Ἡρακλῆς Ρεράκης: Ἄθεος ἤ ἀντιχριστιανός ὁ ἡγέτης τῆς χώρας;

Ἡρακλῆς Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικῆς – Χριστιανικῆς Παιδαγωγικῆς της Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ 

Το καλοκαίρι τοῦ 2011, ὁ νῦν Πρωθυπουργός τῆς Ἑλλάδας ἔλεγε: «Εἶμαι ἄθεος καί δέν πιστεύω, ἀλλά αὐτό δέν σημαίνει ὅτι δέν σέβομαι τή θρησκεία καί, κυρίως, τούς κληρικούς, πού δίνουν μάχη καθημερινά, εἰδικά στήν ἐπαρχία,ἐπιτελώντας ἕνα πολύ δύσκολο ἔργο. Σέβομαι τούς παπάδες καί τό κοινωνικό τους ἔργο. Σέ κάθε περιοχή, χωριό, πού πηγαίνω συνομιλῶ μαζί τους καί ἀνταλλάσσουμε ἀπόψεις». Καί συμπλήρωνε: «Ἐκτιμῶ καί σέβομαι τά πιστεύω τους, ἀλλά ἔχω τή δική μου κοσμοθεωρία καί δέν μοῦ ἀρέσει νά κρύβομαι». 

Στίς 12 Μαΐου 2019, στή Λευκάδα, εἶπε ἐπίσης: «Ξέρετε ὅτι οἱ δικές μας οἱ ἀρχές καί οἱ ἀξίες, ἡ δική μας ἰδεολογία, κι ἄς μᾶς κάνουν κριτική πού δέν κάνουμε Σταυρούς, εἶναι πολύ πιό κοντά σέ ὅσα εἶπε ὁ Χριστός, ἀπό αὐτά πού πρεσβεύουν καί πράττουν αὐτοί πού κάνουν...
μεγάλους Σταυρούς». 

Οἰ Έλληνες πολίτες ἐνδιαφέρονται νά ξέρουν τά πιστεύω τοῦ ἑκάστοτε Πρωθυπουργοῦ, διότι γνωρίζουν ὅτι αὐτά ἐπηρεάζουν τίς ἐνέργειές του, ὡς Κυβερνήτη.Πῶς νά τά γνωρίσουν, ὅμως, ὅταν κάνει τέτοιες ἀντιφατικές δηλώσεις, δείχνοντας ὅτι δέν εἶναι εἰλικρινής καί εὐθύς; 

Διότι, δέν μπορεῖ ὁ ἴδιος, ἀπό τή μία, νά αὐτοχαρακτηρίζεται ἄθεος καί, ἀπό τήν ἄλλη, νά ἰσχυρίζεται ὅτι,ἄν καί δέν κάνει ἔχει ἤ δέν κάνει Σταυρό, ἡ ἰδεολογία καί οἱ πράξεις του,εἶναι πιό κοντά στόν Χριστό ἀπό τίς πράξεις ἐκείνων πού κάνουν ἔχουν καί κάνουν Σταυρό. 

Καί βέβαια, ὁ κάθε ἄνθρωπος, ὡς πρόσωπο, εἶναι ἐλεύθερος νά πιστεύει ἤ νά μήν πιστεύει σέ Θεό, ἀλλά, αὐτό πού ἐνδιαφέρει τούς Ἕλληνες πολίτες, οἱ πλεῖστοι τῶν ὁποίων εἶναι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, εἴναι,τι πιστεύει αὐτός πού τούς κυβερνᾶ, ἀφοῦ οἱ πεποιθήσεις του ἐπιδροῦν στόν τρόπο τήρησης τῶν καθηκόντων πού ἔχει ἀναλάβει. 

Διότι,μέ τόν ὅρκο πού ἔδωσε,ὄχι στό Εὐαγγέλιο ἀλλά στήν τιμή καί στήν ὑπόληψή του, δεσμεύτηκε ὅτι «θά ὑπηρετεῖ τόν ἑλληνικό λαό, θά τηρεῖ τό Σύνταγμα καί τούς νόμους καί θά ὑπηρετεῖ τό συμφέρον τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ». 

Ἐπίσης,τό 2015,ζητώντας τήν ψῆφο ἐμπιστοσύνης τῆς ἑλληνικῆς Βουλῆς, διαβεβαίωνε, ἐξ’ ὀνόματος ὅλων τῶν μελῶν τῆς κυβέρνησής του, ὅτι: "Εἴμαστε σάρκα ἀπό τή σάρκα αὐτοῦ του λαοῦ, εἴμαστε κάθε λέξη ἀπό τό Σύνταγμα αὐτῆς τῆς χώρας καί αὐτό θά ὑπηρετήσουμε μέχρι τέλους". 

Μέ δεδομένο, ὅμως, ὅτι ὁ χαρακτήρας τοῦ Συντάγματος, ἀπό τήν ἵδρυση τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, εἶναι χριστιανικός καί ὄχι τό ἀντίθετο, ἄς ἐξετάσουμε, ἄν ὁ Πρωθυπουργός ἐφαρμόζει τόν ὅρκο καί τίς δημόσιες ὑποσχέσεις του. 

Ἰσχυρίστηκε ὅτι εἶναι ἄθεος, ἀλλά ὅτι σέβεται τά πιστεύω τοῦ λαοῦ. Η πολεμική του,ὡστόσο,ἐναντίον τῆς ὀρθόδοξης παράδοσης καί,ταυτόχρονα,ἡ συμπάθεια πού δείχνει ἔναντι κάποιων μή χριστιανικῶν θρησκειῶν, φανερώνει ὅτι εἶναι πιό πολύ ἀντιχριστιανός, παρά ἄθεος, διότι πολεμᾶ, μέ ἐμφανῆ ἐμπάθεια, μόνον τόν Χριστό. 

Ἄν ἦταν ἄθεος, θά ἔτρεφε,ἄν ὄχι σεβασμό, ἔστω οὐδέτερα συναισθήματα ἔναντί του ὀρθόδοξου Χριστιανισμοῦ. Ἑπομένως, εἶναι ἐμφανές ὅτι μᾶλλον ὁ Πρωθυπουργός καί οἱ συνεργάτες του δέν εἶναι ἰδεολόγοι ἄθεοι, ἀλλά ἐμπαθεῖς ἀντιχριστιανοί. 

Τό 2015, εἶπε ὅτι ἡ Κυβέρνησή του εἶναι κάθε λέξη ἀπό τό Σύνταγμα. Ὅμως,τό 2016 περιφρόνησε τό ἄρθρο (16) τοῦ Συντάγματος,πού προβλέπει τήν ἀνάπτυξη τῆς χριστιανικῆς θρησκευτικῆς συνείδησης τῶν Ἑλλήνων, καί μέ ἕνα ἀλλόκοτο καί ἀντιχριστιανικό Πρόγραμμα Σπουδῶν, πού,ἀπό τότε,ἐπιβάλλει στά σχολεῖα,ἀντί τῆς ἀνάπτυξης τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς θρησκευτικῆς συνείδησης τῶν μαθητῶν,τήν ἀπόσβεση αὐτῆς τῆς συνείδησης. 

Σχεδιάζει καί ἐφαρμόζει,λοιπόν,ἕνα διαθρησκειακό μάθημα, πού περιέχει,ὡς ὕλη διδασκαλίας, ἕνα συνονθύλευμα ἤ κοκτέϊλ ἀπό ὅλες τίς θρησκεῖες, πού ἔχει, ὡς ἐντελῶς μεθοδευμένο καί προβλεπόμενο ἀποτέλεσμα, τή θολούρα τοῦ νοῦ, τόν θρησκευτικό συγκρητισμό καί τή θρησκευτική σύγχυση τῶν νέων μας. 

Ἐν συνέχεια, μάλιστα, ὅταν τό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας (ΣτΈ), τήν Ἄνοιξη τοῦ 2018, ἀκύρωσε, ὡς ἀντισυνταγματική, ἀντιχριστιανική καί ἀκατάλληλη γιά παιδιά, τήν ἐπιβολή τοῦ νέου αὐτοῦ πολυθρησκειακοῦ Προγράμματος, ἐκεῖνος, ὡς Πρωθυπουργός, ἀγνόησε, ἀγνοεῖ, περιφρόνησε καί περιφρονεῖ καί δέν ἐφαρμόζει,ἕως καί σήμερα, τόσο τίς βασιζόμενες στό Σύνταγμα, ἀκυρωτικές ἀποφάσεις τοῦ ΣτΈ ὅσο καί τίς ἔντονες διαμαρτυρίες τῶν γονέων καί τῶν θεολόγων. 

Τήν ἴδια στιγμή, μάλιστα, προσφέρει στούς Ἕλληνες Μουσουλμάνους, Ἑβραίους καί Ρωμαιοκαθολικούς μαθητές, ὡς διδασκαλία, μάθημα θρησκευτικῶν, πού ἀφορᾶ, ἀποκλειστικά καί ἀμιγῶς,μόνο στή δική τους πίστη, δείχνοντας τήν ἄνιση, συνταγματικά, καί σέ βάρος τῶν ὀρθοδόξων στάση του. 

Ἐξάλλου, οἱ ἀνατρεπτικές προτάσεις, πού πρότεινε καί ψήφισε ἡ παράταξή του,ὑπό τήν καθοδήγησή του, γιά τήν ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος καί, κυρίως, γιά τό ἄρθρο (3),φανερώνουν ἀντιχριστιανικό μένος, ἔναντι ὅσων πιστεύουν, στήν πλειονότητά τους, οἱ Ἕλληνες. 

Τέτοιες ἀλλαγές εἶναι ἡ θρησκευτική οὐδετερότητα τῆς χώρας, ἡ ἐκπαραθύρωση τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ, ἀπό τά περιεχόμενα στό ἄρθρο (3), ἡ πρόταση κατάργησης τοῦ ἄρθρου (21), πού ἀφορᾶ στήν προστασία τῆς οἰκογένειας, ἡ πρόταση ἀπαγόρευσης τοῦ ὅρκου στό Εὐαγγέλιο, πού δίνουν ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας καί οἱ χριστιανοί Βουλευτές, σέ ἀντίθεση, μάλιστα, μέ τήν ψήφιση πρότασης γιά τή διατήρηση τοῦ δικαιώματος τῶν μουσουλμάνων βουλευτῶν νά ὁρκίζονται στό Κοράνιο! 

Σέ ὅλα τά παραπάνω, νά προσθέσουμε, ἐπίσης, τή νομοθεσία πού πρότεινε καί ψήφισε ἡ παράταξή του γιά τίς ἔμφυλες ταυτότητες, πού ναρκοθετοῦν τή χριστιανική διδασκαλία,πού ἴσχυε ἕως τώρα, γιά τά δύο φύλα καί τήν οἰκογένεια. 

Ταυτόχρονα,εἶναι ἀνάγκη νά σκεφθεῖ κανείς ὅλα ὅσα θά ἐκλείψουν, στήν περίπτωση πού ψηφιστεῖ,ἀπό τήν ἑπόμενη Βουλή,αὐτή ἡ ἀναθεώρηση καί ἡ μετατροπή τῆς χώρας σέ οὐδετερόθρησκη, ὅπως: 

Ἀφαίρεση τοῦ Σταυροῦ ἀπό τή Σημαία, ἀποκαθήλωση τῶν εἰκόνων, ἀπό τά δημόσια κτήρια καί τά σχολεῖα, συνταγματική κατοχύρωσή του μή ὀρθόδοξου μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, κατάργηση τῆς πρωινῆς προσευχῆς στά σχολεῖα,ὑποχρεωτικός πολιτικός γάμος καί πολιτική βάπτιση,καύση τῶν νεκρῶν, κατάργηση τῶν ἀργιῶν στίς πλεῖστες ἑορτές καθώς καί τῶν δημόσιων τελετῶν (δοξολογίες) καί πλεῖστα ἄλλα. 

Σέ ὅλα τά παραπάνω καί σέ ἀντίθεση μέ τήν πλήρη προστασία καί διασφάλιση πού παρέχει πρός τούς ἀλλόθρησκους ἱερωμένους, νά προσθέσουμε τήν πρόσφατη ἐπίθεση τοῦ Πρωθυπουργοῦ ἐναντίον τῶν Ἱερέων τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, δείχνοντας τήν πρόθεσή του νά τούς ἐκπαραθυρώσει ἀπό τό δημόσιο βίο τῆς χώρας καί νά δώσει τίς 10.000 θέσεις ἐργασίας τους σέ ἄλλους ἐργαζόμενους, ἀλλά, ταυτόχρονα, ἐπιβεβαιώνοντας πόσο ἀλήθεια ἤ ὑποκριτικά ἦταν αὐτά πού ἔλεγε γι’ αὐτούς τό 2011. 

Μετά ἀπό ὅλα αὐτά, πῶς μπορεῖ κάποιος νά ἐμπιστεύεται ἕναν πολιτικό, ποῦ ὁ ἴδιος, μέ τίς κυβερνητικές ἐνέργειές του, δείχνει ὅτι εἶναι ἀναξιόπιστος, ἀντιφατικός, ἀνειλικρινής καί, φυσικά, πιό πολύ ἀντιχριστιανός, παρά ἄθεος; 

Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, πῶς νά ἑρμηνεύσει κανείς τή στάση ἑνός πολιτικοῦ,πού, πράττοντας ὅλα τά παραπάνω,θεωρεῖ καί διακηρύττει παραπλανητικά ὅτι βρίσκεται κοντά στόν Χριστό, ἀρνούμενος ὅμως, ὑποτιμητικά, τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ; 

Διότι,ἐάν κάποιος ἀρνεῖται νά κάνει τόν Σταυρό,βρίσκεται μακράν του Χριστοῦ καί ἀληθινοῦ Θεοῦ καί ὄχι πλησίον καί, σέ κάθε περίπτωση, δέν καυχᾶται ὅτι εἶναι πιό κοντά στόν Χριστό ἀπό αὐτούς πού πιστεύουν. 

Ἐάν, ὅμως,εἶναι μακράν του ἀληθινοῦ Θεοῦ, τότε συμβαίνει κάτι ἄλλο, σύμφωνα μέ αὐτό πού εἶπε ὁ ὀρθόδοξος χριστιανός Ντοστογιέφσκι, στό ἔργο του,Ἀδελφοί Καραμαζώφ: «Ἐάν δέν ὑπάρχει Θεός ὅλα ἐπιτρέπονται». 

Τό κυρίαρχο θέμα, λοιπόν,δέν εἶναι, ἁπλῶς, ἄν εἶναι ἄθεος ἤ ἀντιχριστιανός ὁ νῦν Πρωθυπουργός,ἀλλά ὅτι, μέ τά νομοθετήματα καί τήν παιδεία πού ἐπιβάλλει, σκοπεύει νά μετατρέψει τή χριστιανική ἑλληνική κοινωνία σέ ἀντιχριστιανική καί τούς Ἕλληνες, ἀπό ὀρθόδοξους σέ ἀντιχριστιανούς. 

Σύμφωνα, μάλιστα, μέ τόν Μακαριστό Γρηγοριάτη Γέροντα π. Γ. Καψάνη, «ὀαθεϊσμός καί ὁ ἀντιχριστιανισμός ἐπιδιώκει νά κάνει τούς Ἕλληνες ἀντίχριστους. Χρησιμοποιεί τήν παιδεία, τά σχολικά βιβλία, τό ραδιόφωνο, τήν τηλεόραση, τόν τύπο. Χρησιμοποιεί ἀκόμη τήν εἰρωνεία καί τήν περιθωριοποίηση ὅσων τολμοῦν, ἀκόμη, νά ἐκδηλώνουν τήν πίστη τους καί τήν ἀγάπη τους πρός τήν Ἐκκλησία. Αν, ὅμως, οἱ νεοέλληνες χάσουμε τόν Χριστό ἤ τόν ἀπωθήσουμε στό περιθώριο, θά χάσουμε καί τήν πνευματική μας ἐλευθερία, τή δυνατότητα νά συνεχίσει νά καρποφορεῖ σ’ αὐτόν τόν τόπο ἡ ζωηφόρος παράδοση τοῦ ὀρθόδοξου ἀνθρωπισμοῦ».