Ἡ Εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ ἀκούσαμε πρὶν ἀπὸ λίγο, ὅπως συμβαίνει μὲ πάρα πολλὲς τέτοιες περικοπὲς καὶ μὲ τὴν πορεία τῶν Εὐαγγελικῶν κειμένων, ὁμιλεῖ καὶ ὁδηγεῖ τὴν πορεία μας γιὰ τὸν τρόπο τῆς βαθειᾶς ἀλλαγῆς μας καὶ τῆς θεραπείας μας καὶ δὴ μάλιστα σ' αὐτὸ τὸ κείμενο, γίνεται λόγος συγκεκριμένος γιὰ θεραπεία, σωματικὴ φαίνεται μὲν ἐξωτερικά, μιᾶς γυναίκας ποὺ εἶναι συγκύπτουσα γιὰ τόσα πολλὰ χρόνια, δεκαοκτὼ χρόνια.
Κι ὅμως μέσα ἀπὸ τὸν βιοματισμὸ τοῦ κειμένου αὐτοῦ, γίνεται καὶ σὲ ἄλλες περιπτώσεις, ἀλλά μᾶς ἐνδιαφέρει αὐτὸ τὸ κείμενο. Δίνεται τὸ στίγμα τὸ βαθὺ ἀλλὰ καὶ ὁ πυρῆνας οὐσιαστικὰ τῆς δυνατότητας ποὺ ἔχουμε κατὰ τὰ μέτρα τῆς δικῆς μας συνεργείας μὲ τὸν Θεό, νὰ κάνουμε αὐτὴν τὴν βαθειὰ ἀλλαγὴ πάνω μας ποὺ ἐμεῖς τὴν ὀνομάζουμε ἐδῶ καὶ τὴν λέμε θεραπεία, γιὰ νὰ γινόμαστε κατανοητοὶ... μὲ τὴν γλῶσσα τὴν ἀνθρώπινη.
Τὰ στοιχεῖα τὰ ὁποῖα προβάλουν τὴν περικοπή, νὰ τὰ τονίσω ἀπ' τὴν ἀρχὴ καὶ νὰ τὰ προσδιορίσω μέσα ἀπὸ τὶς συγκεκριμένες φράσεις τοῦ κειμένου· εἶναι τὸ ὁλοκληρωτικὸ καὶ τὸ συνεχές. Προσέξτε, δυὸ λέξεις σᾶς εἶπα. Τὸ ὁλοκληρωτικὸ καὶ τὸ συνεχές. Τὸ καθόλου δηλαδή, καὶ τὸ συνεχές. Αὐτὰ τὰ δύο σημεῖα προσδιορίζουν τὴν δική μας δυνατότητα, ἂν θέλουμε νὰ συνεργαστοῦμε μὲ τὸν Θεὸ γιὰ τὴν θεραπεία μας τὴν βαθειά.
Κοιτάξτε πὼς ὁρίζεται τὸ ὁλοκληρωτικό. Ἡ φράση τοῦ κειμένου λέει πὼς ὁ Χριστὸς εἶδε τὴν γυναῖκα, πρῶτα τὴν εἶδε, βλέπετε ἔκφραση ὁράσεως, μετὰ μίλησε στὴν γυναῖκα καὶ μετὰ ἀκούμπησε τὴν γυναῖκα. Οἱ κινήσεις ποὺ κάνει ὁ Χριστός, στὸ ἐξωτερικὸ μέγεθος, ἔτσι φαίνεται ἀρχικά, εἶναι μιὰ ὁλοκληρωτικὴ πρόσληψη τῆς γυναίκας. Ἐνῶ ἂν ἤθελε κάποιος νὰ θεραπεύσει καὶ εἶναι ὁ Θεός, θὰ μποροῦσε μὲ ἕνα νεῦμα. Καὶ ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ τὸ κάνει, μὲ μιὰ Του σκέψη μόνο, μὲ μιὰ μυστικὴ Του προσευχὴ νὰ τὴν γιατρέψει.
Κι ὅμως τὸ κείμενο δίνει στὸν Χριστὸ αὐτὴν τὴν κίνηση τῶν αἰσθήσεών Του ποὺ ἀγκαλιάζουν - προσλαμβάνουν τὴν γυναῖκα στὸ εἶναι της ὁλόκληρο. Αὐτὸ εἶναι ἕνα πρῶτο στοιχεῖο τοῦ ὁλοκληρωτικοῦ, καὶ ἕνα δεύτερο στοιχεῖο τοῦ ὁλοκληρωτικοῦ, προσδιορίζεται ἀπ' τὸ ὅτι, (κι ἂν δὲν ξέρει κανεὶς νὰ διαβάσει τὰ κείμενα τῆς Γραφῆς προβληματίζεται ἢ σκανδαλίζεται ἢ δὲν ξέρει πὼς νὰ τὸ ἑρμηνεύσει), τὸ ὅτι ἐνῶ ἡ γυναῖκα εἶναι συγκύπτουσα γιὰ τόσα χρόνια, συγκεκριμέμη ἀρρώστια καὶ δὲν ἀναφέρει τίποτα γιὰ τὶς ἁμαρτίες της, ὁ Χριστὸς λέει αὐτὴ ἡ γυναῖκα ποὺ εἶναι γιὰ τόσα χρόνια δεμένη ἀπ' τὸν σατανᾶ νὰ ἀπελευθερωθεῖ.. Θὰ ἔλεγε κανείς, τί σχέση ἔχει αὐτὸ τὸ πρᾶγμα, τὸ ἕνα μὲ τ' ἄλλο. Ἢ θέλει νὰ πεῖ ὁ Χριστός, ὅτι ἡ γυναῖκα εἶναι δεκαοκτὼ χρόνια ἔτσι ἄρρωστη γιατί ἁμάρτησε; Σίγουρα ὅλοι εἴμαστε μέσα στὸν χῶρο τῆς ἁμαρτίας, ἀλλὰ εἶναι κάποια συγκεκριμένη ἁμαρτία ποὺ ἔκανε; Ὄχι.
Ὁ Χριστὸς παίρνει ἀφορμὴ ἀπὸ τὸ σῶμα γιὰ νὰ γιατρέψει τὰ πάντα. Καὶ ἐπειδὴ τὸ μυαλό μας εἶναι διασπασμένο, καὶ εἶναι κομματιασμένο καὶ εἶναι θολό, ἐμεῖς αὐτὸ δὲν τὸ καταλαβαίνουμε. Ποτὲ δὲν κάνουμε ἐμεῖς ὁλοκληρωτικὴ θεραπεία. Βλέπετε τί λέμε; Νὰ ἀγαπήσω τὸν κοντινό μου, δὲν σκέπτομαι τὸν πλαϊνό μου. Νὰ κάνω καλὸ ἐδῶ, δὲν σκέπτομαι τὸ παραπέρα. Προσπαθῶ νὰ γιατρέψω ἕνα μέλος ποὺ εἶναι ἄρρωστο καὶ ξεχνῶ τὰ ἄλλα τὰ μέλη, καταστρέφω τὰ ὑπόλοιπα τὰ μέλη. Ἀκόμη καὶ στὰ πνευματικὰ κάνω ἀποσπασματικὲς κινήσεις, κατὰ τὰ μέτρα τοῦ ἰδίου ὀφέλους.
Κι ὅμως βλέπετε, ὁλοκληρωτικὴ θεραπεία. Χωρὶς νὰ προσδιορίζεται ἡ σχέση κάποιας ἁμαρτίας αὐτῆς τῆς γυναίκας μὲ τὴν ἀρρώστια της ὁ Χριστὸς γιατρεύει ἐπ' εὐκαιρίᾳ καὶ τὴν ψυχή της βαθειά, αὐτὸ εἶναι ὁλοκληρωτικὴ θεραπεία.
Καὶ μὴ πλανιέστε ἂν μιλοῦν σήμερα γιὰ ὁλιστικὲς θεραπευτικὲς μεθοδολογίες, διάφορες μέθοδοι περιθωριακῆς ἰατρικῆς. Ἐκεῖ ἀκριβῶς προσπαθοῦν νὰ κάνουν ὁλιστική, χωρὶς νὰ ὑπάρχει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ. Τὸ ὁλιστικὸ εἶναι ὁλιστικό. Εἶναι σ' ὅλα καὶ ἀπ' τὴν συνεργεῖα ὅλων. Εἶναι σ' ὅλα τὰ μέλη μας, σ' ὅλη μας τὴν ὕπαρξη, ψυχὴ καὶ σῶμα, ἀλλὰ τῇ συνεργεῖᾳ ὅλων, δηλαδὴ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων. Δὲν μπορεῖ νὰ γίνει ὁλιστικὴ ἰατρικὴ μονομερῶς, κατὰ τὰ ἀνθρώπινα μόνο τὰ μέτρα, χωρὶς τὴν συνεργεῖα τοῦ Θεοῦ. Γιὰ νὰ προσδιορίσετε καὶ τὴν λανθασμένη ὁρολογία τῶν σημερινῶν μεθοδολογιῶν.
Λοιπόν, εἶναι τὸ ὁλιστικό, τὸ ὁλοκληρωτικό, τὸ προσδιόρισα ἤδη μὲ δυὸ μεγέθη, ἀλλὰ εἶναι ταυτόχρονα καὶ τὸ συνεχές. Τὸ συνεχὲς πῶς φαίνεται καὶ πῶς ἐμφανίζεται; Τὸ ὅτι ἐκεῖνοι ποὺ Τὸν ἔκριναν τὸν Χριστὸ μέσα σ' αὐτὴν τὴν Συναγωγή, τοῦ εἶπαν "μὰ ἐντάξει, ὑπάρχουν τόσες μέρες γιὰ νὰ θεραπεύσεις, τώρα αὐτὴν τὴν μέρα τὴν ἑβδόμη;". Μὰ δὲν εἶναι ἀποσπασματικὴ ἡ θεραπεία τῆς Ἐκκλησίας. Οὔτε εἶναι κάποιες μέρες ποὺ ἐπιλέγεις, νὰ ὑπάρχουν ἀργίες ἀπ' τὸν λόγο τῆς Ἐκκλησίας, ἀπ' τὸν ρόλο τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀπ' τὴν δική μας στάση γιὰ τὴν θεραπεία. Αὐτὸ εἶναι τὸ συνεχές. Ἂν αὐτὸ τὸ κάνουμε μὲ διακοπές, μὲ διαλείμματα, τότε δὲν γιατρευόμαστε.
Αὐτὰ τὰ δύο στοιχεῖα λοιπόν, προσδιορίζουν τὸν βαθὺ βηματισμὸ τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς. Πέρα ἀπὸ τὶς πόσες δυνατότητες ἔχουμε νὰ ξεχωρίσουμε ποῦ εἴμαστε ἄρρωστοι καὶ ποῦ δὲν εἴμαστε, στρεφόμαστε, προσέξτε αὐτὸ ποὺ λένε καὶ οἱ Πατέρες, ὁλόκληροι στὸν Θεό. Καὶ τὸ σῶμα μας καὶ τὴν ψυχή μας ὅλα ἐκεῖ τὰ στρέφουμε. Κι ἂς μὴν τὸ καταλαβαίνουμε. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς σπρώχνει σ' αὐτὸ τὸ μέγεθος.
Λέει κάποιος ἔχω αὐτὸ τὸ πρόβλημα καὶ σοῦ λέει ἡ Ἐκκλησία κάνε κι αὐτὸ τὸ πρᾶγμα. Σοῦ λέει κάνε νηστεία καὶ λὲς "μὰ δὲν ἔχει σχέση, ἐγὼ ἔχω αὐτὸ τὸ πρᾶγμα". Ἔχω μῖσος στὴν καρδιά μου καὶ σοῦ λέει κάνε νηστεία. Ἡ Ἐκκλησία κάνει μιὰ ὁλοκληρωτικὴ στροφή, μὰ ἐμεῖς δὲν τὸ καταλαβαίνουμε. Ἀλλὰ νὰ ἀκολουθήσουμε τὸ ὁλοκληρωτικό, ἀλλὰ καὶ τὸ συνεχές. Ποὺ αὐτὸ δὲν γίνεται ἀποσπασματικά.
Ἔτσι λοιπόν, αὐτὰ τὰ δύο τὰ σημεῖα μὲσ' τὴν περικοπή, ἀποκαλύπτουν καὶ πάλι τὸ κάλος τῶν δυνατοτήτων καὶ τὸν τρόπο ποὺ ἔχει ἡ Ἐκκλησία νὰ θεραπεύει ἐμᾶς, ἂν συνεργαστοῦμε. Τότε λοιπόν, τὸ συνεχές, τὸ ὁλοκληρωτικὸ καὶ ἡ δική μας συνεργασία μὲ τὸν Θεό, δίνει πραγματικὰ τὸ ὁλιστικὸ σύστημα τῆς θεραπείας, ποὺ ἡ Ἐκκλησία πάντα τὸ προτείνει καὶ εἶναι σὲ μιὰ διηνεκῆ πορεία τέτοιας σχέσης τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεὸ γιὰ τὴν θεραπεία του. Καὶ τότε πραγματικὰ ἀλλάζει ὁ ἄνθρωπος, χωρὶς νὰ ἀναλύει καὶ νὰ λέει "γιατί εἶμαι ἄρρωστος; Γιὰ αὐτὴν τὴν αἰτία; Γιατί νὰ θεραπεύσω τὴν ψυχή μου; Εἶναι καλὰ τὸ σῶμα μου".
Ὅλα γιατρεύονται, συνεχὴς στροφή, ὁλοκληρωτικὴ στροφὴ καὶ ἀπόλυτη συνεργεῖα μὲ τὸν Θεὸ καὶ στροφὴ ἀπόλυτη στὴν Χάρη Ἐκείνου.
(Ἀπομαγνητοφώνηση «Ρωμαίικο Ὁδοιπορικό»).
Τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς Ι´ Λουκᾶ, (κεφ. ιγ' στίχ. 10-17)
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἦν διδάσκων ὁ Ἰησοῦς ἐν μιᾷ τῶν συναγωγῶν ἐν τοῖς σάββασι. Καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἦν πνεῦμα ἔχουσα ἀσθενείας ἔτη δέκα καὶ ὀκτώ, καὶ ἦν συγκύπτουσα καὶ μὴ δυναμένη ἀνακῦψαι εἰς τὸ παντελές. Ἰδὼν δὲ αὐτὴν ὁ Ἰησοῦς προσεφώνησε καὶ εἶπεν αὐτῇ· γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου· καὶ ἐπέθηκεν αὐτῇ τὰς χεῖρας· καὶ παραχρῆμα ἀνωρθώθη καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεόν. Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἀρχισυνάγωγος, ἀγανακτῶν ὅτι τῷ σαββάτῳ ἐθεράπευσεν ὁ Ἰησοῦς, ἔλεγε τῷ ὄχλῳ· ἓξ ἡμέραι εἰσὶν ἐν αἷς δεῖ ἐργάζεσθαι· ἐν ταύταις οὖν ἐρχόμενοι θεραπεύεσθε, καὶ μὴ τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου. Ἀπεκρίθη οὖν αὐτῷ ὁ Κύριος καὶ εἶπεν· ὑποκριτά, ἕκαστος ὑμῶν τῷ σαββάτῳ οὐ λύει τὸν βοῦν αὐτοῦ ἢ τὸν ὄνον ἀπὸ τῆς φάτνης καὶ ἀπαγαγὼν ποτίζει; Ταύτην δέ, θυγατέρα Ἀβραὰμ οὖσαν, ἣν ἔδησεν ὁ σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη, οὐκ ἔδει λυθῆναι ἀπὸ τοῦ δεσμοῦ τούτου τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου; Καὶ ταῦτα λέγοντος αὐτοῦ κατῃσχύνοντο πάντες οἱ ἀντικείμενοι αὐτῷ, καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἔχαιρεν ἐπὶ πᾶσι τοῖς ἐνδόξοις τοῖς γινομένοις ὑπ᾿ αὐτοῦ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου