Ἡ νέα σχολικὴ χρονιὰ φέρνει ἐντονότερα σκέψεις καὶ ἀνησυχίες γιὰ τὸ μέλλον τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Τὸ σχολεῖο σημαίνει ἀγωγὴ καὶ ἡ ἀγωγὴ προϋποθέτει τὴν οἰκογένεια καὶ τὸν πολιτισμό. Οἰκογένεια καὶ πολιτισμὸς εἶναι οἱ βάσεις τοῦ ἀνθρώπου καὶ στὴ Δύση βάλλονται λυσσωδῶς ἀπὸ διάφορες ἰδεολογίες, ποὺ ἔχουν τὴν ὑποστήριξη ἰσχυρότατων οἰκονομικά, πολιτικὰ καὶ κοινωνικὰ λόμπις. Στὴ σύγχρονη κοινωνία προωθοῦνται ὁ ἀτομισμός, ὁ μηδενισμός, ὁ γουοκισμός, ὁ ἡδονισμός.
Πρῶτος στόχος ὅσων ἐπιδιώκουν τὴν κατάργηση τοῦ ἀνθρώπου ὡς σκεπτόμενου καὶ ἐλεύθερου ὄντος εἶναι ἡ οἰκογένεια. Ἂν αὐτὴ καταστραφεῖ δυναμιτίζονται τὰ θεμέλια τῆς κοινωνίας. Ἡ ἰδανικὴ παραδοσιακὴ οἰκογένεια ἔχει μεταξὺ τῶν μελῶν της συνοχή, ἀγάπη, ἀλληλεγγύη, πιστότητα, ἐπίγνωση τοῦ ρόλου καθενὸς καὶ καθεμιᾶς, ἐλεύθερο διάλογο, παραδοχὴ τῆς αὐθεντίας, σεβασμὸ στὶς... ρίζες καὶ ἔτσι εἶναι ἄπαρτο ὀχυρὸ στοὺς ἐχθρούς της. Αὐτὴ ἐπιδιώκεται νὰ καταρρεύσει. Ἡ κατάρρευση ξεκίνησε μὲ τὴν ἰδεολογικὴ μείωση τοῦ ρόλου τῆς μητέρας. Ἀκολούθησαν ἡ ἀποϊεροποίηση καὶ ὑποβάθμιση τοῦ γάμου, ἡ ἐκ μέρους τῶν νέων ἄρνηση ἀποδοχῆς εὐθυνῶν, ἡ ἀτομοκεντρικὴ ζωή, ἡ καλοπέραση...
Καίριο κτύπημα στὴν οἰκογένεια εἶναι ἡ καθιέρωση τοῦ «γάμου» τῶν ὁμοφυλοφίλων ὡς ἰσότιμου πρὸς τὸν φυσιολογικὸ γάμο. Εἶναι λάθος ἡ σκέψη ὅτι οἱ «γάμοι» τῶν ὁμοφυλόφιλων θὰ εἶναι λίγοι καὶ ἂς ἀδιαφορήσουμε. Αὐτοὶ ποὺ τὸν καθιέρωσαν γνωρίζουν ὅτι θὰ εἶναι λίγοι, ἀλλὰ ὁ στόχος εἶναι ἡ φθορὰ τῆς οἰκογένειας, ὡς καταφυγίου τοῦ ὁλοκληρωμένου ἀνθρώπου. Τὰ ἑπόμενα βήματα θὰ εἶναι στὰ παιδιὰ νὰ περάσει ἡ ἰδέα μήπως εἶναι ἄλλου φύλου, νὰ μποροῦν οἱ ὁμοφυλόφιλοι νὰ ἔχουν τεκνοθετημένα «παιδιά», ἀγνώστου πατέρα ἤ/καὶ μητέρας, νὰ ὑπάρχει μιὰ «ἐναλλακτικὴ μετανεωτερικὴ οἰκογένεια». Ναρκοθέτηση τῆς οἰκογένειας εἶναι καὶ τὸ νὰ καλλιεργηθεῖ στοὺς γονεῖς ὁ ἀτομισμὸς καὶ ὁ ὠφελιμισμός, νὰ καταστοῦν ὀπαδοὶ τῆς παγκοσμιοποίησης, νὰ θεωροῦν φυσικὸ τὸ παιδὶ ἢ τὰ παιδιά τους νὰ ἀπαρνηθοῦν τὴν ἑστία τους καὶ τὴν πατρίδα τους, μὲ ὄφελος νὰ κερδίσουν περισσότερα χρήματα, ἔστω καὶ ἂν αὐτὰ ἀποκτῶνται μὲ ἐξοντωτικὴ ἐργασία καὶ ὑπὸ δύσκολες περιβαλλοντικὲς καὶ κοινωνικὲς συνθῆκες.
Στὴ Γαλλία ἀπὸ καιρὸ προωθεῖται τὸ κίνημα «no kids» (ὄχι παιδιά), ἐν ὀνόματι τῶν δικαιωμάτων τῶν ἀτόμων «νὰ ζοῦν ἐλεύθερα, χωρὶς ὑποχρεώσεις, χωρὶς ἐνοχλήσεις». Παρόμοιο σύνθημα εἶναι το «στὸ σπίτι γατιὰ καὶ σκυλιά, ὄχι παιδιά». Ἤδη, ὅπως ἔγραψα παλαιότερα, ξενοδοχεῖα καὶ ἑστιατόρια στὴν ἐν λόγῳ χώρα δέχονται ὡς πελάτες μόνο ζεύγη ἐνηλίκων καὶ ὄχι οἰκογένειες μὲ παιδιά. Κατὰ τὸ προτεινόμενο ἀπάνθρωπο σύστημα διαβίωσης τὸ ἄτομο ἔχει αὐτοδικαίως τὴ δυνατότητα νὰ χειραφετηθεῖ ὡς πρὸς τὴ ζωή του. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁρίζει τὴ μὴ γέννηση παιδιῶν, τὸ εἶδος τῆς οἰκογένειας, ἀλλὰ καὶ τὸν θάνατό του μὲ τὴν λεγόμενη «εὐθανασία», κατὰ τὴν πρόταση τὸν περασμένο Ἰανουάριο στὸ περιοδικὸ «Mariane» τοῦ Γκιγιὸμ Τρισάρ, μεγάλου διδασκάλου τῆς Μεγάλης Ἀνατολῆς τῆς Γαλλίας.
Ὁ ἄλλος στόχος τῶν σύγχρονων βαρβάρων εἶναι ὁ πολιτισμός. Κτυπιοῦνται ἀλύπητα οἱ μνῆμες, τὰ ἀριστουργήματα τοῦ παρελθόντος, ἡ ἱστορία, οἱ παραδόσεις, ἡ γλῶσσα, οἱ ἀξίες, τὰ ἰδανικά, τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα. Πρὸ πάντων ὁ Χριστιανισμός. Στὴ Γαλλία καὶ στοὺς ἐννέα πρώτους μῆνες τοῦ 2024 προκλήθηκαν 26 πυρκαγιὲς σὲ ἱστορικοὺς ναούς, ἀπὸ τὶς ὁποῖες οἱ 14 προῆλθαν ἀπὸ ἐγκληματικὲς ἐνέργειες (Le Figaro, 13/9/2024, p. 8). Ἡ γλῶσσα ἐκχυδαΐζεται, ἡ ἱστορία παραποιεῖται, ἔργα τέχνης καταστρέφονται, οἱ ἀρχαῖες τραγωδίες κακοποιοῦνται, ἡ ἀκολουθοῦσα τον γουοκισμὸ μουσικὴ ἐξαγριώνει. Ἡ ἐκβαρβάρωση ὁδηγεῖ στὴν παρακμὴ καὶ ἔχει ἐπιπτώσεις στὶς καλὲς τέχνες, μὲ σχεδὸν ἀνυπαρξία ἀξίας σύγχρονων δημιουργῶν καὶ σημαντικῶν ἐκτελεστῶν καί, παράλληλα μὲ μείωση τοῦ φιλικοῦ πρὸς αὐτὲς κοινοῦ καὶ τῶν ἀναγνωστῶν βιβλίων κλασσικῶν συγγραφέων.
Φυσικὰ στὴν παρακμιακὴ αὐτὴ κατάσταση ὑπάρχει ἀντίδραση. Στὴ Γαλλία ἀπέναντι στὴν ἐπιδίωξη κατάργησης τοῦ ἀνθρώπου δημιουργήθηκε ἕνα «pro-kids» (ὑπὲρ τῆς ἀποκτήσεως παιδιῶν) κίνημα μὲ ἐκφραστὲς ἐπώνυμους νέους ἔγγαμους Γάλλους. Γιὰ αὐτοὺς «ἡ δύναμη τῆς γέννησης, τῆς ζωῆς, εἶναι ἀποφασιστικὸ σημεῖο ἐλπίδας γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ ἕνας κόσμος χωρὶς ἐλπίδα εἶναι ἕνας κόσμος καταδικασμένος νὰ ἐξαφανιστεῖ». Ἡ φιλόσοφος Μαριὰν Ντιρανό, μητέρα τεσσάρων παιδιῶν, αἰσθάνεται δικαιωμένη ποὺ δημιούργησε οἰκογένεια: «Κάθε παιδὶ εἰσάγει κάτι τὸ καινούργιο στὸν κόσμο. Εἶναι ἀπολύτως μοναδικὸ καὶ καινούργιο καὶ γιὰ ἐκεῖνο καὶ γιὰ ἐμᾶς. Αὐτὸ εἶναι μιὰ ἀνανέωση τῆς ζωῆς, μᾶς ἐμποδίζει νὰ δηλητηριαστοῦμε ἀπὸ ψυχικὴ σκληρότητα καὶ μᾶς γεμίζει χαρά». Καὶ ἡ Ἀζιλὶζ Λὲ Κόρ, συγγραφέας τοῦ βιβλίου στὰ γαλλικὰ « Τὸ παιδὶ εἶναι τὸ μέλλον τοῦ ἀνθρώπου», ποὺ παρουσιάζεται στὸ Παρίσι στὶς 26 Σεπτεμβρίου ἀπὸ τὶς γνωστὲς ἐκδόσεις Ἀλμπὲν Μισέλ, καὶ μητέρα δύο ἀγοριῶν, τονίζει πὼς ἀντὶ νὰ προπαγανδίζεται τὰ νέα ζευγάρια νὰ μὴν κάνουν παιδιά, νὰ τοὺς τίθεται τὸ ἐρώτημα ἂν πράγματι εἶναι ἱκανὰ νὰ ἀναλάβουν αὐτὴ τὴ μεγάλη εὐθύνη.
Ὑποδοχέας τῶν μηδενιστικῶν ἀντιλήψεων, ὅπως προωθοῦνται ἀπὸ τὸ κράτος καὶ τοὺς ἰσχυροὺς προπαγανδιστές τους εἶναι τὸ σχολεῖο. Ἐκεῖ τὰ παιδιὰ ζοῦν πολλὲς ὧρες τὴν ἡμέρα, ἀπὸ 3-4 ἐτῶν ἕως καὶ τὰ 18 τους. Ἡ γερμανοεβραία μὲ χριστιανικὲς πεποιθήσεις (Σήμ. Ἡ διδακτορική της διατριβὴ στὸ πανεπιστήμιο τῆς Χαϊδελβέργης εἶχε θέμα «Ἡ ἔννοια τῆς ἀγάπης στὴ σκέψη τοῦ Ἁγίου Αὐγουστίνου») φιλόσοφος Χάνα Ἀρὲντ (1906-1975) ἀσχολήθηκε μὲ τὴν γέννηση καὶ τὴν ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν στὴν οἰκογένεια καὶ στὸ σχολεῖο καὶ παρὰ τὸ ὅτι δὲν ζεῖ τὰ σημερινὰ ἐντόνως παρακμιακὰ φαινόμενα σὲ μεγάλο μέρος τὰ προέβλεψε. Γιὰ τοὺς γονεῖς ἔχει γράψει: «Ἀπὸ τὴ σύλληψη καὶ τὴ γέννηση οἱ γονεῖς δὲν ἔδωσαν μόνο τὴ ζωὴ στὰ παιδιά τους, τὰ εἰσήγαγαν ἐπίσης στὸν κόσμο. Καὶ κόσμος εἶναι ἡ παράδοση τοῦ ἀνθρώπου, ὅσα ἐκεῖνος ἔχει δημιουργήσει – γλῶσσα, ἤθη, κώδικες συνεννόησης, νόμους, τοπία, μνημεῖα – ὅλα ὅσα δίδουν στὸν ἄνθρωπο σταθερότητα καὶ διάρκεια. Ὁ ἄνθρωπος δὲν συνδέεται μόνο μὲ τὸ παρόν, εἶναι μέρος τῆς ἀνθρωπότητας ποὺ ἔχει διάρκεια: παρόν, παρελθὸν καὶ μέλλον». Ὁ δυτικὸς κόσμος, μετὰ τὴ δεκαετία τοῦ 1970, ὅλο καὶ ἀπομακρύνεται ἀπὸ αὐτὴ τὴν πραγματικότητα καὶ περιορίζεται στὸν μῦθο τοῦ ἀνθρώπου – μονάδας, ποὺ ἀρνεῖται τὴ συνέχεια καὶ ὅλα ὅσα εἶναι ἀναγκαία γιὰ τὸν ἐλεύθερο σκεπτόμενο ἄνθρωπο.
Ἡ Ἀρὲντ τονίζει: «Δὲν εἶναι τὰ δικαιώματα ποὺ καθιστοῦν μιὰ ζωὴ ἀνθρώπινη, εἶναι οἱ δεσμοί, ἡ πιστότητα, ἡ ἀφοσίωση, τὰ καθήκοντα...Ο σύγχρονος ἄνθρωπος ἔχασε τὸν κόσμο γιὰ τὸ ἐγώ του». Ἡ καθηγήτρια τῆς φιλοσοφίας καὶ μελετήτρια τῆς Ἀρὲντ Βερενίκη Λεβὲτ σημειώνει: «Ἡ ἐλευθερία ποὺ ἐπικαλοῦνται οἱ δῆθεν προοδευτικοί, ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 1970 μέχρι τῶν ἡμερῶν μας, ὁδηγεῖ στὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο ἀποτέλεσμα ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ἐπαγγέλλονται: παράγει μαζικὰ ἄτομα φυλακισμένα στὰ δεσμά του σήμερα».
Στὴν ἀντιμετώπιση τῆς ἐπίθεσης ποὺ δέχεται ἡ σύγχρονη κοινωνία θὰ ἔπρεπε τὸ σχολεῖο νὰ εἶναι πολύτιμος ἀρωγός. Ὅμως σὲ ὅλο τὸν δυτικὸ κόσμο τὸ σχολεῖο ἀποτελεῖ μέρος τῆς προωθούμενης παρακμῆς. Εἰδικότερα γιὰ τὸ ἑλληνικὸ σχολεῖο τὸ κράτος εἶναι ὑπερήφανο γιὰ τὴν ἐξέλιξη στὰ ἠλεκτρονικὰ μέσα ποὺ διαθέτει, τὴν ὥρα ποὺ τὰ παιδιὰ εἶναι ἐγκλωβισμένα στὴν ἀποστήθιση, στὴν ὑποχρεωτικὴ ἀντίληψη ἀκατανόητων ἐννοιῶν, στὴν πορεία ποὺ καθορίζουν οἱ δικαιωματιστές, στὸν περιορισμὸ τῆς πορείας τους μὲ βάση κυρίως τὴν ἀγορὰ καὶ μὲ ἄγνοια τῶν πολιτισμικῶν στοιχείων, ποὺ συγκροτοῦν τὸν συνειδητοποιημένο ὑπεύθυνο πολίτη ἔναντι τῆς Πατρίδας του. Πέραν αὐτοῦ οἱ διδάσκοντες δὲν εἶναι ὅλοι ἱκανοὶ νὰ διδάξουν. Τὸ πτυχίο δὲν πιστοποιεῖ ἱκανότητα διδασκαλίας. Στὰ ἀνθρωπιστικὰ μαθήματα ἀντὶ τὸ πρόγραμμα νὰ ἐμπνέει τὴν ἀγάπη στὰ ἀριστουργήματα τῆς μακρόχρονης ἑλληνικῆς γραμματείας κάνει τὰ παιδιὰ ἀπὸ ἀδιάφορα ἕως καὶ ἐχθρικὰ πρὸς αὐτήν. Ἐπίσης ὁ λαβύρινθος τῶν ὁρισμῶν, τοὺς ὁποίους οἱ διδάσκοντες δυσκολεύονται νὰ ἐξηγήσουν καὶ στοὺς ὁποίους οἱ μαθητὲς προσπαθοῦν μάταια νὰ βροῦν διέξοδο, τοὺς προκαλεῖ ἐλάχιστο ἐνδιαφέρον γιὰ τὰ πολιτισμικὰ πολύτιμα στοιχεῖα τοῦ παρελθόντος. Ὁ πολιτισμὸς στηρίζεται στὸ παρελθὸν καὶ στὶς μνῆμες καὶ κινδυνεύει νὰ καταστεῖ κάτι τὸ περιττὸ στὸ ἑλληνικὸ σχολεῖο. Ὅπως ὅμως ἔγραψε ὁ Τοκβὶλ «ἀφ' ὅτου τὸ παρελθὸν ἔπαυσε νὰ ρίχνει τὸ φῶς στὸ μέλλον, τὸ ἀνθρώπινο πνεῦμα περιπλανᾶται στὸ σκοτάδι». Ὁ κίνδυνος στὴν ὕπαρξη τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἔγκειται στὸ ὅτι τὸ παιδὶ στὸ σχολεῖο ἀποστηθίζει, δὲν σκέφτεται καὶ ὅπως ἡ Ἀρὲντ ἐξηγεῖ ἡ ἐλεύθερη σκέψη στὸν ἄνθρωπο εἶναι ἐπικίνδυνη γιὰ τοὺς ἐξουσιαστὲς καὶ γιὰ τὴν ὁλοκληρωτικὴ κοινωνία, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἐλεύθερη κοινωνία ἀκόμα πιὸ ἐπικίνδυνη εἶναι ἡ ἀπουσία της.-
Πρῶτος στόχος ὅσων ἐπιδιώκουν τὴν κατάργηση τοῦ ἀνθρώπου ὡς σκεπτόμενου καὶ ἐλεύθερου ὄντος εἶναι ἡ οἰκογένεια. Ἂν αὐτὴ καταστραφεῖ δυναμιτίζονται τὰ θεμέλια τῆς κοινωνίας. Ἡ ἰδανικὴ παραδοσιακὴ οἰκογένεια ἔχει μεταξὺ τῶν μελῶν της συνοχή, ἀγάπη, ἀλληλεγγύη, πιστότητα, ἐπίγνωση τοῦ ρόλου καθενὸς καὶ καθεμιᾶς, ἐλεύθερο διάλογο, παραδοχὴ τῆς αὐθεντίας, σεβασμὸ στὶς... ρίζες καὶ ἔτσι εἶναι ἄπαρτο ὀχυρὸ στοὺς ἐχθρούς της. Αὐτὴ ἐπιδιώκεται νὰ καταρρεύσει. Ἡ κατάρρευση ξεκίνησε μὲ τὴν ἰδεολογικὴ μείωση τοῦ ρόλου τῆς μητέρας. Ἀκολούθησαν ἡ ἀποϊεροποίηση καὶ ὑποβάθμιση τοῦ γάμου, ἡ ἐκ μέρους τῶν νέων ἄρνηση ἀποδοχῆς εὐθυνῶν, ἡ ἀτομοκεντρικὴ ζωή, ἡ καλοπέραση...
Καίριο κτύπημα στὴν οἰκογένεια εἶναι ἡ καθιέρωση τοῦ «γάμου» τῶν ὁμοφυλοφίλων ὡς ἰσότιμου πρὸς τὸν φυσιολογικὸ γάμο. Εἶναι λάθος ἡ σκέψη ὅτι οἱ «γάμοι» τῶν ὁμοφυλόφιλων θὰ εἶναι λίγοι καὶ ἂς ἀδιαφορήσουμε. Αὐτοὶ ποὺ τὸν καθιέρωσαν γνωρίζουν ὅτι θὰ εἶναι λίγοι, ἀλλὰ ὁ στόχος εἶναι ἡ φθορὰ τῆς οἰκογένειας, ὡς καταφυγίου τοῦ ὁλοκληρωμένου ἀνθρώπου. Τὰ ἑπόμενα βήματα θὰ εἶναι στὰ παιδιὰ νὰ περάσει ἡ ἰδέα μήπως εἶναι ἄλλου φύλου, νὰ μποροῦν οἱ ὁμοφυλόφιλοι νὰ ἔχουν τεκνοθετημένα «παιδιά», ἀγνώστου πατέρα ἤ/καὶ μητέρας, νὰ ὑπάρχει μιὰ «ἐναλλακτικὴ μετανεωτερικὴ οἰκογένεια». Ναρκοθέτηση τῆς οἰκογένειας εἶναι καὶ τὸ νὰ καλλιεργηθεῖ στοὺς γονεῖς ὁ ἀτομισμὸς καὶ ὁ ὠφελιμισμός, νὰ καταστοῦν ὀπαδοὶ τῆς παγκοσμιοποίησης, νὰ θεωροῦν φυσικὸ τὸ παιδὶ ἢ τὰ παιδιά τους νὰ ἀπαρνηθοῦν τὴν ἑστία τους καὶ τὴν πατρίδα τους, μὲ ὄφελος νὰ κερδίσουν περισσότερα χρήματα, ἔστω καὶ ἂν αὐτὰ ἀποκτῶνται μὲ ἐξοντωτικὴ ἐργασία καὶ ὑπὸ δύσκολες περιβαλλοντικὲς καὶ κοινωνικὲς συνθῆκες.
Στὴ Γαλλία ἀπὸ καιρὸ προωθεῖται τὸ κίνημα «no kids» (ὄχι παιδιά), ἐν ὀνόματι τῶν δικαιωμάτων τῶν ἀτόμων «νὰ ζοῦν ἐλεύθερα, χωρὶς ὑποχρεώσεις, χωρὶς ἐνοχλήσεις». Παρόμοιο σύνθημα εἶναι το «στὸ σπίτι γατιὰ καὶ σκυλιά, ὄχι παιδιά». Ἤδη, ὅπως ἔγραψα παλαιότερα, ξενοδοχεῖα καὶ ἑστιατόρια στὴν ἐν λόγῳ χώρα δέχονται ὡς πελάτες μόνο ζεύγη ἐνηλίκων καὶ ὄχι οἰκογένειες μὲ παιδιά. Κατὰ τὸ προτεινόμενο ἀπάνθρωπο σύστημα διαβίωσης τὸ ἄτομο ἔχει αὐτοδικαίως τὴ δυνατότητα νὰ χειραφετηθεῖ ὡς πρὸς τὴ ζωή του. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁρίζει τὴ μὴ γέννηση παιδιῶν, τὸ εἶδος τῆς οἰκογένειας, ἀλλὰ καὶ τὸν θάνατό του μὲ τὴν λεγόμενη «εὐθανασία», κατὰ τὴν πρόταση τὸν περασμένο Ἰανουάριο στὸ περιοδικὸ «Mariane» τοῦ Γκιγιὸμ Τρισάρ, μεγάλου διδασκάλου τῆς Μεγάλης Ἀνατολῆς τῆς Γαλλίας.
Ὁ ἄλλος στόχος τῶν σύγχρονων βαρβάρων εἶναι ὁ πολιτισμός. Κτυπιοῦνται ἀλύπητα οἱ μνῆμες, τὰ ἀριστουργήματα τοῦ παρελθόντος, ἡ ἱστορία, οἱ παραδόσεις, ἡ γλῶσσα, οἱ ἀξίες, τὰ ἰδανικά, τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα. Πρὸ πάντων ὁ Χριστιανισμός. Στὴ Γαλλία καὶ στοὺς ἐννέα πρώτους μῆνες τοῦ 2024 προκλήθηκαν 26 πυρκαγιὲς σὲ ἱστορικοὺς ναούς, ἀπὸ τὶς ὁποῖες οἱ 14 προῆλθαν ἀπὸ ἐγκληματικὲς ἐνέργειες (Le Figaro, 13/9/2024, p. 8). Ἡ γλῶσσα ἐκχυδαΐζεται, ἡ ἱστορία παραποιεῖται, ἔργα τέχνης καταστρέφονται, οἱ ἀρχαῖες τραγωδίες κακοποιοῦνται, ἡ ἀκολουθοῦσα τον γουοκισμὸ μουσικὴ ἐξαγριώνει. Ἡ ἐκβαρβάρωση ὁδηγεῖ στὴν παρακμὴ καὶ ἔχει ἐπιπτώσεις στὶς καλὲς τέχνες, μὲ σχεδὸν ἀνυπαρξία ἀξίας σύγχρονων δημιουργῶν καὶ σημαντικῶν ἐκτελεστῶν καί, παράλληλα μὲ μείωση τοῦ φιλικοῦ πρὸς αὐτὲς κοινοῦ καὶ τῶν ἀναγνωστῶν βιβλίων κλασσικῶν συγγραφέων.
Φυσικὰ στὴν παρακμιακὴ αὐτὴ κατάσταση ὑπάρχει ἀντίδραση. Στὴ Γαλλία ἀπέναντι στὴν ἐπιδίωξη κατάργησης τοῦ ἀνθρώπου δημιουργήθηκε ἕνα «pro-kids» (ὑπὲρ τῆς ἀποκτήσεως παιδιῶν) κίνημα μὲ ἐκφραστὲς ἐπώνυμους νέους ἔγγαμους Γάλλους. Γιὰ αὐτοὺς «ἡ δύναμη τῆς γέννησης, τῆς ζωῆς, εἶναι ἀποφασιστικὸ σημεῖο ἐλπίδας γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ ἕνας κόσμος χωρὶς ἐλπίδα εἶναι ἕνας κόσμος καταδικασμένος νὰ ἐξαφανιστεῖ». Ἡ φιλόσοφος Μαριὰν Ντιρανό, μητέρα τεσσάρων παιδιῶν, αἰσθάνεται δικαιωμένη ποὺ δημιούργησε οἰκογένεια: «Κάθε παιδὶ εἰσάγει κάτι τὸ καινούργιο στὸν κόσμο. Εἶναι ἀπολύτως μοναδικὸ καὶ καινούργιο καὶ γιὰ ἐκεῖνο καὶ γιὰ ἐμᾶς. Αὐτὸ εἶναι μιὰ ἀνανέωση τῆς ζωῆς, μᾶς ἐμποδίζει νὰ δηλητηριαστοῦμε ἀπὸ ψυχικὴ σκληρότητα καὶ μᾶς γεμίζει χαρά». Καὶ ἡ Ἀζιλὶζ Λὲ Κόρ, συγγραφέας τοῦ βιβλίου στὰ γαλλικὰ « Τὸ παιδὶ εἶναι τὸ μέλλον τοῦ ἀνθρώπου», ποὺ παρουσιάζεται στὸ Παρίσι στὶς 26 Σεπτεμβρίου ἀπὸ τὶς γνωστὲς ἐκδόσεις Ἀλμπὲν Μισέλ, καὶ μητέρα δύο ἀγοριῶν, τονίζει πὼς ἀντὶ νὰ προπαγανδίζεται τὰ νέα ζευγάρια νὰ μὴν κάνουν παιδιά, νὰ τοὺς τίθεται τὸ ἐρώτημα ἂν πράγματι εἶναι ἱκανὰ νὰ ἀναλάβουν αὐτὴ τὴ μεγάλη εὐθύνη.
Ὑποδοχέας τῶν μηδενιστικῶν ἀντιλήψεων, ὅπως προωθοῦνται ἀπὸ τὸ κράτος καὶ τοὺς ἰσχυροὺς προπαγανδιστές τους εἶναι τὸ σχολεῖο. Ἐκεῖ τὰ παιδιὰ ζοῦν πολλὲς ὧρες τὴν ἡμέρα, ἀπὸ 3-4 ἐτῶν ἕως καὶ τὰ 18 τους. Ἡ γερμανοεβραία μὲ χριστιανικὲς πεποιθήσεις (Σήμ. Ἡ διδακτορική της διατριβὴ στὸ πανεπιστήμιο τῆς Χαϊδελβέργης εἶχε θέμα «Ἡ ἔννοια τῆς ἀγάπης στὴ σκέψη τοῦ Ἁγίου Αὐγουστίνου») φιλόσοφος Χάνα Ἀρὲντ (1906-1975) ἀσχολήθηκε μὲ τὴν γέννηση καὶ τὴν ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν στὴν οἰκογένεια καὶ στὸ σχολεῖο καὶ παρὰ τὸ ὅτι δὲν ζεῖ τὰ σημερινὰ ἐντόνως παρακμιακὰ φαινόμενα σὲ μεγάλο μέρος τὰ προέβλεψε. Γιὰ τοὺς γονεῖς ἔχει γράψει: «Ἀπὸ τὴ σύλληψη καὶ τὴ γέννηση οἱ γονεῖς δὲν ἔδωσαν μόνο τὴ ζωὴ στὰ παιδιά τους, τὰ εἰσήγαγαν ἐπίσης στὸν κόσμο. Καὶ κόσμος εἶναι ἡ παράδοση τοῦ ἀνθρώπου, ὅσα ἐκεῖνος ἔχει δημιουργήσει – γλῶσσα, ἤθη, κώδικες συνεννόησης, νόμους, τοπία, μνημεῖα – ὅλα ὅσα δίδουν στὸν ἄνθρωπο σταθερότητα καὶ διάρκεια. Ὁ ἄνθρωπος δὲν συνδέεται μόνο μὲ τὸ παρόν, εἶναι μέρος τῆς ἀνθρωπότητας ποὺ ἔχει διάρκεια: παρόν, παρελθὸν καὶ μέλλον». Ὁ δυτικὸς κόσμος, μετὰ τὴ δεκαετία τοῦ 1970, ὅλο καὶ ἀπομακρύνεται ἀπὸ αὐτὴ τὴν πραγματικότητα καὶ περιορίζεται στὸν μῦθο τοῦ ἀνθρώπου – μονάδας, ποὺ ἀρνεῖται τὴ συνέχεια καὶ ὅλα ὅσα εἶναι ἀναγκαία γιὰ τὸν ἐλεύθερο σκεπτόμενο ἄνθρωπο.
Ἡ Ἀρὲντ τονίζει: «Δὲν εἶναι τὰ δικαιώματα ποὺ καθιστοῦν μιὰ ζωὴ ἀνθρώπινη, εἶναι οἱ δεσμοί, ἡ πιστότητα, ἡ ἀφοσίωση, τὰ καθήκοντα...Ο σύγχρονος ἄνθρωπος ἔχασε τὸν κόσμο γιὰ τὸ ἐγώ του». Ἡ καθηγήτρια τῆς φιλοσοφίας καὶ μελετήτρια τῆς Ἀρὲντ Βερενίκη Λεβὲτ σημειώνει: «Ἡ ἐλευθερία ποὺ ἐπικαλοῦνται οἱ δῆθεν προοδευτικοί, ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 1970 μέχρι τῶν ἡμερῶν μας, ὁδηγεῖ στὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο ἀποτέλεσμα ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ἐπαγγέλλονται: παράγει μαζικὰ ἄτομα φυλακισμένα στὰ δεσμά του σήμερα».
Στὴν ἀντιμετώπιση τῆς ἐπίθεσης ποὺ δέχεται ἡ σύγχρονη κοινωνία θὰ ἔπρεπε τὸ σχολεῖο νὰ εἶναι πολύτιμος ἀρωγός. Ὅμως σὲ ὅλο τὸν δυτικὸ κόσμο τὸ σχολεῖο ἀποτελεῖ μέρος τῆς προωθούμενης παρακμῆς. Εἰδικότερα γιὰ τὸ ἑλληνικὸ σχολεῖο τὸ κράτος εἶναι ὑπερήφανο γιὰ τὴν ἐξέλιξη στὰ ἠλεκτρονικὰ μέσα ποὺ διαθέτει, τὴν ὥρα ποὺ τὰ παιδιὰ εἶναι ἐγκλωβισμένα στὴν ἀποστήθιση, στὴν ὑποχρεωτικὴ ἀντίληψη ἀκατανόητων ἐννοιῶν, στὴν πορεία ποὺ καθορίζουν οἱ δικαιωματιστές, στὸν περιορισμὸ τῆς πορείας τους μὲ βάση κυρίως τὴν ἀγορὰ καὶ μὲ ἄγνοια τῶν πολιτισμικῶν στοιχείων, ποὺ συγκροτοῦν τὸν συνειδητοποιημένο ὑπεύθυνο πολίτη ἔναντι τῆς Πατρίδας του. Πέραν αὐτοῦ οἱ διδάσκοντες δὲν εἶναι ὅλοι ἱκανοὶ νὰ διδάξουν. Τὸ πτυχίο δὲν πιστοποιεῖ ἱκανότητα διδασκαλίας. Στὰ ἀνθρωπιστικὰ μαθήματα ἀντὶ τὸ πρόγραμμα νὰ ἐμπνέει τὴν ἀγάπη στὰ ἀριστουργήματα τῆς μακρόχρονης ἑλληνικῆς γραμματείας κάνει τὰ παιδιὰ ἀπὸ ἀδιάφορα ἕως καὶ ἐχθρικὰ πρὸς αὐτήν. Ἐπίσης ὁ λαβύρινθος τῶν ὁρισμῶν, τοὺς ὁποίους οἱ διδάσκοντες δυσκολεύονται νὰ ἐξηγήσουν καὶ στοὺς ὁποίους οἱ μαθητὲς προσπαθοῦν μάταια νὰ βροῦν διέξοδο, τοὺς προκαλεῖ ἐλάχιστο ἐνδιαφέρον γιὰ τὰ πολιτισμικὰ πολύτιμα στοιχεῖα τοῦ παρελθόντος. Ὁ πολιτισμὸς στηρίζεται στὸ παρελθὸν καὶ στὶς μνῆμες καὶ κινδυνεύει νὰ καταστεῖ κάτι τὸ περιττὸ στὸ ἑλληνικὸ σχολεῖο. Ὅπως ὅμως ἔγραψε ὁ Τοκβὶλ «ἀφ' ὅτου τὸ παρελθὸν ἔπαυσε νὰ ρίχνει τὸ φῶς στὸ μέλλον, τὸ ἀνθρώπινο πνεῦμα περιπλανᾶται στὸ σκοτάδι». Ὁ κίνδυνος στὴν ὕπαρξη τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἔγκειται στὸ ὅτι τὸ παιδὶ στὸ σχολεῖο ἀποστηθίζει, δὲν σκέφτεται καὶ ὅπως ἡ Ἀρὲντ ἐξηγεῖ ἡ ἐλεύθερη σκέψη στὸν ἄνθρωπο εἶναι ἐπικίνδυνη γιὰ τοὺς ἐξουσιαστὲς καὶ γιὰ τὴν ὁλοκληρωτικὴ κοινωνία, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἐλεύθερη κοινωνία ἀκόμα πιὸ ἐπικίνδυνη εἶναι ἡ ἀπουσία της.-
Το άρθρο θίγει πολλές πτυχές του κοινωνικού προβλήματος που βιώνουμε και εντοπίζοντας κυρίως στον ατομισμό τα βάσανα του σύγχρονου ανθρώπου δίνει τα λάθη. Το θέμα είναι να πρότεινε και κάποιες πρακτικές λύσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφή