18 Αυγ 2020

Ἡ Ἀειπαρθενία τῆς Θεοτόκου καὶ ἡ ἰσλαμίζουσα ἄρνησή της ἀπὸ "ὀρθόδοξους θεολόγους"

Ἡρακλῆς Ρεράκης, Καθηγητὴς Θεολογίας τοῦ ΑΠΘ

Ἡ Κοίμησις τῆς Θεοτόκου ἀποτελεῖ τὸ Πάσχα τοῦ Καλοκαιριοῦ. Ἀπὸ τὴν ἵδρυσή της, ἡ Ἐκκλησία τὴν ἀναγνωρίζει καὶ τιμᾶ, ὡς Θεοτόκο, διότι αὐτὴν ἐπέλεξε ὁ Τριαδικὸς Θεός, ἀπὸ τὶς γυναῖκες ὅλων τῶν αἰώνων καὶ τῶν γενεῶν γιὰ νὰ γίνει ἡ Μητέρα τοῦ Θεανθρώπου.
Ἐκείνη, κατὰ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμὰ «μετέθεσε τὸ ἀνθρώπινο γένος ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανὸ καὶ ἔκανε ὅλους τους ἀνθρώπους οὐράνιους. Αὐτὸ τὸ Μυστήριο πραγματοποιήθηκε ἀπὸ τὴν Παναγία, ποὺ ἔκανε τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ Υἱὸ τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν ἄφραστο τόκο καὶ ἔγινε Βασίλισσα κάθε ἐγκοσμίου καὶ ὑπερκοσμίου κτίσματος».
Στὸ πρόσωπό της ἔγινε τὸ μοναδικὸ θαῦμα στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας, δηλαδή, ἡ Ἁγία Σύλληψη καὶ ὁ Ἅγιος Τοκετὸς μίας γυναίκας, ἡ ὁποία, μὲ τὴν μυστηριακὴ ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἦταν Παρθένος καὶ παρέμεινε γιὰ πάντα Παρθένος. Ὅπως τονίζει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, ἡ ἁγνὴ Παναγία, «ὅπως φάνηκε ἀνώτερη, ἀπὸ κάθε ἐμπαθῆ ἡδονὴ κατὰ τὴ σύλληψη, ἔτσι...
καὶ τώρα, φάνηκε ἀνώτερη τῶν φυσικῶν πόνων κατὰ τὴ γέννηση. 

Δὲν εἶναι μόνο ἡ θεότητα ἀνεξιχνίαστη, ἀλλὰ καὶ ὁ τρόπος ποὺ ἑνώθηκε μὲ τὴ σάρκα ὁ Χριστὸς εἶναι ἀδύνατο νὰ κατανοηθεῖ λογικά. Ἡ συγκατάβαση αὐτὴ τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπερίγραπτη καὶ ὑπερέχει κάθε νοῦ καὶ λόγο». 

Ὡς Μητέρα τοῦ Μονογενοῦς καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, ἡ Παναγία τιμᾶται καὶ θὰ τιμᾶται, ὡς Θεοτόκος καὶ ὡς Παρθένος καὶ Ἀειπάρθενος, ἀπὸ ὅλους τους πιστούς της Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἕως τῆς συντέλειας τοῦ αἰῶνος. 

Η Γ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ διδασκάλων, ἐπικυρώνουσα τὴν ἤδη ἐξ ἀρχῆς ἐπικρατήσασα στὴν Ἐκκλησία παράδοση, ἀποφάσισε νὰ καλεῖται Θεοτόκος, ἡ Ἁγία Μητέρα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. 

Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἀναφέρει στὸ «Πηδάλιο τῆς Ἐκκλησίας» ὅτι «πρῶτος ὁ Ὠριγένης Θεοτόκον τὴν Παρθένον ἐκάλεσε… Ὁ δὲ Ἀλεξανδρείας Κύριλλος, γράφων πρὸς Νεστόριον λέγει, ὅτι καὶ ὁ Μέγας Ἀθανάσιος Θεοτόκον αὐτὴν καὶ ὠνόμασε καὶ ὠμολόγει». 

Στὸ σημεῖο αὐτό, νὰ περάσουμε στὸ Κοράνιο τὸ ὁποῖο ἀναφέρει (34) φορὲς τὸ ὄνομα τῆς Μαριὰμ καὶ ποὺ τὴ δέχεται ὡς Μητέρα τοῦ Ἰησοῦ, ὄχι ὅμως ὡς Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἢ Θεοτόκο. 

Τὸ Κοράνιο δέχεται ἐπίσης ὅτι ἡ Μαρία εἶναι «Δέσποινα καὶ ἄσπιλος Παρθένος» καὶ ὅτι ἡ σύλληψη τοῦ Ἰησοῦ εἶναι θαυματουργὴ διὰ τοῦ Θεοῦ (ἐννοεῖ τὸν Ἀλλὰχ καὶ ὄχι τὸν Τριαδικὸ Θεό), μέσω τοῦ Ἀγγέλου, ἐφόσον ἡ Μαρία δὲν εἶχε ἔλθει σὲ ἐπαφὴ μὲ ἄνδρα. 

Αὐτὸς ποὺ γέννησε ἡ Μαρία, πάντως, κατὰ τὸ Κοράνιο, ἦταν «Ἀπόστολος καὶ Προφήτης τοῦ Ἀλλάχ», προικισμένος μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἀλλὰ δὲν ἦταν Θεάνθρωπος. Σὲ (13) ἐδάφιά του, τὸ Κοράνιο ὁμιλεῖ μὲ μεγάλη εὐλάβεια γιὰ τὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας, ὡς Μητέρας τοῦ Υἱοῦ τῆς Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ ὄχι ὡς Μητέρας τοῦ θεοῦ, οὔτε ὡς Θεοτόκου, ἀφοῦ τὸ Κοράνι δὲν δέχεται τὸ Χριστὸ ὡς θεὸ ἢ Υἱὸ τοῦ θεοῦ (Ἀλλάχ), ἀλλὰ ὡς ἕνα ἁπλὸ κτίσμα του. Μάλιστα θεωρεῖ ὅτι «βλασφημοῦν ὅποιοι λένε ὅτι "Ὁ Θεὸς εἶναι ὁ Χριστὸς ὁ γιὸς τῆς Μαριάμ"». 

Ἀντίθετα, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, στὸν Ἑσπερινό της ἑορτῆς τῆς Συνάξεως τῆς Θεοτόκου ψάλλει: «Ὁ τεχθεῖς ἐκ Παρθένου Θεός, ἐλέησον ἠμᾶς». Στὸν ἴδιο Ἑσπερινό, στιχηρὰ Ἰδιόμελα ἐπίσης: «Παράδοξον Μυστήριον, οἰκονομεῖται σήμερον. Καινοτομοῦνται φύσεις, καὶ Θεὸς ἄνθρωπος γίνεται». 

Ὅπως ἀναφέρουν τὰ Τροπάρια τῆς Ἑορτῆς, κατὰ τὴν πανσεμνὸν Κοίμησή της, «θεαρχίω νεύματι... νεφέλαι τοὺς Ἀποστόλους διήρπαζον καὶ κοσμικῶς διεσπαρμένους, ὁμοχώρους παρέστησαν. Οἳ καὶ κηδεύσαντες σεπτῶς, μελωδοῦντες ἀνεβόων. Χαῖρε κεχαριτωμένη Παρθένε, μήτηρ ἀνύμφευτε, ὁ Κύριος μετά Σου». Ἡ σεπτὴ κοίμησή της ὀνομάζεται ἐπίσης «ἀθάνατος». Γι’ αὐτὸ τὸ Κοντάκιον τῆς Ἑορτῆς διατρανώνει τὴν ἀθανασία της: «Τὴν ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον τάφος καὶ νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν. Ὡς γὰρ ζωῆς Μητέρα, πρὸς τὴν ζωὴν μετέστησεν ὁ μήτραν οἰκήσας ἀειπάρθενον». 

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς θεωρεῖ τὸ Θεοδόχο Σῶμα τῆς Παναγίας «σωτήριο φάρμακο τοῦ γένους μας καὶ σεμνολόγημα ὅλης της Κτίσεως… Τὸ Πνεῦμα τῆς μαζὶ μὲ τὸ σῶμα τῆς ἀνεβαίνει σὲ χῶρο ἀείζωο καὶ οὐράνιο. Μόνον αὐτή, τώρα, βρίσκεται ἀνάμεσα στὸν Θεὸ καὶ σὲ ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος». 

Τὸ Ἰσλάμ, συνεπῶς, ἀναγνωρίζει καὶ τιμᾶ τὴν Μαρία, ὡς μητέρα τοῦ Ἰησοῦ, Προφήτη τοῦ Ἀλλὰχ καὶ ὡς μία ἁγνὴ καὶ Παρθένα γυναίκα. Ἀποτελεῖ μέγα λάθος ὁρισμένων Χριστιανῶν νὰ πιστεύουν ὅτι καὶ οἱ Μουσουλμάνοι τιμοῦν μὲ τὸν ἴδιο τρόπο τὴν Παναγία, ὅπως αὐτοί, διότι τὸ ἱερό τους Βιβλίο δέχεται μὲν τὴν Παναγία ποὺ δέχονται οἱ Χριστιανοί, ἀλλὰ στὰ θρησκευτικὰ μέτρα τῆς δικῆς τους πίστεως. Μία Παναγία, δηλαδή, ποὺ δὲν εἶναι Θεοτόκος καὶ ποὺ ἡ θεοτοκία τῆς συνδέεται μὲ τὴν Ἁγία Παρθενία καὶ Ἀειπαρθενία της. 

Δυστυχῶς, ὑπάρχουν στὴν Ἑλλάδα «ὀρθόδοξοι» Θεολόγοι, τῶν ὁποίων οἱ θέσεις γιὰ τὴν Παναγία, ὡς Θεοτόκο, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν Παρθενία καὶ τὴν Ἀειπαρθενία, γειτνιάζουν μὲ τὶς θέσεις τοῦ Κορανίου. Ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία, ὅμως, συνδέεται μὲ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὡς Σωτήρα καὶ Λυτρωτή, ἀφοῦ καὶ ὄχι μὲ θεολογικὰ φληναφήματα. 

Μία λανθασμένη ἢ παραποιημένη Θεολογία, ἀλλάζει ἐπίσης καὶ τὸν σωτηριακὸ τρόπο ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Ὁρισμένοι, δυστυχῶς, διακατεχόμενοι ἴσως ἀπὸ ὑπεροπτικὲς τάσεις, θέλουν νὰ ἐμφανίζονται ἀρεστοὶ στοὺς ἀνθρώπους ὡς σύγχρονοι, προοδευτικοὶ καὶ διακεκριμένοι Θεολόγοι, ὀρέγονται νὰ διαφοροποιοῦνται ἀπὸ τὴν ἁγιοπνευματικὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. 

Ὡστόσο, δὲν ὠφελεῖ κανέναν καὶ προπαντός τους ἴδιους, ὅταν διαδίδουν ὡς Ὀρθόδοξη Θεολογία, γραπτῶς ἡ προφορικῶς, κενὰ καὶ καινὰ δαιμόνια, ὁδηγώντας τὸν ἑαυτὸ τοὺς ἀλλὰ καὶ τοὺς συνανθρώπους τους στὴ πλάνη καὶ στὴν ἀπώλεια τῆς σωτηρίας. 

Διαβάζουμε σὲ κάποιο τέτοιο «θεολογικὸ» σύγγραμμα ὅτι «τὸ μέγα μυστήριο δὲν εἶναι ἡ παρθενία τῆς Παναγίας, ἀλλὰ ἡ θεομητρότητα». Τέτοιοι θεολογικοὶ στοχασμοί, διαχωρίζουν ὀντολογικὰ τὴν Ἁγία Ὕπαρξη τῆς Θεοτόκου, ἰσχυριζόμενοι ὅτι ἡ Παναγία μπορεῖ νὰ κατατμηθεῖ σὲ κομμάτια. 

Ἔτσι διαδίδουν ψευδῶς ὅτι ἕνα μόνον κομμάτι της, ἡ θεομητρότητα, μπορεῖ νὰ συνδεθεῖ μὲ τὸ Μέγα Μυστήριο τὴν ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεανθρώπου, ἐνῶ ἡ Παρθενία καὶ ἡ Ἀειπαρθενία δὲν σχετίζεται μὲ τὸ Μυστήριο, ἀποθεολογικοποιώντας καὶ παραμορφώνοντας ἐπικίνδυνα τὸν σκοπὸ τῆς Ἐκκλησίας. 

Ὡστόσο, ὅποιος θεωρεῖ ὅτι ἡ Παρθενία καὶ ἡ Ἀειπαρθενία δὲν εἶναι Μυστήριο ἀπορρίπτει τὸν ἴδιο τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ποὺ σκήνωσε στὸ Ἅγιο σῶμα της καὶ ἀμφισβητεῖ τὸ Μυτήριον τῆς Θείας Ἐνσαρκώσεως, ὡς «Μυστήριον Ξένον καὶ παράδοξον». 

Ἐὰν ἀμφισβητεῖ κάποιος ἐκεῖνο ποὺ καταξιώθηκε νὰ εἶναι ἡ Παναγία, δηλαδὴ Θεοτόκος, Παρθένος καὶ ἀειπαρθένος, ἀμφισβητεῖ τὴ χάρη τοῦ Πνεύματος ποὺ ἔλαβε ἡ Παρθένος Μαρία, σύμφωνα μὲ τὸν χαιρετισμὸ τοῦ Ἀγγέλου: «Πνεῦμα Ἅγιο θὰ ἔλθει σὲ σένα καὶ δύναμη Ὑψίστου θὰ σὲ ἐπισκιάσει». 

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἀναφέρει: «Αὐτὸ ποὺ ὁμολογεῖται ἀπὸ τὸν Ἀρχάγγελο πρὸς τὴν Παρθένο περιέχει τὸ μεγαλύτερο Μυστήριο… Ἂν ἡ σύλληψη τοῦ Χριστοῦ ἦταν ἀπὸ ἀνθρώπινη ἐπέμβαση, ὁ Χριστὸς δὲν θὰ ἦταν ὁ νέος ἄνθρωπος. Τώρα, ἦρθε, καὶ ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, γίνεται ἄνθρωπος καὶ σαρκώθηκε στὴ μήτρα τῆς Παρθένου, μένοντας ἀναλλοίωτος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος. Ἐκείνη ἦταν πράγματι Παρθένος καὶ στὸ σῶμα καὶ στὴν ψυχή. Ὁ Ἄγγελος τῆς λέει: ‘Χαῖρε Κεχαριτωμένη. Ὁ Κύριος εἶναι μαζί σου. Εἶσαι εὐλογημένη ἀνάμεσα στὶς γυναῖκες’. 

Μετὰ ἀπὸ αὐτὸ τὸ γεγονός, ἡ Παναγία εἶναι τὸ μοναδικὸ μεθόριο μεταξὺ κτιστῆς καὶ ἄκτιστης φύσεως, εἶναι ἡ χώρα τοῦ ἀχωρήτου, ἡ προστάτρια τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν… ἡ δόξα τῆς γὴς καὶ ἡ τερπνότητα τῶν οὐρανίων… τὸ στολίδι ὅλης της κτίσεως». 

Αὐτὰ ψάλλει θεολογώντας ἡ Ἐκκλησία ὁλόκληρο τὸ λειτουργικό της ἔτος. Κανεὶς Θεολόγος, ἑπομένως, δὲν μπορεῖ, ἂν εἶναι Ὀρθόδοξος, νὰ μὴν δέχεται τὴν διὰ τῆς οἰκήσεως τοῦ Θεανθρώπου στὴν μήτρα τῆς παρθένου, ἀλλὰ καὶ διὰ τῆς δικῆς Της ἁγνότητας, φύλαξη τῆς Παρθενίας της. Ἐκεῖνος ποὺ ἀπαξιώνει τὴ σύνδεση τῆς Παρθενίας καὶ τῆς ἀειπαρθενίας ἀπὸ τὴν θεομητρότητα, δείχνει ὅτι βρίσκεται μακρὰν τῶν δογματικῶν ὁρίων τῆς Ὀρθόδοξης ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.