Ἡ σημαία, ὅπως καὶ καθετὶ ποὺ ἐκφράζει τοὺς ἐθνικοὺς συμβολισμοὺς τῆς Ἑλλάδας, ἔχει ἀπὸ καιρὸ «καταδικαστεῖ» ἀπὸ πολλούς, ἰδίως τῆς «ἐπαγγελματικῆς» Ἀριστερᾶς, νὰ γίνεται σεβαστὴ μόνον στοὺς στίβους καὶ τὰ γήπεδα
Ἀπὸ τὴν περασμένη Κυριακὴ ὅλη ἡ Ἑλλάδα μιλάει γιὰ τὴ μεγάλη νίκη τοῦ νεαροῦ τενίστα Στέφανου Τσιτσιπᾶ ποὺ κατέκτησε ἕναν ἀπὸ τοὺς σημαντικότερους τίτλους τοῦ ἀθλήματός του στὸν κόσμο. Ὅλη ἡ Ἑλλάδα, εἴτε ἔχει σχέση μὲ αὐτὸ τὸ ἄθλημα, εἴτε ὄχι, νιώθει ὑπερήφανη καὶ δὲν τὸ κρύβει.
Ἡ κοινὴ γνώμη βλέπει τὸ ἐπίτευγμά του ὡς πηγὴ ἐθνικῆς ὑπερηφάνειας. Ἐνσωματώνει καὶ ἐκφράζει τὴν αἴσθηση μίας ἐθνικῆς δικαίωσης περισσότερο ἀπὸ.... ὅ,τι μίας ἀθλητικῆς νίκης. Περίπου σὰν νὰ νίκησε ἡ Ἑλλάδα, ὄχι ὁ ἴδιος. Ή, τουλάχιστον, ἡ Ἑλλάδα μέσα ἀπὸ ἐκεῖνον.
Δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ συμβαίνει κάτι τέτοιο. Καὶ δὲν θὰ εἶναι ἡ τελευταία. Ὁποτεδήποτε ἕλληνες ἀθλητὲς θριαμβεύουν διεθνῶς ἀποθεώνονται ὡς ἄτυποι πρεσβευτὲς τῆς χώρας. Ὡς ἐκεῖνοι ποὺ τὴ βγάζουν ἀσπροπρόσωπη, ποὺ τῆς δίνουν ἀξία καὶ τὴν καθιστοῦν ἀξιοσέβαστη. Οἱ εἰκόνες τῶν ἀθλητῶν, ἰδίως τοῦ στίβου, μὲ τὶς ἑλληνικὲς σημαῖες στὰ χέρια γίνονται κάθε φορᾶ ἀμέσως οἱ πιὸ ἀγαπημένες στὴν Ἑλλάδα – ὅπως ἄλλωστε συμβαίνει παντοῦ στὸν κόσμο.
Ἐδῶ ὅμως ὑπάρχει κάτι πιὸ βαθὺ ἀπὸ αὐτὸ ποὺ φαίνεται. Γιατί, στὴν πραγματικότητα, αὐτὲς εἶναι οἱ μόνες στιγμὲς ποὺ ἡ ἔκφραση τοῦ πατριωτισμοῦ βρίσκει τὸν δρόμο της πρὸς τὴ θετικὴ μεγάλη δημοσιότητα χωρὶς προσδιορισμοὺς τῆς μορφῆς «ἀκροδεξιά», ἢ «φασισμός». Μόνον τότε «ἐπιτρέπεται» χωρὶς νὰ εἶναι ὕποπτη ὅτι πίσω της κρύβεται κάτι ἄλλο, ἀντιδημοκρατικό, πατριδοκαπηλικὸ καί, τελικά, ὑποτίθεται, ἐπικίνδυνο.
Ἡ σημαία, ὅπως καὶ καθετὶ ποὺ ἐκφράζει τοὺς ἐθνικοὺς συμβολισμοὺς τῆς Ἑλλάδας, ἔχει ἀπὸ καιρὸ «καταδικαστεῖ» ἀπὸ πολλούς, ἰδίως τῆς «ἐπαγγελματικῆς» Ἀριστερᾶς, νὰ γίνεται σεβαστὴ μόνον στοὺς στίβους καὶ τὰ γήπεδα. Τὸ νὰ ἀγαπᾶ κανεὶς τὰ ἐθνικὰ σύμβολά του εἶναι περίπου ποινικὸ ἀδίκημα, γιὰ τὸ ὁποῖο ἡ «ποινὴ» ἐκδίδεται μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες: φασίστας.
Πρόκειται γιὰ σχιζοφρένεια ποὺ δὲν βρίσκει κανεὶς ὅμοιά της πουθενά, σὲ Εὐρώπη καὶ Ἀμερική, σὲ ἀνατολὴ ἢ δύση. Οἱ ἱστορικὲς ρίζες αὐτοῦ του φαινομένου εἶναι γνωστές: ἡ χούντα καί, πιὸ πρίν, τὰ μετεμφυλιακὰ χρόνια
. Τότε ποὺ οἱ ἔννοιες πατριωτισμὸς καὶ δημοκρατία βρέθηκαν σὲ εὐθεία μεταξύ τους σύγκρουση, εἴτε πραγματική, εἴτε τεχνητὴ καὶ ὕπουλη. Ἦταν μία τραγωδία, ποὺ ὅμως ἔχει μείνει πιὰ πίσω μας ἐδῶ καὶ δεκάδες χρόνια. Πρέπει κάποτε νὰ ξεπεραστοῦν καὶ τὰ ἀπόνερά της. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ προσδιορίζει ἀκόμα καὶ σήμερα τὴν κυρίαρχη ἀντίληψη μίας κοινωνίας στὴ σχέση μὲ τὸν ἴδιο της τὸν ἑαυτό. Καὶ δὲν θὰ τὸ ἔκανε ἂν δὲν ὑπῆρχαν τόσοι πολλοὶ ποὺ ἐπένδυσαν καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ ἐπενδύουν ἀσταμάτητα σὲ αὐτό, εἴτε ἐκ τοῦ πονηροῦ, εἴτε ἀπὸ συνήθεια.
Σήμερα ποὺ οἱ ἀληθινοὶ κίνδυνοι γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἔχουν καταστεῖ ὀξύτεροι ἀπὸ ποτέ, ἡ ἴδια ἡ κοινωνία «φωνάζει» ὅτι θέλει νὰ ξεφύγει πιὰ ἀπὸ ὅλα αὐτά. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀναζητᾶ, σὲ κάθε εὐκαιρία, τρόπο νὰ ἐκφράσει τὸν πατριωτισμό της.
Γι’ αὐτὸ καὶ συχνὰ ἡ ταύτιση μίας ἀθλητικῆς ἢ ἄλλης νίκης μὲ τὴν ἔννοια τῆς πατρίδας φτάνει στὴν ὑπερβολή. Εἶναι ἡ ἀποσυμπίεση ἑνὸς ἰδεολογικοῦ καταναγκασμοῦ, μίας ἄκαιρης, ἄδικης, ἐπικίνδυνης ἐνοχοποίησης ποὺ ἡ κοινωνία δὲν ἀντέχει πιά. Ὅσοι «χαρίζουν» τὰ ἐθνικὰ σύμβολα τῆς χώρας στὴν Ἄκρα Δεξιὰ καὶ στὸν ὑφέρποντα φασισμό, πρέπει νὰ σκεφτοῦν πόσο μεγάλη χάρη κάνουν σὲ ἐκεῖνον καὶ στοὺς ἐκφραστές του. Καὶ πόση ζημιὰ στὴν Ἑλλάδα. Ἂν εἶναι εἰλικρινεῖς πρέπει νὰ μὴν τὸ θέλουν. Πρέπει νὰ σταματήσουν νὰ στοχοθετοῦν καὶ νὰ ἐκχωροῦν ἐπιπόλαια τὸν πατριωτισμό.
taneaἈπὸ τὴν περασμένη Κυριακὴ ὅλη ἡ Ἑλλάδα μιλάει γιὰ τὴ μεγάλη νίκη τοῦ νεαροῦ τενίστα Στέφανου Τσιτσιπᾶ ποὺ κατέκτησε ἕναν ἀπὸ τοὺς σημαντικότερους τίτλους τοῦ ἀθλήματός του στὸν κόσμο. Ὅλη ἡ Ἑλλάδα, εἴτε ἔχει σχέση μὲ αὐτὸ τὸ ἄθλημα, εἴτε ὄχι, νιώθει ὑπερήφανη καὶ δὲν τὸ κρύβει.
Ἡ κοινὴ γνώμη βλέπει τὸ ἐπίτευγμά του ὡς πηγὴ ἐθνικῆς ὑπερηφάνειας. Ἐνσωματώνει καὶ ἐκφράζει τὴν αἴσθηση μίας ἐθνικῆς δικαίωσης περισσότερο ἀπὸ.... ὅ,τι μίας ἀθλητικῆς νίκης. Περίπου σὰν νὰ νίκησε ἡ Ἑλλάδα, ὄχι ὁ ἴδιος. Ή, τουλάχιστον, ἡ Ἑλλάδα μέσα ἀπὸ ἐκεῖνον.
Δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ συμβαίνει κάτι τέτοιο. Καὶ δὲν θὰ εἶναι ἡ τελευταία. Ὁποτεδήποτε ἕλληνες ἀθλητὲς θριαμβεύουν διεθνῶς ἀποθεώνονται ὡς ἄτυποι πρεσβευτὲς τῆς χώρας. Ὡς ἐκεῖνοι ποὺ τὴ βγάζουν ἀσπροπρόσωπη, ποὺ τῆς δίνουν ἀξία καὶ τὴν καθιστοῦν ἀξιοσέβαστη. Οἱ εἰκόνες τῶν ἀθλητῶν, ἰδίως τοῦ στίβου, μὲ τὶς ἑλληνικὲς σημαῖες στὰ χέρια γίνονται κάθε φορᾶ ἀμέσως οἱ πιὸ ἀγαπημένες στὴν Ἑλλάδα – ὅπως ἄλλωστε συμβαίνει παντοῦ στὸν κόσμο.
Ἐδῶ ὅμως ὑπάρχει κάτι πιὸ βαθὺ ἀπὸ αὐτὸ ποὺ φαίνεται. Γιατί, στὴν πραγματικότητα, αὐτὲς εἶναι οἱ μόνες στιγμὲς ποὺ ἡ ἔκφραση τοῦ πατριωτισμοῦ βρίσκει τὸν δρόμο της πρὸς τὴ θετικὴ μεγάλη δημοσιότητα χωρὶς προσδιορισμοὺς τῆς μορφῆς «ἀκροδεξιά», ἢ «φασισμός». Μόνον τότε «ἐπιτρέπεται» χωρὶς νὰ εἶναι ὕποπτη ὅτι πίσω της κρύβεται κάτι ἄλλο, ἀντιδημοκρατικό, πατριδοκαπηλικὸ καί, τελικά, ὑποτίθεται, ἐπικίνδυνο.
Ἡ σημαία, ὅπως καὶ καθετὶ ποὺ ἐκφράζει τοὺς ἐθνικοὺς συμβολισμοὺς τῆς Ἑλλάδας, ἔχει ἀπὸ καιρὸ «καταδικαστεῖ» ἀπὸ πολλούς, ἰδίως τῆς «ἐπαγγελματικῆς» Ἀριστερᾶς, νὰ γίνεται σεβαστὴ μόνον στοὺς στίβους καὶ τὰ γήπεδα. Τὸ νὰ ἀγαπᾶ κανεὶς τὰ ἐθνικὰ σύμβολά του εἶναι περίπου ποινικὸ ἀδίκημα, γιὰ τὸ ὁποῖο ἡ «ποινὴ» ἐκδίδεται μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες: φασίστας.
Πρόκειται γιὰ σχιζοφρένεια ποὺ δὲν βρίσκει κανεὶς ὅμοιά της πουθενά, σὲ Εὐρώπη καὶ Ἀμερική, σὲ ἀνατολὴ ἢ δύση. Οἱ ἱστορικὲς ρίζες αὐτοῦ του φαινομένου εἶναι γνωστές: ἡ χούντα καί, πιὸ πρίν, τὰ μετεμφυλιακὰ χρόνια
. Τότε ποὺ οἱ ἔννοιες πατριωτισμὸς καὶ δημοκρατία βρέθηκαν σὲ εὐθεία μεταξύ τους σύγκρουση, εἴτε πραγματική, εἴτε τεχνητὴ καὶ ὕπουλη. Ἦταν μία τραγωδία, ποὺ ὅμως ἔχει μείνει πιὰ πίσω μας ἐδῶ καὶ δεκάδες χρόνια. Πρέπει κάποτε νὰ ξεπεραστοῦν καὶ τὰ ἀπόνερά της. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ προσδιορίζει ἀκόμα καὶ σήμερα τὴν κυρίαρχη ἀντίληψη μίας κοινωνίας στὴ σχέση μὲ τὸν ἴδιο της τὸν ἑαυτό. Καὶ δὲν θὰ τὸ ἔκανε ἂν δὲν ὑπῆρχαν τόσοι πολλοὶ ποὺ ἐπένδυσαν καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ ἐπενδύουν ἀσταμάτητα σὲ αὐτό, εἴτε ἐκ τοῦ πονηροῦ, εἴτε ἀπὸ συνήθεια.
Σήμερα ποὺ οἱ ἀληθινοὶ κίνδυνοι γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἔχουν καταστεῖ ὀξύτεροι ἀπὸ ποτέ, ἡ ἴδια ἡ κοινωνία «φωνάζει» ὅτι θέλει νὰ ξεφύγει πιὰ ἀπὸ ὅλα αὐτά. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀναζητᾶ, σὲ κάθε εὐκαιρία, τρόπο νὰ ἐκφράσει τὸν πατριωτισμό της.
Γι’ αὐτὸ καὶ συχνὰ ἡ ταύτιση μίας ἀθλητικῆς ἢ ἄλλης νίκης μὲ τὴν ἔννοια τῆς πατρίδας φτάνει στὴν ὑπερβολή. Εἶναι ἡ ἀποσυμπίεση ἑνὸς ἰδεολογικοῦ καταναγκασμοῦ, μίας ἄκαιρης, ἄδικης, ἐπικίνδυνης ἐνοχοποίησης ποὺ ἡ κοινωνία δὲν ἀντέχει πιά. Ὅσοι «χαρίζουν» τὰ ἐθνικὰ σύμβολα τῆς χώρας στὴν Ἄκρα Δεξιὰ καὶ στὸν ὑφέρποντα φασισμό, πρέπει νὰ σκεφτοῦν πόσο μεγάλη χάρη κάνουν σὲ ἐκεῖνον καὶ στοὺς ἐκφραστές του. Καὶ πόση ζημιὰ στὴν Ἑλλάδα. Ἂν εἶναι εἰλικρινεῖς πρέπει νὰ μὴν τὸ θέλουν. Πρέπει νὰ σταματήσουν νὰ στοχοθετοῦν καὶ νὰ ἐκχωροῦν ἐπιπόλαια τὸν πατριωτισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου