Ἡ φετινή σχολική χρονιά, βρίσκει τούς μαθητές νά κουβαλούν ἀπό τίς διακοπές τους τό ψυχολογικό «βάρος» μιᾶς χώρας πού καταρρέει.
Ξεκίνησε ἡ νέα σχολική χρονιά καί τά παιδιά μας μπαίνουν στίς σχολικές τάξεις γιά νά διανύσουν τό ἑπόμενο στάδιο τοῦ ταξιδιοῦ τους στήν ἐκπαίδευση. Καί μέ τί προσλαμβάνουσες παραστάσεις μπήκαν σέ αὐτό τό νέο ταξίδι;
Περιτριγυρισμένα ἀπό χαοτικά γεγονότα καταστροφής στήν πατρίδα μας, ὅπως οἱ φωτιές καί οἱ πλημμύρες. Πεπεισμένα... ὅτι προετοιμάζονται νά βγούν ὡς ἐνεργοί πολίτες σέ ἕνα κράτος δίχως κράτος. Ἀλαφιασμένα ἀπό τρομακτικές εἰδήσεις πού προεξοφλούν οἰκολογικές καταστροφές, μόνο καί μόνο γιά νά καλύπτεται ἡ σταδιακή ἀπόσυρση τοῦ κρατικοῦ μηχανισμοῦ ἀπό τίς ζωές μας. Σαστισμένα γιά τό ὅτι βλέπουν τήν Ἑλλάδα νά ἔχει γίνει ἕνα ἀπέραντο «survivor».
Ἀποκαρδιωμένα καί ἀγχωμένα βλέπουν ὅτι μετά τό πτυχίο θά ἀναγκαστούν νά «κολυμπήσουν» μόνα τους σέ ἕναν ἀβέβαιο κόσμο πού μεταβάλλεται συνεχῶς πρός τό χειρότερο καί πού μπορεῖ νά «γκρεμίσει» τήν πραγματικότητά τους ἀνά πάσα στιγμή, γιατί δέν ἔχουν μείνει σταθερές γιά νά ἐγγυηθοῦν ὄχι μόνο τήν προκοπή τους, ἄλλα καί τήν ἴδια τήν ἐπιβίωσή τους.
Τά παιδιά εἶναι τό μέλλον μας. Ἄλλα ἀντιμετωπίζουν ἕνα παρόν ἐχθρικό, πού κλείνει ἑρμητικά τήν πόρτα στό αὔριο πού πασχίζουν νά φέρουν μαζί τους. Ἤ πού θά ἤθελαν νά φέρουν. Αὐτό τό αὔριο τό ἐλπιδοφόρο, τό χαμογελαστό, τό παρήγορο.
Στερήσαμε ἀπό τά παιδιά μας ἐκείνα τά ἀνέμελα καλοκαίρια πού γιατρεύουν ὅσο τίποτα ἄλλο τήν παιδική ψυχή καί τήν προετοιμάζουν γιά κάθε νέα σχολική χρονιά. Αὐτή ἡ ἀναγκαία ἀνάπαυλα τῶν διακοπών ἔγινε περίοδος πού ξεκουράζεται μόνο τό σώμα, ἐνῶ ἡ ψυχή τραυματίζεται, ἀφοῦ βομβαρδίζεται συνεχῶς ἀπό εἰδήσεις καταστροφής καί θανάτου πού μεταδίδονται ἀπό τίς ὀθόνες τῶν τηλεοράσεων.
Τά παιδιά μας δέν βλέπουν σέ ἐμᾶς ἀνοιχτές ἀγκάλες, ἀλλά ἀνοιχτές ἁρπάγες. Βλέπουν μισανθρωπία, φιλοτομαρισμό καί καιροσκοπισμό καί νομίζουν ὅτι ἔτσι εἶναι φτιαγμένος ὁ κόσμος. Μαθαίνουν ὅτι τό θέλημά τους εἶναι ἀνώτερο ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, καί ἑτοιμάζονται νά ριχτούν σέ ἕναν σπαραγμό ἀπό ἀντιμαχόμενα θελήματα ἀνθρώπων.
Βλέπουν τό ψέμα καί τήν ὑποκρισία νά ἔχει γίνει ἡ νέα γλῶσσα μας. Ἀπό τόν πρῶτο πολιτικό ἕως τόν ἁπλό πολίτη, μαθαίνουν ὅτι δέν ἔχει σημασία αὐτό πού πραγματικά εἶσαι, ἄλλα αὐτό πού φαίνεσαι καί αὐτό πού δηλώνεις. Ἡ νοοτροπία τοῦ ἀσβεστωμένου τάφου, πού ἐνῶ ἔχει κόκκαλα καί ἀκαθαρσίες ἐντός του, σημασία λαμβάνει μόνο ἡ ἐξωτερική λάμψη του. Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ μοιάζει πιό ἐπίκαιρος ἀπό ποτέ, σέ μιά κοινωνία πού ἔχει γεμίσει ἀπό ὄρθια «μνήματα».
Ὅσο μεγαλώνει ἡ ἐκμετάλλευση καί ἡ ἀδικία ἐκ μέρους τοῦ ἀνάλγητου κράτους, μεγαλώνει καί ἡ φτώχεια, ὅπως καί οἱ ἀνισότητες. Καί αὐτές οἱ ἀνισότητες καθρεφτίζονται ἀπόλυτα στά σχολεία μας. Ὁ γονιός «ματώνει» γιά νά ἐξασφαλίσει μιά ἀξιοπρεπή ζωή στό παιδί του, κι ὅμως δέν τά καταφέρνει. Γιατί ἡ γονεϊκότητα ἀντιμετωπίζεται ἀπό τό κράτος σάν περιττή πολυτέλεια πού θά πρέπει νά ἀνήκει μόνο στούς «ἔχοντες» καί τούς «ἐξέχοντες».
Παιδιά στήν Ἑλλάδα τοῦ 2023 δέν ἔχουν γερά ρούχα καί παπούτσια γιά νά φορέσουν ἤ στεροῦνται ἀκόμα καί βασικά γεύματα. Κι ὅμως πολλές φορές περνούν ἀπαρατήρητα στό σχολικό περιβάλλον, γιατί οἱ – κάποτε ἀχώριστες – σχολικές συντροφιές, μεταβάλλονται σέ φυτώρια ἀτομικισμοῦ καί ἐπιθετικότητας. Γιατί τό παιδί χάνει τήν ἔμφυτη ζεστασιά τῆς ψυχῆς του ὅταν βλέπει ἀπό πάνω του μιά ψυχρή πολιτεία, ἕναν ψυχρό ἐκπαιδευτικό, ἕναν ψυχρό γονιό ἤ καί ἕναν ὑπερπροστατευτικό γονέα πού μαθαίνει τό παιδί του νά συμπεριφέρεται ὡς ἀποκομμένη μονάδα πού πρέπει νά ἀντιμετωπίζει τόν κάθε συνάνθρωπό ὡς «ὕποπτο», μέχρι ἀποδείξεως τοῦ ἐναντίου.
Μόνο ἡ πίστη θά γιατρέψει τίς πληγές
Ὅσο γκρεμίζονται οἱ σταθερές τοῦ κράτους και τῆς κοινωνίας καί ὅσο ἡ σύγχρονη πραγματικότητα παραδίδεται στό χάος, τόσο πιό ἀναγκαῖο εἶναι νά ρίξουν ἄγκυρα τά παιδιά στό λιμάνι τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖ πού οἱ σταθερές παραμένουν αἰώνιες καί ἀμετάβλητες. Μόνο μέ αὐτόν τόν τρόπο θά ἐπιβιώσουν στήν παράνοια τῆς ἐποχῆς μας.
Τό ἴδιο σχολεῖο πού μπορεῖ νά σοῦ ἑτοιμάσει ἕναν ἄβουλο σκλάβο γιά τή Νέα Ἐποχή, μπορεῖ νά σοῦ ἑτοιμάσει καί ἕναν Ἅγιο – ἄν αὐτό τό παιδί ἔχει πνευματικά ὅπλα γιά νά ἀπαντά στό κακό μέ καλό, στό ψέμα μέ ἀλήθεια, στό «ἐγώ» μέ τό «ἐμείς». Λόγο Χριστοῦ, πνευματικά ἐφόδια καί εὐλογημένα πρότυπα, αὐτά ἔχουν ἀνάγκη τά παιδιά μας γιά νά μεταβάλλουν τήν κόλαση πού τά περιβάλλει σέ παράδεισο καί νά μᾶς τραβήξουν κι ἐμᾶς τούς ἀνάξιους μέσα.
Ἐκεῖ μπαίνει ὁ ἱερός ρόλος τῆς οἰκογένειας, τό τελευταῖο προπύργιο πού ἔχει ἀπομείνει στήν ἅλωση τῆς κοινωνίας πού βιώνουμε σήμερα. Ἕναν χριστιανό ὅπου καί νά τόν βάλεις, θά βλαστήσει καί θά βγάλει καρπούς ἀργά ἡ γρήγορα. Ἀκόμα καί σέ ἕνα κακό ἐκπαιδευτικό σύστημα, ἀκόμα καί σέ ἕνα ψυχρό σχολικό περιβάλλον, ἀκόμα καί σέ ἕναν ἀφιλόξενο ἤ καί ἐχθρικό κόσμο.
Τό κλειδί εἶναι νά νουθετήσουν οἱ οἰκογένειες τά παιδιά μέ τό εὐλογημένο φιλότιμο καί μέ τό ἀνδρεῖο φρόνημα τῆς πίστης, γιά νά βρίσκουν ψυχική παρηγοριά σέ κάθε περίσταση καί κάθε δοκιμασία. Νά διαμορφώσουν χαρακτῆρες παιδιών πού στή χαρά θά λένε «δόξα σοί ὁ Θεός» καί στή λύπη θά λένε «ἔχει ὁ Θεός». Γιά κάθε ἀπογοήτευση καί ἀγωνία τους, νά ξέρουν ὅτι πάντα ὁ Θεός ἔχει τόν τελευταῖο λόγο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου