Μπορεῖ νὰ ὑπάρξει συνεργασία Ἐκκλησίας καὶ Ἀριστερᾶς;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Ἐν Πειραιεῖ τὴ 20η Ιουλίου 2020

(Σχόλιο σὲ σχετικὸ δημοσίευμα)

Ἡ ἑλληνορθοδοξία, ὡς σκέψη καὶ τρόπος ζωῆς, ἀποδείχτηκε ὡς τὸ ὑπέρτερο καὶ μοναδικὸ πολιτισμικὸ γεγονὸς στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία, τὸ ὁποῖο, μόνο αὐτό, ὑπῆρξε πραγματικὰ ἐπωφελὲς γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα καὶ τὸν πολιτισμό της. Ἡ ἁρμονικὴ σύνδεση τῆς ἑλληνικῆς σκέψης καὶ τοῦ ἑλληνικοῦ τρόπου ζωῆς, ἀπὸ τοὺς μεγάλους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, τὸν 4ο μ. Χ. αἰώνα (ὄχι χωρὶς ἑκατέρωθεν συγκρούσεις), μὲ τὴν ἀποκαλυμμένη χριστιανικὴ πίστη, ἀποτέλεσαν τὴν σπουδαιότερη πνευματικὴ καὶ πολιτισμικὴ σύνδεση τῆς ἱστορίας. Τὰ δύο αὐτὰ πνευματικὰ μεγέθη ἔγιναν πλέον ἕνα «σῶμα», πάνω στὸ ὁποῖο δομήθηκε ὁ παγκόσμιος πολιτισμός. Ἡ ἱστορία ἀπόδειξε περίτρανα τὴν ἀναγκαιότητα τῆς σύζευξης Ἑλληνισμοῦ καὶ Χριστιανισμοῦ, τὴν ὁποία διεῖδαν οἱ Ἕλληνες Πατέρες καὶ ἀπέρριψαν οἱ...
ἀποδυναμωμένοι καὶ ἀμετανόητοι ὀπαδοὶ τοῦ θνήσκοντος παγανισμοῦ. Τοὺς μὲν πρώτους δικαίωσε ἡ ἱστορία, τοὺς δὲ δευτέρους τους ἀπέρριψε. Τρανὸ παράδειγμα ἡ τραγικὴ περίπτωση τοῦ ἀνεδαφικοῦ καὶ θρησκομανοὺς αὐτοκράτορα Ιουλιανού τοῦ Παραβάτου (361-363), τοῦ ὁποίου ἡ ἀπέλπιδα προσπάθεια «ἀναστάσεως» τοῦ νεκροῦ παγανισμοῦ κατέληξε σὲ οἰκτρὴ ἀποτυχία. Ἀντίθετα ἡ ἱστορικὴ ἀλήθεια δικαίωσε τοὺς συμφοιτητὲς του Καππαδόκες Πατέρες, Μ. Βασίλειο καὶ Γρηγόριο Θεολόγο, οἱ ὁποῖοι, μαζὶ μὲ ὅλους τούς θεοφώτιστους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, πραγματοποίησαν αὐτὴ τὴ μεγάλη πνευματικὴ συνάντηση καὶ ἐγκαινίασαν τὴ νέα πνευματικὴ καὶ πολιτιστικὴ πορεία τοῦ κόσμου.

Τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ διέλυσε τοὺς ζόφους τοῦ προχριστιανικοῦ κόσμου καὶ ἡ ἁγία Του Ἐκκλησία ἐξαγίασε τὴν ἐξαχρειωμένη πτωτικὴ κοινωνία, ἐξανθρωπίζοντας τοὺς θεσμούς της. Αὐτὸ εἶναι εὐδιάκριτο στὴ Ρωμανία, στὸ κακῶς ἀποκαλούμενο ἀπὸ τοὺς δυτικοὺς Βυζάντιο, ὅπου τέθηκαν οἱ βάσεις τῆς ἐξανθρωπισμένης κοινωνίας. Ὁ πρῶτος χριστιανὸς αὐτοκράτορας Μ. Κωνσταντίνος (324-337), ἔβαλε τὶς βάσεις γιὰ τὴ δημιουργία τῆς χριστιανικῆς πολιτείας, στηριγμένες στὰ σωτήρια διδάγματα τοῦ Εὐαγγελίου. Ὁ μεγάλος αὐτὸς πολιτικὸς ἡγέτης θέσπισε τοὺς περισσότερους κοινωνικοὺς θεσμούς, οἱ ὁποῖοι προάγουν τὴν ἀξία τοῦ ἀνθρώπου, ὡς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ καὶ καθορίζει τὶς διανθρώπινες σχέσεις, οἱ ὁποῖες στηρίζονται στὴ χριστιανικὴ ἀγάπη καὶ τὴν ἐν Χριστῷ παγκόσμια ἀδελφότητα. Μὲ αὐτὲς τὶς ἀξίες πορεύτηκε τὸ θεοσωστοκράτος, γιὰ χίλια χρόνια, αὐτὲς συνεχίζουν νὰ ἰσχύουν ὡς τὶς μέρες μας. Ἐπίσης, ὅλοι οἱ κοινωνικοὶ θεσμοί, ποὺ θέσπισε ὁ μέγας αὐτὸς χριστιανὸς ἡγέτης, συνεχίζουν νὰ ἰσχύουν σὲ ὅλο τὸν πολιτισμένο κόσμο.

Ἀλλὰ δυστυχῶς ὑπῆρξε καὶ τὸ ἀντίπαλο πνεῦμα, εὑρισκόμενο στὸν ἀντίποδα τῆς ἑλληνορθοδοξίας. Πρόκειται γιὰ τον φραγκισμό, στὸν ὁποῖο διασώθηκε τὸ προχριστιανικὸ παγανιστικὸ βαρβαρικὸ πνεῦμα. Στάθηκε ἐχθρικὰ ἀπέναντι στὴν ἑλληνορθοδοξία καὶ μὲ ἀπανωτὲς ἐπιθέσεις κατόρθωσε νὰ τῆς καταφέρει καίρια πλήγματα καὶ ἱστορικὲς περιπέτειες. Εκτοπίζοντας ἀπὸ τὴν δυτικὴ Εὐρώπη τὴν ἑλληνορθόδοξη καὶ ρωμαιορθόδοξη παράδοση, τὴν εἰσήγαγε στὸ σκοτεινὸ καὶ ἐφιαλτικὸ μεσαίωνα, τὴ χειρότερη πνευματικὴ καὶ κοινωνικὴ κατάπτωση τῆς ἱστορίας. Μέσα σὲ αὐτὸ τὸ νοσηρὸ κλίμα ἡ σώζουσα χριστιανικὴ πίστη διαστράφηκε, ἡ Ἐκκλησία ἔγινε θρησκεία καὶ ὄργανο τῆς ἐξουσίας. Οἱ πολιτικοὶ καὶ κοινωνικοὶ θεσμοὶ προσαρμόστηκαν στὸ ἀπάνθρωπο φεουδαρχικο σύστημα. Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὸ τέλος τοῦ μεσαίωνα ὁ φραγκισμὸς κατόρθωσε νὰ ἐπιβιώσει ὠς «Διαφωτισμός», μὲ τὶς γνωστές του ὀλέθριες συνέπειες γιὰ σύμπασά της ἀνθρωπότητα. Μὲ τὴν αὐτονόμηση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ τὴ θεοποίηση τοῦ λογικοῦ του, ἀπογύμνωσε ὅλες τὶς πτυχὲς τῆς προσωπικῆς καὶ κοινωνικῆς ζωῆς ἀπὸ κάθε «μεταφυσικὸ» στοιχεῖο καὶ κύρια τὴν πολιτικὴ ζωή. Ὁ Θεὸς ἔπαψε νὰ εἶναι ὁ δότης τῶν ἀξιῶν, οἱ ὁποῖες ἀντικαταστάθηκαν ἀπὸ τὶς νομιζόμενες ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο ἀξίες. Τότε τέθηκε γιὰ πρώτη φορὰ τὸ διαχωριστικὸ ἀνάμεσα στὴν πολιτικὴ καὶ τὴ θρησκεία, τὸ ὁποῖο συνεχίζεται ὡς τὶς μέρες μας, δημιουργώντας τεράστια προβλήματα στὴν ἀνθρωπότητα.

Ἀφορμὴ γιὰ τὴν παροῦσα ἀνακοίνωσή μας πήραμε ἀπὸ ἄρθρο στὴν ἐφημερίδα «ΑΥΓΗ» (4-7-2020), του κ. Ἀνδρέα Μιχαηλίδη, βουλευτὴ Χίου τοῦ ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτικὴ Συμμαχία καὶ γενικοῦ γραμματέα τῆς Διακοινοβουλευτικῆς Συνέλευσης Ὀρθοδοξίας, μὲ τίτλο: «ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ». Ο ἀρθρογράφος, διαποτισμένος προφανῶς ἀπὸ τὴ μαρξιστικὴ ἰδεολογία, γνήσιο τέκνο τοῦ εὐρωπαϊκοῦ «διαφωτισμοῦ», δηλαδὴ τοῦ ἀεὶ βαρβαρικοῦ φραγκισμοῦ, ἀκολουθεῖ τὴν ἄποψη ὅτι ὑπάρχει διάσταση μεταξύ της πολιτικῆς ἐξουσίας καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Γιὰ τοῦτο ἀποζητᾶ καὶ προτείνει ἔναν «διάλογο» μεταξύ τους, γιὰ τὸ κοινωνικὸ «καλό».

Ἀρχίζει τὸ ἄρθρο του μὲ τὴ διαπίστωση ὅτι, «Ἡ Ἀριστερά, ἱστορικά, πάντα ἀντιμετώπιζε, καὶ ὄχι ἄδικα, τὴν Ἐκκλησία μὲ ἐπιφύλαξη καὶ γενικευμένη ἀντιπαραθετικότητα. Κάτι τέτοιο εἶναι ἀπόλυτα ἐξηγήσιμο. Ἡ ταύτιση τῆς ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἰδιαίτερά της ἡγεσίας της, μὲ τοὺς πολέμιους τῆς Ἀριστερᾶς εἶναι ἀναμφισβήτητη, ἂν ἀναφερθεῖ κανεὶς στὴ νεότερη Ἱστορία τῆς χώρας». Ἂς μᾶς ἐπιτρέψει ὁ ἀρθρογράφος νὰ διαφωνήσουμε μαζί του. Η «ἐπιφύλαξη καὶ ἡ γενικευμένη ἀντιπαραθετικότητα» δὲν ὀφείλεται σὲ καμιὰ «ταύτιση» τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας μὲ τοὺς πολεμίους τῆς Ἀριστερᾶς, ἀλλὰ στὴ Μαρξιστικὴ ἰδεολογία, ἡ ὁποία, ὡς ὑλιστικὸ «φιλοσοφικὸ» σύστημα, ἀπορρίπτει κάθε «μεταφυσικὴ» καὶ τὸ χειρότερο: θεωρεῖ τὴν πίστη στὸ Θεὸ ὠς «ὄπιο τοῦ λαοῦ» καὶ τὴν θρησκεία ὠς «ἐχθρό της ἐργατικῆς τάξης», ἡ ὁποία ὑπάρχει νὰ «ἀποκοιμίζει τὶς μάζες γιὰ νὰ μὴν διεκδικοῦν τὰ δικαιώματά τους». Διάσταση ὑπάρχει βεβαίως καὶ ὀφείλεται στὴν ἰδεολογικὴ καὶ πρακτικὴ ἐχθρότητα τοῦ Μαρξισμοῦ μὲ τὴν Ἐκκλησία. Ἀπόδειξη ἡ φρίκη ποὺ βίωσαν οἱ Ἐκκλησίες στὸ λεγόμενο φρικιαστικὸ «σιδηροῦν παραπέτασμα», τοῦ περασμένου αἰώνα καὶ βιώνουν σὲ σύγχρονα μαρξιστικὰ καθεστῶτα (Κίνα, Βόρεια Κορέα). Ὅπου δὲν εἶχαν ἐξαφανιστεῖ (Ἀλβανία), ἀναγκάστηκαν νὰ ὑποταχτοῦν στὰ ἀθεϊστικὰ καθεστῶτα, διωκόμενες καὶ μὴ ἔχοντας τὴ δυνατότητα νὰ κάμουν ἀντίσταση, οὔτε ἁπλὴ διαμαρτυρία!

Στὴ συνέχεια γράφει πὼς ἡ Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία, «Ταυτίστηκε μὲ τὸ φασιστικὸ καθεστὼς τοῦ Μεταξά, ὅπως καὶ μὲ τὸ μετεμφυλιακὸ κράτος τῶν νικητῶν, συμμετέχοντας στοὺς διωγμοὺς τῆς καθημαγμένης μετὰ τὴ Βάρκιζα Ἀριστερᾶς. Ὑποστήριξε τὸ καθεστὼς τῆς ἀνωμαλίας τῶν ἀνακτόρων, ἀνεχόμενη τὸ ὄργιο βίας καὶ νοθείας, στεκόμενη ἀπέναντι στοὺς δημοκρατικοὺς ἀγῶνες τοῦ λαοῦ μας. Εὐλόγησε τὸ χουντικὸ καθεστὼς στηρίζοντας, ἰδεολογικὰ καὶ ὄχι μόνο, τὸ τρίπτυχο “πατρίς, θρησκεία, οἰκογένεια”. Ἀλλὰ καὶ μεταδικτατορικά, στάθηκε ἀπέναντι σὲ ὅλες τὶς πρωτοβουλίες γιὰ ἐξορθολογισμὸ τῶν σχέσεων τῶν πολιτῶν ἢ τῆς ἴδιας μὲ τὸ κράτος (βλ. πολιτικὸς γάμος, ἐκκλησιαστικὴ περιουσία, πολιτικὸς ὅρκος, ἀναγραφὴ θρησκεύματος στὶς ταυτότητες κ.α.). Στεκόμενη πάντα, σταθερά, ἀπέναντι σὲ κατοχύρωση θεμελιωδῶν δικαιωμάτων τῶν πολιτῶν (ἐκτρώσεις, σύμφωνο συμβίωσης κ.λπ.)»! Δὲν ἀρνούμαστε πώς, ὡς ἄτομα, κάποια ἐκκλησιαστικὰ πρόσωπα, ἢ καὶ ὡς συλλογικότητες, ταυτίστηκαν μὲ τὶς νομιζόμενες ἀπὸ τὴν Ἀριστερὰ «ἀντιδραστικὲς» δυνάμεις, ἀλλὰ αὐτὸ δὲ μπορεῖ νὰ χαρακτηρίσει τὴν Ἐκκλησία, τὴν ὁποία ὁ ἀρθογράφος ταυτίζει λαθεμένα μὲ τὴν Διοίκησή της. Ἡ ταύτιση μὲ ὁποιαδήποτε ἐγκόσμιο σχῆμα, εἴτε τὴν ὑλιστικὴ «δεξιά», εἴτε τὴν ἐπίσης ὑλιστικὴ «ἀριστερὰ» εἶναι ἀνεπίτρεπτη γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ ἂν ἔγινε ἢ γίνεται, ἀποτελεῖ σοβαρὴ παρέκκλιση ἀπὸ τὴν σώζουσα ἀποστολή της καὶ ἀπόλυτα καταδικασμένη ἀπὸ τὸ ζωντανὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα.

Συνεχίζει νὰ προβάλλει τὴν τεχνηέντως συντηρούμενη καὶ διαστρεβλωμένη ἄποψη, ὅτι δῆθεν τους «λαϊκοὺς ἀγῶνες» τοὺς κάνει ἀποκλειστικὰ ἢ «Ἀριστερὰ» καὶ πὼς ἡ Ἐκκλησία ὑπηρετεὶ «ἀντιλαϊκὲς πολιτικές». Τίποτε πιὸ ἀναληθὲς ἀπὸ αὐτό! Θέλει ὅμως νὰ παραβλέπει τὸ γεγονὸς ὅτι ἢ «Ἀριστερὰ» στὴ χώρα μᾶς ἀποτελοῦσε πάντα καὶ συνεχίζει νὰ ἀποτελεῖ, μία μὴ ἀξιόλογη δύναμη, μία σημαντικὴ μειοψηφία. Τότε, ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ ποῦ κάνουν τους «λαϊκοὺς ἀγῶνες»; Ἀπαντᾶμε: Πολίτες ὅλων τῶν ἰδεολογικῶν ρευμάτων, οἱ ὁποῖοι αἰσθάνονται τὴν ἀνάγκη διεκδίκησης τῶν δικαιωμάτων τους καὶ φυσικὰ πιστοί, μέλη τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν συντριπτικὴ πλειοψηφία στὴν Πατρίδα μας. Ἄρα λοιπὸν ἡ Ἐκκλησία, ὡς Σῶμα Χριστοῦ, ὄχι μόνο δὲν εἶναι ἀποῦσα ἀπὸ τους «λαϊκοὺς ἀγῶνες», ὅπως τοὺς θέλει ἡ μαρξιστικὴ «Ἀριστερά», ἀλλὰ παροῦσα. Θέλει νὰ λησμονεῖ ὁ ἀρθογράφος ἀκόμη, πὼς στὰ χρόνια της μαύρης Κατοχῆς καὶ μεταπολεμικά, ὅταν ὁ λαὸς μᾶς κινδύνευε μὲ ἀφανισμὸ ἀπὸ τὴν πείνα καὶ τὶς ἀσθένειες, ἡ Ἐκκλησία στάθηκε ὁ μεγάλος ἀρωγός του λαοῦ μας, μὲ τὰ συσσίτια καὶ τὶς μονάδες περίθαλψης. Κατὰ τὴν τραγικὴ ἐκείνη συγκυρία, οἱ μαρξιστές, ἀδιαφορώντας γιὰ τὴν οἰκτρὴ κατάσταση τοῦ λαοῦ μας, τὸ μόνο ποὺ τοὺς ἐνδιέφερε ἦταν πὼς θὰ ἁρπάξουν τὴν ἐξουσία, μετὰ τὴν ἥττα τῶν κατακτητῶν, παίρνοντας τὰ ὄπλα ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων, ὅσων δὲν υἱοθετοῦσαν τὶς ἰδέες τους, αἱματοκυλώντας καὶ καταστρέφοντας τὴν Ἑλλάδα! Θὰ θέλαμε νὰ ἀναλογιστεῖ ὁ ἀρθρογράφος, ποιὰ θὰ ἦταν ἡ κατάσταση, ἂν νικοῦσαν οἱ ὁμοϊδεάτες του. Ασφαλώς θὰ γινόμασταν καὶ θὰ ἤμασταν «Ἀλβανία»!

Χαρακτηρίζει τὴν Ἐκκλησία ὠς «ἀντιδραστική», διότι ἀντιτίθεται σὲ ὅ, τί θεωρεῖ ὁ σύγχρονος κόσμος ὠς «ἀνθρώπινα δικαιώματα», ὅπως, «πολιτικὸς γάμος, ἐκκλησιαστικὴ περιουσία, πολιτικὸς ὅρκος, ἀναγραφὴ θρησκεύματος στὶς ταυτότητες κ.α.). Στεκόμενη πάντα, σταθερά, ἀπέναντι σὲ κατοχύρωση θεμελιωδῶν δικαιωμάτων τῶν πολιτῶν (ἐκτρώσεις, σύμφωνο συμβίωσης κ.λπ.)». Ας μᾶς ἐπιτρέψει ὅμως νὰ μὴν συμμεριζόμαστε, ὠς «θεμελιώδη δικαιώματα τῶν πολιτῶν», τοὺς φόνους τῶν ἀγέννητων παιδιῶν καὶ τὴν διαστροφὴ τῆς ἀνθρώπινης φυσιολογίας καὶ ὀντολογίας. Ἄρα καλὰ κάνει ἡ Ἐκκλησία καὶ εἴναι «ἀντιδραστικὴ» σὲ τέτοια «δικαιώματα»! Καλῶς πράττει ποὺ δὲν συγκατατίθεται στὴ νομιμοποίηση τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν ἀνθρωπίνων παθῶν. Αὐτὸ ἄλλωστε ὁρίζεται ἀπὸ τὴν θεία διδασκαλία της, θεωρώντας τὸν ἄνθρωπο ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἁμαρτία ὡς ἀφύσικη παρέκκλιση ἀπὸ τὴν αὐθεντικότητά του!

Ἀκολούθως ἀναφέρεται στην «στάση ὁρισμένων φωτεινῶν ἐκκλησιαστικῶν παραγόντων, ἀλλὰ καὶ λαμπρῶν παραδειγμάτων, τοῦ λαϊκοῦ κυρίως κλήρου, ποὺ τίμησαν τὸ σχῆμα τους καὶ κράτησαν ψηλὰ τὶς ἀξίες τοῦ ἀνθρώπου». Κάνει λόγο γιὰ κάποιους Ἱεράρχες, οἱ ὁποῖοι συντάχτηκαν στην Εθνικὴ Ἀντίσταση, στὰ χρόνια της Κατοχής (Μητροπολίτες, Κοζάνης Ἰωακείμ, Ἠλείας Ἀντώνιο, καθὼς καὶ τὸν μεγάλο κοινωνιστή, τὸν Χίου Ἰωακεὶμ Στρουμπῆ). Ἀλλά, ἂς ἀφήσει κατὰ μέρος αὐτὴ τὴν παλιὰ καπηλεία ἀπὸ τὴν «Ἀριστερά», ἂς ἀφήσουμε τὸν ἱστορικό του μέλλοντος νὰ ἀποφανθεῖ γιὰ τὸ γεγονὸς αὐτό, κατὰ τὴ σκοτεινὴ καὶ ταραγμένη ἐκείνη ἐποχή. Ἀντίθετα ὅμως, νομίζουμε ὅτι, ἡ συμμετοχὴ τῶν Ἱεραρχῶν καὶ πλειάδας κληρικῶν στὴν ἀντίσταση κατὰ τῶν κατακτητῶν, μᾶλλον ἀποδυναμώνει τον ἀνιστόρητο καὶ αὐθαίρετο ἰσχυρισμό, ὅτι τὴν ἀντίσταση τὴν ἔκαμε μόνο ἡ μαρξιστικὴ «Ἀριστερά»!

Ἐπισης «ξέχασε» ὁ ἀρθρογράφος νὰ ἀναφέρει τὰ πάμπολλα καταγραμμένα ἐγκλήματα, τῶν μαρξιστικῶν ἀνταρτικῶν ὁμάδων κατὰ κληρικῶν, τοὺς ὁποίους θεωροῦσε «προδότες», ἐπειδὴ ἀσκοῦσαν κριτικὴ στὴν ἀθεϊστική, ἐγκληματικὴ καὶ φασιστικὴ πρακτική τους. Ἀναφέρουμε τὸν ἀείμνηστο π. Γεώργιο Σκρέκα, τὸν ὁποῖο σταύρωσαν σὲ ἔλατο κατὰ τὴ Μεγάλη Παρασκευή, στὶς 11 Ἀπριλίου τοῦ 1944! Τί ἤθελε νὰ κάνει ἡ Ἐκκλησία, μπροστὰ στὰ φρικτὰ ἐγκλήματα τῶν μαρξιστῶν, τὶς ἐκτελέσεις ἀθώων, τὶς καταστροφὲς ὑποδομῶν, στὶς «πηγάδες», στὸ ἀνείπωτο ἔγκλημα του παιδομαζώματος (28.000 παιδιὰ ἁρπάχτηκαν ὡς ὅμηροι ἀπὸ τοὺς ἀτάκτως ὑποχωροῦντες ἀντάρτες καὶ μεταφέρθηκαν στὶς κομουνιστικὲς χῶρες, τὰ ὁποία τὰ περισσότερα ἐξαφανίστηκαν); Αὐτὲς εἶναι βαθιὲς πληγές, τὶς ὁποῖες ἄνοιξε ἢ «προοδευτικὴ» μαρξιστικὴ «Ἀριστερά», οἱ ὁποῖες δὲν ἔχουν κλείσει ἀκόμα καὶ δὲν θὰ κλείσουν ἕως ὅτου ἀναγνωρίσει τὰ ἐγκλήματά της καὶ ζητήσει συγνώμη ἀπὸ τὸν Ἑλληνικὸ Λαό, γιὰ νὰ πραγματοποιηθεῖ ἡ πολυπόθητη συμφιλίωση. Διευκρινίζουμε πὼς γιὰ τὴν Ἐκκλησία μᾶς εἶναι τὸ ἴδιο καταδικαστέα καὶ τὰ ἐγκλήματα των «δεξιῶν ἐθνικοφρόνων» της τραγικῆς ἐκείνης ἐποχῆς.

Ἀκολούθως καλεῖ τὴν Ἐκκλησία νὰ ἀνταποκριθεῖ στὴν ἀποστολή της. Ἔγραψε: «Ἡ Ἐκκλησία, κυρίως ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία, ὀφείλει νὰ ἀντιληφθεῖ τὸν ρόλο της στὸν σύγχρονο κόσμο μὲ νέες προσεγγίσεις». Πάλι καλὰ ποὺ ἀναγνωρίζει θετικὸ ρόλο στὴν Ἐκκλησία, κάτι ποὺ ἀρνεῖται ὁλοσχερῶς ὂ «ὀρθόδοξος» Μαρξισμός! Καὶ συνεχίζει: «Ἡ παράδοσή της εἶναι τόσο πλούσια ποὺ ἔχει τὴ δυνατότητα ἀναζήτησης νέων πρακτικῶν καὶ στάσεων. Ἡ πορεία τῆς ἄλλωστε μέσα στοὺς αἰῶνες εἶναι πορεία συγκλίσεων, προσαρμογῶν, ὑπερβάσεων». Ναί, ἀλλὰ ὄχι πορεία συμβιβασμῶν μὲ τὸν πτωτικὸ κόσμο, μὲ αὐτοὺς τοὺς ὁποίους, στὴ συνέχεια παροτρύνει τὴν Ἐκκλησία νὰ ἀποδεχτεῖ: «Μπορεῖ καὶ πρέπει νὰ πάψει νὰ εἶναι φοβική, κατανοώντας πὼς ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκης διαφορετικῆς προσέγγισης, μὲ ἄλλο, σύγχρονο λόγο. Ὄχι ξύλινο, ἀλλὰ ζωντανό. Ἔχει ἄλλα ζητούμενα. Ἔχει δικαιώματα τὰ ὁποῖα ἀπαιτεῖ μὲ ὅρους ἀξιοπρέπειας καὶ ἰσότητας. Ἡ Ἐκκλησία ὀφείλει νὰ ἔχει ἔντιμη θέση ἀπέναντι σὲ ὅλα αὐτὰ καὶ σὲ πολλὰ ἄλλα. Ὀφείλει νὰ στέκεται δίπλα στὸν λαὸ τῆς συνολικά. Δὲν μπορεῖ νὰ ἀπευθύνεται στὸ “μέρος”, ἀλλὰ στὸ “ὅλον”. Ἡ λογική “της δεξιᾶς του Κυρίου” εἶναι ἀνατριχιαστικὰ διχαστική»! Ἀλλὰ δυστυχῶς, τὰ «δικαιώματα», τὰ ὁποῖα καλεῖ ὁ ἀρθρογράφος τὴν Ἐκκλησία νὰ «ὑπερασπίσει», εἶναι αὐτὰ ποὺ ἔχει «κάνει σημαία» τὸ κόμμα του: οἱ ἐκτρώσεις, ἡ ὁμοφυλοφιλία, ὁ γάμος τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἡ υἱοθεσία παιδιῶν ἀπὸ ὁμόφυλες «οἰκογένειες», κλπ! Αὐτὰ δὲν εἶναι δικαιώματα, ἀλλὰ παρεκτροπὲς ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη ὀντολογία καὶ φυσιολογία. Ἐπίσης αὐτὸ ποὺ ἀποκαλεὶ «σύγχρονο λόγο», δηλαδὴ νέα ἀντίληψη γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὶς διανθρώπινες σχέσεις, (φόνος ἀνυπεράσπιστων ἀγέννητων παιδιῶν, κιναιδισμός, κλπ) εἴναι «παλιὸς λόγος», παμπάλαιος καὶ καταδικασμένος ἀπὸ τὸ πανανθρώπινο σύστημα ἠθικῶν ἀξιῶν. Διερωτόμαστε: δὲν γνωρίζει, δὲν φρόντισε νὰ πληροφορηθεῖ, γιὰ τὸ αὐταπόδεικτο γεγονός, ὅτι ἡ σύγχρονη ἠθικὴ κατάρρευση τῆς ἀνθρωπότητας βαίνει βάσει σχεδίου, γιὰ τὴν πραγματοποίηση τῶν παγκοσμιοποιητικῶν στόχων; Κάλεσμα, λοιπόν, στὴν Ἐκκλησία νὰ ὑπερασπίσει τέτοια «δικαιώματα», ἀποτελεῖ τουλάχιστον ἀφέλεια!

Ἀλλὰ καὶ ἡ ἀναφορά του ὅτι, ἡ Ἐκκλησία ὀφείλει νὰ ἀπευθύνεται στὸ «ὅλον» καὶ ὄχι στὸ «μέρος», εἶναι ἀτυχής, διότι οὐδέποτε Αὐτὴ ἐδίωξε κάποιον γιὰ τὶς ὅποιες πεποιθήσεις του, σὲ κανέναν δὲν ἔκλεισε ποτὲ τὶς πόρτες της. Μακριὰ ἀπὸ αὐτὴ μένουν ὅσοι τὸ θέλουν καὶ δυστυχῶς ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι τὴν μισοῦν καὶ τὴν θεωρούν «κοινωνικὸ κακό». Ἡ βίαια ἀπομάκρυνση τῶν διαφωνούντων συμβαίνει κατὰ κόρον στὰ πολιτικὰ κόμματα καὶ κύρια στην «Ἀριστερά», ὅπου οἱ λογίς «ρεβιζιονιστές», ὄχι ἁπλὰ ἐκδιώκονται, ἀλλὰ παλιότερα στιγματίζονταν ὠς «ἐχθροί του λαοῦ», βασανίζονταν, ἐξορίζονταν καὶ συχνὰ ἔχαναν καὶ τὴ ζωή τους. Ἐλπίζουμε νὰ ἔχει γνώση γιὰ τὰ ἑκατομμύρια ἀνείπωτα ἐγκλήματα κατὰ πολιτικῶν ἀντιπάλων στὴ ἄλλοτε Σοβιετικὴ Ἕνωση, τὴν Κίνα καὶ ἀλλαχοῦ. Λησμονεῖ μήπως τὶς περιώνυμες δικές της Μόσχας, ὅταν ὁ ἕνας «σύντροφος» κατέσθιε τὸν ἄλλον; Εὐελπιστοῦμε, ὅτι ἔχει διαβάσει τὴν ἱστορία τῶν κομμουνιστικῶν κομμάτων καὶ κύρια της πάλαι ποτὲ Σοβιετίας, γιὰ νὰ βεβαιωθεῖ, ποιὸς πραγματικὰ ἔκανε διαχωρισμοὺς μεταξὺ «μέρους» καὶ «ὅλου» καὶ κύρια ἐναντίον ὅσων πίστευαν στὸ Θεό, οἱ ὁποῖοι ἀποκλείονταν ἀπὸ τὸ δικαίωμα στὴν ἐργασία καὶ ἀπὸ κάθε κοινωνικὴ ζωή! Ἂς διαβάσει ζωντανὲς μαρτυρίες ἀνθρώπων ἀπὸ τὴν πάλαι κομουνιστικὴ Ἀλβανία, ὅπου θλιβεροὶ δάσκαλοι ἐκμαίευαν ἀπὸ μαθητὲς πληροφορίες γιὰ τὴν ἐνδεχόμενη κρυφὴ οἰκογενειακὴ θρησκευτικὴ ζωή, γιὰ νὰ στείλουν τοὺς γονεῖς τους στὰ καταναγκαστικὰ ἔργα ἢ καὶ στὸ ἐκτελεστικὸ ἀπόσπασμα! Καὶ ἀκόμα, ὅσον ἀφορᾶ τον «ξύλινο λόγο», αὐτὸν ἂς τὸν ἀναζητήσει στοὺς ἀκραίους δογματισμοὺς τῆς μαρξιστικῆς ἰδεολογίας, στὴν ἐμμονή της στὴν ὑλιστικὴ θεώρηση τοῦ κόσμου τοῦ 19ου αιώνα, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ σύγχρονη ἐπιστήμη τὴν ἔχει ἐκμηδενίσει!

Ἀκολούθως προσπαθεῖ νὰ στήσει γέφυρες ἐπικοινωνίας μεταξὺ Ἀριστερᾶς καὶ Ἐκκλησίας. Ἔγραψε: «Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, ἡ Ἀριστερὰ εἶναι ὑποχρεωμένη πλέον νὰ ἐπεξεργαστεῖ θέση πολιτική, συγκροτημένη καὶ ὁλοκληρωμένη ἀπέναντι στὴν Ἐκκλησία»! Ἀναρωτιόμαστε τί εἴδους «ἐπεξεργασία πολιτικῆς θέσης» εἶναι δυνατὸν νὰ κάνει ἢ «Ἀριστερὰ» ἀπέναντι στὴν Ἐκκλησία, ἀφοῦ, ὅπως προαναφέραμε, ὁ δογματικὸς ἀθεϊσμός, ἡ ἀντίληψη ὅτι ἡ πίστη στὸ Θεὸ εἶναι τὸ «ὄπιο τοῦ λαοῦ», ὂ «σοσιαλιστικὸς μετασχηματισμὸς» διὰ τῆς πλέον στυγνής «δικτατορίας τοῦ προλεταριάτου», ὁ ἱστορικὸς καὶ διαλεκτικὸς ὑλισμός, ὡς κοσμοθεωρία καὶ πράξη, εἶναι τὰ βασικὰ δομικὰ στοιχεῖα τῆς μαρξιστικῆς ἀριστερᾶς καὶ διαμετρικὰ ἀντίθετα μὲ τὴ θεία διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπίσης, τὰ «ἀνθρώπινα δικαιώματα», τῆς Ἀριστερᾶς, ὡς διαστροφὲς τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας καὶ φυσιολογίας, καὶ τοῦ πανανθρώπινου συστήματος ἀξιῶν, τὰ ὁποία ἐξυπηρετοῦν τὴν ἑδραίωση τῆς παγκοσμιοποίησης τοῦ διεθνοῦς κεφαλαίου καὶ τῶν φιλόδοξων ἐπιβητόρων τῆς παγκόσμιας ἐξουσίας, εἶναι ἐντελῶς διάφορα ἀπὸ τὴν ἀνθρωπολογία τῆς Ἐκκλησίας μας. Δὲ γνωρίζουμε ποὺ βλέπει ὁ ἀρθρογράφος «κοινὲς βάσεις» πάνω στὶς ὁποῖες μπορεῖ νὰ στηριχτεῖ μία συνεργασία μεταξὺ Ἀριστερᾶς καὶ Ἐκκλησίας.

***** Συνεχίζοντας, ἐκφράζει τὴν ἄποψη ὅτι καὶ ἡ Ἀριστερά, «ὀφείλει νὰ ἀποκτήσει ἀκριβῆ γνώση τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων, ὄχι μέσω τῆς πλασματικῆς εἰκόνας ποὺ μεταφέρουν κάποιοι «γνῶστες». Ὀφείλει νὰ ξεκαθαρίσει τί εἴδους ἀκριβῶς σχέσεις ἐπιδιώκει μὲ τὴν Ἐκκλησία. Νὰ ἐκτιμήσει τὶς συνθῆκες ποὺ ἔχουν διαμορφωθεῖ καὶ νὰ ὁρίσει τὰ ὅρια μέσα στὰ ὁποῖα μπορεῖ νὰ κινηθεῖ. Ἡ λογική της γάτας ποὺ ἀποφασίζει νὰ διασχίσει τὴ λεωφόρο καὶ τὸ τί τῆς συμβαίνει στὴ μέση του δρόμου δὲν ἀξίζει στὴ δική μας Ἀριστερά. Ὀφείλουμε νὰ ξαναπιάσουμε τὸ νῆμα τῶν σχέσεών μας μὲ τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ κόπηκε ἀπότομα, μὲ τὴ συμμετοχὴ στὴν κυβέρνηση τοῦ βουνοῦ φωτισμένων ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν. Ἀπὸ τὸ σημεῖο ἐκεῖνο ποὺ λαμπροὶ κληρικοὶ ὑπῆρξαν πρωτεργάτες τοῦ φιλειρηνικοῦ κινήματος στὰ μεταδικτατορικὰ χρόνια. Νὰ συναντηθοῦμε ἐπιτέλους μὲ τὸν λαϊκὸ κλῆρο ποὺ βρίσκεται κοντά μας καὶ στηρίζει, ἔστω καὶ κριτικά, ἐπιλογές μας»! Διερωτόμαστε καὶ πάλι, πὼς εἶναι δυνατὸν ἡ Ἀριστερά, ὕστερα ἀπὸ 170 χρόνια πορείας ὡς ἰδεολογικὸ μέγεθος καὶ ἑκατὸ χρόνια ὡς πολιτικὴ ἐφαρμογή, δὲν μπόρεσε ἀκόμη «νὰ ἀποκτήσει ἀκριβῆ γνώση τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων», ὅσον ἀφορᾶ τὴν φύση καὶ τὴν ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ ἀποτολμᾶ τώρα; Δὲ μποροῦμε νὰ δεχτοῦμε τὴν ἄποψη ὅτι μέχρι τώρα στηρίχτηκε σὲ «πλασματικὴ εἰκόνας ποὺ μεταφέρουν κάποιοι “γνώστες”». Ποιοὺς γνῶστες βάζει σὲ εἰσαγωγικά; Μήπως τοὺς κατὰ καιροὺς ὑπερφίαλους καὶ ἀλληλοκαταργούμενους θεωρητικούς της Ἀριστερᾶς, οἱ ὁποῖοι χάραζαν καὶ χαράζουν τὴν ἰδεολογικὴ γραμμὴ τῶν ἀριστερῶν κομμάτων καὶ δηλητηρίαζαν τοὺς ὀπαδούς τους μὲ καταστροφικὸ μίσος κατὰ τῆς Ἐκκλησίας τοὺς ὀπαδούς τους;

Τί ὠθεῖ, λοιπόν, τὴν Ἀριστερὰ νὰ ζητᾶ τόσο ὄψιμα «συνεργασία» μὲ τὴν Ἐκκλησία; Ἄλλαξε μήπως κοσμοθεωρία, ἰδεολογικὸ περιεχόμενο καὶ πολιτικὸ λόγο; Ἀμφιβάλουμε. Προφανῶς, ἡ μόνη ἐξήγηση εἶναι ἡ ἑξῆς: Ἡ ἐδῶ καὶ τρεῖς δεκαετίες συνεχῶς καταρρέουσα μαρξιστικὴ ἰδεολογία, πολιτικὴ καὶ οἰκονομικὴ πρακτική, ὑπὸ τὸ βάρος τῶν ἀσήκωτων, ὀλέθριων καὶ ἐγκληματικῶν ἐπιλογῶν της, τὸν περασμένο αἰώνα, ὁδηγεῖ τὴν σύγχρονη Ἀριστερὰ σὲ «ἀφύσικες» πιὰ συμμαχίες, γιὰ τὴν ἐπιβίωσή της. Ἀμφιβάλλουμε ἐπίσης γιὰ τὸ ὄτι «ξαφνικὰ» ἡ Ἀριστερὰ ἄρχισε νὰ συμπαθεῖ τους «σκοταδιστές», «θρησκόληπτους», «ἀντιδραστικοὺς» καὶ «δεξιοὺς φασίστες» πιστούς. Ἀμφιβάλλουμε καὶ γιὰ τὰ αἰσθήματα τοῦ ἀρθρογράφου γιὰ κάποιους «λαμπροὺς κληρικούς», ἀφοῦ οἱ κληρικοὶ γενικὰ ἦταν ὡς τώρα τὰ «μαῦρα πρόβατα» γιὰ τους «ἐπαναστάτες» μαρξιστές. Φοβούμαστε πὼς ἡ προτροπὴ καὶ ἡ εὐχὴ τοῦ ἀρθρογράφου ἀριστεροῦ βουλευτῆ, γιὰ συνάντηση μὲ τον «λαϊκὸ κλῆρο», ἀλλὰ καὶ τοὺς πιστούς, ἀποσκοπεῖ νὰ αὐξηθεῖ ὁ συνεχῶς μειούμενος ἀριθμὸς τῶν ἀφισοκολλητῶν, τῶν διαδηλωτῶν καὶ τῶν ψηφοφόρων τῆς Ἀριστερᾶς!

Ἀξίζει νὰ διευκρινίσουμε πὼς δὲν εἶναι καινοφανὲς τὸ «τόλμημα» διαλόγου γιὰ συνεργασία Ἐκκλησίας καὶ Ἀριστερᾶς. Πολλοὶ τὸ ἐπιχείρησαν, ἀλλά, ὅπως ἦταν ἀναμενόμενο, δὲν τελεσφόρησε. Εἶναι ἄλλωστε χαρακτηριστικὸ τὸ παράδειγμα τῆς λεγομένης «Θεολογίας τῆς Ἀπελευθέρωσης», για «ἐπαναστατικὴ συνεργασία» μεταξὺ παπικῶν «κληρικῶν» καὶ μαρξιστῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερική, ἡ ὁποία κατέληξε σὲ οἰκτρὴ ἀποτυχία.***** Γιὰ ὅλα αὐτὰ εὐθύνεται ἡ διαμετρικὴ ἑτερότητα τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴν μαρξιστικὴ Ἀριστερά.***** Μὲ ἄλλα λόγια, δὲ μποροῦμε νὰ διακρίνουμε «βάσεις», πάνω στὶς ὁποῖες μπορεῖ νὰ στηριχτεῖ μία τέτοια συνεργασία, νὰ ἔχει μέλλον καὶ χρήσιμο ἀποτέλεσμα! Αὐτὸ βεβαίως δὲ σημαίνει ὅτι δὲν θὰ πρέπει νὰ ὑπάρχει ἀλληλοσεβασμὸς καὶ ἀνοχή. Γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας δὲ γεννᾶται τέτοιο θέμα, διότι ἀπέδειξε, στὴ δισχιλιόχρονη πορεία της, ὅτι σέβεται τὰ πιστεύω τῶν ἄλλων καὶ δὲν ἐντάσσει μὲ τὴ βία κανέναν στὶς τάξεις της. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, ἡ μοναδικὴ γνήσια Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, δὲν εὐθύνεται γιὰ κανένα ἔγκλημα. Ἀπομένει στὴν Ἀριστερὰ νὰ δείξει καὶ ἐκείνη τὸν ἀπαιτούμενο σεβασμὸ στὴν Ἐκκλησία καὶ στοὺς πιστούς της, δείχνοντας ἔμπρακτα ὅτι ἀποκηρύσσει τὴ φρίκη τῶν διωγμῶν τοῦ παρελθόντος καὶ τὴν ἐχθρότητα ἐναντίον της! Ἀναμφίβολα, ὁ κατευνασμὸς τῶν παθῶν καὶ ἡ κοινωνικὴ εἰρήνη εἶναι, στὶς ταραγμένες ἡμέρες μας, ἀπόλυτα ἐπιβεβλημένες καταστάσεις, τὶς ὁποῖες ἡ Ἐκκλησία μᾶς προωθεῖ. Ἡ ὅποια ἀντιπαράθεση ἀρχῶν, δὲ σημαίνει ἀναγκαστικὰ ἀντιπαλότητα καὶ ἐχθρότητα, οὔτε καὶ ἡ ἱστορικὴ μνήμη.*****

Κλείνοντας τὸ σχόλιό μας, θὰ θέλαμε νὰ ἐκφράσουμε τὴ διαχρονική μας θέση, ὅτι ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία εἶναι ὑπεράνω ἐγκόσμιων ἰδεολογιῶν, κοσμοθεωριῶν, πολιτικῶν ὀργανισμῶν, οἰκονομικῶν συστημάτων καὶ φιλοσοφιῶν. Διότι ὅλα αὐτὰ εἶναι ἀνθρώπινα δημιουργήματα, μὲ σχετικὴ ἢ καθόλου ἀξία. Οἱ σύγχρονες ἰδεολογίες καὶ μαζί τους ὀ Μαρξισμός, εἶναι τέκνα τοῦ λεγομένου «εὐρωπαϊκοῦ διαφωτισμοῦ», τοῦ μικρονου Ορθολογισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἀπορρέει ἀπὸ τὸν βαρβαρικό φραγκισμο καὶ ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ διαχρονικὴ μήτρα τῆς παγκόσμιας κακοδαιμονίας τοὺς τελευταίους δέκα αἰῶνες. Δὲ χρειάζεται νὰ ἀξιολογήσουμε ἐμεῖς τὸν Μαρξισμό, τὸν ἀξιολόγησε ἡ ἱστορία, χαρακτηρίζοντας τὸν ὡς μία ἀπὸ τὶς χειρότερες ἀπάτες, γιὰ τὴν πραγματικὴ κοινωνικὴ μεταστοιχείωση, καὶ γι’ αὐτὸ τὸν ἔθεσε ὁριστικὰ στὸ χρονοντούλαπό της, μετὰ ἀπὸ 70 χρόνια δοκιμῆς στὰ καθεστῶτα τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης.

Ἡ Ἐκκλησία μας δὲν ἔχει προφανῶς τὴν ἀνάγκη συνεργασιῶν μὲ πτωτικὰ σχήματα τοῦ κόσμου, ἀλλὰ ὑπάρχει, ἐδῶ καὶ δύο χιλιάδες χρόνια, γιὰ νὰ μεταλλάσσει τὸν πτωτικὸ κόσμο σὲ «καινὴ κτίση» (Γάλ.6,15) καὶ ὄχι νὰ συμβιβάζεται καὶ νὰ συνεργάζεται μαζί του. Θὰ μποροῦσε νὰ τὸ κάνει στὰ πρωτοχριστιανικὰ χρόνια καὶ νὰ ἀποφύγει τοὺς φοβεροὺς διωγμούς, ἀποτρέποντας τους ποταμοὺς αἱμάτων ἕντεκα ἑκατομμυρίων Μαρτύρων. Ἀλλὰ δὲν τὸ ἔκανε καὶ πολὺ καλὰ ἔκαμε! Αὐτὸ πρέπει νὰ κάμει καὶ στὶς τραγικὲς καὶ ἐσχατολογικὲς ἡμέρες μας, ὅπου περισσεύει ἡ σύγχυση καὶ ὁ ἀμοραλισμός. Παρὰ ταῦτα, ἔχει ἀνοικτὲς τὶς σωστικὲς ἀγκαλιές της νὰ δεχτεῖ τὸν κάθε ἄνθρωπο, χωρὶς καμιὰ διάκριση, νὰ τὸν μεταλλάξει σὲ εἰκόνα Θεοῦ καὶ νὰ τὸν σώσει. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀποστολή της!

Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν