«...Τὸ κομματικὸ φαινόμενο ἔχει μία ὑπεροχὴ ἐπὶ τοῦ ἐθνικοῦ συμφέροντος κι ἐπειδὴ εἶναι προσωποπαγὲς δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ βρεθοῦν συγκλίσεις καὶ ἐπὶ πολιτικῶν ζητημάτων. Καί, δὲν ἔχουν διαφορὲς ἐπὶ πολιτικῶν ζητημάτων. Δὲν ἀλλάζει ἡ λογικὴ τῶν κομμάτων. Μοιάζουν σὰν μία σταγόνα νεροῦ. Σήμερα δὲν ὑπάρχει βουλή. Σήμερα ὑπάρχουν τριακόσιοι μισθοδοτούμενοι παχυλῶς ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία, οἱ ὁποῖοι βάζουν τὴν ὑπογραφὴ τοὺς ἐκεῖ ποὺ θὰ πεῖ ἡ ἡγεσία.
Ἡ ἑλληνικὴ κρίση, ποὺ σοβεῖ ἐπὶ σχεδὸν δύο αἰῶνες, ἔχει ὡς πρωτογενῆ αἰτία τὴν ἀποδόμηση τῆς κοινωνικῆς συλλογικότητας, ἡ ὁποία ὁδήγησε στὴν πελατειακή της ἐξατομίκευση καί, παραπέρα, στὴν ἀδυναμία της νὰ βαρύνει στοὺς πολιτικοὺς συσχετισμούς. Ἡ κομματοκρατία, ἔχοντας ἱππεύσει ἐπὶ τοῦ κράτους, μετέβαλε τὴν πολιτικὴ τάξη σὲ δυνάστη τῆς συνόλης κοινωνίας. Ἡ σημερινὴ κρίση μπορεῖ νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς ἕνα ἁπλὸ ἐπεισόδιο στὴν ἁλυσίδα τῶν καταστροφῶν ποὺ... ἐπισώρευσε ἡ δυναστικὴ κομματοκρατία στὸν ἑλληνισμό, ἡ ὁποία, τὴ φορὰ αὐτή, ἀπειλεῖ τὴν ἴδια τὴν ὕπαρξή του.
Μᾶς λένε νὰ δεῖ ὁ καθένας τὸν ἑαυτὸ τοῦ ὑπὸ τὸ πρίσμα τῆς εὐθύνης τοῦ ἀπέναντι στὸ κοινωνικὸ σύνολο. Λάθος. Οἱ κοινωνίες ποὺ βασίσθηκαν στὴν ἀτομικὴ ἠθικὴ εὐθύνη ἢ στὴν καλὴ προαίρεση ἑνὸς ἑκάστου χάθηκαν στὸν δρόμο ἤ, στὴν καλύτερη περίπτωση, βίωσαν ἕνα καθεστὼς ἐσωτερικῆς ἢ ἐξωτερικῆς κατοχῆς. Τὸ συλλογικὸ ὑπάρχει ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ τὸ ἀτομικὸ ἐγγράφεται σὲ μία κανονιστικὴ πραγματικότητα, τὴν ὁποία ἐνσαρκώνει ἡ πολιτεία. Ἡ ἴδια ἡ ἀτομικότητα διαμορφώνεται μέσα στὴν πολιτεία καὶ ἀποδίδει τὴν ἠθική της. Οἱ πολιτεῖες ποὺ δὲν εἶναι ἐναρμονισμένες κανονιστικὰ μὲ τὸ συλλογικὸ ὑποκείμενο γίνονται ἀντικείμενο ἰδιοποίησης ἀπὸ τοὺς ἰσχυροὺς καὶ/ἢ ἀπὸ τοὺς νομεῖς τοῦ κράτους. Ἡ ἔξοδος ἀπὸ τὴν κρίση δὲν εἶναι ἐφικτὴ παρὰ μόνο ἐὰν ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία ἀποτινάξει τὸ δυναστικὸ κράτος, ἐάν, μὲ ἄλλα λόγια, ἐλευθερωθεῖ, μὲ τὴν ἀνάκτηση τῆς πολιτειακῆς της συλλογικότητας.
Εἶναι λοιπὸν ἐξαιρετικὰ σημαντικὸ καὶ θὰ ἔλεγα ἐπεῖγον, νὰ συντελεσθεῖ μία ἐπανάσταση στὸ πεδίο τῶν ἐννοιῶν ὥστε μὲ τὴν ἀποκάθαρσή τους νὰ τεθοῦν οἱ βάσεις γιὰ τὴν αὐτοσυνειδησία μας σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ στὸ σήμερα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν οἰκοδόμηση μίας ἰδέας τοῦ αὔριο».
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ
Ἡ ἑλληνικὴ κρίση, ποὺ σοβεῖ ἐπὶ σχεδὸν δύο αἰῶνες, ἔχει ὡς πρωτογενῆ αἰτία τὴν ἀποδόμηση τῆς κοινωνικῆς συλλογικότητας, ἡ ὁποία ὁδήγησε στὴν πελατειακή της ἐξατομίκευση καί, παραπέρα, στὴν ἀδυναμία της νὰ βαρύνει στοὺς πολιτικοὺς συσχετισμούς. Ἡ κομματοκρατία, ἔχοντας ἱππεύσει ἐπὶ τοῦ κράτους, μετέβαλε τὴν πολιτικὴ τάξη σὲ δυνάστη τῆς συνόλης κοινωνίας. Ἡ σημερινὴ κρίση μπορεῖ νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς ἕνα ἁπλὸ ἐπεισόδιο στὴν ἁλυσίδα τῶν καταστροφῶν ποὺ... ἐπισώρευσε ἡ δυναστικὴ κομματοκρατία στὸν ἑλληνισμό, ἡ ὁποία, τὴ φορὰ αὐτή, ἀπειλεῖ τὴν ἴδια τὴν ὕπαρξή του.
Μᾶς λένε νὰ δεῖ ὁ καθένας τὸν ἑαυτὸ τοῦ ὑπὸ τὸ πρίσμα τῆς εὐθύνης τοῦ ἀπέναντι στὸ κοινωνικὸ σύνολο. Λάθος. Οἱ κοινωνίες ποὺ βασίσθηκαν στὴν ἀτομικὴ ἠθικὴ εὐθύνη ἢ στὴν καλὴ προαίρεση ἑνὸς ἑκάστου χάθηκαν στὸν δρόμο ἤ, στὴν καλύτερη περίπτωση, βίωσαν ἕνα καθεστὼς ἐσωτερικῆς ἢ ἐξωτερικῆς κατοχῆς. Τὸ συλλογικὸ ὑπάρχει ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ τὸ ἀτομικὸ ἐγγράφεται σὲ μία κανονιστικὴ πραγματικότητα, τὴν ὁποία ἐνσαρκώνει ἡ πολιτεία. Ἡ ἴδια ἡ ἀτομικότητα διαμορφώνεται μέσα στὴν πολιτεία καὶ ἀποδίδει τὴν ἠθική της. Οἱ πολιτεῖες ποὺ δὲν εἶναι ἐναρμονισμένες κανονιστικὰ μὲ τὸ συλλογικὸ ὑποκείμενο γίνονται ἀντικείμενο ἰδιοποίησης ἀπὸ τοὺς ἰσχυροὺς καὶ/ἢ ἀπὸ τοὺς νομεῖς τοῦ κράτους. Ἡ ἔξοδος ἀπὸ τὴν κρίση δὲν εἶναι ἐφικτὴ παρὰ μόνο ἐὰν ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία ἀποτινάξει τὸ δυναστικὸ κράτος, ἐάν, μὲ ἄλλα λόγια, ἐλευθερωθεῖ, μὲ τὴν ἀνάκτηση τῆς πολιτειακῆς της συλλογικότητας.
Εἶναι λοιπὸν ἐξαιρετικὰ σημαντικὸ καὶ θὰ ἔλεγα ἐπεῖγον, νὰ συντελεσθεῖ μία ἐπανάσταση στὸ πεδίο τῶν ἐννοιῶν ὥστε μὲ τὴν ἀποκάθαρσή τους νὰ τεθοῦν οἱ βάσεις γιὰ τὴν αὐτοσυνειδησία μας σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ στὸ σήμερα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν οἰκοδόμηση μίας ἰδέας τοῦ αὔριο».
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ
Σωστός!
ΑπάντησηΔιαγραφή