Κι ἐνῶ «ζοῦσαν» γι' αὐτήν τήν στιγμή καί ἑτοίμαζαν τά λόγια, πού θά τούς ἔλεγαν μές στά λίγα αὐτά λεπτά, τίς πιό πολλές φορές δέν ἄνοιγαν καθόλου τό στόμα, μόνο κοιτάζονταν μέ πόνο ὅλη τήν ὥρα, ὥσπου νά τίς ἀπομακρύνουν οἱ δεσμοφύλακες. Κι αὐτό γινόταν γιά 10, 15 καί 25 χρόνια.
Τί κρατοῦσε τόσο σφιχτά δεμένες τίς καρδιές ἐκεῖνες; Μά τό βαθύ καί δυνατό μυστήριο τῆς οἰκογένειας, τό εὐλογημένο καταφύγιο. Τά δεκαπέντε λεπτά ἀρκοῦσαν, γιά νά βιώσουν καί νά ἐπιβεβαιώσουν οἱ δύστυχες ἐκεῖνες γυναῖκες, τήν θεόζευκτο ἕνωση.
Εἶναι γνωστό πώς, ὅσο βασίλευαν στίς χῶρες ἐκεῖνες τά σκοτάδια τοῦ μαρξισμοῦ, οἱ θεσμοί πού δέχτηκαν τά πιό βαριά πλήγματα ἦταν ἡ οἰκογένεια καί ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ ὁποία περιβάλλει τόν γάμο καί τήν οἰκογένεια μέ τήν ὀμορφιά καί τήν ἱερότητα τοῦ μυστηρίου.
Θυμίζω ὅτι ἥρωας τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης καί παράδειγμα πρός μίμηση, εἶχε ἀναδειχθεῖ ὁ Πάβελ Μορόζιν, ὁ φανατισμένος ἔφηβος, πού κατήγγειλε στίς ἀρχές τούς γονεῖς του, ὡς κουλάκους (=εύποροι χωρικοί), προκαλῶντας τήν δολοφονία τους καί τοῦ ὁποίου τό ἄγαλμα κατεδαφίστηκε, ὅταν σαρώθηκε ὁ «ὑπαρκτός» ζόφος.
Ὁ Μορόζιν εἶχα ὑψωθεῖ σέ πρότυπο ἐπαναστατικῆς ἀρετῆς καί κομματικῆς ἀφοσιώσεως, ὄντας στήν πραγματικότητα ἡ πιό κυνική ἐνσάρκωση τοῦ ὁλοκληρωτικοῦ πνεύματος, αὐτοῦ πού ἀπέκοβε τόν ἄνθρωπο ἀπό κάθε κοινωνικό, πνευματικό καί προσωπικό δεσμό, γιά νά μπορεῖ νά ἀπορροφηθεῖ ἐξ ὁλοκλήρου ἀπό τό Κόμμα, νά μεταβληθεῖ σέ πειθήνιο ἐνεργούμενό του.
Ὅταν κατέπεσε τό καθεστώς τοῦ τρόμου, ὅλα αὐτά σωριάστηκαν σέ συντρίμμια. Ὅμως, ὅ,τι ἄρχισε ἐκεῖ, τελειώνει στήν σάπια Δύση, τῆς ὁποίας καταντήσαμε σκωληκοειδή ἀπόφυση καί κακέκτυπο. Τό βλέπουμε ὅλοι. Βάλθηκαν ὅλα τά κατακάθια τῆς ψευτοπροόδου νά μαγαρίσουν καί νά διαλύσουν τήν οἰκογένεια. Σύμφωνα συμβίωσης, ἀνάδειξη τῆς ἀσέλγειας σέ ἰσόκυρο μέ τόν γάμο γεγονός, ποινικοποίηση οὐσιαστικά τῆς πολυτεκνίας, πράξεις πού μαραζώνουν τό ὁλόδροσο δέντρο τῆς οἰκογένειας. Καί ὅπως ἔχω ξαναγράψει τά δηλητήρια ἐνσταλάζονται ἀπό τό σχολεῖο ἀκόμη.
Δέν θά βρεῖς στό Δημοτικό καί τό Γυμνάσιο οὔτε ἕνα κείμενο στά «περιοδικά ποικίλης ὕλης», τά ζοφερά βιβλία Γλώσσας, στό ὁποῖο νά ἐξυμνεῖται καί νά προβάλλεται ἡ ὑγιής οἰκογένεια. Διαζύγια, ἀπιστίες γονέων, ἐνδοοικογενειακή βία, σκύβαλα καί περιτρίμματα, πού μαυρίζουν τίς ψυχές τῶν παιδιῶν. Καί μετά ἀποροῦμε γιά τόν πολλαπλασιασμό τῶν ἐγκλημάτων συζυγοκτονίας.
(Πόσο ἐπίκαιρος εἶναι ὁ Φώτης Κόντογλου, ὅταν ἔγραφε πρίν ἀπό 50 χρόνια, στά «Μυστικά Ἄνθη»: «Ἡ νεότητα μαραζώνει γιατί δέν ἔχει, ἡ δυστυχισμένη, μήτε σκοπό στή ζωή της, μήτε ἐνθουσιασμό γιά κάποιες ἰδέες, μήτε ὄρεξη γιά τίποτα. Ἄκεφη καί ἀνόρεχτη. Εἶναι σάν ὑπνοβάτης. Συζητᾶ ὁλοένα γιά ἀσήμαντα πράγματα πού τούς δίνει μεγάλη σημασία καί εἶναι νά κλαίγει κανείς ἀκούγοντας τίς κουβέντες της, τά πειράγματά της, καί βλέποντας τίς ἀνόητες σκηνοθεσίες, πού μ' αὐτές προσπαθεῖ νά δώσει κάποια σημασία στή ζωή.
Οἱ ψυχές τῶν νέων εἶναι ρημαγμένες ἀπό τά ἄγρια ἔνστικτα, πού τά ἀνεβάσανε στήν ἐπιφάνεια ἀπό τά σκοτεινά τάρταρα τῆς ἀνθρώπινης φύσης, κάποιοι ἐχθροί τοῦ ἀνθρώπου, κάποιοι πνευματικοί ἀνθρωποφάγοι, πού ἀνάμεσά τους πρωτοστατεῖ ἕνας τρελός λύκος λεγόμενος Νίτσε, μία μούμια σάν παλιόγρια λεγόμενη Βολταῖρος, κάποιος ζοχαδιακός Φρόυντ, κι ἕνα πλῆθος ἀπό τέτοια όρνια καί κοράκια καί νυχτερίδες.
Ὅσοι τούς θαυμάζανε, ἄς καμαρώσουνε σήμερα τά φαρμακερά μανιτάρια πού φυτρώσανε μέσα στίς καρδιές καί στίς ψυχές τῆς γαγγραινιασμένης ἀνθρωπότητας»).
Ἡ ἀπροκάλυπτη ὅμως πολεμική κατά τῆς οἰκογένειας «γεννᾶ» καί θρέφει καί μιά ἄλλη καταστρεπτική γιά τήν ὕπαρξή μας παράμετρο.
Ὁ θεσμός τῆς οἰκογένειας, ἐκτός ἀπό προστασία καί θαλπωρή, ἱκανοποιεῖ καί τήν ἀνάγκη πού αἰσθάνεται τό ἄτομο νά εἶναι μέλος μιᾶς κοινότητας οἰκείας, ἀμεσότερης καί προσωπικῆς. Λειτουργεῖ ὡς συνεκτικός ἱστός καί καταφύγιο. Εἶναι μικρογραφία τῆς πατρίδας. («Δέν ζεῖ χωρίς πατρίδα, ἡ ἀνθρώπινη ψυχή» λέει ὁ Παλαμᾶς).
Τίς τελευταῖες ὅμως δεκαετίες ἐν ὀνόματι κάποιου νεφελώδους προοδευτισμοῦ καί ἀβασάνιστου ἐξευρωπαϊσμοῦ, καταστρέψαμε ἀδίστακτα της ἐθνικές μας ρίζες, ἐγκαταλείψαμε τήν ἔξοχη παράδοσή μας, πού δέν ἦταν ἕνα στοιχεῖο αἰσθητικό καί διακοσμητικό ὅπως συνήθως τό θεωροῦν οἱ «θολοκουλτουριάρηδες», ἀλλά τό ὑπαρξιακό ὑφάδι ζωῆς τοῦ λαοῦ μας, ἀποδυναμώσαμε καί διαλύουμε πιά τήν οἰκογένεια καί ἰδού τά ἐπίχειρα τῆς ἀφροσύνης. Διάλυση τῆς οἰκογένειας σημαίνει διάλυση καί τῆς πατρίδας.
Διαβάζουμε τοῦτες τίς πονηρές ἡμέρες ὅτι ἀκόμη καί σέ διαζύγια φτάνουν οἰκογένειες λόγῳ τοῦ «ἰοῦ τῆς διχόνοιας». Αἰτία τό ἐμβόλιο. Ἡ παραφροσύνη δέν περιγράφεται. Στά χωριά μας στήν Πιερία ἔλεγαν οἱ παπποῦδες μας, ὅταν ἄκουγαν γιά διαζύγια καί διάλυση οἰκογένειας, ὅτι «σήμερα γκρεμίστηκε μιά ἐκκλησιά». Μεγάλη κουβέντα. Καταδεικνύει τήν σπουδαιότητα τοῦ γάμου, τῆς συζυγίας. «Μόνο τό φτυάρι τοῦ νεκροθάφτη χώριζε τά ἀντρόγυνα», ὅπως ἔλεγε ὁ μακαριστός μητροπολίτης Φλωρίνης, Αὐγουστῖνος Καντιώτης. Ὁ λαός μας θεωροῦσε τό γλέντι τοῦ γάμου τήν μεγαλύτερη χαρά στήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Γι' αὐτό καί εὐχόταν «καί στίς χαρές σου» στούς ἐλεύθερους. Στά δημοτικά του τραγούδια βάζει τήν φύση νά συμμετέχει, νά συστενάζει καί νά συνωδίνει, ὅταν χωρίζονται ἀνδρόγυνα.
«Ποτάμι ἐπλημμύρισε κι εἰς περιβόλι ἐμβαίνει
Ποτίζει δέντρα καί μηλιές, μηλιές καί κυδωνίτσες.
Καί μιά μηλιά γλυκομηλιά δέν σώνει νά ποτίσει.
Ἄλλη μηλιά τήν ἐρωτᾶ κι ἄλλη μηλιά της λέγει:
Μηλιά τά μῆλα σέ βαροῦν ἤ ὁ καρπός σέ βλάπτει,
ἤ ὁ περιβολάρης σου νερό δέν σέ ποτίζει;
-Μηδέ τά μῆλα μέ βαροῦν, μήδ' ὁ καρπός μέ βλάπτει,
μήδ' ὁ περιβολάρης μου νερό δέν μέ ποτίζει,
μονάχα στή ριζούλα μου ἀνδρόγυνο εὐλογήθη
κι ὅρκο ἔκαμε στούς κλώνους μοῦ νά μήν ἀποχωρίσει,
τώρα θωρῶ χωρίζονται καί κιτρινοφυλλιάζω».
Νατσιός Δημήτρης
δάσκαλος-Κιλκίς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου