὴν ἀγάπη τοῦ θεοῦ καὶ τὴν ταπείνωση. Καὶ ἂν δὲν τὰ ἔχεις αὐτὰ τὰ δύο μέσα σου αὐτὰ τὰ γλυκὰ αἰσθήματα δὲν μποροῦν νὰ κρατήσουνε καὶ μιὰ μέρα θὰ σταματήσουνε καὶ μιὰ μέρα μπορεῖς νὰ μισήσεις καὶ αὐτὰ ποὺ δῆθεν ἀγαποῦσες καὶ τότε ἡ καρδιὰ θὰ ζήσει αὐτὴ τὴν τραγωδία . Ἔλεγες ποὺ ἀγαποῦσες καὶ ἐνῷ ἔλεγες ποὺ ἀγαποῦσες ,ἡ ἀγάπη σου ἔγινε μῖσος καὶ τότε ὁ διχασμός του νοὸς γίνεται ὁριστικὸς διχασμὸς τῆς καρδιᾶς καὶ ὁ μέσα ἄνθρωπος εἶναι πιὰ διχασμένος καὶ ὁ μέσα ἄνθρωπος εἶναι μιὰ ὁλόκληρη τραγωδία καὶ ὁ μέσα ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ βρεῖ ἀνάπαυση στὴν ζωή του. Ἔτσι δὲν βρίσκουμε ἀνάπαυση! Πόσες φορὲς μέσα ἀπὸ δῆθεν αἰσθήματα τὰ ὁποῖα ἔχουμε καὶ ἀγαπήσαμε [ὑποτίθεται] κάποιον ἄνθρωπο καὶ μετὰ ἀπὸ καιρὸ στρεφόμενοι στὸν ἴδιο ἄνθρωπο κάτι μᾶς πονάει, δὲν ξέρω γιατί; Καὶ αὐτὸ ἐμεῖς τὸ πληρώνουμε. Ἡ καρδιά μας γίνεται διχασμένη καὶ ποτὲ δὲν ἀναπαυόμαστε. Ἔρχεται λοιπὸν ἐδῶ ὁ ἀββᾶς Δωρόθεος νὰ κριτικάρει αὐτὴν τὴν λανθασμένη σκέψη τὸν λανθασμένο νοῦ καὶ τὴν λανθασμένη καρδιά. Αὐτὸ σημαίνει ποὺ ἂν δὲν προσπαθήσετε γιὰ τὴν μνήμη τοῦ Θεοῦ καὶ ἂν δὲν προσπαθήσετε γιὰ τὴν ταπείνωση, μὴν περιμένετε νὰ ἔχετε μαζεμένο μυαλὸ καὶ μὴν περιμένετε ἡ καρδιά σας κάπου νὰ ἀναπαυθεῖ, ἡ καρδιὰ θὰ εἶναι διχασμένη καὶ φυσικὰ ἐπακόλουθο εἶναι νὰ στραφεῖτε ἀπέναντι τοῦ ἑαυτοῦ σας καὶ νὰ γελοιοποιεῖστε λέγοντας πὼς κάποια μέρα κάποιον τὸν ἀγαπούσατε πολὺ καὶ μετὰ δὲν τὸν ἀγαπούσατε καὶ ἔγινε ἡ ἀγάπη μῖσος, ἄρα σημαίνει ποὺ δὲν ὑπῆρχε ἀγάπη, ὑπῆρχε αὐτὴ ἡ στραβὴ ἔννοια ἡ συναισθηματικὴ καὶ ἡ ρομαντικὴ ἔννοια, τῆς κατ’ ἐπίφασιν ἀγάπης.
Ἔρχεται λοιπὸν ἐδῶ ὁ ἀββᾶς Δωρόθεος καὶ ψάχνοντας τὰ βάθη τῆς ὑπάρξεώς μας τὸ κριτικάρει αὐτὸ καὶ ἀποκαλύπτει τὴν πραγματικότητα ὅπως εἶναι. Ἄρα πρὶν νὰ τολμήσετε νὰ πεῖτε τὴν λέξη ἀγάπη, γιατί εἶναι πολὺ μεγάλη λέξη, καὶ ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί, αὐτὸ ποὺ λέμε ἀγάπη, θὰ τὸ βάλετε κάτω καὶ θὰ τὸ ὁρίσετε ἀπὸ τὴν ἔννοια πιὰ τῆς προσφορᾶς, τῆς θυσίας καὶ τῆς ταπεινώσεως. Καὶ ἂν αὐτὸ μπορεῖ νὰ λειτουργήσει ὄχι μιὰ δυὸ μέρες καὶ δυὸ μῆνες γιατί μπορεῖ νὰ εἶναι κάποιος ἐξωτερικὸς ἐνθουσιασμὸς ἂν μπορεῖ νὰ λειτουργήσει μόνιμα σταθερὰ καὶ χωρὶς νὰ διακόπτετε ἀπὸ αἰτίες ποὺ εἶναι ἐξωτερικὲς ἐπειδὴ ὁ ἄλλος δὲν ἀνταποκρίνεται στὴν ἀγάπη μου. Καὶ ἂν παρ' ὅλο ποὺ ὁ ἄλλος δὲν ἀνταποκρίνεται στὴν ἀγάπη μου αὐτὸ συνεχιστεῖ νὰ ὑπάρχει στὴν καρδιά μου ὡς θυσία καὶ ὡς προσφορὰ ὑπάρχει, τότε σημαίνει ποὺ ὑπάρχει πραγματικὴ ρίζα ἀγάπης καὶ ἀπὸ ἐκεῖ μετὰ μπορεῖς νὰ κουβεντιάσεις γιὰ ἀγάπη ἡ ὁποία ὅπως πιὰ ἔχω πεῖ καὶ ἄλλες φορὲς πιά, μεγαλώνει καὶ αὐξάνεται. Ἀλλιῶς εἶναι ἕνα ἐξωτερικὸ αἴσθημα τὸ ὁποῖο καταλύεται καὶ γίνεται τραγωδία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου