Κλαίει τὸ πανελλήνιο γιὰ τὴν 23χρονη Δάφνη ποὺ πέθανε ξαφνικά – Γιὰ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, ὀφείλετε ἀπαντήσεις σὲ τόσες οἰκογένειες ποὺ χάνουν τὰ παιδιά τους!

Ἐπί τέλους οἱ ὑγιεῖς πολιτικὲς δυνάμεις πρέπει νὰ ἑνώσουν ὅλες αὐτὲς τὶς χαροκαμένες οἰκογένειες κάτω ἀπὸ μιὰ κοινὴ ἀπαίτηση: νὰ ἀπαντηθεῖ τί σκοτώνει τὰ παιδιά μας! 

Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης 

Θρηνεῖ ἡ Ἠμαθία καὶ ὁλόκληρη ἡ Ἑλλάδα γιὰ τὴν ὄμορφη Δάφνη, μιὰ γλυκύτατη 23χρονη κοπέλα ποὺ χωρὶς νὰ ἔχει κανένα πρόβλημα ὑγείας, παρουσίασε ἔντονη δύσπνοια ὅσο ἦταν ξαπλωμένη στὸ κρεβάτι της τὸ πρωὶ τῆς Παρασκευῆς (17/5) καὶ στὴ συνέχεια πέθανε ἀπὸ ἀνακοπή. Οἱ ἀρχικὲς ἐκτιμήσεις κάνουν λόγο γιὰ πνευμονικὸ οἴδημα. 

Κάτι ποὺ συνήθως συμβαίνει ἀπὸ καρδιογενῆ αἴτια (ὅπως π.χ. ἡ μυοκαρδίτιδα) ἀλλὰ θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι καὶ ἀποτέλεσμα πνευμονικῆς ἐμβολῆς ποὺ προκαλεῖται ἀπὸ θρόμβο τῶν κάτω ἄκρων ποὺ ἀποσπᾶται καὶ μεταναστεύει στὰ... ἀγγεῖα τῶν πνευμόνων. 

Ἡ χαροκαμένη μητέρα τῆς Δάφνης εἶπε: 

«Τὸ παιδί μου ἔκανε ἕναν βρόγχο, κοιμότανε. Χτύπησε τὸ ξυπνητήρι νὰ πάει στὴ δουλειά του καί... παρέδωσε, "ἔφυγε". Ἔπεσε τὸ ξυπνητήρι της κάτω, γύρισε, τὸ ἔκλεισε. Ἐμεῖς ἀκούσαμε θόρυβο, σηκώθηκα πρῶτα ἐγώ. Δὲν εἶχε σύμπτωμα. Τὸ παιδί μου δὲν ἔπαιρνε ποτὲ οὔτε ἀσπιρίνη. Ἦταν ἕνα παιδί, δύο μέρες πρὶν μὲ τὸν μπαμπᾶ της "πάλευε", τόσο δυνατὸ παιδὶ ἤτανε». 

«Νὰ χτυπήσει τὸ ξυπνητήρι, νὰ τὸ κλείσει καὶ νὰ κάνει μιά... καὶ νὰ μὴν ἀνοίξει ξανὰ τὰ μάτια; Μιλᾶμε γιὰ τρέλα. Οὔτε χάπι ἔπαιρνε, οὔτε πόνο νὰ ἔχει στὸ στῆθος, οὔτε τίποτα. Δὲν μᾶς εἶπε ποτὲ τίποτα. Ἦταν εὐτυχισμένη, ἦταν χαρούμενη, θὰ ἔφευγε μὲ τὸ ἀγόρι της διακοπές. Χρυσάφι, μάλαμα. Ἕνα παιδὶ ποὺ δὲν ἔπρεπε νὰ "φύγει". Εἶχε νὰ δώσει πολλά, βοηθοῦσε καὶ τοὺς ἄλλους. Μιλᾶμε γιὰ τέτοιο παιδί»», εἶπε ὁ πατέρας τῆς Δάφνης. 

Σὲ παλαιότερο ἄρθρο γιὰ τοὺς ξαφνικοὺς θανάτους, εἴχαμε γράψει ὅτι πιὸ ἀνησυχητικὸ καὶ ἀπὸ τὴν «ἐπιδημία» ξαφνικίτιδας εἶναι ὅτι ὁ περισσότερος κόσμος δὲν ἀναρωτιέται κἂν γιατί συμβαίνει ἢ προτιμᾶ νὰ παραμένει σκόπιμα στὴν ἄγνοια γιὰ νὰ «ξορκίζει» τὴ δυσάρεστη ἀλήθεια. Καὶ ἀκριβῶς αὐτὸ τὸ «βραχυκύκλωμα» στὴ συνείδηση τοῦ λαοῦ εἶναι ποὺ δίνει τὸ πάτημα στοὺς πολιτικοὺς καὶ ὑγειονομικοὺς «πλασιὲ» τῶν σκευασμάτων νὰ συμπεριφέρονται σὰν νὰ μὴ συμβαίνει τίποτα. 

Δὲν χρειάζεται νὰ μποῦμε σὲ μετέωρες ὑποθέσεις. Εἶναι ἀρκετὸ νὰ ἀναλύσουμε τὴν κατάσταση μὲ τὴν κοινὴ λογική. Ποτὲ ξανὰ πρὶν τὸ 2020 δὲν εἶχαν ἀπασχολήσει τὴν ἐπικαιρότητα τόσες πολλὲς εἰδήσεις ξαφνικῶν θανάτων καὶ μάλιστα νέων ἀνθρώπων. Ὅποιος ἀρνεῖται αὐτὸ τὸ γεγονός, εἶναι συνειδητὸς ψεύτης καὶ ἐγκάθετος. Καὶ ὄχι, οἱ θεωρίες δὲν μεγαλοποίησαν τοὺς θανάτους. Οἱ θάνατοι μεγιστοποίησαν τὶς θεωρίες. 

Ἡ Δάφνη εἶναι ἕνας ἀκόμα ἀπροσδόκητος θάνατος νέου, σὲ μιὰ ἀτελείωτη λίστα ἀπωλειῶν ποὺ ξεκίνησε νὰ παρατηρεῖται ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν μαζικῶν ἐμβολιασμῶν. Αὐτὸ εἶναι ἕνα ἀναμφισβήτητο δεδομένο, ἀνεξάρτητα ἂν κάποιος παραδέχεται τὴν αἰτιώδη συνάφεια μεταξὺ σκευασμάτων καὶ ξαφνικῶν θανάτων. 

Σίγουρα δὲν εἶναι ἠθικὰ σωστὸ νὰ κάνουμε εἰκασίες γιὰ ὁποιονδήποτε θάνατο, τὴ στιγμὴ εἰδικὰ ποὺ μιὰ οἰκογένεια θρηνεῖ. Εἶναι ὅμως σωστὸ νὰ ἀπαιτοῦμε ἐξηγήσεις γιὰ τὸ γενικότερο φαινόμενο, διότι ὅσο γρηγορότερα δοθοῦν αὐτές, τόσες περισσότερες ζωὲς μποροῦν νὰ σωθοῦν. Κάποιοι ὑποσχέθηκαν ὅτι μὲ τὰ σκευάσματα ὁ λαὸς θὰ πάρει τὴ ζωή του πίσω. Τελικὰ πολλοὶ νέοι χάνουν τὴ ζωή τους μέσα σὲ λίγες στιγμὲς καὶ κανένας δὲν ἔχει δώσει ἀπαντήσεις γιατί. 

Ἕνα φαινόμενο ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχει κινητοποιήσει ὅλον τὸν ἐπιστημονικὸ κόσμο τῆς χώρας, παραμένει ἀπαγορευμένο πεδίο ποὺ κανεὶς δὲν θέλει νὰ ἀγγίζει. Οἱ ἰατρικοὶ σύλλογοι ποὺ στὸν καιρὸ τῆς πανδημίας μόνο φυλλάδια τῶν φαρμακευτικῶν δὲν εἶχαν μοιράσει στὸν κόσμο, σήμερα ἔχουν λουφάξει, ἀκόμα καὶ μετὰ τὶς ἀποκαλύψεις γιὰ τὶς θανατηφόρες παρενέργειες τοῦ AstraZeneca. 

Γιὰ τοὺς δὲ δημοσιογράφους ἡ μοναδική τους ἀγωνία εἶναι «νὰ μὴ δικαιωθοῦν οἱ ‘’ψεκασμένοι’’» ὅπως λένε συχνὰ πυκνὰ στὶς ἐκπομπές τους, καὶ ἔχουν ἐπιβάλλει καὶ αὐτοὶ «ὀμερτὰ» γιὰ τὰ τρυφερὰ νιᾶτα ποὺ πεθαίνουν σωρηδὸν ἀπὸ αἰφνίδια αἴτια. Δηλαδὴ δὲν νοιώθουν εὐθύνη νὰ ἀποκαλυφθεῖ τὸ τί ὁδηγεῖ τὰ παιδιά μας στὸν θάνατο, ἀλλὰ ἀσχολοῦνται ἀκόμα μὲ τὸ νὰ συντηροῦν τὸ πελατολόγιο τῶν φαρμακευτικῶν. Καὶ νὰ κρατᾶνε φρέσκο τὸν κοινωνικὸ ρατσισμὸ ποὺ οἱ ἴδιοι ἐπέβαλλαν καθ’ ὑπόδειξιν τῶν ἐντολέων τους. 

Φυσικὰ ἡ νούμερο 1 αἰτία ποὺ οἱ δημοσιογράφοι δὲν πιέζουν γιὰ ἀπαντήσεις στὸ θέμα τῶν ξαφνικῶν θανάτων, εἶναι ὅτι φοβοῦνται πὼς θὰ χρειαστεῖ νὰ ἀπολογηθοῦν καὶ οἱ ἴδιοι γιὰ τὴν τρομοκρατία ποὺ ἐπέβαλλαν στὸν κόσμο, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν φίμωση τῆς ἐπιστημονικῆς ἄποψης ποὺ ἐξέφραζε ἀνησυχίες γιὰ τὴν ἀσφάλεια τῶν πειραματικῶν σκευασμάτων. Οἱ δημοσιογράφοι ἦταν τὸ ἀπόλυτο ἐπικοινωνιακὸ «ὄχημα» τῆς κυβέρνησης καὶ τῶν «εἰδικῶν» γιὰ νὰ ὑπερισχύσει τὸ marketing ἑνὸς «ἀπολύτως ἀσφαλοῦς» σκευάσματος. 

Τὸ ἔγκλημα – ἂν ἀποδειχθεῖ – ἔχει τέτοια μαζικότητα, ποὺ ἀφορᾶ μιὰ ὁλόκληρη πυραμίδα ἀπὸ ἐνόχους. Οἱ πολιτικὲς δυνάμεις ποὺ δὲν συμμετέχουν σὲ αὐτὴ τὴν ἔνοχη σιωπή, ὀφείλουν νὰ γίνουν ἡ φωνὴ γιὰ ὅλα αὐτὰ τὰ μαυροφορεμένα σπιτικὰ ποὺ χτύπησε ὁ ξαφνικὸς θάνατος. Νὰ μιλήσουν μὲ τὶς οἰκογένειες, νὰ ἀκούσουν μαρτυρίες, νὰ παροτρύνουν μιὰ συλλογικὴ κίνηση, νὰ μεταφέρουν τὰ αἰτήματά τους στὴ Βουλή, νὰ πιέσουν γιὰ ἀπαντήσεις. 

Ὀργανωμένα καὶ μεθοδικὰ ὅπως ἀκριβῶς γίνεται μὲ τοὺς συγγενεῖς τῶν νεκρῶν ἀπὸ τὸ ἔγκλημα τῶν Τεμπῶν. Δὲν γίνεται ἄλλο νὰ ἀκοῦμε γιὰ νιᾶτα ποὺ πεθαίνουν ξαφνικά. Δὲν μπορεῖ ὅλες αὐτὲς οἱ οἰκογένειες νὰ ἀπομονώνονται στὸν πόνο τους καὶ τὸ σύστημα νὰ πνίγει τὰ ἐρωτήματά τους. Φτάνει πιά. 

sportime