Γράφει Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης
Μιὰ Μεγάλη Πέμπτη εἶναι τὸ ὁρόσημο γιὰ κάθε μαύρη μέρα τῆς ζωῆς μας, ποὺ ὅμως στὸν ὁρίζοντά της παραμονεύει τὸ ἀναστάσιμο φῶς τῆς Σωτηρίας. Μιὰ Μεγάλη Πέμπτη θυμίζει ἡ κάθε βλασφημία ἐναντίον τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ. Τὸ κάθε σταύρωμα τῆς Ἀλήθειας, τῆς Δικαιοσύνης, τῆς Ἀγάπης. Εἶναι ἡ μέρα ποὺ ὀρφανεύει ἡ φύση ἀπὸ τὸν Κύρη της καὶ ὅλη ἡ πλάση κουρνιάζει στὸ σκοτάδι σαστισμένη ἀπὸ τὸ κρῖμα.
Ὁ Μυστικὸς Δεῖπνος, ἡ προδοσία τοῦ Ἰούδα, τὰ Θεῖα Πάθη καὶ ἡ Σταύρωση, εἶναι οἱ σκηνὲς τοῦ Εὐαγγελίου ποὺ φανερώνονται στὰ μάτια τῆς καρδιᾶς μας. Στιγμὲς ποὺ δὲν χορταίνονται ποτὲ καὶ δὲν χάνουν τὴ δύναμη τῶν νοημάτων τους, κι ἂν ὅλοι οἱ αἰῶνες περάσουν ἀπὸ πάνω τους. Γιατί ἡ συγγνώμη τοῦ Σταυροῦ εἶναι... ἐκείνη ποὺ κινεῖ τὸν κόσμο, ποὺ δίνει νόημα ὕπαρξης στὴ ζωή, ποὺ κατεβάζει τὸν οὐρανὸ στὴ γῆ καὶ ἀνεβάζει τὸν χωματένιο ἄνθρωπο στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.
Οἱ ὕμνοι τῆς ἡμέρας, κατάφορτοι ἀπὸ λόγους ποὺ κεραυνοβολοῦν τὸν Ἰούδα καὶ τὴν ἄτιμη πράξη του. Ἰούδας ὁ δοῦλος καὶ δόλιος. Ἰούδας ὁ διάβολος. Ἰούδας ὁ προδότης τοῦ Σωτῆρος. Ἰούδας ὁ ἐπίβουλος καὶ ἄδικος. Ἰούδας ὁ ἐσκοτισμένος ποὺ ἐκπίπτει τοῦ φωτός. Ἰούδας μὲ τὸ δόλιό του φίλημα. Ἰούδας ὁ ἀμνήμων τῶν ἀγαθῶν.
Σὲ ὁλόκληρη τὴν ἐκκλησιαστικὴ γραμματεία, δὲν ὑπάρχει ἄλλο ἱστορικὸ πρόσωπο ποὺ νὰ στηλιτεύεται τόσο πολὺ καὶ τόσο ἔντονα, ὅσο ὁ Ἰούδας ὁ Ἰσκαριώτης.
Ὅμως ὑπάρχει μιὰ πνευματικὴ παγίδα ἐδῶ. Ὅποιος βλέπει ἐπιφανειακὰ τὰ νοήματα τῶν ἡμερῶν, ἁπλῶς βρίσκει στὸν Ἰούδα ἕναν βολικὸ ἀποδιοπομπαῖο τράγο. Αὐτὸ τὸ πνεῦμα ἔχει καὶ τὸ παγανιστικὸ ἔθιμο τοῦ κάψιμου τοῦ Ἰούδα, τὸ ὁποῖο ἔχει καταδικαστεῖ ἀπὸ ἐγκύκλιο τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Φαίνεται ὅτι μᾶς ἀρέσει νὰ φτιάχνουμε σκιάχτρα γιὰ νὰ τοὺς φορτώνουμε ὅλες τὶς δικές μας ἀνομίες. Γιὰ νὰ συντηρήσουμε τὰ δικά μας ζιζάνια στὴν καρδιά, βάζουμε φωτιὰ στὰ κρίματα τοῦ ἄλλου καὶ ἀλαλάζουμε γύρω ἀπὸ τὴ θρᾶκα.
Τὴν καταδίκη τοῦ Ἰούδα, κάποιοι τὴν ἐκλαμβάνουν δυστυχῶς ὡς πειστήριο τῆς «εὐλαβείας» τους. Ἀντὶ νὰ συγκρινόμαστε μὲ ἕναν Ἅγιο, συγκρινόμαστε ἐνδόμυχα μὲ ἕναν προδότη καὶ μάλιστα μὲ τὸν χειρότερο προδότη τῆς ἱστορίας. Ἀλλὰ οὔτε καὶ μὲ αὐτὸν τὸν προδότη ἂν παραβγοῦμε στὴν ἀρετή, δὲν βγαίνουμε δικαιωμένοι. Γιατί;
Ἕνα ἀργύριο γιὰ κάθε ἀνομία
Ὁ Ἰούδας ἔλαβε 30 ἀργύρια γιὰ νὰ προδώσει τὸν Διδάσκαλο, κι ἐμεῖς λαμβάνουμε ἀναρίθμητα ἀργύρια στὸ σύντομο πέρασμά μας ἀπὸ τοῦτο τὸν κόσμο. Ὄχι σὲ φυσικὴ μορφὴ (ἂν καὶ οἱ φιλάργυροι τὸ κάνουν καὶ αὐτό), ἀλλὰ σὲ σκέψεις, πράξεις, ἀρνήσεις, παραλείψεις, ὀλιγωρίες καὶ ἀπιστίες.
Ὁ Ἰούδας κράταγε τὸ ταμεῖο τῶν ἀποστόλων γιατί ἦταν φιλάργυρος, κι ἐμεῖς ἂς κρατήσουμε ἕνα ταμεῖο γιὰ τὶς πράξεις μας γιατί εἴμαστε φυγόπονοι. Γιὰ σκεφτεῖτε ἂν ὑπολογίζαμε ἕνα ἀργύριο προδοσίας γιὰ κάθε ἀστοχία μας νὰ παραμείνουμε εἰκόνες Θεοῦ, τί βουνὸ ἀπὸ νομίσματα ἀνομίας θὰ μαζεύονταν.
Ἕνα ἀργύριο γιὰ κάθε φορὰ ποὺ μᾶς παρουσιάστηκε εὐκαιρία νὰ ὁμολογήσουμε Χριστὸ καὶ δὲν τὸ κάναμε. Σὲ μιὰ συζήτηση, σὲ μιὰ παρέα, στὴν ἐργασία μας, σὲ ὁποιαδήποτε κοινωνικὴ περίσταση.
Ἕνα ἀργύριο γιὰ κάθε μέρα ποὺ ξεχάσαμε τὸν Θεὸ καὶ δὲν τὸν δοξάσαμε μὲ προσευχή. Ποὺ ξεγλίστρησε ὁ χρόνος ἀνεκμετάλλευτος χωρὶς νὰ κατευθύνουμε τὸν νοῦ στὸν Ἄχρονο καὶ Ἄχραντο Σωτῆρα μας. Ποὺ δὲν ἀφιερώσαμε οὔτε μιὰ λέξη γιὰ Ἐκεῖνον, δὲν εἴπαμε οὔτε ἕνα «Κύριε Ἐλέησον», ἀλλὰ εἴχαμε ὅλη τὴ διάθεση νὰ ἀργολογήσουμε γιὰ ὅλα τὰ ἀνούσια καὶ τὰ ἐπιζήμια.
Ἕνα ἀργύριο γιὰ κάθε μέρα ποὺ δὲν περιέχει ἴχνος μετάνοιας. Γιὰ κάθε πετραχήλι ποὺ μᾶς βρίσκει ἀδικαιολογήτως ἀπόντες. Γιὰ κάθε δάκρυ ποὺ χύθηκε γιὰ τὸν ἐγωισμό μας καὶ ὄχι γιὰ τὴν ταπεινὴ συντριβή μας.
Ἕνα ἀργύριο γιὰ κάθε εὐλογία ποὺ δὲν εἴπαμε ἕνα «δόξα σοι ὁ Θεὸς» καὶ τὴ θεωρήσαμε δεδομένη. Γιὰ κάθε δῶρο τοῦ Θεοῦ ποὺ θεωρήσαμε ἰδιοκτησία μας καὶ δικαίωμά μας.
Ἕνα ἀργύριο γιὰ κάθε δάνειο τάλαντος ποὺ δὲν πολλαπλασιάσαμε. Κάθε χάρισμα ποὺ δὲν καλλιεργήσαμε ἢ τὸ ἀφιερώσαμε ὁπουδήποτε ἀλλοῦ παρὰ στὸν Θεό.
Ἕνα ἀργύριο γιὰ κάθε ὑπόσχεση ποὺ δὲν κρατήσαμε πρὸς τὸν Θεό. Γιὰ κάθε κενὸ λόγο καὶ κάθε ἄρνηση ποὺ ἀκολούθησε. Ὄχι 3 φορὲς σὰν τοῦ Πέτρου, ἀλλὰ ἀναρίθμητες.
Ἕνα ἀργύριο γιὰ κάθε βαρυγκόμια μας, κάθε γογγυσμό μας, κάθε ἀπελπισία μας ποὺ δὲν ὑπολογίζει τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη στὸ πάνσοφο σχέδιό Του.
Ἕνα ἀργύριο γιὰ κάθε κατάκριση τοῦ ἀδελφοῦ μας, κάθε ἄδικη κρίση ποὺ ἀρκεῖται στὰ φαινόμενα, κάθε πετροβόλημα σὲ συνάνθρωπο ποὺ κάναμε ἐν ἔργῳ, ἐν λόγῳ καὶ ἐν διανοίᾳ.
Ἕνα ἀργύριο γιὰ κάθε Κυριακὴ ποὺ μᾶς ἔκλεψε ὁ ὕπνος, γιὰ κάθε καμπάνισμα ποὺ ἔσβησε πρὶν φτάσει στὴ συνείδησή μας, γιὰ κάθε μέρα τοῦ Κυρίου ποὺ μᾶς κάλεσε στὴ ζωηφόρο Τράπεζά του κι ἐμεῖς τὴν καταφρονήσαμε.
Ἕνα ἀργύριο γιὰ κάθε φτωχὸ ποὺ δὲν ἐλεήσαμε, κάθε ἄρρωστο ποὺ δὲν παρηγορήσαμε, κάθε καταφρονημένο ποὺ δὲν σκεφτήκαμε, κάθε ἐχθρὸ ποὺ δὲν φιλιώσαμε, κάθε τσακωμὸ ποὺ δὲν εἰρηνέψαμε.
Ἕνα ἀργύριο γιὰ κάθε μυστικὸ ποὺ προδώσαμε, κάθε κουτσομπολιό, κάθε ἐξουθένωση ἀνθρώπου, κάθε ὑπόληψη ποὺ θίξαμε.
Ἕνα ἀργύριο γιὰ κάθε ἀφέντη τοῦ βίου μας ποὺ δὲν εἶναι ὁ Θεός. Γιὰ τὸ χρῆμα, γιὰ τὴ σάρκα, γιὰ τὴ δόξα, γιὰ τὴν ἐξουσία καὶ τὴ δύναμη.
Ἕνα ἀργύριο γιὰ κάθε ματαιότητα ποὺ φυλακίζει τὶς 5 αἰσθήσεις μας καὶ τὶς κρατᾶ σὲ ὁμηρία. Γιὰ κάθε φορὰ ποὺ γινόμαστε δοῦλοι τῆς ὕλης. Γιὰ στιγμές, γιὰ χρόνια ἢ γιὰ μιὰ ὁλόκληρη ζωή.
Ἕνα ἀργύριο γιὰ κάθε ἀδιαφορία νὰ μελετοῦμε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, νὰ καταδυόμαστε στὰ οὐράνια νοήματα τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Πατέρων. Νὰ λέμε κατὰ τὰ ἄλλα ὅτι εἴμαστε χριστιανοὶ καὶ νὰ ἀγνοοῦμε τὰ ἴδια τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἀποστόλων.
Λέει ἕνα ὑπέροχο τροπάριο τῆς Μ. Πέμπτης: «Ἡ ζωηφόρος σου πλευρά, ὡς ἐξ Ἐδὲμ πηγὴ ἀναβλύζουσα, τὴν Ἐκκλησίαν σου, Χριστέ, ὡς λογικὸν ποτίζει παράδεισον, ἐντεῦθεν μερίζουσα, ὡς εἰς ἀρχάς, εἰς τέσσαρα Εὐαγγέλια, τὸν κόσμον ἀρδεύουσα, τὴν κτίσιν εὐφραίνουσα καὶ τὰ ἔθνη πιστῶς διδάσκουσα προσκυνεῖν τὴν βασιλείαν σου».
Ὁ κόσμος ὁλάκερος ἀρδεύεται ἀπὸ τὸ νερὸ τῆς Ζωῆς ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὰ 4 Εὐαγγέλια. Καὶ ὅποιος δὲν μελετᾶ τὸ Εὐαγγέλιο μένει ἀπότιστος καὶ ξερός, σὰν τὴν ξηρανθεῖσα συκῆ ποὺ δὲν εἶχε οὔτε ἕναν καρπὸ ἀρετῆς πάνω της.
Πολλὰ ἀργύρια ἀκόμα θὰ μπορούσαμε νὰ ἀπαριθμήσουμε. Καὶ δὲν γεμίζουμε ἁπλὰ ἕνα πουγκὶ ἀπὸ δαῦτα – ὅπως ὁ Ἰούδας – ἀλλὰ ὁλόκληρο «νομισματοκοπεῖο» ἀπιστιῶν. Τοὐλάχιστον ὁ Ἰούδας ἀρκέστηκε στὰ λίγα. Ἐμεῖς παζαρεύουμε πολλὰ περισσότερα γιὰ νὰ ξανασταυρώνουμε τὸν Χριστό.
Ἕνα μόνο πρᾶγμα ἔχουμε ποὺ μᾶς κάνει ἀσυγκρίτως εὐτυχέστερους ἀπὸ τὸν Ἰούδα. Ἔχουμε ἀκόμα χρόνο ζωῆς γιὰ νὰ τὸν διαθέσουμε γιὰ μετάνοια καὶ ἐλπίδα στὸν Θεό. Ὁ χρόνος τοῦ Ἰούδα τελείωσε στὴν κρεμάλα. Ὁ δικός μας συνεχίζεται γιὰ ὅσο εὐδοκήσει ὁ Θεός. Καὶ μᾶς δόθηκε τὸ ἀτίμητο δῶρο τῆς ἐξομολόγησης γιὰ νὰ ξεχρεώνουμε ὅλα τὰ ἀργύρια ποὺ φορτώνουμε στὴν πνευματικὴ καμπούρα μας.
Γι’ αὐτὸ λοιπὸν ὅταν βλέπουμε τὴν τραγικὴ κατάληξη τοῦ Ἰούδα, αὐτὸ πρέπει νὰ μᾶς προκαλεῖ φόβο περισσότερο, παρὰ διάθεση γιὰ κατάκριση. Διότι τὸν Ἰούδα τὸν ἔκρινε ἡ ἱστορία καὶ ὁ Θεός. Ἐμεῖς ἀκόμα δίνουμε ἐξετάσεις. Καὶ πρέπει νὰ προσέξουμε μὴν πάρουμε τὴν ἴδια στράτα, ἐκείνη τῆς ἀπελπισίας καὶ τῆς παράδοσης τῶν ὅπλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου