4 Δεκ 2020

Προβληματίζομαι…

Μητροπολίτου Καστορίας Σεραφείμ, 
Ὑπερτίμου καί Ἐξάρχου Ἄνω Μακεδονίας 
Προβληματίζομαι με τά ὅσα συμβαίνουν στόν τόπο μας. 
Προβληματίζομαι με τήν τρομοκρατία καί τόν φόβο πού ἀσκεῖται στόν ἐλεύθερο στή σκέψη καί ἀδούλωτο στήν καρδιά Ἕλληνα Ὀρθόδοξο. 
Καί ποιός δέν προβληματίζεται τίς ἡμέρες αὐτές, ἀπό τόν ἀπρόσκλητο ἐπισκέπτη, τόν ἰό, πού καθήλωσε τήν ἔπαρση ὅλων μας, τήν ὀφρύν τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς καί ἀκόμη καί αὐτήν τήν ἐπιστήμη; Ἦρθε νά μᾶς θυμίσει πόσο ἀδύναμοι εἴμαστε καί πόσο μικροί μπροστά στά μάτια τοῦ Θεοῦ. Δέν μποροῦμε νά κάνουμε τίποτα ἀπολύτως χωρίς τήν παρουσία Του στή ζωή μας: «Χωρίς ἐμοῦ, οὐ δύνασθε... ποιεῖν οὐδέν»[1].

Προβληματίζομαι, ὅταν βλέπω τά ἀστυνομικά ὄργανα νά περιφρουροῦν τόν ὑπερμεγέθη Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα στήν Πάτρα, μήν τυχόν καί πλησιάσει κανείς κατά τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ Πρωτοκλήτου Ἀποστόλου, πού τόσο εὐλαβικά τιμᾶται στήν πρωτεύουσα τῆς Πελοποννήσου. Σκέφτηκα, μήπως θά συλλάβουν τόν ἀπόστολο, ὁ ὁποῖος ἐπί τόσα χρόνια εἶναι ὁ προϊστάμενος τῶν Πατρέων καί ὁ ὁποῖος ἔσωσε τήν ἱερά του κληρουχία – τήν πόλη πού μαρτύρησε καί κατέχει ὡς πολύτιμο θησαυρό τόν τάφο του καί τή χαριτόβρυτο τιμία κάρα του – ἀπό πολλές δυσκολίες καί ἰσχυρούς σεισμούς, ἱκετεύοντας τόν Δεσπότη Χριστό γιά τά παιδιά του; Ἔτσι τόν εἶδε ὁ Ὅσιος Παΐσιος, γονατιστό στόν θρόνο τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, νά Τόν παρακαλεῖ γιά τήν Πάτρα καί τούς Πατρινούς. «Εἶναι παιδιά μου», τοῦ ἔλεγε, «καί σέ παρακαλῶ νά τούς βοηθήσεις». Αὐτό, μάλιστα, τό διηγήθηκε ὁ ἴδιος στόν μακαριστό Μητροπολίτη Πατρῶν, κυρό Νικόδημο.

Προβληματίζομαι, ὅταν παραθεωρεῖται ἡ Ἐκκλησία καί μάλιστα, τοποθετεῖται ἡ λατρεία κάτω ἀκόμη καί ἀπό τίς καθημερινές συνήθειες τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Μποροῦμε νά περπατοῦμε, μποροῦμε νά ἐπισκεπτόμαστε τίς ὑπεραγορές, μποροῦμε νά ἀθλούμαστε, μποροῦμε νά βγάζουμε βόλτα τό κατοικίδιό μας, ἀλλά δέν μποροῦμε νά ἐκκλησιαστοῦμε. Δέν μποροῦμε νά κοινωνήσουμε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Δέν μποροῦμε νά πάρουμε μέσα μας τήν ἀθάνατη τροφή, τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Μα, ὁ ἄνθρωπος εἶναι διφυής καί δισυπόστατος! Ἀποτελεῖται ἀπό ὕλη καί ἀπό πνεῦμα καί τό πνεῦμα τρέφεται μέ τήν ἀθάνατη τροφή καί ζωογονεῖται μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι γιά τή ζωή τῶν Χριστιανῶν, ὅτι εἶναι ἕνα νοσοκομεῖο ἤ ἕνα θεραπευτήριο γιά τή ζωή τῶν ἀσθενούντων. Μάλιστα, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος τήν ὀνομάζει «τό μέγα καί θαυμαστόν καί εὐρύχωρον πανδοχεῖον»[2]. Κι ὅπως μέσα στό νοσοκομεῖο ὑπάρχουν ἰατροί, νοσοκόμοι καί ἀσθενεῖς, τό ἴδιο συμβαίνει καί μέσα στήν Ἐκκλησία.

Ὑπάρχουν οἱ ἰατροί, οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, πού χειρίζονται τήν τέχνη τῆς ἰατρικῆς καί, μέ τή χάρη τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων, παρέχουν τή θεραπεία τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος σέ αὐτούς οἱ ὁποῖοι τήν ζητοῦν. Αὐτό σημαίνει κάτι πολύ σπουδαῖο, ὅτι γνωρίζουν δηλαδή τί εἶναι ἡ ὑγεία, εἶναι οἱ ἴδιοι ὑγιεῖς καί παρέχουν τήν ὑγεία καί στούς ἀσθενοῦντες. Ἄν δέν ὑπάρχει ὑγεία σέ αὐτούς, δέν μποροῦν καί νά τή μεταδώσουν, ἄρα καί νά θεραπεύσουν. Ὑπάρχουν οἱ νοσοκόμοι, πού βοηθοῦν τούς γιατρούς στό ἔργο τῆς θεραπείας, ὑπάρχουν καί οἱ ἄρρωστοι, πού ζητοῦν τή θεραπεία.

Μποροῦμε νά κλείσουμε ἕνα νοσοκομεῖο;

Μποροῦμε νά βομβαρδίσουμε ἕνα νοσοκομεῖο;

Βεβαίως, τοποθετοῦμαι εὐθέως: εἶμαι ὑπέρ τῶν μέτρων γιά τήν προστασία τῆς ὑγείας τοῦ ἀνθρώπου. Ἔχω συστήσει μέχρι τώρα ἄπειρες φορές στόν ἀκριτικό λαό τῆς Καστοριᾶς νά ἀπέχει ἀπό τούς συνωστισμούς, νά φορᾶ τή μάσκα, τήν ὁποία συνιστοῦν οἱ λοιμωξιολόγοι, ὅπως π.χ. ἡ ἐξαίρετη κ. Γιαμαρέλλου, ἔχω συστήσει, ἀκόμη, ὅταν οἱ Ἐκκλησίες ἦταν ἀνοιχτές, νά τηροῦνται ἐπακριβῶς οἱ ἀποστάσεις.

Προβληματίζομαι, ἀκόμη, γιατί στήν Κύπρο, στήν Ἀγγλία, στή Γαλλία, στήν Ὀλλανδία, στήν Πολωνία, σέ χῶρες τῆς Εὐρώπης δηλαδή, μέ πολλές ἀπό αὐτές νά ἔχουν πιό ἐπιβαρυμένο φορτίο ἀπό τό δικό μας, σύμφωνα μέ τίς δηλώσεις τῶν ἐπιστημόνων ἀλλά καί τήν παραδοχή τῆς ἑλληνικῆς κυβέρνησης, οἱ τόποι λατρείας δέν ἔκλεισαν καθόλου ἤ ἀνοίγουν μέ περιορισμούς. Τό ἴδιο καί στίς ΗΠΑ, μέ βάση πρόσφατη ἀπόφαση τοῦ Ἀνωτάτου Δικαστηρίου. Μήπως, ἄραγε, ἡ ἀβίαστη τέλεση τῶν θρησκευτικῶν καθηκόντων δέν κατοχυρώνεται συνταγματικά στήν Ἑλλάδα;

Προβληματίζομαι ἀκόμη περισσότερο γι΄ αὐτόν τόν λαό πού ὑποφέρει. Πονεμένος, ἄνεργος, πτωχός, δέν ἔχει πού νά ἀκουμπήσει, περιμένει μία ἀνάσα. Περιμένει ἕναν λόγο, μία παρηγοριά, ἰδιαίτερα τίς ἡμέρες αὐτές τίς μεγάλες τῆς πίστεώς μας. Νά ἐπισκεφθεῖ τούς ναούς, νά συμμετάσχει στίς ἱερές ἀκολουθίες καί ὄχι νά τίς παρακολουθήσει, γιατί, δέν πρόκειται γιά θέατρο ὅπως πολλοί νομίζουν, ἀλλά γιά βιωματική συμμετοχή στά δεσποτικά γεγονότα, τά ὁποῖα ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία μας, ὁ λαός μας, αὐτό τό μικρό λῆμμα. Ἄλλωστε, ἡ Ἐκκλησία ποτέ δέν στάθηκε στούς πολλούς, παρά στούς ὀλίγους, κατά τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ: «μή φοβοῦ τό μικρόν ποίμνιον»[3]. Αὐτό τό μικρό ποίμνιο ζητεῖ νά πάρει τή χάρη τοῦ Θεοῦ πού τόσο ἔχει ἀνάγκη καί μάλιστα, τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, πού ἀνακαινίζει τήν ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου.

Προβληματίζομαι, ὅταν ἀκούω ὅτι γιά ὅλα φταίει ἡ Ἐκκλησία. Αὐτή πού μέχρι σήμερα προσέφερε τά πάντα γιά τόν λαό της. Θέλουμε τήν Ἐκκλησία νά μήν ἔχει φωνή, νά μήν ἔχει λόγο, νά ἀσκεῖ μόνο τή φιλανθρωπία καί τή διακονία της στόν παράγοντα ἄνθρωπο, ὅπως τήν ἐφήρμοζε ὅλα τά χρόνια ἀπό τήν ἵδρυσή της καί ἰδιαίτερα σήμερα, μέ χιλιάδες συσσίτια καί ἀμέτρητη βοήθεια. Την ἀναγνωρίζουμε μόνο γι’ αὐτό καί τή θέλουμε μόνο γι’ αὐτό, μέ συνέπεια ἐκεῖνοι πού διακονοῦν τό ἔργο της μέ σύνεση καί ἀκρίβεια νά μήν ὑπολογίζονται ἀπό τούς κρατοῦντες. Προτιμοῦν, μήπως, νά μήν ἔχουν φωνή, νά μήν εἰσακούονται, ὅπως οἱ ὑπόλοιπες τάξεις τοῦ λαοῦ μας καί νά χαρακτηρίζονται ὡς «ἀνθρωπάκια»;

Προβληματίζομαι, ὅταν βλέπω στή Ρουμανία καί σέ ἄλλα κράτη τούς ἀνθρώπους, ἔστω καί ἀποσπασματικά ἐντός καί ἐκτός τῶν ναῶν, νά προσεύχονται καί νά ζητοῦν τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Νά λιτανεύουν, ἀκόμη, τά ἱερά λείψανα καί νά ἱκετεύουν τόν Ἅγιο Θεό, Ἐπίσκοποι καί Πρεσβύτεροι, γιά τή σωτηρία τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Θά πείραζε, ἄραγε, νά ἦταν ἀνοιχτοί οἱ ναοί ὅπως γίνεται σέ ἄλλα κράτη, μέ ὅλα ἐκεῖνα τά μέτρα τά ὁποῖα προβλέπει ἡ πολιτεία γιά τήν ἀποφυγή μετάδοσης αὐτῆς τῆς μολυσματικῆς ἀσθενείας;

Σκεφθήκαμε τί γίνεται μέσα στά σπίτια τοῦ λαοῦ μας, τά ψυχολογικά προβλήματα, τήν ἐνδοοικογενειακή βία κι ὅλα ἐκεῖνα τά ἐπακόλουθα; Ξεχνοῦμε, ἀκόμη, τίς αὐτοκτονίες; Ἀγνοοῦμε τόν κόπο στόν ὁποῖο ὑποβάλλονται Ἐπίσκοποι καί Πρεσβύτεροι τῆς Ἐκκλησίας, προκειμένου νά κρατοῦν σέ ἠρεμία αὐτόν τόν πονεμένο λαό καί νά τόν ἀποτρέπουν ἀπό δυσάρεστες καταστάσεις; Ἔλεγα σέ κάποιο ὑψηλόβαθμο τῆς πολιτείας, πρίν ἀπό καιρό, ὅτι δέν πρέπει νά στεκόμαστε μόνο στήν προσφορά τῆς Ἐκκλησίας στά ὑλικά ἀγαθά, ἀλλά κυρίως στά πνευματικά, γιατί ἡ Ἐκκλησία μέ τό Μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως χαρίζει γαλήνη, ἰσορροπία καί προσαρμοστικότητα στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων.

Εἶμαι, λοιπόν, ὑπέρ τῶν μέτρων, ὅπως καί πιό πάνω δήλωσα, γιατί πρέπει νά προστατέψουμε τήν ὑγεία τοῦ ἀνθρώπου, τήν ὑγεία τοῦ καθενός μας. Γι’ αὐτό καί συνιστῶ ἀνεπιφύλακτα ὅλα αὐτά τά ὁποία σήμερα μᾶς προτείνουν οἱ ἐπιστήμονες. Θέλω, ὅμως, νά δηλώσω ὅτι ἐπιθυμῶ οἱ ναοί μας νά εἶναι ἀνοιχτοί, «γιά νά μείνει ἀνοιχτή καί μία χαραμάδα ἐλπίδας μέσα μας. Λίγο φῶς. Τό ὀξυγόνο τῆς θείας λατρείας μας εἶναι πολύ πιό ἀναγκαῖο ἀπό τό ὀξυγόνο τῆς ἀναπνοῆς»[4]. Ἐπιθυμῶ οἱ ναοί νά μείνουν ἀνοιχτοί. Ὁ λαός μας τό ἀπαιτεῖ, διότι δέν μπορεῖ νά κάνει Χριστούγεννα μέ κλειστούς ναούς…

Γιά ἐμᾶς, ὁ ναός δέν εἶναι ἕνας χῶρος συνηθισμένος ὅπως ἄλλοι χῶροι, ἀλλά τόπος ἀφιερωμένος στόν Θεό, πού ἔχει ἔνοικο τόν Θεό καί πλούσια τήν παρουσία τῆς χάριτός Του. Γι’ αὐτό, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης θά πεῖ πῶς ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό σχολεῖο τῆς πίστεως καί τῆς λατρείας πού θεμελίωσε ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Ἡ ψυχή μέσα στόν ναό μαλακώνει ἀπό τήν κατανυκτική προσευχή καί τά δάκρυα πού τρέχουν ἀπό τά μάτια μας. Μέσα στόν ἅγιο ναό καί ἐμεῖς οἱ ἴδιοι γινόμαστε ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέ τίς προσευχές, τά λόγια τοῦ Θεοῦ καί τά μυστήρια[5].

Προβληματίζομαι, ἀλλά ἐλπίζω!

Προβληματίζομαι, ἀλλά δέν ἀπελπίζομαι!

Προβληματίζομαι καί ἀναμένω…

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος εἶναι ἀποκαλυπτικός καί σήμερα: «Ἔρρει τά καλά, γυμνά τά κακά, ὁ πλοῦς ἐν νυκτί, πυρσός οὐδαμοῦ, Χριστός καθεύδει»[6]. Ὁ Χριστός καθεύδει, ὁ Χριστός προσμένει τή μετάνοιά μας γιά νά κοπάσει ἡ θύελλα. Προσμένει τήν τόλμη τῆς πίστεως γιά νά ἀκουστεῖ ὁ προστακτικός Του λόγος: «Σιώπα, πεφίμωσο»[7]…

 

[1] Ἰω. 15,5.

[2] Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, Εἰς τήν παραβολήν τοῦ ἐµπεσόντος εἰς τούς ληστᾶς, ΕΠΕ

[3] Λκ. 12, 32.

[4] Κείμενο Μητροπολίτου Μεσογαίας, «Οἱ κλειστοί Ναοί ἀπειλοῦν τούς πιστούς. Οἱ ἀνοιχτοί ὅλους τούς ἰούς», https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/40785-mesogaias-oi-kleistoi-naoi-apeiloun-tous-pistous-oi-anoixtoi-olous-tous-ious.

[5] Μητροπολίτης Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἰερόθεος, Ὁ βλέπων, ἔκδ. Ἱερά Μονή Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου (Πελαγίας), Α’ ἔκδ., 1991, σ. 85.

[6] Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, Ἐπιστολή 80η, Εὐδοξίῳ ρήτορι , PG 37, 153.

[7] Μρκ. 4, 39.

5 σχόλια:

  1. Καλά που προβληματίζεται, έλα που προβληματίζει και εμάς όμως, δεν πειράζει λαο-λαο, πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα, ειναι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν έχετε δικαίωμα σεβασμιωτατε απλά να προβληματιζεστε. Έχετε υποχρέωση εσείς και οι υπόλοιποι της συνόδου να απαιτήσετε να ανοίξουν οι εκκλησίες.με μέτρα ασφαλείας. Για να σταματήσει ο γογγυσμος μας για την απραξία σας. Για να σταματήσει ο εξευτελισμός σας από την αφωνία σας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και εγώ προβληματίζομαι,
      με τα "μέτρα ασφαλείας".
      Ο Θεός να μας φωτίζει.

      Διαγραφή
    2. Έστω έτσι. Με μέτρα ασφαλείας. Γιατί οι πολιτικοί δεν γνωρίζουν από την χάρη του Θεού και το αμόλυντο του ναού

      Διαγραφή
  3. Οί πολιτικοί θά γνωρίσουν πολύ σύντομα τήν τιμωρία τού Θεού νά είσαι σίγουρος γι'αυτό,αλλά καί ο λαός μας θά δοκιμαστεί γιά τίς αμαρτίες του,γιά τήν απιστία του,
    καί τήν υλιστική και αδιάφορη συμπεριφορά του.
    ΟΛΑ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ Σ'ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΖΩΗ ΝΑ ΤΟ ΘΥΜΑΣΑΙ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.