Ἡ Κεραμέως ἀλλάζει τά… φῶτα στὴν Ἱστορία

Ἡ ὑπουργὸς Παιδείας ζήλεψε τὴν δόξα τῆς Ρεπούση καὶ στὸ ὄνομα τῆς καινοτομίας προωθεῖ προγράμματα σπουδῶν στὰ ὁποῖα θὰ δίνεται ἔμφαση στὸ εὐρωπαϊκὸ καὶ τὸ παγκόσμιο γίγνεσθαι καὶ ὄχι στὸ ἑλληνικὸ.

Προβληματισμὸ γεννοῦν σὲ γονεῖς καὶ ἐν γένει στοὺς Ἕλληνες πολίτες ποὺ ἀνησυχοῦν γιὰ τὴν ἀπόπειρα διαστρέβλωσης τῆς ἐθνικῆς ταυτότητάς μας στὸ ὄνομα τῆς «καινοτομίας» ὅσα το υπουργεῖο Παιδείας διοχετεύει σχετικὰ μὲ τὰ «νέα προγράμματα σπουδῶν» τῆς Ἱστορίας στά ἑλληνικὰ σχολεῖα, ἀπὸ τὸ δημοτικὸ ἕως τὸ λύκειο. Εἰδικὰ ὅταν κανεὶς διαβάζει ἀνάμεσα σὲ αὐτὰ ποὺ προγραμματίζονται ὅτι ἡ ἔμφαση θὰ δίνεται στὴν… Εὐρωπαϊκὴ καὶ τὴν Παγκόσμια Ἱστορία, ἀντὶ...

τῆς Ἑλληνικῆς, στὶς μεγαλύτερες τάξεις τοῦ σχολείου. Περαιτέρω ἀνησυχία προκύπτει ὅταν αὐτὴ ἡ «καινοτόμος προσέγγιση» συνοδεύεται ἀπὸ τσιτάτα περὶ «ἐπικοινωνίας τῆς Ἱστορίας μὲ τὶς κοινωνικὲς ἐπιστῆμες».

Προσεγγίσεις ποὺ δικαίως κάνουν ἀρκετούς, οἱ ὁποῖοι στὸ παρελθὸν ἔχουν δεῖ τέρατα στὸν χῶρο τῆς Παιδείας, νὰ γίνονται σκεπτικοί. Καὶ ὅταν ὑπάρχει τὸ παράδειγμα τῆς Ρεπούση, τὴν ὁποία φαίνεται ὅτι προσπαθεῖ νὰ ξεπεράσει ἡ ὑπουργὸς Παιδείας Νίκη Κεραμέως, μοιάζει πιθανὸ τὸ ἐνδεχόμενο νά μᾶς… ἀλλάξουν ἐντελῶς τὴν Ἱστορία. Εἰδικὰ ἐὰν σκεφτεῖ κανεὶς τί ἔχει συμβεῖ τὰ τελευταία χρόνια, παραδείγματος χάριν, στὰ βιβλία τῶν Θρησκευτικῶν, ὅπου στὸ ὄνομα τῆς «καινοτόμου προσέγγισης» εἴδαμε ἀκόμα καί… μιναρέδες σὲ ἐξώφυλλα, ὁ προβληματισμὸς ἐντείνεται.

Μὲ δεδομένο ὅτι πολλὲς φορὲς ἕως σήμερα ὁ χῶρος τῆς Παιδείας ἔχει γίνει πεδίο προσπάθειας κοινωνικῆς μηχανικῆς, διὰ τῆς ἐπιβολῆς τοῦ ἀφηγήματος τῆς ἐνίοτε κυβέρνησης, αὐτὴ ἡ δυσπιστία, εἰδικὰ ὅταν διαφημίζεται διὰ τῆς «ριζοσπαστικῆς ἀλλαγῆς» τοῦ τρόπου διδασκαλίας τῆς Ἱστορίας, δημιουργεῖ ἔντονες ἐπιφυλάξεις.

Σύμφωνα μὲ ὅσα ἔχουν δεῖ τὸ φῶς τῆς δημοσιότητας, τὰ προγράμματα σπουδῶν εἶναι ἕτοιμα καὶ περιμένουν τὴν ἔκδοσή τους σὲ ψηφιακὴ μορφή, ὥστε νὰ «ἐπισημοποιηθοῦν» μέσω ἐπίσημων ὑπουργικῶν ἀποφάσεων καὶ ΦΕΚ.

Συγκεκριμένα, ὅπως ἀνέφερε ὁ Ἰάκωβος Μιχαηλίδης, καθηγητὴς Νεότερης καὶ Σύγχρονης Ἱστορίας στὸ ΑΠΘ καὶ συντονιστὴς τῶν ἐκπονούντων τὰ προγράμματα σπουδῶν τῆς Ἱστορίας, ἔχει γίνει προσπάθεια «ἐξορθολογισμοῦ» τῆς ὕλης, ἀφοῦ οἱ σχολικὲς τάξεις σπάνια κατορθώνουν νὰ ὁλοκληρώσουν τὴν διδακτέα ὕλη μίας σχολικῆς χρονιᾶς. Ὡς ἐκ τούτου, σύμφωνα μὲ πληροφορίες, τὸ ζήτημα τῆς προτεραιοποίησης τοῦ τί θεωρεῖται σημαντικὸ καὶ τί ὄχι ἀπὸ τὸ Ἰνστιτοῦτο Ἐκπαιδευτικῆς Πολιτικῆς, τὸ ὁποῖο θὰ ἐγκρίνει τὰ νέα βιβλία, θὰ ἀποτελέσει πεδίο «ἰδεολογικῆς διαμάχης» μεταξὺ διαφορετικῶν ἀναγνώσεων τῆς Ἱστορίας.

Ὅπως ἀναφέρει ὁ κ. Μιχαηλίδης σχετικά μὲ τὴ διάρθρωση τοῦ μαθήματος τῆς Ἱστορίας, στὸ πλαίσιο τῆς «ἑνιαίας κουλτούρας προσέγγισης τῆς Ἱστορίας» στὸ δημοτικὸ καὶ τὸ γυμνάσιο, ἡ διάταξη τῆς ὕλης ἀκολουθεῖ τὸ παραδοσιακὸ σχῆμα «Ἀρχαιότητα – Βυζάντιο (Μέσοι Χρόνοι) – Νεότερη καὶ Σύγχρονη Ἐποχή». Ὅμως ἡ ἀναλογία μεταξὺ ἑλληνικῆς, εὐρωπαϊκῆς καὶ παγκόσμιας Ἱστορίας δὲν εἶναι ἡ ἴδια. Οἱ μαθητὲς στὸ δημοτικὸ θὰ διδάσκονται περισσότερο ἑλληνικὴ Ἱστορία, στὸ γυμνάσιο ὅμως ἡ ἔμφαση δίνεται στὴν εὐρωπαϊκὴ καὶ τὴν παγκόσμια Ἱστορία. Ταυτόχρονα, ὅπως σημειώνει, ἔχουμε ἀλλαγὴ τοῦ ἴδιου τοῦ ἀντικειμένου τοῦ μαθήματος τῆς Ἱστορίας στὴν γ΄ λυκείου, καθὼς στὸ μάθημα κατεύθυνσης τῆς τάξης αὐτῆς ἐντάσσεται ἕνα ἐξίσου πρωτοποριακὸ ἀντικείμενο, ἡ διδασκαλία τῆς θεωρίας καὶ τῆς μεθοδολογίας τῆς Ἱστορίας, μὲ τὸν τίτλο «Τὸ ἐργαστήρι τῆς Ἱστορίας».

Κάτι ποὺ θυμίζει ἔντονα τὴν θρησκειολογικὴ προσέγγιση τῶν Θρησκευτικῶν, πού, ἀντὶ νὰ μυοῦν τὰ Ἑλληνόπουλα στὸν χριστιανισμό, πρόσφεραν μία γενικότερη ἐκπαίδευση περὶ θρησκειῶν, μὲ σκοπὸ ἴσως καὶ τὴν ἐξοικείωσή τους μὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες ποὺ εἰσάγονται στὴν χώρα μας.

Εἶναι σαφὲς ὅτι αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ προσεγγίσεις μπορεῖ νὰ ἀποτελοῦν καὶ προσπάθεια ἀπόκρυψης μίας «οὐδετεροποίησης» τῆς ἱστορικῆς προσέγγισης, καθὼς ἔχουν σκοπὸ νὰ μετατρέψουν τὸν μαθητὴ σὲ «παρατηρητὴ» τῆς Ἱστορίας, ἀντὶ νὰ γίνει κοινωνὸς τῆς ἱστορίας τῶν προγόνων του καὶ τοῦ δικοῦ τους ἀγώνα, ὁ ὁποῖος τοῦ ἐξασφάλισε τὴν ἐλευθερία καὶ πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ σήμερα ἀπολαμβάνει.

Πάντως, θετικὸ πρόσημο θὰ πρέπει νὰ ἔχουν ἡ προσπάθεια τῆς ἐκτεταμένης χρήσης ἐποπτικοῦ ὑλικοῦ καὶ ἡ ἐνσωμάτωση τῶν νέων τεχνολογιῶν στὴν διδασκαλία, πού, σύμφωνα μὲ πληροφορίες τῆς «δημοκρατίας», πῆραν μεγάλες διαστάσεις εἰδικὰ τὸ τελευταῖο διάστημα, καθὼς δάσκαλοι καὶ καθηγητὲς ἀποφάσισαν νὰ ἐντάξουν, στὸ πλαίσιο τῶν ἱστορικῶν ἀναφορῶν τους στὰ 200 χρόνια ἀπὸ τὴν ἔναρξη τῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821, ὑλικὸ ἀπὸ τὸ διαδίκτυο, ἀπὸ τὶς πολλὲς καὶ ἀξιόλογες προσπάθειες ποὺ ἔγιναν ἀπὸ ἰδιῶτες, οἱ ὁποῖες ἀναδείχθηκαν καὶ ἀπὸ τὴν ἐφημερίδα αὐτή. Ἴσως στὸ ὑπουργεῖο Παιδείας θὰ ἔπρεπε νὰ προσεγγίσουν κάποιους ἀπὸ αὐτούς, ἀντὶ νὰ ἐνδοσκοποῦν διαρκῶς.

dimokratia