Δύο μεγάλα συλλαλητήρια πού μπῆκαν στά χρονικά τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ Ἑλληνισμοῦ

Ἦταν οἱ κάτοικοι τῆς Ἐθνικῆς Ἑλληνικῆς Μειονότητας, οἱ ἀποκαλούμενοι «μειονοτικοί» τοῦ δικτατορικοῦ κομμουνιστικοῦ συστήματος, οἱ ἀπόγονοΙ τοῦ Κλεισθένη, ἱδρυτῆ τῆς Δημοκρατίας καί τοῦ Περικλῆ μέ τόν χρυσό αἰώνα Δημοκρατίας, πού ἒνΙωθαν μέσα τους τί θά πεῖ Ἐλευθερία καί Δημοκρατία, πού ξεσηκώθηκαν στίς 12 Δεκεμβρίου 1990 καί ὅρμησαν στούς δρόμους, ὡς ἕνας γιγάντειος ὁρμητικός χείμαρρος, διότι τούς καταπάτησαν αὐτά τά ἰδανικά: τήν ἐλευθερία καί τήν δημοκρατία, δολοφονώντας ἐν ψυχρῶ τέσσερα παλικάρια τους, τέσσερις λεβέντες, πού τό «ἁμάρτημά» τους ἦταν πού ζητοῦσαν αὐτά τά ἰδανικά, τήν Ἐλευθερία καί τήν Δημοκρατία σέ μία ἄλλη χώρα, στήν δική τους Πατρίδα, ἀφοῦ στήν μητριά τους καταπατοῦνταν καί δολοφονοῦνταν βάναυσα. 

Ἕνα συλλαλητήριο πού ταρακούνησε τά γερά, μέχρι τότε, θεμέλια τοῦ ἀθεϊστικοῦ, ἄγριου, δικτατορικοῦ συστήματος, πού κυβέρνησε τή χώρα γιά περισσότερες... ἀπό τέσσερις δεκαετίες, φυλακίζοντας καί θανατώνοντας τήν Ἐλευθερία καί τήν Δημοκρατία. 

Ἕνα συλλαλητήριο πού συντέλεσε κι αὐτό στήν ἐπιτάχυνση τῆς κατάρρευσης τῶν ἠλεκτροφόρων συρματοπλεγμάτων καί στήν ἀναγέννηση τῶν ἰδανικῶν αὐτῶν καί μπῆκε στήν Ἱστορία ὡς συλλαλητήριο κατά τῆς δικτατορίας καί τοῦ κομμουνισμοῦ. 

Λίγους μῆνες ἀργότερα, στίς 13 Ὀκτωβρίου 1991, πού τό δημοκρατικό κράτος μόλις εἶχε ἀνασάνει, καί πού ὁ κόκκινος δράκος βρυχιόνταν ἀκόμα, ἕνα ἄλλο μεγάλο συλλαλητήριο λαμβάνει χώρα στήν πόλη τῶν Ἁγίων Σαράντα. Οἱ Ἕλληνες τῆς πόλης καί τῶν γύρω χωριῶν, γονεῖς, μαθητές, ἐκπαιδευτικοί, διανοούμενοι, ἁπλά μέλη τῆς Ὁμόνοιας. Ἄνω τῶν χιλίων ἀτόμων. Στό κέντρο τῆς πόλης. Μιλοῦσαν ἑλληνικά, Διαμαρτύρονταν στή γλώσσα της. Καί ἡ διαμαρτυρία εἶχε νά κάνει μέ τήν γλώσσα τους. Ἄνοιγμα ἑλληνικῶν σχολείων στήν πόλη τῶν Ἁγίων Σαράντα, Δέλβινο, Ἀργυροκάστρο καί στίς κοινότητες μέ μεικτό πληθυσμό. 

Διοργανωτές οἱ: Βαγγέλης Παπαχρῆστος, Βασίλης Τσιάκος, Εἰρήνη Τρίχα, Δημήτρης Γιώτης, Δημήτρης Τούλιος, Γιῶργος Ἀναγνώστης, Βασίλης Κολιός, Ἠλίας Σπύρος καί Χρῆστος Τούρλας, (βάση τοῦ ἐγγράφου γιά ἄδεια πού στάλθηκε στήν ἀστυνομία). Μέ συνθήματα στήν ἑλληνική γλώσσα: «Θέλουμε ἑλληνικά σχολεῖα», «Ζήτω ἡ Δημοκρατία», «Ζήτω ἡ Ὁμόνοια», «Κύριε Ἀλία, ἑλληνικά σχολεῖα» κ.α. 

Μέ κύριον ὁμιλητή τόν Βαγγέλη Παπαχρῆστο καί πού ἐκφώνησαν λόγο ὁ βουλευτής Θωμάς Μῆτσος, ὁ Πέτρος Μπερέτης, ὁ Ἀθανάσιος Παπαθανασίου. Ὁ δάσκαλος Ἠλίας Σπύρος διάβασε τό ὑπόμνημα πού στάλθηκε πρός τήν Ἀλβανική Βουλή, μέ τά αἰτήματα: 

- Ἀρχίζοντας ἀπ' αὐτή τή σχολική χρονιά ν' ἀνοίξουν ἑλληνικά σχολεῖα στούς Ἄγ. Σαράντα, Δέλβινο, Μετόχι, ΜΤΣ, Μπίστριτσα, Ἑξαμίλια καί Στιάρι. 

- Σταδιακά ν' ἀνοίξουν ἑλληνικά σχολεῖα καί στίς ἄλλες ἐπαρχίες, ὅπου συμπληρώνεται ὁ ἀριθμός τῶν μαθητῶν, ἀκόμα καί μεσαία ἑλληνικά σχολεῖα στό χῶρο τῆς ΕΕΜ. 

- Ἀρχίζοντας ἀπ' αὐτή τή χρονιά ὅλα τά μαθήματα νά διδάσκονται ἑλληνικά ἀρχίζοντας ἀπό τήν 5η τάξη, γι’ αὐτό ἡ κυβέρνηση νά ἐξασφαλίσει τά βιβλία. 

- Χωρίς ἀργοπορία νά τραβηχτοῦν ὅλα τά κείμενα τῆς δικτατορίας. 

- Ἄν δέν συμπληρωθοῦν αὐτά τά αἰτήματα θά μποϋκοτάρουμε τό μάθημα. Δέν ἑξαιρεῖται καί ἡ ἀπεργία πείνας. 

Αὐτά εἶναι δύο μεγάλα συλλαλητήρια τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ Ἑλληνισμοῦ, πού ἀπέδωσαν: Τό μέν πρῶτο, 12 Δεκεμβρίου 1990, μπῆκε στήν ἱστορία ὡς τό πρῶτο συλλαλητήριο ἤ ὡς Μέρα τῆς Δημοκρατίας, τό μέν δεύτερο, 13 Ὀκτωβρίου 1991, ὡς συλλαλητήριο τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας καί τοῦ ἀνοίγματος, γιά πρώτη φορά, ἑλληνικών σχολείων στίς ἀναφερόμενες πόλεις καί κοινότητες. 

Βαγγέλης Παπαχρῆστος 

ΣΦΕΒΑ