7 Ιουλ 2020

Ἡ μεταφορὰ τῆς πρωτεύουσας τῆς χώρας στὴν Θεσσαλονίκη ὡς μιὰ ὑπέρβαση


Γράφει ὁ ἰατρὸς, Ἰωάννης Νεονάκης

Ἐκτὸς ἀπὸ τὶς καθημερινὲς πιέσεις καὶ προκλήσεις ποὺ ὑφιστάμεθα ἐξ ἀνατολῶν, στὶς 29 Μαΐου ἀναλογιστήκαμε καὶ πάλι τὰ γεγονότα τῆς πτώσης τῆς Κωνσταντινούπολης, τῆς πτώσης τῆς Βασιλεύουσας, τῆς πτώσης τῆς καρδιᾶς τῆς Ρωμανίας. Καταρχὰς εἴμαστε περήφανοι καὶ εὐγνώμονες στὸ Γένος μας ποὺ παρὰ τὴν ἐσωτερική του ἀστάθεια ἐκεῖνον τὸν καιρό, ἔμεινε ὄρθιο καὶ δὲν παρέδωσε τὴν Πόλη. Ἡ Πόλη ἔπεσε καὶ ποτὲ δὲν παραδόθηκε ἰδία βουλήσει. Καὶ αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἔχει τὴν μεγάλη ἱστορική του σημασία. Μὲ ἀφορμὴ λοιπὸν αὐτὴν τὴν ἡμερομηνία-ὁρόσημο, ἀλλὰ καί τὸ γεγονὸς ὅτι πλησιάζουμε τὰ διακόσια ἀπὸ τὴν ἐπανάσταση τοῦ 1821 ἐπιτρέψτε μου τὶς παρακάτω σκέψεις.

Μέρος Ἅ': Τὰ θεμελιώδη λάθη κατὰ τὴν σύσταση τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους.

Ἐπειδὴ ἡ ἵδρυση τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους ἔγινε...ὑπὸ τὴν ποδηγέτηση καὶ τὸν πλήρη ἔλεγχο ἀπὸ τὶς Μεγάλες Δυνάμεις προέκυψαν θεμελιώδη σφάλματα, τὶς συνέπειες τῶν ὁποίων ὑφιστάμεθα ἀκόμα καὶ σήμερα. Καταρχὰς, δημιουργήθηκε ἕνα ἔθνος-κράτος καὶ μάλιστα «καθαρὸ» ἀπεμπολῶντας ἔτσι πλήρως τὴν οἰκουμενική, ὑπερεθνική, ρωμαίικη παράδοση τοῦ Γένους μας. Περαιτέρω, απεμπολήθηκαν τὰ σύμβολα καὶ τὰ ὀνόματά μας καὶ ὡς ἐκ τούτου τὰ ἱστορικά μας δικαιώματα καὶ οἱ ἀναφορές μας. Ἦταν ἀπολύτως προφανὲς ὅτι ὁ πλήρης ἔλεγχος τῶν κινήσεων ποὺ εἶχαν οἱ τότε Μεγάλες Δυνάμεις δὲν θὰ ἐπέτρεπε ποτὲ τὴν συγκρότηση στὴν περιοχή μας ἑνὸς κράτους μὲ τὸ ὄνομα καὶ τὶς ἱστορικὲς ὑποθῆκες τῆς Ρωμανίας. Κάτι τέτοιο καταρχὰς θὰ ὑπονόμευε σὲ βάθος χρόνου τὰ σαθρὰ θεμέλια τῆς δικῆς τους ἱστορικῆς κρατικῆς συγκρότησης, καὶ ἀφετέρου θὰ ἄνοιγε διάπλατα τὸν δρόμο γιὰ τὴν δημιουργία μιᾶς εὐθέως ἀνταγωνιστικῆς, ἰσχυρότατης κρατικῆς ὀντότητας στὸ διεθνὲς στερέωμα καὶ μάλιστα τελούσης σὲ φάση ἐνθουσιαστικῆς ἐξόδου ἀπὸ καταπίεση καὶ ἀναστολὴ αἰώνων.

Ἔτσι ὅμως πολλὰ ἑκατομμύρια Ρωμηών τῆς Χερσονήσου τοῦ Αίμου, τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τοῦ εὐρύτερου Εύξεινου Πόντου καὶ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς ἀπεκόπησαν πλήρως (ἀκόμα καὶ νομοθετικὰ) ἀπὸ τὸ νέο κράτος χάνοντας τὸν προσανατολισμὸ καὶ τὴν ταυτότητα τοὺς καὶ ἀφομοιούμενοι προοδευτικὰ στοὺς ἐπιμέρους ἐθνικισμοὺς τῶν περιοχῶν τους. Γιὰ νὰ δοῦμε τὸ μέγεθος τοῦ σφάλματος, ἂς ἀναλογιστοῦμε ὅτι ἀκόμα καὶ σήμερα μετὰ ἀπὸ παρέλευση δύο αἰώνων στὸν Λίβανο καὶ στὴν Συρία ὑπάρχουν (ἢ τοὐλάχιστον ὑπῆρχαν πρὶν τὸν πόλεμο) περὶ τὰ δύο ἑκατομμύρια αραβόφωνων ὀρθόδοξων Ρωμηών. Ἀνθρώπων δηλαδὴ ἴδιου πολιτισμοῦ καὶ παραδόσεων μὲ μάς, ἀνθρώπων τοῦ δικοῦ μας Γένους. Ἄς κοιτάξομε ὅμως καὶ τὰ σημερινὰ κρατικὰ σύμβολα τῆς Σερβίας, τοῦ Μαυροβουνίου, τῆς Ἀλβανίας ἢ τῆς Γεωργίας. Μήπως δὲν εἶναι ἀναφορὲς στὴν κοινή μας ρωμαίικη παράδοση;

Συνεχίζοντας θὰ λέγαμε ὅτι σὲ ἐπίπεδο ἀξιακὸ ἡ συγκρότηση τῶν θεσμῶν τοῦ νεοσύστατου κράτους ἔγινε μὲ βάση τὰ πλαίσια καὶ τὴν ἰδιοσυστασία τῆς δύσης ἀπεμπολῶντας πλήρως τὴν ἰδιοπροσωπία μας. Ἔτσι γιὰ παράδειγμα απεμπολήθηκαν πλήρως τὰ ἤθη, τὸ άγραπτο ἐθιμικὸ δίκαιο, τὸ γραπτὸ νομικὸ πλαίσιο, ἡ γραφειοκρατία, ἡ νομικὴ καὶ πολιτειακὴ ὀργάνωση τῆς Ρωμανίας (ἀρχές, κοινά, ὀργανισμοὶ τοῦ κράτους, κατανομή,κατανομῇ ἐξουσιῶν, ρωμαιικό δίκαιο, κρατικὴ παράδοση, ἐμπειρία, ἀντίληψη, ἀναφορὰ καί στοχεύσεις). Περαιτέρω, ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ κεντρικότατος ἄξονας τοῦ λειτουργικοῦ πλαισίου τῆς συναλληλίας, στὸ νεοσύστατου κράτος ἐξοβελίστηκε στὸ ἐπίπεδο ἑνὸς ἀσήμαντου κοινωνικοῦ συλλόγου καὶ μάλιστα πλήρως ἐλεγχόμενου ἀπὸ τὸ κράτος. Ὁδηγήθηκε δὲ μὲ δραματικὸ τρόπο στὴν πλήρη ἀποκοπὴ τῆς ἀπὸ τὴν Μητέρα Ἐκκλησία.

Τέλος, ἔγινε μιὰ πρωτοφανὴς στροφὴ τοῦ ἐνδιαφέροντος καὶ τοῦ προσανατολισμοῦ μᾶς ἀποκλειστικὰ στὴν ἀρχαιότητα καὶ τὸ «κλέος τῆς κλασσικῆς Ἑλλάδας». Μιὰ «ἱστορικὴ αερογέφυρα» 2000 ἐτῶν. Γιὰ τὸν ἱστορικὰ ἀνώριμο δυτικὸ ἄνθρωπο φυσικὰ καὶ ἦταν μεγάλο ἐπίτευγμα μετὰ τὴν ἀναγέννηση καί τὸν διαφωτισμὸ ἡ κατανόηση τοῦ κάλλους τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ στοχασμοῦ καί σκέψης. Γιά μᾶς ὅμως ὡς Γένος ποὺ εἴχαμε πνευματικὴ καί ἱστορικὴ ἐμπειρία καὶ ἐξέλιξη ἐπιπλέον δύο χιλιετιῶν ἡ πλήρης στροφὴ στὴν κλασσικὴ ἀρχαιότητα ἦταν ἕνας ὀλέθριος ἱστορικὸς παλιμπαιδισμὸς καὶ παλινδρόμηση. Χάθηκε ἡ ἐφαρμοσμένη ἐμπειρία τῆς ἱστορικῆς πορείας τοῦ κράτους καὶ οἱ λύσεις ποὺ εἶχαν δοθεῖ μετὰ τὶς κοινωνικὲς ζυμώσεις, χάθηκε ἡ οἰκουμενικὴ ἀναφορά, χάθηκε ἡ ἱστορικὴ πορεία τοῦ Γένους ὡς μαρτυρία τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ μὲ ἐσχατολογικὴ προοπτική, χάθηκε ἡ ἀντίληψη τῆς πρό πάντων τῶν αἰώνων μνήμης καὶ τοῦ σωτηριολογικοῦ τέλους, χάθηκε ἡ ἡσυχαστικὴ πρόσληψη καὶ ἡ μετοχὴ στὸ ἄκτιστο, χάθηκε ἡ προοπτικὴ τῆς Θεανθρωπίας, χάθηκε τὸ ὅλον πρὸς χάριν του ἐντελῶς μερικοῦ. Ἀντὶ Θείας Λειτουργίας ὡς συγκεφαλαίωση τῆς ἀναφορᾶς, ὁ ἁπλὸς ἀνθρώπινος στοχασμὸς καὶ προοπτική. Ἀντὶ τῆς Ἁγίας Σοφίας, ὁ Παρθενῶνας.

Καὶ εκτοτε ἔχομε μιὰν πορεία δύο αἰώνων συνεχοῦς σμίκρυνσης καταρχὴν ὀντολογικῆς. Χάσαμε τὸν ἑαυτό μας καὶ ζοῦμε σὲ μιὰ συνεχῆ ἐσωτερικὴ ἀστάθεια. Ἀπονευρωθήκαμε, χάσαμε τὴν νοηματοδότησή μας καὶ ὁδηγηθήκαμε στὸν μηδενισμό. Ζοῦμε χωρὶς δυναμισμό, χωρὶς προοπτικὴ ἁπλῶς βιοποριζόμενοι ἐν ἀγωνίᾳ προσπαθῶντας ὁ καθένας νὰ ἀντέξει. Χωρὶς συνοχή, χωρὶς ἐνατένιση, χωρὶς ὅραμα, χωρὶς κοινὴ πορεία, χωρὶς τὴν χαρὰ τῆς θέας τοῦ φωτὸς ποὺ εἴχαμε συνηθίσει.

Καί πάλι δὲν μεμψιμοιρῶ. Δέχομαι τήν πορεία αὐτὴ τοῦ Γένους ὡς μιὰ ἱστορικὴ παρένθεση σκιᾶς, ὡς τὸ μυστήριο τοῦ σκότους, ὡς μιὰν ἐπιπλέον ἐμπειρία ποὺ λεπτύνει περισσότερο τὴν ἑνιαία μας ψυχὴ καὶ μᾶς κάνει σοφότερους καὶ πιό πλήρεις καὶ ἕτοιμους γιὰ τὰ δῶρα τῆς ἐσχατολογικῆς προοπτικῆς. Καὶ αὐτὸ γιατί τὸ σκοτάδι δὲν κατάφερε καὶ οὔτε θὰ καταφέρει νὰ μᾶς πνίξει πλήρως. Πάντα θὰ ὑπάρχει ἕνα καντυλάκι στὸ εἰκονοστάσι αναμένο. Πάντα θὰ ὑπάρχει ἡ μαγιὰ ποὺ θὰ ζυμώσει τὸ φύραμα. Ὡς Γένος γευτήκαμε τὸ φῶς καὶ αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ ξεχαστεῖ. Ἀκόμα καὶ ἂν τὸ ξεχάσομε ἐμεῖς οἱ συγκαιρινοί, δὲν θὰ τὸ ξεχάσουν οἱ προαπελθόντες, οὔτε καὶ οἱ μέλλοντες ἐλθεῖν.

Μέρος Β': Ἡ ἔννοια τῆς Ρωμανίας καὶ ἡ σημασία τῆς Κωνσταντινούπολης.

Ἡ Ρωμανία, δὲν εἶναι ἁπλῶς ἡ πατρίδα μας, δὲν εἶναι ἁπλῶς μιὰ πατρίδα ἢ μιὰ χώρα. Ἡ Ρωμανία εἶναι ἕνας κόσμος. Εἶναι ἕνας τρόπος ζωῆς καὶ γεγονὸς τῆς καρδιᾶς. Ἡ Ρωμανία ποτὲ δὲν ὁρίστηκε ἀπὸ τὰ σύνορά της. Ποτὲ δὲν θέλησε νὰ κατακτήσει ἐκτάσεις καὶ θησαυρούς. Θέλησε πάντα νὰ κερδίζει καρδιὲς καὶ ψυχές. Θέλησε νὰ φωτίζει λαούς, ὅλους τοὺς λαούς. Σεβόμενη πάντα τὸ πρόσωπο, τὴν ταυτότητα καὶ τὴν ἰδιοπροσωπία τους. Ἡ ρωμαίικη ταυτότητα ὑπαγορεύει μιὰν ὑπερεθνικὴ πρόσληψη καὶ ἀντίληψη τῶν πραγμάτων καὶ μιὰ βαθειὰ ἀγάπη στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας καὶ διὰ αὐτῆς τῆς ἀγάπης, ἀγάπη καὶ πρὸς τὸ πρόσωπο τοῦ συνανθρώπου. Ἡ Ρωμανία ἀντιλαμβάνεται τὸν ἑαυτό της ὡς τὴν μόνη, ἑνιαία, ἀδιαίρετη, οἰκουμενική, συντεταγμένη χριστιανικὴ πολιτεία ἐπὶ τῆς γῆς ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὰ ὅριά της. Ἡ καλύτερα τὰ ὅρια της εἶναι πάντα ὁλόκληρη ἡ οἰκουμένη. Ἄξονας, ζητούμενο, λόγος ὕπαρξης καὶ πρόταγμά της καθίσταται ἡ «σάρκωση τοῦ Λόγου», ἡ βίωση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ ὄχι σὲ μιὰν ἀφῃρημένη, ἀσαφῆ, ἐλπιζόμενη, μεταφυσικὴ διάσταση, ἀλλὰ ἐν τοῖς πράγμασι καὶ στὴν καθημερινὴ βιωτή. Τὸ κέντρο αὐτοῦ τοῦ μοναδικοῦ κόσμου, ἡ συγκεφαλαίωση σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα, ἡ ὅλη ἀναφορὰ τῆς Ρωμανίας ἦταν καὶ παραμένει ἡ Θεία Λειτουργία.

Καὶ παντοτινὴ πρωτεύουσα καὶ κέντρο τῆς Ρωμανίας ἦταν, εἶναι καὶ θὰ παραμείνει ἡ Κωνσταντινούπολις. Τὸ αἰώνιο κέντρο καὶ ἡ καρδιὰ τοῦ εὐσεβοῦς Γένους τῶν Ρωμηών ἦταν, εἶναι καὶ θὰ παραμείνει ἡ Πόλις. Σπεύδω νὰ προλάβω παρεξηγήσεις καὶ νὰ τονίσω ὅτι δὲν χρειάζεται ἀπολύτως καμιὰ «κατάκτηση», δὲν ἔχει ἀπολύτως καμιὰ σημασία ποιοὶ εἶναι οἱ τωρινοί της οἰκιστὲς ἢ τί «σημαῖες» κυματίζουν στοὺς ἑπτά της λόφους. Ἐμεῖς οἱ Ρωμηοί τα βλέπομε ἀλλιῶς τὰ πράγματα, μὲ ἄλλα μάτια, ἄλλην ἀντίληψη καὶ προοπτικές. Ἄς μὴν ἔχομε τίποτα, εἶναι ὅλα δικά μας. Ἡ Πόλις εἶναι δική μας. Καὶ τώρα καὶ πάντα. Κορωνίδα καὶ καύχημα τοῦ Γένους. Ἀρκεῖ μονάχα ἡ Πόλις νὰ παραμένει τὸ σύμβολό μας, ἀρκεῖ μονάχα νὰ μήν την ξεχάσουμε καὶ νὰ εἶναι ἡ ζῶσα μνήμη μας, ἀρκεῖ μονάχα νὰ εἶναι ἡ συνοχή μας, ἀρκεῖ μονάχα νὰ εἶναι ἡ ἀναφορά μας, ἀρκεῖ μονάχα νὰ εἶναι τὸ πνευματικὸ καὶ φυσικὸ μᾶς κέντρο, ἀρκεῖ μονάχα νὰ εἶναι ἡ καρδιά μας, ἀρκεῖ μονάχα νὰ εἶναι ἡ ἱστορία καὶ τὸ μέλλον μας, ἀρκεῖ μονάχα νὰ εἶναι ὁ προσανατολισμὸς καὶ ἡ ζωή μας. Ἀρκεῖ αὐτὸ μονάχα καὶ τίποτα περισσότερο. Τὰ ἄλλα εἶναι ἀπολύτως στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Ἐμεῖς ὅμως ἀρκεῖ μονάχα νὰ ζοῦμε ἐν νηφαλίῳ μέθῃ τὸ πανηγύρι τώρα.

Μέρος Γ': Θεσσαλονίκη, νέα πρωτεύουσα, νέα νοηματοδότηση καὶ προοπτική.

Ἔχουν περάσει σχεδὸν τριάντα χρόνια, ὅμως ἀκόμα θυμᾶμαι ἐκεῖ κάτω στὴν Γλυφάδα ἕνα Σάββατο ποὺ παρακολουθοῦσα μιὰ ὁμιλία τοῦ πατέρα Κωνσταντίνου, Στὴν φάση τῶν ἐρωτήσεων κάποιος νεαρὸς σηκώθηκε καὶ τὸν ρώτησε γιὰ τὴν μοναχικὴ ζωή, τὴν ζωὴ μὲ κέντρο τὸ Κυριακό, τὴν ζωὴ μὲ κέντρο τὴν Ἐκκλησία καὶ πὼς θὰ τὴν βίωνε. Ὁ πατέρας Κωνσταντῖνος μᾶλλον διεῖδε τὶς δυσκολίες. Ἡ οὐσία της ἀπάντηση τοῦ παππούλη ἦταν ὅτι τὸ σημαντικὸ δὲν εἶναι ἡ ἐξωτερικὴ συνθήκη, δὲν εἶναι ἡ μετάβαση κάποτε στὸ χῶρο, ἀλλὰ πρωταρχικὰ ἡ οὐσιαστική, ἐσωτερικὴ ἀλλαγὴ καὶ ἡ βίωση τώρα τῆς μοναστικῆς, ἡσυχαστικῆς, λειτουργικῆς, ἐκκλησιαστικῆς ἐμπειρίας σὲ ὅποιο πλαίσιο, σὲ ὅποια συνθήκη καὶ σὲ ὅποιο χῶρο εἶναι κανείς. Θυμᾶμαι καταλήγοντας εἶπε: «ἂν ἆρον ἆρον ἐπιμένεις καὶ θέλεις νὰ ἔχεις μιὰν «αἴσθηση» τῆς «ἐρήμου», ἔ τότε πᾶρε λίγη ἄμμο καὶ βάλε τὴν σὲ μιὰ γωνία στὸ σπίτι σου νὰ ἔχεις μιὰ συνεχῆ μνήμη τῆς «ἐρήμου».

Μὲ ἄλλα , ὅπως τὸ ἀντιλαμβάνομαι ἐγώ, σὲ ἐπίπεδο ἱστορίας καὶ πορείας τοῦ Γένους μας πρέπει οὐσιαστικὰ νὰ ἀλλάξομε ἐμεῖς ἐσωτερικὰ καὶ νὰ ξαναβροῦμε τὴν συνέχεια τοῦ νήματος, τὴν συνέχεια τῆς ἐμπειρίας μας, νὰ ξαναβροῦμε τὴν ἰδιοπροσωπία μας, νὰ σταθοῦμε ὄρθιοι καὶ νὰ προχωρήσομε ἀποφασιστικὰ τὸ βηματισμό μας στὸ μέλλον. Νὰ πετάξομε τὶς ταφόπλακες τοῦ ψευτο-ρωμαίικου ποὺ μᾶς πνίγουν δυὸ αἰῶνες τώρα καὶ ἀπὸ μεταπράτες καὶ ἐνεργούμενα τῶν ἄλλων νὰ γίνομε αὐθεντικοὶ ἄνθρωποι, νοηματοδοτούμενοι καὶ φωτιζόμενοι ἀπὸ τὴν δική μας, γνήσια ρωμαίικη ταυτότητα καὶ ἀναφορά μας.

Ἔχει τὴν ἱστορία καὶ τὸ κάλλος του καὶ ὁ Παρθενῶνας, ἀλλὰ ἂς ξεφύγομε ἐπιτέλους ἀπὸ αὐτόν. Δὲν ἀπορρίπτομε τίποτα. Κάθε ἄλλο. «Τὸ απρόσληπτον καὶ ἀθεράπευτον». Ὅμως ἂς πᾶμε ἐπιτέλους στὰ μεγάλα, στὰ αἰώνια, ἂς ξαναβροῦμε τὴν ἱστορική μας πορεία ὡς Γένος, ἂς φωτιστοῦμε ἀπὸ τὴν μαρτυρία τῶν προγόνων μας καὶ τὴν οἰκουμενική, ἐσχατολογική μας προοπτική, ἡ ὁποία θὰ νοηματοδοτήσει αγλαοφανώς τὴν καθημερινότητά μας καὶ σὲ προσωπικὸ καὶ σὲ συλλογικὸ ἐπίπεδο. Ἄς ξεφύγομε ἐπιτέλους ἀπὸ τὸν μηδενισμὸ καὶ τὴν παρακμὴ καὶ ἔχοντας τὴν ἱστορικὴ ἐμπειρία χιλιετιῶν ἂς προχωρήσομε οραματικά πρὸς τὸ μέλλον.

Ἀντὶ τῆς Ἀθήνας, ἂς στραφοῦμε ἐπιτέλους στὴν καρδιὰ τοῦ Γένους μας, στὴν Πόλη, στὴν Ἐκκλησία, στὴν Μεγάλη Ἐκκλησία. Καὶ πάλι τὸ ξαναλέω: δὲν χρειάζεται «νὰ εἴμαστε ἐκεῖ». Ἀρκεῖ μονάχα νὰ εἶναι ἡ ζωή, ἡ καρδιὰ καὶ ὁ προσανατολισμός μας ἐκεῖ. Καὶ ἐὰν καὶ ἐμεῖς ὅπως καὶ ὁ νεαρὸς τῆς ἐρώτησης θέλομε ἆρον ἆρον νὰ βάλομε λίγη ἄμμο στὸ σπίτι μας γιὰ νὰ ἔχομε τὴ συνεχῆ μνήμη τῆς «ἐρήμου», ἔ τότε ἂς κάνομε κάτι ἁπλό: ἂς μεταφέρομε τὴν πρωτεύουσα τῆς χώρας στὴν Θεσσαλονίκη. Ἡ Θεσσαλονίκη εἶναι ἡ πόλη ποὺ γίνεται ἡ «Συμβασιλεύουσα» στὰ χρόνια τῆς Ρωμανίας, ἡ πόλη ποὺ εἶναι πάντα ἡ ἑπόμενη πόλη τῆς Κωνσταντινούπολης, ἡ πόλη ποὺ ἐνέχει τὴν ἴδια πνευματικὴ δυναμικὴ καὶ σημασία, ποὺ συμβολίζει καὶ ἐκφράζει τὰ ἴδια προτάγματα μὲ τὴν Κωνσταντινούπολή, ἡ πόλη ποὺ σηματοδοτεῖ τὸ ἑνιαῖο τοῦ κράτους καὶ τὴ συνέχιση τοῦ ἀγῶνα ἀκόμα καὶ τὶς ἐποχὲς ποὺ ἡ Βασιλεύουσα βρίσκεται ὑπὸ ξένο κλοιὸ ὅπως τὸ 1224 ὑπὸ Λατινοκρατίας.

Ἄς τὸ δοῦμε ὅμως παράλληλα καὶ μὲ μιὰν ἄλλη, ἐνεργητικὴ προοπτική: ἂς ἀποτελέσει ἡ μεταφορὰ τῆς πρωτεύουσας της χώρας στὴν Θεσσαλονίκη ἕναν ἐμβληματικὸ στόχο, τὸ σύμβολο, τὴν σημαία τῆς ἀναγέννησης τοῦ Ρωμαίικου. Ἄς καταδείξει ἠχηρὰ μιὰ τέτοια κίνησή μας τὴν ἐνσυνείδητη ἱστορικὴ στροφὴ μᾶς ἀπὸ τὸ τοπικὸ στὸ οἰκουμενικό, ἀπὸ τὸ μερικὸ στὸ ὅλον, ἀπὸ τὴν αερογέφυρα τῆς ἀρχαιότητας στὴν πραγματικὴ ἱστορικὴ συνέχεια καὶ πορεία τοῦ Γένους μας, ἀπὸ τὴν ὑποτέλεια στὴν αὐθύπαρκτη πορεία μας, ἀπὸ τὴν ἀπονεύρωση καὶ τὴν διάλυση στὴν συσπείρωση καὶ στὴν ἀνάδειξη τῶν δυνάμεων, ἀπὸ τὸν μεταπρατισμὸ στὴν δική μας αὐθεντικὴ σκέψη καὶ πρόταση, ἀπὸ τὸν μηδενισμὸ στὸ ὅραμα, ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα στὸ μέλλον καὶ στὴν αγλαοφανή, ἐσχατολογικὴ μᾶς προοπτική.

Δὲν θὰ σταθῶ στὰ πολλαπλά ὀφέλη ποὺ θὰ εἶχε ἡ κίνηση τῆς μεταφορᾶς τῆς πρωτεύουσας στὴ Θεσσαλονίκη. Ὀφέλη στὴν κοινωνική, οἰκονομική, πνευματική, πολιτιστικὴ καὶ σὲ κάθε ἔκφανση τῆς ζωῆς τῆς χώρας. Οὔτε θὰ σταθῶ στὰ πλεονεκτήματα τῆς ἀποκέντρωσης, ἢ στὴν καλύτερη προάσπιση τῶν ὑπὸ ἀπειλὴ συνόρων μας, ἢ στὸ πολιτικὸ καὶ μείζων γεωστρατηγικὸ βάθος μιᾶς τέτοιας κίνησης. Θὰ σταθῶ μόνο στὸ γεγονὸς ὅτι μιὰ τέτοια κίνηση θὰ πρέπει νὰ τὴν δοῦμε μὲ ὀντολογικὲς διαστάσεις καθὼς εἶναι μιὰ gamechanger συνθήκη, μιὰ συνθήκη ποὺ ἀλλάζει σὲ βάθος τὸ ὅλο πλαίσιο, μιὰ συνθήκη ποὺ ἀλλάζει οὐσιαστικὰ τὴν ὕπαρξή μας, τὴν ὅλη νοηματοδότηση καὶ προοπτικὴ τῆς ζωῆς μας. Εἶναι μιὰ συνθήκη, ποὺ λέει συνεχῶς πλέον πρῶτα ἀπὸ ὅλα στοὺς ἴδιους μας τοὺς ἑαυτούς, ἔπειτα στοὺς λαοὺς τῆς Χερσονήσου τοῦ Αίμου καὶ τῆς Μεσογείου, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλο τὸν κόσμο, ὅτι κοιτᾶξτε, δὲν εἴμαστε μόνο Ἕλληνες καὶ ἀπόγονοι τοῦ Περικλέους καὶ τῆς κλασικῆς ἀρχαιότητας, ἀλλὰ εἴμαστε κάτι πολὺ μεγαλύτερο, πολὺ πιὸ ὥριμο καὶ εὐρύτερο, εἴμαστε τὸ εὐσεβὲς Γένος τῶν Ρωμηών ποὺ πορευόμαστε στὴ διαχρονία μὲ τὴν σωτηριολογικὴ γιὰ τὴν οἰκουμένη, ἐσχατολογική του προοπτική.

«Ἐμβλέψας αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς εἶπε· σὺ εἶ Σίμων ὁ υἱὸς Ἰωνᾶ, σὺ κληθήσῃ Κηφᾶς, ὃ ἑρμηνεύεται Πέτρος» (Ιω. 1,43). Ἡ ἀλλαγὴ τοῦ ὀνόματος, ἡ ἀλλαγὴ τῆς νοηματοδότησης καὶ τῆς προοπτικῆς, ἡ ἀλλαγὴ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς ἱστορίας.

1 σχόλιο:

  1. Η σπορά τού
    πατρός Κωνσταντίνου
    Στρατηγόπουλου


    βρήκε εύφορο έδαφος,
    και η πλούσια καρποφορία της,
    μας εκπλήσσει ευχάριστα
    ...

    ...ο γιατρος μάς έβαλε τα γυαλιά...

    ...πάντα τέτοια...




    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.