"Γυναῖκες μετά μύρων θεόφρονες ὀπίσω σοῦ ἔδραμον"

(Θεολογικό σχόλιο στήν Κυριακή τῶν Μυροφόρων)

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητοῦ

Ἡ τρίτη Κυριακή ἀπό τοῦ Πάσχα εἶναι ἀφιερωμένη στούς ἁγίους Μυροφόρους, ἄνδρες καί γυναῖκες, οἱ ὁποῖοι φρόντισαν γιά τήν ταφή τοῦ ἀκηράτου σώματος τοῦ Κυρίου μας. Θέλοντας ἔτσι  νά τιμήσει τήν ἐξαιρετική ἀφοσίωσή τους στό Χριστό, ὅπως καί τόν ἡρωισμό τους, καθ' ὅτι δέν ἦταν εὔκολο ἐγχείρημα νά ζητήσουν γιά ταφή τό σῶμα ἑνός καταδικασμένου γιά τό κακούργημα τῆς ἐσχάτης προδοσίας. Ἡ ὅποια ἐκδήλωση συμπάθειας πρός τόν καταδικασμένο γιά τέτοιο ἔγκλημα, ἔθετε σέ κίνδυνο στιγματώσεως αὐτόν πού θά τήν ἐκδήλωνε. Δέν ἦταν δύσκολο νά θεωρηθεῖ συνεργάτης του καί νά ἔχει τήν ἴδια τύχη μέ τόν νεκρό ἐγκληματία!

Ἡ ἐπίσημη κατηγορία κατά τοῦ Χριστοῦ ἦταν ὅτι.... ἀνακήρυξε τόν ἑαυτό του βασιλέα, «λέγοντα ἑαυτόν Χριστόν βασιλέα εἶναι» (Λούκ.23,2). Γιά τοῦτο καί οἱ δήμιοι στρατιῶτες ἔγραψαν σέ ἐπιγραφή ἐπί τοῦ σταυροῦ «τῆς αἰτίας αὐτοῦ ἐπιγεγραμμένη, ὁ βασιλεύς τῶν Ἰουδαίων» (Μάρκ.15,26). Κάθε μορφή ἀντιποίησης τῆς ρωμαϊκῆς ἐξουσίας τιμωροῦνταν μέ βαρύτατες ποινές καί συχνά το θάνατο. Ἰδιαίτερα τιμωροῦνταν τέτοιες περιπτώσεις στήν Ἰουδαία, σέ μιά ἀπό τίς πλέον ταραγμένες περιοχές τῆς αὐτοκρατορίας, ὅπου οἱ ἐπαναστάσεις κατά τῆς ρωμαϊκῆς κατοχῆς ἦταν συχνές καί αἱματηρές. Ὁ Χριστός παραδόθηκε στούς Ρωμαίους ἀπό τούς Ἰουδαίους «κατηγορεῖσθαι αὐτόν ὑπό τῶν ἀρχιερέων καί τῶν  πρεσβυτέρων» (Μάτθ.27,13) ὅτι «βασιλέα ἑαυτόν» ἐποίησε (Ἰωάν.19,13) καί πώς «πᾶς ὁ βασιλέα ἑαυτόν ποιεῖ ἀντιλέγει τῷ Καίσαρι» (Ἰωάν.19,13). Μέ αὐτά τά ἐκβιαστικά ἀπαιτοῦσαν ἀπό τόν Πιλάτο νά Τόν θανατώσει, γεγονός τό ὁποῖο θορύβησε τόν ρωμαῖο ἡγεμόνα καί ὑπέγραψε τήν θανατική Του καταδίκη.

Ἐπικίνδυνο ἦταν καί ἀπό μέρους τῶν Ἰουδαίων, νά φροντίσουν τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί νά τό θάψουν μέ τιμές. Διότι οἱ Ἰουδαῖοι συνέλαβαν τόν Ἰησοῦ ὡς «βλάσφημο» (Μάτθ.26,65), ὅτι  «ἑαυτόν Θεοῦ υἱόν ἐποίησεν» (Ἰωάν.19,7). Ὁ μωσαϊκός νόμος σέ περιπτώσεις ἀσέβειας καί βλασφημίας πρός το Θεό ἦταν αὐστηρός καί προέβλεπε μεγάλες ποινές. Ὁ βλάσφημος στιγματίζονταν ἀπό τήν ἰουδαϊκή κοινωνία, ὅπως καί ὅσοι τόν συναναστρέφονταν.

Αὐτοί πού ζήτησαν τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ δέν ἦταν ἄσημοι ἄνθρωποι, ἀλλά σημαίνοντα πρόσωπα τῆς ἰουδαϊκῆς κοινωνίας, γνωστά πρόσωπα, μέλη τοῦ Μεγάλου Συνεδρίου, κυβερνητικοί ἄρχοντες, οἱ ὁποῖοι, μέ τήν πράξη τους αὐτή ἔθεταν σέ κίνδυνο, ὄχι ἁπλά τή θέση τους καί τήν ὑπόληψή τους, ἀλλά καί αὐτή τή ζωή τους! Ὁ Ἰωσήφ ὁ ἀπό Ἀριμαθαίας «βουλευτής ὑπάρχων καί ἀνήρ ἀγαθός καί δίκαιος» (Λούκ.23,50), «τολμήσας εἰσῆλθε πρός Πιλάτον καί ἠτήσατο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ» (Μάρκ.15,44), γιά νά τό ἐνταφιάσει μέ τιμές καί ὄχι, ὅπως συνηθίζονταν νά πετοῦν τά σώματα τῶν κακούργων στά σκουπίδια. Ἡ λέξη «τολμήσας» φανερώνει τό ἡρωικό τόλμημα τοῦ ἁγίου καί ἀφοσιωμένου στό Χριστό ἀνθρώπου! Μαζί του καί ὁ ἕτερος ἀγαθός ἄρχοντας τῶν Ἰουδαίων, ὁ βουλευτής Νικόδημος «ὁ ἐλθών πρός τόν Ἰησοῦν νυκτός» (Ἰωάν.19,39), παλιότερα, γιά νά γίνει κρυφός μαθητής Του. Αὐτοί οἱ δύο σεβάσμιοι καί ἡρωικοί ἄνδρες, ἀψηφῶντας τόν κίνδυνο νά κατηγορηθοῦν ἀπό τούς φανατικούς Ἰουδαίους ὡς συνεργάτες τοῦ «ἐπικίνδυνου ἐπαναστάτη καί βλάσφημου τοῦ Θεοῦ», σύμφωνα μέ τό κατηγορητήριο τῆς καταδίκης Του, ἀπέδωσαν τίς νεκρικές τιμές στόν Μεγάλο Νεκρό. Οἱ δύο κρυφοί μαθητές τοῦ Κυρίου, φανερώθηκαν καί ἐπιτέλεσαν τήν ὑψηλή ἀποστολή τους.

Παροῦσες καί πρωταγωνίστριες στήν θεόσωμη ταφή τοῦ Κυρίου καί οἱ ἅγιες γυναῖκες Μυροφόρες, ἐκτός ἀπό τήν Θεοτόκο, «ἐν αἷς ἥν Μαρία ἡ Μαγδαληνή, καί Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καί Ἰωσή μήτηρ, καί ἡ μήτηρ τῶν υἱῶν Ζεβεδαίου»

(Μάτθ.27,56). Ὁ εὐλογημένος αὐτός σύλλογος τῶν ἁγίων μαθητριῶν Του, σέ ἀντίθεση μέ τούς ἄντρες ἕνδεκα μαθητές Του, οἱ ὁποῖοι Τόν ἐγκατέλειψαν καί

κρύφτηκαν, «δια τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων» (Ἰωάν.19,38), στάθηκαν ἄφοβα κοντά Του, Τόν θρήνησαν καί Τόν κήδευσαν μέ τίς τιμές, πού Τοῦ ἄξιζε!

Ἀλλά εἶχαν τήν πεποίθηση ὅτι, ὅσα ἔκαναν γιά Ἐκεῖνον ἦταν λίγα. Ἡ βιαστική ταφή Του, λόγῳ τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, δέν τούς ἐπέτρεψε νά περιποιηθοῦν τό ἄχραντο Σῶμα Του ὅσο ἔπρεπε. Δέν ἀρκέστηκαν στήν μύρωση τοῦ ἁγίου σώματος πρίν τήν ταφή, ἀλλά θέλησαν νά τό μυρώσουν καί μετά. Ἔτσι, μή λογαριάζοντας τούς κινδύνους καί τίς ἀνυπέρβλητε δυσκολίες, «λίαν πρωί τή μιά τῶν σαββάτων», «τή ἐπιφωσκούση» (Μάτθ.28,1), «ἠγόρασαν ἀρώματα ἶνα,ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσι αὐτόν» (Μάρκ.16,1). Ἐνῶ βάδισαν πρός τό μνημεῖο, ὅπου ἐκεῖτο ὁ Διδάσκαλος, σκυθρωπές καί λυπημένες, γιά τόν ἄδικο θάνατό Του, «ὀδυρόμεναι μετά σπουδῆς», τίς βασάνιζε ἡ σκέψη: «τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τόν λίθον ἐκ τη θύρας τοῦ μνημείου;» (Μάρκ,16,3). Ὁ λίθος, πού κύλισαν στή θύρα τοῦ μνημείου ἦταν «μέγας σφόδρα», ἀνυπέρβλητο ἐμπόδιο γιά τήν εἴσοδό τους στό μνημεῖο, γιά νά ἐπιτελέσουν τήν εὐγενῆ ἐπιθυμία τους.

Ὅταν ἔφτασαν στό μνημεῖο τίς περίμενε ἡ μεγάλη ἔκπληξη: εἶδαν τόν ὀγκόλιθο ἀποκυλισμένο ἀπό τή θύρα καί πάνω του νά κάθεται ὁ ἄγγελος τῆς Ἀναστάσεως (Μάτθ.28,1), ὁ ὁποῖος τούς ἀνήγγελλε τό χαρμόσυνο νέο, ὅτι ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος «ἠγέρθη, οὐκ ἐστιν ωδε, ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν» (Μάρκ.16,6). Πήγαιναν νά συναντήσουν νεκρό καί διαπίστωσαν τήν ἀνάστασή του!

Γιά τήν ἄδολη ἀφοσίωσή τους στόν Κύριο καί τόν ἡρωισμό τους, ἔλαβαν τήν ὑπέρτατη ἐπιβράβευση, νά ἀξιωθοῦν νά γίνουν οἱ πρῶτοι μάρτυρες  τῆς Ἀναστάσεως.    Οἱ ὑπέροχες ἐκεῖνες, ταπεινές καί καταφρονεμένες γυναῖκες, ἀπό τήν ἀνδροκρατούμενη κοινωνία,  ἀξιώθηκαν ἐπίσης νά ἀναγγείλουν τήν Ἀνάσταση!

Ἡ ἀπ' αἰώνων καταφρονεμένη γυναικεία φύση γίνεται καί πάλι ἀξία. Ἔχουμε τήν ἔμπρακτη ἀναγνώριση, γιά πρώτη φορά στήν ἱστορία, τῆς γυναίκας, ὡς ἰσότιμο ἀνθρώπινο πρόσωπο μέ τόν ἄνδρα. Γιά πρώτη φορά ἔγινε ἡ μαρτυρία της ἀξιόπιστη, διότι ὡς τότε, οὔτε στά δικαστήρια γινόταν δεκτή. Καί τί μαρτυρία, ἡ μέγιστη ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἡ σωτήρια γιά τό ἀνθρώπινο γένος καί ὁλόκληρο τόν κόσμο! Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, γιά τήν συνανάσταση τοῦ ἀνθρώπου!

Στά τιμημένα πρόσωπα αὐτῶν τῶν ἁγίων καί ἀφοσιωμένων στόν Κύριο γυναικῶν τιμᾶται ἡ γυναικεία φύση, τήν ὁποία ἡ προμήτορα Εὔα, μέ τήν παρακοή της, τήν εἶχε ἀπαξιώσει καί οἱ ἄνδρες τήν εἶχαν θέσει στό ἀπόλυτο περιθώριο. Ὅμως ἦρθε ὁ Χριστός, ὁ Ὁποῖος γκρέμισε κάθε στεγανό, πού διαχώριζε τά ἀνθρώπινα πρόσωπα καί μαζί  ᾖρε,ἦρε τήν ἀπαξίωση τῆς γυναίκας, ἀνάγοντάς την σέ πραγματικό ἀνθρώπινο ὅν. Ἡ γυναῖκα ἀπέκτησε τή χαμένη τιμή της ἀπό τό Χριστό καί καταξιώνεται πραγματικά στήν Ἐκκλησία μας καί ὄχι στούς ψευδοφεμινισμούς τοῦ κόσμου! Οἱ ἅγιες Μυροφόρες εἶχαν τήν εὐλογία νά βιώσουν τόν πρῶτο καί ἀληθινό φεμινισμό, τήν πραγματική ἀποκατάσταση τῆς γυναίκας στήν θέση πού τῆς ἀξίζει. Ἕναν φεμινισμό ἀπόλυτα διαφορετικό ἀπό τόν σημερινό, ὁ ὁποῖος, ἀντί νά ἀπελευθερώνει τή γυναῖκα τήν κάνει ἕρμαιο τῶν ἁμαρτωλῶν παθῶν.

Αὐτή τήν ἀλήθεια ἀργότερα ὁ ἀπόστολος Παῦλος διατύπωσε στή διδασκαλία τοῦ: «οὔκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ» (Γάλ.3,28). Οἱ πάντες, «ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτήσθημεν», εἴμαστε ἕνα σῶμα, τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ἄν σήμερα οἱ γυναῖκες ἀπολαμβάνουν δικαιώματα, αὐτά τά χρωστοῦν στό σωτήριο μήνυμα τοῦ Χριστοῦ! Οἱ Ἅγιες καί ἡρωικές Μυροφόρες Γυναῖκες ἔκαμαν τήν ἀρχή! Ἀναμφίβολα οἱ σύγχρονες γυναῖκες ὀφείλουν εὐγνωμοσύνη σέ ἐκεῖνες! Ἡ Κυριακή τῶν Μυροφόρων θά ἔπρεπε νά εἶναι ἡ κατ' ἐξοχήν ἑορτή τῶν γυναικῶν! Γιατί λοιπόν νά μήν ἀντικαταστήσει τήν σύγχρονη ἀνούσια νεοποχίτικη «ἑορτή τῆς γυναίκας»;