Πρόεδρος τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων
Παρακολουθοῦμε τὴ σκέψη καὶ τὴ συμπεριφορὰ κάποιων συνανθρώπων μας, πού, ὡς πρὸς τὸ θέμα τῆς γενετήσιας καὶ ἀναπαραγωγικῆς λειτουργίας τῆς ἀνθρώπινης φύσεως, ἔχουν ἐπιλέξει ἕναν ἄλλο τρόπο νὰ λειτουργοῦν τὴ ζωή τους (Σῶμα καὶ ψυχή), διαφορετικὸ ἀπὸ αὐτὸν ποὺ ὁρίστηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ Δημιουργό μας.
Ἡ ἐπιλογὴ αὐτή, εἶναι φυσικὸ νὰ θεωρεῖται ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ τὴ Θεολογία της, ὡς ἐκτροπὴ ἀπὸ τὴν κατὰ φύση ζωὴ καὶ ὡς ἐπιλογή της παρὰ φύση. Μέχρι σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο, θὰ μποροῦσε νὰ θεωρηθεῖ, ὡς μιὰ ἐφάμαρτη, ἀλλὰ διορθώσιμη διὰ τῆς μετανοίας συμπεριφορά.
Καὶ σὲ ἄλλες ἐφάμαρτες καταστάσεις, διαχρονικά, ὑπῆρξαν πάμπολλες περιπτώσεις συλλογικῶν ἢ προσωπικῶν παρεκτροπῶν, ὅπου οἱ ἄνθρωποι ἐπέλεγαν μιὰ αἵρεση (προτίμηση, ἐπιλογὴ) ζωῆς, ποὺ ἦταν ἀντίθετη μὲ τὸν Λόγο καὶ τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ. Ὡστόσο, μερικὲς φορές, ἡ ἐπιλογὴ αὐτὴ συνεχιζόταν καὶ ἔπαιρνε... διαστάσεις πτώσεως.
Στὶς μέρες μας, δυστυχῶς, ἡ Ὁμοφυλοφιλία, ὡς ἐπιλογὴ ἑνὸς ἰδιαίτερου τρόπου ζωῆς, μακρὰν τῆς ὑπακοῆς στὸν Θεό, ἔχει ὑπερβεῖ τὸ μέγεθος τῆς ἀστοχίας καὶ ἔχει ἐξελιχθεῖ σὲ ἕνα κίνημα, μὲ πολιτικοϊδεολογικὴ στόχευση τὴν ἐπιβολή του σὲ ὁλόκληρη τὴν κοινωνία.
Ἐπειδὴ ἡ ἐπιλογὴ αὐτή, ἐπηρεάζει, ἀρνητικά, τοὺς μέχρι σήμερα τρόπους καὶ κανόνες τῆς οἰκογενειακῆς καὶ κοινωνικῆς ζωῆς τῶν Ἑλλήνων, ποὺ εἶναι προσαρμοσμένοι καὶ εὐθυγραμμισμένοι, ἐπὶ αἰῶνες, στὸν τρόπο ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, ὑπάρχουν, δικαιολογημένες ἀντιδράσεις.
Ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία, εἴτε τὸ θέλουν κάποιοι εἴτε ὄχι, δὲν εἶναι ἡ ἴδια μὲ ἄλλες εὐρωπαϊκὲς κοινωνίες. Λόγῳ τῆς ἰδιαίτερης ὀντολογικῆς καὶ ἱστορικῆς σχέσεως ποὺ ἔχει, διαχρονικά, μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ τὶς ἁγιοπνευματικὲς χριστιανικὲς παραδόσεις της, ἀποφασίζει νὰ ζεῖ, σὲ πολλὰ θέματα, ὅπως οἱ εὐρωπαϊκὲς κοινωνίες, διαφορετικά, ὅμως, στὰ θέματα πίστεως καὶ προτύπων ζωῆς.
Ἡ ἐλεύθερη ἐπιλογὴ αὐτῆς τῆς ὁμάδας τῶν συνανθρώπων μας, νὰ ἐκλαμβάνει καὶ νὰ ζεῖ, τὴ γενετήσια λειτουργία, ποὺ ἀφορᾶ στὶς συνήθεις σχέσεις ἑνὸς ζεύγους, μὲ ἕναν ἄλλο τρόπο, παρέμενε γιὰ ἀρκετὰ χρόνια, στὰ πλαίσια τῆς προσωπικῆς ζωῆς.
Δὲν προσλαμβανόταν, δηλαδή, ὡς κραυγαλέο πρόβλημα, ὅσο δὲν ὑπῆρχαν, ἐκ μέρους αὐτῆς τῆς ὁμάδας οἱ προκλήσεις τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, μὲ πορεῖες, συλλαλητήρια καὶ δημόσιες ἐπιδείξεις καὶ ἐμφανίσεις «ὑπερηφάνειας» ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν προσπάθεια νομιμοποίησης καὶ διάδοσης αὐτῆς τῆς ἐπιλογῆς.
Πρόβλημα δημιουργήθηκε, ὅταν συνειδητοποιήθηκε ὅτι αὐτὴ ἡ ὁμάδα, μὲ τὴν ἐνίσχυση ξένων ἀλλὰ καὶ ἐντοπίων πολιτικῶν καὶ δημοσιογραφικῶν παραγόντων, ἀγωνίζεται μὲ στόχο τὴν ἐπιβολὴ αὐτοῦ τοῦ τρόπου ζωῆς, ὡς ἑνὸς αὐτονόητου δικαιώματος, στὴν ἑλληνικὴ νομοθεσία, οἰκογένεια καὶ κοινωνία.
Ἡ Ἐκκλησία, ὅμως, ὡς πνευματικὸς φορέας ποὺ εἶναι, βλέποντας τὶς κοινωνικὲς διαστάσεις τῶν δράσεων αὐτῆς τῆς ὁμάδας, ἀντιδρᾶ ἔντονα, διότι ἔχει, ἐκ Θεοῦ, τὴν ἐντολὴ νὰ ὁδηγεῖ τὸ πλήρωμά της στὴ σωτηρία καί, ἑπομένως, στὴ διατήρηση τῆς κοινωνίας στὴν πνευματικὴ ἐλευθερία, ποὺ ἔφερε ὁ Θεάνθρωπος στὸν κόσμο.
Ἐλευθερία ἀπὸ τί; Φυσικά, ἀπὸ φιληδονικὲς ἐπιλογὲς ζωῆς, ἀντίθετες στὴ χριστιανικὲς ἐντολές, ποὺ ἀπομακρύνουν τοὺς ἀνθρώπους, ἀπὸ τὸν Λόγο καὶ τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ, διότι μακρὰν τοῦ Θεοῦ, ὑπάρχει μόνον ἕνας δρόμος, ἐκεῖνος ποὺ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴν ἀπώλεια τῆς σωτηρίας του, δηλαδὴ στὸν πνευματικὸ θάνατο. Ἡ πολιτεία νομοθετεῖ γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσει τὶς ἀνάγκες καὶ τὰ θελήματα καὶ κάποιων μειοψηφιῶν, ἀλλὰ ἴσως δὲν ἀντιλαμβάνεται τὶς πνευματικὲς διαστάσεις ποὺ προκύπτουν ἀπὸ τὸ θέμα τῆς νομιμοποίησης τοῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων.
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, δὲν μπορεῖ νὰ μὴν διακηρύττει στὸν κόσμο τὴν Ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου οὔτε μπορεῖ νὰ ἀποδέχεται τὶς ὁποιεσδήποτε νομοθετικὲς ρυθμίσεις, ὅταν αὐτὲς ἐμποδίζουν, ἔμπρακτα, τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν μελῶν της.
Ἡ ἀρχὴ τῆς συναλληλίας καὶ τοῦ ἀλληλοσεβασμοῦ Ἐκκλησίας – Πολιτείας, ἑπομένως, κλονίζεται, ὅταν ἡ Πολιτεία ἐπιβάλλει μέτρα ποὺ ἔχουν ἐπιπτώσεις πνευματικὲς τόσο στὴν κοινωνία ὅσο καὶ στὴν οἰκογένεια.
Ὁ Χριστὸς ἦλθε στὸν κόσμο, ὅπως εἶπε ὁ ἴδιος, ὡς «ἡ Ὁδός, ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ Ζωή», ἡ δὲ Ἐκκλησία, ποὺ Ἐκεῖνος ἵδρυσε, ἔχει ποιμαντικὴ εὐθύνη, ὡς πρὸς τὴ χριστιανικὴ πορεία τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Ἡ καθοδήγησή του στὴ ζωὴ καὶ στὴν Ἀλήθεια, ποὺ ἐλευθερώνει ἀπὸ τὸ κακό, εἶναι παραγγελία τοῦ ἴδιου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ἦλθε στὸν κόσμο καὶ ἵδρυσε τὴν Ἐκκλησία Τοῦ, γιὰ νὰ βοηθήσει τὸν ἄνθρωπο νὰ μὴ γίνεται ἕρμαιο καὶ θῦμα στὰ ἄγρια νύχια τοῦ κακόβουλου διαβόλου καὶ τῶν θανατερών του σχεδίων.
Σύμφωνα μὲ τὰ παραπάνω, δὲν μπορεῖ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία νὰ συνηγορεῖ σὲ πολιτικὲς ἀποφάσεις καὶ πράξεις, ποὺ εἶναι ἀντίθετες στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ στὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση καὶ παρεμποδίζουν τὸν στόχο καὶ τὴν ἀποστολή της, ποὺ εἶναι νὰ παρακινεῖ, μὲ κάθε μέσο καὶ τρόπο, τοὺς ἀνθρώπους στὴν μετάνοια ἀπὸ τὸ κακὸ καὶ στὴν ἐνάρετη ζωή, ποὺ ὁδηγεῖ στὴ σωτηρία τους.
Δυστυχῶς, ὁ δρόμος ποὺ ὑποδεικνύουν, ὡς τρόπο ζωῆς, οἱ παρεκκλίνοντες ἀπὸ τὴν Ὁδὸ τοῦ Κυρίου, βρίσκεται στὴν ἀντίθετη κατεύθυνση ἀπὸ ἐκεῖνον τοῦ Θεανθρώπου καὶ ὁδηγεῖ στὴν ἀπώλεια τῆς Αἰωνίου Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
Ἡ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ζῶσα καὶ ἐνεργὴ καὶ εἶναι μάταιο νὰ προσπαθοῦν κάποιοι νὰ τὴν ἀλλάξουν, καθὼς δὲν εἶναι ἕνας ἰδεολογικὸς φορέας ἢ μιὰ «δεξαμενὴ σκέψης», ποὺ παράγει καὶ ἐξάγει ἰδέες, στοχασμοὺς καὶ φιλοσοφικὰ φληναφήματα.
Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνα πνευματικὸ θεραπευτήριο (Νοσοκομεῖο), ποὺ δέχεται, ὡς μέλη της, ἀνθρώπους, ποὺ θέλουν νὰ θεραπευτοῦν ἀπὸ τὰ πάθη τους. Ὁ μοναδικὸς σκοπὸς ὑπάρξεώς της εἶναι, κατὰ τὸν Μακαριστό μας δάσκαλο, π. Ἰωάννη Ρωμανίδη, «νὰ περνάει τοὺς ἀνθρώπους, ἀπὸ τὴν κάθαρση καὶ νὰ τοὺς ὁδηγεῖ στὸν φωτισμό».
Σύμφωνα, μάλιστα, μὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς πιὸ γνήσιους ἐκφραστὲς τοῦ π. Ρωμανίδη, τὸν Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ἰερόθεο, «τὰ κριτήρια, στὴν ὀρθόδοξη παράδοση, εἶναι ἀσκητικά. Ἔτσι, δικαιολογοῦνται οἱ ξαφνικὲς ἀλλαγὲς πορνῶν καὶ τελωνῶν. Στὴν Ἀκολουθία τῆς Μ. Τρίτης, λέγεται γιὰ τὴν πόρνη γυναῖκα: "H πρώην ἄσωτος γυνὴ ἐξαίφνης σώφρων ὤφθη, μισήσασα τὰ ἔργα τῆς αἰσχρᾶς ἁμαρτίας". Πρόκειται γιὰ ἀλλαγή, ποὺ γίνεται μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ... Διότι αὐτός, ὁ ὁποῖος εἶναι βουλιαγμένος, ἂς ποῦμε, μέσα σ’ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὴν ἁμαρτία κλπ, ἄξαφνα, μὲ μιὰ ἀλλαγή, γίνεται ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας. Ἔχουμε τέτοια ἀρκετὰ παραδείγματα στὴν Ὀρθοδοξία» (Μήτρ. Ναυπάκτου, Ἱεροθέου, Ἐμπειρικὴ Δογματική, τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, κατὰ τὶς προφορικὲς Παραδόσεις του π. Ἰωάννη Ρωμανίδη, Τόμ. Α’,).
Σήμερα παρατηροῦμε ὅτι κατηγορεῖται ἡ Ἐκκλησία μας, διότι διδάσκει τὴν Ἀλήθεια της καὶ διεξάγεται ἕνας ἰδεολογικὸς πόλεμος, ἐναντίον της, μὲ στόχο νὰ γίνει, αὐτὸ ποὺ δὲν εἶναι, δηλαδή, ἕνα ἀνθρωπιστικὸ ἢ κοινωνικὸ κίνημα, ποὺ νὰ προσαρμόζεται στὶς ὅποιες σύγχρονες καὶ προοδευτικὲς λεγόμενες ἰδέες κάποιων πολιτικῶν, κοινωνικῶν, ψυχολογικῶν καὶ δημοσιογραφικῶν παραγόντων καὶ ἀναλυτῶν.
Ὡστόσο, ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ Ἐκκλησία της δὲν μπορεῖ νὰ ἀλλάζει τὴν ὀντολογία της, τὸν σκοπὸ καὶ τὴν ἀποστολή της καὶ νὰ προσαρμόζεται ἢ νὰ συμφωνεῖ μὲ τὶς ἐποχὲς καὶ τὰ αἰτήματά τους, καθὼς ἡ Κεφαλή της, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, εἶναι «χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἐβρ. 13, 8)
Κατὰ τὸν π. Ρωμανίδη «ἔχουμε μπροστά μας μιὰ ἐπιστήμη, ποὺ λέγεται Ὀρθοδοξία, ἡ ὁποία δὲν μπορεῖ νὰ συσχετισθεῖ μὲ τὴν Πολιτική. Ἐκεῖνο ποὺ ἀπασχολεῖ τὸν Ὀρθόδοξο Χριστιανὸ εἶναι, πρῶτα – πρῶτα, τὸ ἐὰν ἡ Ἐκκλησία ἔχει τὴν ἐλευθερία, νὰ κάνει τὸ ἔργο της, ποὺ εἶναι το νὰ θεραπεύει τοὺς ἀρρώστους τῆς... Ὁ σωστὸς Ἰατρὸς μεριμνᾶ γιὰ τὴν θεραπεία, ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν ἀσθενῶν, χωρὶς διακρίσεις. Ὁ Θεὸς ἀγαπάει, ὄχι μόνο τοὺς ἁγίους, ἀλλὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Ὅλους τους ἁμαρτωλούς, ὅλους τοὺς κολασμένους. Καὶ θέλει νὰ σώσει, νὰ θεραπεύσει, τοὺς πάντες. Δὲν μπορεῖ, ὅμως, νὰ θεραπεύσει τοὺς πάντες, διότι δὲν ἐκβιάζει τὴν θέληση τοῦ ἀνθρώπου. Σέβεται τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν ἀγαπᾶ. Δὲν μπορεῖ, ὅμως, νὰ θεραπεύσει κάποιον μὲ τὸ ζόρι. Θεραπεύει μόνο, ὅσους θέλουν νὰ θεραπευθοῦν καὶ τοῦ ζητοῦν νὰ τοὺς θεραπεύσει. Ἔτσι καὶ στὴν Ὀρθόδοξη θεραπευτικὴ ἀγωγή. Πρέπει κάποιος, ἀπὸ μόνος του, χωρὶς καταναγκασμό, ἐλεύθερα, νὰ προσέλθει στὴν Ἐκκλησία, στοὺς κατάλληλους ἀνθρώπους, ποὺ ἔχουν τὴν φώτιση καὶ τὴν ἐμπειρία καὶ κατέχουν τὴ θεραπευτικὴ μέθοδο τῆς Ὀρθοδόξου παραδόσεως καὶ σ’ ἐκείνους νὰ κάνει ὑπακοὴ γιὰ νὰ βρεῖ θεραπεία (Ἰω, Ρωμανίδου, Πατερικὴ Θεολογία).
Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀγαπητικὴ καὶ θεραπευτικὴ πρόσκληση τῆς Ἐκκλησίας μας, πρὸς τοὺς πάντες, πάντοτε, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου