15 Νοε 2019

Ἅγιον Ὅρος: Ἡ πάλαι ποτὲ ὀργὴ τῆς Λιάνας Κανέλλη ὅταν ἡ Μαλβίνα παραβίασε τὸ ἄβατο

Ἀπὸ τὴν πρώτη Ἑλληνίδα ποὺ στέφθηκε «Μις Εὐρώπη» ἕως τὴ Μαλβίνα Κάραλη, ἀρκετὲς γυναῖκες προσπάθησαν νὰ ἐπισκεφθοῦν τὸν ἱερὸ τόπο. Κάποιες, μάλιστα, μὲ ἐπιτυχία. Φυσικά, καμία ἀπ’ αὐτὲς δὲν εἶχε φυσικὰ τὴ συναίνεση τῶν μοναχῶν.
Σύμφωνα μὲ τὸ ἄρθρο 186 τοῦ Κ.Χ.Α.O (Καταστατικοῦ Χάρτη Ἁγίου Ὅρους), «ἡ εἰς τὴν χερσόνησον τοῦ Ἁγίου Ὅρους εἴσοδος τῶν θηλέων κατὰ τὰ ἀνέκαθεν κρατοῦντα ἀπαγορεύεται».
Ἡ ἀπαγόρευση αὐτὴ κυρώνεται καὶ ποινικὰ μὲ τὴ διάταξη τοῦ ἄρθρου 43β τοῦ Ν.Δ. τῆς 10ης Σεπτεμβρίου 1926 «περὶ κυρώσεως τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου τοῦ Ἁγίου Ὅρους», τὸ ὁποῖο προστέθηκε μὲ τὸ Ν.Δ. 2623/1953 (ΦΕΚ Α΄ 268/28.9.1953) καὶ προβλέπει ὅτι «ἡ παράβασις τοῦ ἄρθρου 186 τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου ἐπισύρει τὴν ποινὴν φυλακίσεως δύο μηνῶν μέχρις ἑνὸς ἔτους» ὅπως....
ἀναφέρει τὸ dogma.gr.

Παρὰ ταῦτα, ἀπὸ τὸ 382 τὸ ἄβατό του Ἁγίου ὅρους ἔχει παραβιαστεῖ δώδεκα φορές, τουλάχιστον ἐπισήμως:

– Τὸ 382 ἀπὸ τὴν κόρη τοῦ Μ. Θεοδοσίου, τὴν Πλακεντία.
– Τὸ 1081 καὶ τὸ 1108 ἀπὸ οἰκογένειες βοσκῶν (περισσότερες ἀπὸ 300).
– Τὸ 1345 ἀπὸ τὴ σύζυγο τοῦ αὐτοκράτορα τῶν Σέρβων Στεφάνου Δουσάν, τὴν Ἑλένη ποὺ πῆγε στὴ Μονὴ Χελανδαρίου.
– Τὸ 1404 ἀπὸ τὴ σύζυγο τοῦ Ι. Παλαιολόγου, ποὺ ἐπισκέφθηκε τὴ Μονὴ τῆς Μεγίστης Λαύρας.
– Τὸ 1854 ἀπὸ μία ὁμάδα γυναικόπαιδων ποὺ ζήτησαν ἐκεῖ προστασία μετὰ τὴν ἐξέγερση τῆς Χαλκιδικῆς.
– Τὸ 1905 ἀπὸ τὴ νεαρὴ Ρωσίδα πριγκίπισσα Τατιάνα Νικήτα ποὺ φιλοξενήθηκε ἀπὸ φίλο της μοναχὸ στὴ Μονὴ Παντελεήμονος.
– Τὸ 1929 ἀπὸ τὴν Ἑλληνίδα «Μὶς Εὐρώπη» Ἀλίκη Διπλαράκου.
– Τὸ 1931 ἀπὸ τὴ Γαλλίδα δημοσιογράφο Μαρὶ Σουάτι, ἡ ὁποία καὶ στὴ συνέχεια ἔγραψε τὴν ἐμπειρία τῆς αὐτὴ σὲ βιβλίο, μὲ τίτλο «Ἕνα μήνα μὲ τοὺς ἄντρες».
– Τὸ 1948 ἀπὸ μία ὁμάδα κυνηγημένων γυναικὼν ἀντρῶν τοῦ Δημοκρατικοῦ Στρατοῦ ποὺ ἔσπασαν τὴ φρουρά.
– Τὸ 1971 ἀπὸ τὴ Γαλλίδα φιλόλογο Ζακλὶν Μισελὲ καὶ τὶς Ἰταλίδες Λουίζα Βαρβαρίτο καὶ Μαρία Παστέρλα.

Ἀνάμεσα στὶς γυναῖκες ποὺ ἔμειναν στὴν ἱστορία ἐπειδὴ εἰσέβαλαν ἢ προσπάθησαν νὰ εἰσβάλουν στὰ ἄδυτα τοῦ Ἁγίου Ὅρους ἦταν καὶ ἡ Μαλβίνα Κάραλη, ἡ ὁποία, κι ἐκείνη ντυμένη σὰν ἄνδρας, προσπάθησε νὰ παραβεῖ τὸν κανονισμό. Τί εἶχε κατὰ νοῦ ἡ Μαλβίνα;
Ἤθελε νὰ ἐκφράσει ἔμπρακτα τὴν ἀντίθεσή της γιὰ τὴ συγκεκριμένη ἀπαγόρευση. Ὡστόσο, μετὰ ἀπὸ λίγες μέρες, ἔγινε ἀντιληπτὴ καὶ διώχθηκε.
Ἡ Λιάνα Κανέλλη εἶχε ὑπεραμνυθεῖ τοῦ ἀβάτου του Ἁγίου ὅρους γράφοντας χαρακτηριστικά:

«Τὸ Ἅγιον Ὅρος, τὴν τύχη τὴν ἀγαθὴ εἶχα νὰ τὸ πρωταντικρίσω ἐγὼ πετώντας μ’ ἕνα «Μιρὰζ 2000» πάνω ἀπ’ τὸν Ἄθω πέρυσι τέτοιες μέρες.

Ἦταν τὸ δῶρο τῶν φρουρῶν τοῦ Αἰγαίου, ὅπως ἔκτοτε ἀποκαλῶ τοὺς πιλότους τῆς πολεμικῆς μας ἀεροπορίας, γιὰ τὴ γιορτὴ τῶν ἀρχαγγέλων, τὴ δική τους, πρὸς μία δημοσιογράφο ποὺ ἐπιμένει νὰ μετράει τὶς ἀναχαιτίσεις τῶν ἀπέναντι κι ὄχι τὶς παραβιάσεις τους…

Λέγω «τύχη ἀγαθὴ» κι ἂς μὲ ποῦν μελοδραματική, ὅσοι δὲν ἐνίωσαν τὸ προνόμιο νὰ ἀεροζυγιάζονται μὲ τὰ σύννεφα. Νὰ περιδιάβαιναν τὶς κατοικίες τῶν ἀγγέλων.

Νὰ βλέπουν μ’ ὅλα τὰ κύτταρα τοῦ φθαρτοῦ σώματός τους, τὴν προσευχὴ ὡς αὔρα χαρμολύπης νὰ ἐγκολπώνεται σκῆτες καὶ μοναστήρια, τὶς κατοικίες τῶν ἐραστῶν μίας ταπεινότητας, ποὺ ἀντέχει χίλια χρόνια τώρα νὰ ὑπερασπίζεται μὲ πίστη κι ἀγάπη τοὺς πολλοὺς καὶ ἄπιστους.

Ὅταν διάβασα στὶς ἐφημερίδες πὼς δύο κοινοτικὲς κυρίες ἀξιωματοῦχοι βγῆκαν νὰ μᾶς ἐπιτιμήσουν ποὺ ἐπιμένουμε στὸ Ἄβατόν του «Περιβολιοῦ τῆς Παναγιᾶς» μας, ἀνάμεσα σὲ κάτι φληναφήματα περὶ ἰσότητας τῶν δύο φύλων, διακρίσεις κι ἄλλα τέτοια ἐκ τοῦ πονηροῦ, ὅταν τὰ ἔργα ἀπάδουν τῶν μεγαλοστομιῶν, στὴν ἀρχὴ γέλασα.

Ὕστερα δημοσιογραφικῶν πονηρεύτηκα, ἀνησύχησα, γιὰ νὰ ὀργιστῶ ἐντέλει ἀπὸ τὸ ἐνδεχόμενο νὰ πρέπει νὰ εἶμαι συνεχῶς σὲ …ἁγιορείτικη ἐπιφυλακή.

Ἤθελα νὰ τὶς ἔχω μπροστά μου μὲ ἑλληνικὸ κρασὶ καὶ ψωμοτύρι, σὲ ἅγιες νύχτες ἀνοιξιάτικες, νὰ μυρίζει ἁγιόκλημα καὶ θυμάρι, νὰ σκᾶνε μέσα στὰ ροῦχα τοῦ ὀρθολογισμοῦ τους καὶ νὰ τοὺς μιλάω ὧρες γιὰ τὸν ἔρωτα τῆς ἐλευθερίας.

Νὰ προσπαθῶ νὰ τοὺς πῶ πὼς γιὰ μᾶς ἐδῶ, τοὺς ἐναπομείναντες καὶ τὶς ἐναπομείνασες, ρωμιοὺς καὶ ρωμιές, ὁ ἔρωτας εἶναι ποὺ ἔφερε τὸ Ἄβατόν του Ὅρους. Καὶ πὼς στὴν κλίμακα τῶν δικῶν μᾶς ἀξιῶν, ὅπου θὰ βρεῖς κομουνιστὴ νὰ κάνει τὸ σταυρό του καὶ παπὰ μὲ τὸ ντουφέκι νὰ ὑπερασπίζεται τὰ ντουβάρια του καὶ ἐλεύθερους πολιορκημένους καὶ γυναῖκες νὰ χορεύουν κατὰ γκρεμοῦ καὶ μίαν Ἀνάσταση ἀκατανόητη, ἀφοῦ πεθαίνεις μὲ τὴν πίστη πὼς ὁ θάνατος μὲ θάνατο νικιέται.

Πῶς νὰ τοὺς πῶ ὅμως, πὼς ἐμεῖς μαθημένοι νὰ πληρώνουμε περατατζίδικα στὸ Χάρο, μὲ τραγούδια σὰν τὸ «ἔβαλε ὁ θεὸς σημάδι παλικάρι στὰ Σφακιὰ κι ὁ πατέρας του στὸν Ἅδη ἄκουσε μία ντουφέκια», ἔχουμε μία Παναγιὰ ποὺ δὲν εἶναι σὰν τὴ Μαντόνα τους καὶ κηδεύει τὸ παιδί της μὲ «Ὢ γλυκύ μου ἔαρ γλυκύτατόν μου τέκνον ποῦ ἔδυ σου τὸ κάλλος…».

Τί νὰ τοὺς πῶ; Πῶς τὸ Ἄβατον τὸ σεβάστηκαν ἐπὶ τετρακόσια χρόνια οἱ μουσουλμάνοι κατακτητές μας; Πῶς, ὅποτε κατατρεγμένος, διωγμένος λαός, γυναικόπαιδα, ἔτρεξαν νὰ κρυφτοῦν στὸ Ἅγιον Ὅρος. Τὸ Ἄβατον ἤρθη, ὅπως μὲ τὴν Ἀγάπη καὶ γιὰ τὴν Ἀγάπη αἴρεται ὡς καὶ ἡ ἐλευθέρια;

Θὰ μὲ κοίταζαν ὡσὰν κάτοικο ἄλλου πλανήτη ἂν τοὺς ἔλεγα πώς, ὅποιος προσπαθήσει νὰ παραβιάσει τὸ Ἄβατον θὰ βρεῖ σ’ αὐτὸ τὸ τρίτο πόδι τῆς Χαλκιδικῆς ὡς ἄπαρτο ἀνάχωμα, πρῶτες καὶ καλύτερες τὶς γυναῖκες αὐτοῦ του τόπου ποὺ δὲν μετρᾶνε τὴν «ἐλευθερία» καὶ τὰ «δικαιώματά τους» μὲ τὸ μέτρο ποὺ κονταίνει τὴν πίστη τῶν ἀνδρῶν τους.

Πῶς δὲν συλλογίζονται μὲ τὸ μέτρο τῶν δῆθεν δημοκρατῶν ποὺ καμώνονται τοὺς ὑπερασπιστὲς τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καὶ ἀποδέχονται τὴν ἀποικιοκρατικὴ πολιτική, τὰ στρατηγικὰ συμφέροντα μὲ χῶρες βαφτισμένες «χῶρες τοῦ τρίτου κόσμου» καὶ τὸ ἐμπάργκο στὰ παιδάκια τοῦ Ἰράκ, ὡς τὸ ἀπαραίτητο μέτρο συνετισμοῦ τῆς ἡγεσίας τους.

Ποιὸς θὰ τολμήσει καὶ κυρίως ποιὰ γυναίκα πολιτικὸς νὰ ἀντιπαρατεθεῖ σὲ μία στάση ζωῆς ἑλληνίδας γυναίκας ποὺ ἀκόμη κι ὅταν πονάει καὶ δὲν καταλαβαίνει γιατί ὁ γιὸς τῆς ἀφιερώνεται στὸ Χριστὸ καὶ χάνεται στὸ «Περιβόλι τῆς Παναγιᾶς» τὸ μόνο ποὺ δὲ σκέφτεται εἶναι νὰ ἀντιπαρατεθεῖ στὴ βούληση τοῦ Ἄλλου, πατώντας ἐκεῖ ὅπου ἡ ἴδια δοξάζεται ὡς γυναίκα ὅσο πουθενὰ ἀλλοῦ.

Εἶναι παράλογο, λοιπόν, τὸ Ἄβατον; Πόσο; Ἴσως. ὄχι τόσο γιὰ μᾶς ὅσο τό… πολιτισμένο γεγονὸς νὰ ὑπάρχουν κέντρα διασκέδασης στὴ Δύση ὅπου οἱ πορτιέρηδες ἀποφασίζουν ποιὸς μπαίνει μέσα καὶ ποιὸς ὄχι, μὲ μόνο κριτήριο τὴν ὄψη, τὰ ροῦχα καὶ τὸν… ἀέρα κοσμικότητας ποὺ ἀποπνέουν. Πῶς νὰ τὸ καταλάβει τὸ Ἄβατον αὐτὴ ἡ Δύση;

Ποῦ ὅ,τι δὲν κατανοεῖ, ὅπου ἀδυνατεῖ νὰ αἰσθανθεῖ τὸν ὅποιο Ἄλλο μὲ συγκατάβαση, ὅταν δὲν μπορεῖ νὰ ἠθικολογήσει κατὰ τὰ καλὰ καὶ συμφέροντά της, ἐπεμβαίνει, κατακτᾶ, καταπιέζει, βιαίως «ἐκπολιτίζει», πλούσια σὲ προσχήματα καὶ λογικοφανὴ τεχνάσματα, χρήματα καὶ ὄπλα, βέτο σὲ διεθνεῖς ὀργανισμοὺς κι ἄλλα πολλὰ παρόμοια.

Ὅσο ἡ Κύπρος θὰ χωρίζεται ἀπὸ μία γραμμὴ αἵματος βαφτισμένη πράσινη γιὰ τὶς δυτικὲς συμμαχικὲς ἀνάγκες. Ὅσο οἱ πλούσιοι δυτικοευρωπαῖοι θὰ ἀναζητοῦν σεξουαλικὸ τουρισμὸ ἀνήλικων στὴ Ἄπω Ἀνατολὴ ὡς …διάλειμμα στὶς μπίζνες.

Ὅσο ἕνα κεφάλι κυανοκράνου θὰ βαραίνει ὅσο μία χιλιάδα ἀνώνυμοι νεκροὶ σὲ μαύρη, ἄσπρη, κίτρινη, χώρα ἐπιρροῆς τους. αὐτοὶ οἱ ὑπερασπιστὲς δῆθεν, τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καὶ τῆς ἰσότητας δῆθεν τῶν φύλων, οὔτε νὰ μιλοῦν ἐπιτρέπεται γιὰ τὸ Ἄβατόν του Ἄθω. Νισάφι πιά!

Ἐκτὸς κι ἂν ἀληθεύουν οἱ πληροφορίες πὼς τάχαμου ἡ Οὐνέσκο γιὰ νὰ πατήσει πόδι ἐκεῖ ὅπου της λένε πὼς ὑπάρχουν θησαυροί, μὲ σταυροψυχάρεια τερτίπια καὶ κατάλληλη διπλωματικὴ ἐκμετάλλευση τῆς βαλκανικῆς πολυεθνικότητας τῶν μονῶν, μηχανεύεται νὰ θέσει ὑπὸ τὴν προστασία τῆς τὸ Ἅγιον Ὅρος.

Στὸν τόπο μᾶς κάποιος πρέπει νὰ τοὺς πεῖ ὅλων αὐτῶν τῶν προστατῶν πὼς τὴν προστασία αὐτὴν ἐμεῖς, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, τὴ λέμε νταβατζιλίκι, τὴν ἀπεχθανόμαστε καὶ τὴν πατρίδα ἀκόμη καὶ μὲ Ἐφιάλτες δικούς μας, δὲν τὴν βγάζουμε στὸ κλαρί. Τὴ δὲ πίστη μας ποὺ δὲν ξέπεσε ποτὲ στὴν κοσμικότητα τῶν συγχωροχαρτιῶν, τὴν ὑπερασπιζόμαστε μὲ αἷμα.

Ἄλλωστε, πῶς νὰ κατανοήσουν ὅλοι αὐτοὶ οἱ προστάτες καὶ οἱ προστάτιδες δυνάμεις πὼς ἐμεῖς τὴν Πανάγια τὴν ἔχουμε Ἀρχιστράτηγο, Ὑπέρμαχο καὶ τὴ Ὑπερμάχω Στρατηγῶ τὰ νικητήρια καὶ τὴν ἔργω ἀγάπη μᾶς καταθέτουμε πανηγυρικῶς, ψάλλοντας Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.

Σ’ αὐτὴν τὴν Ὀρθόδοξη «πόρτα» τοῦ Οὐρανοῦ, οἱ δικοί μας ἄντρες μᾶς ἀφήνουν ἐμᾶς τὶς ἀγαπημένες τοὺς κέρβερους. Καὶ βρυχώμεθα κάθε ποὺ κάποιος ἢ κάποια βαφτίζει «πολιτική», τὸ ἀνίερο δικαίωμα νὰ παρεμβαίνει στὴν ἱερότητα τῆς προσευχῆς ποὺ δὲν καταλαβαίνει. Ἂν δέ, προσπαθήσει νὰ τὴν …ἐφαρμόσει κιόλας, δαγκώνουμε.

To κείμενο τῆς Λιάνας Κανέλλη εἶναι ἀπὸ τὸ ἁγιορείτικο ἀρχεῖο.

1 σχόλιο:

  1. στὸ «Περιβόλι τῆς Παναγιᾶς», ἐκεῖ ὅπου ἡ ἴδια δοξάζεται ὡς γυναίκα ὅσο πουθενὰ ἀλλοῦ.(Λιάνας Κανέλλη)

    Βαρυσήμαντη δήλωση. άξια θαυμαστικού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.