Τό ρωμαίικο ἦθος καί τό θάρρος σώζει πενήντα ἀνθρώπους ἀπό τήν κρεμάλα. Ἀνάμεσά τους καί ἕνα κοριτσάκι 12 χρονῶν. Σεβάστεια Πόντου ἔτος 1917.

Γράφει ὁ Παῦλος Σαββίδης

Σύμφωνα μέ τά λεγόμενα τῆς μάνας μου Βαρβάρας Παπαδοπούλου πού εἶναι ἀπό τά περίχωρα τῆς Σεβάστειας, ὁ θεῖος τῆς ἐφεντήμ Ἀναστάς καί ὅλο τό σόι βέβαια, ἦταν μάστοροι καί λέγονταν Οὐστάμπασης δήλ. οἱ μεγάλοι μάστορες.
Κάποτε ὁ θεῖος της, ἐφεντήμ Ἀναστᾶς ξεκίνησε γιά νά πάει γιά τό σπίτι, ἀφοῦ τελείωσε ἡ δουλειά, καί στό δρόμο ὅπως πήγαινε στή γωνιά τοῦ δρόμου βλέπει μία βαλίτσα καί τήν παίρνει. Ἀφοῦ τήν ἀνοίγει βλέπει μέσα της ὅτι εἶχε χρυσό λίρες καί χρήματα τούρκικα. Λέει αὐτά δέν εἶναι δικά μου. Τά λεφτά αὐτά λέει ἄν τά πάω στό σπίτι, πόσοι χριστιανοί θά κρεμαστοῦν καί πόσοι θά φᾶνε ξύλο. Καί ἀναγκάστηκε καί τά πῆγε στήν ἀστυνομία καί τά παρέδωσε.
Ὁ στρατηγός ὅταν εἶδε ὅτι στό κάρο λείπει ἡ βαλίτσα, χάλασε τόν κόσμο καί εἰδοποίησε τήν ἀστυνομία τοῦ τόπου. Καί τότε ἡ ἀστυνομία τοῦ εἶπε ὅτι....
βρέθηκε ἡ βαλίτσα. Κάποιος ρωμαῖος Χριστοφορίδης Ἀναστάσιος βρῆκε τή βαλίτσα. Ὁ τοῦρκος στρατηγός ἀπ’ εὐθείας γύρισε πίσω, ἦρθε ἀπάνω καί εἶπε:
- Φέρτε τόν ρωμαῖο ἐδῶ νά τόν δῶ.
Πῆγε ὁ ρωμαῖος κοντά του καί τοῦ λέει:
- Ρωμαῖε εἶσαι καλός ἄνθρωπος γιά νά παραδώσεις τόσα λεφτά καί τό χρυσό πού εἶναι μέσα. Πάει νά πεῖ πώς εἶσαι πολύ καλός ἄνθρωπος. Καί συνέχισε.
-Τά μισά λεφτά εἶναι δικά μου, τά μισά εἶναι δικά σου.
Λέει ὁ θεῖος μου. Ἐγώ ἄν πάρω τά λεφτά στό σπίτι δέν θά προλάβω νά πάω, αὐτοί θά μέ σκοτώσουν.
Λέει:- Ἐφεντήμ τά λεφτά αὐτά δέν εἶναι δικά μου. Εἶναι δικά σου. Ἐγώ θέλω ἕνα καλό ἀπό σένα. Ἄν μπορεῖς νά τό κάνεις.
-Τί καλό θέλεις τοῦ λέει ὁ Τοῦρκος στρατηγός.
- Θέλω, λέει, στή Ζάρα, τήν Κυριακή θά κρεμάσουν πενήντα ἄτομα. Μπορεῖς νά τούς κατεβάσεις ἀπό τήν κρεμάλα;
Καί ὁ τοῦρκος στρατηγός λέει:
-Καί τί εἶναι αὐτό. Ἀμέσως κάθεται καί γράφει ἕνα χαρτί καί τοῦ λέει. Ἐσύ κρεμᾶς, ἐσύ κατεβάζεις ἀπό τήν κρεμάλα. Ὅ,τι λές γίνεται.
Ὁ θεῖος πῆρε τό χαρτί καί τήν ἄλλη μέρα ἔφυγε γιά τή Ζάρα. Ὅταν πῆγε στή Ζάρα, εἶδε ὅτι βαλαν τίς θηλιές στό λαιμό τῶν χριστιανῶν. Αὐτός φώναξε ἀπό ἐκεῖ. Γιατί τήν τελευταία στιγμή σέ λένε τί ἔχεις νά πεῖς. Πρόλαβε ὁ θεῖος καί μόλις φώναξε.
- Ἐσύ ποιός εἶσαι, τί θέλεις. Αὐτός τούς ἔδειξε τό χαρτί. Μόλις ἔδειξε τό χαρτί καί τό εἴδανε, οὔ… ἀμέσως τούς κατέβασαν ἀπ’ τήν κρεμάλα.
Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι ζήτησαν νά μάθουν ποιός εἶναι αὐτός πού τούς ἔσωσε. Τελικά μάθανε ὅτι εἶναι ὁ ἐφεντήμ Ἀναστάσης Χριστοφορίδης. Τά πενήντα ἄτομα, σαράντα ἐννέα ἦταν μεγάλοι κι ἕνα κορίτσι ἦταν 12 χρονῶν. Πενήντα ἄτομα μέ τό κοριτσάκι θά τούς κρεμούσανε ὅλους αὐτούς.
Μέ τόν καιρό κάποτε ἡ μάνα μου ἦρθε στήν Ἑλλάδα. Παντρεύτηκε τόν πατέρα μου, ἔκανε κι ἐμένα τόν Δημήτριο Παπαδόπουλο. Κι ἔτυχε νά πάω στή Σκύδρα νά πουλάω γουρουνάκια. Κοντά μου καί μία ἄλλη κυρία. Καί ἡ κυρία αὐτή πουλοῦσε γουρουνάκια. Πιάσαμε τήν κουβέντα.
Μοῦ λέει:
- Παιδί μου ἀπό ποῦ εἶσαι;
Λέω: - Θεία ἀπό τό Λουτροχώρι εἶμαι.
Λέει: - Πώς εἶναι (στό ὄνομα) ὁ πατέρας σου καί τή μάνα σου;.
-Τόν πατέρα μου λένε Εὐστάθιο Παπαδόπουλον καί τήν μάνα μου Βαρβάρα Παπαδοπούλου.
Λέει: - Ἡ Βαρβάρα τοῦ Οὐστάμπαση;
Λέω: Ναί.
- Οὔχ …… γουρπάν ἐσένα καί τό σόι σου . Μέ ἀγκαλίαζε καί ……κλαίει, φωνάζει……….
Λέω: Τί ἔπαθες θεία;
Λέει: - Ὁ Ἐφεντήμ Ἀναστάσιος ζεῖ;
-Ὄχι λέω. Πέθανε. Καί οἱ ἄλλοι μου θεῖοι πέθαναν.
Λέει: -Σαράντα ἐννέα ἄτομα, πενήντα ἤμασταν. Σαρανταεννέα ἄτομα ἦταν μεγάλοι καί ἐγώ 12 χρονῶν κοριτσάκι λέει καί θά κρεμοῦσαν κι ἐμένα. Καί ὁ ἐφεντήμ Ἀναστάσης αὐτός μας κατέβασε ἀπό τήν κρεμάλα.
Τότες εἶπα ἡ μάνα μου αὐτά πού μέ εἶπε εἶχε δίκιο. Καί ἔλεγα δέν πιστεύω ὁ τοῦρκος νά ἔχει τέτοια (φιλανθρωπία) πρός τούς Χριστιανούς. Κι ὅμως ἀπεδείχθη ὅτι ἦταν ὅλα ἀλήθεια.
Τήν παραπάνω ἀνέκδοτη ἱστορία διηγήθηκε στίς 18-5-2017, στόν ραδιοφωνικό σταθμό τῆς Ἱερᾶς μητροπόλεως Βεροίας Ναούσης καί Καμπανίας ΠΑΥΛΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ καί στήν ἐκπομπή ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ, ὁ κ. Παπαδόπουλος Δημήτριος τοῦ Εὐσταθίου ἀπό τό Λουτροχώρι Πέλλας.
Τήν ἱστορία αὐτήν ἄκουσε ἀπό τήν μητέρα τοῦ Βαρβάρα Παπαδοπούλου. Τά γεγονότα ἐξελίσσονται στά περίχωρα τῆς Σεβάστειας τοῦ Πόντου τό ἔτος 1917.