Γράφει ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Δοχειαρίου Ἀρχιμανδρίτης Γρηγόριος
Μιὰ μικρὴ συνέχεια ἀπὸ τὰ ἀνήκουστα...
Πιστεύω πὼς ἠ πίστη μας εἶναι ἐξ ἀποκαλύψεως. Ἔτι πιστεύω πὼς ἡ κατανόηση τῆς θείας ἀποκαλύψεως εἶναι ἔλλαμψη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ εὐχὴ πρὸ τῶν θείων ἀναγνωσμάτων στὴν θεία Λειτουργία αὐτὸ μας λέγει: «Ἕλλαμψον ἐν ταῖς καρδίαις ἠμῶν τὸ τῆς σῆς θεογνωσίας ἀκήρατον φῶς». Συνεπῶς, δὲν εἶναι οὔτε γνῶμες δικές μας, οὔτε συστήματα καὶ τρόποι μεταφράσεως.
Οἱ σημερινοὶ μεγάλοι θεολόγοι, σίγουρα μετὰ ἀπὸ πολλὴ ἄσκηση, νηστεία καὶ προσευχή, καὶ σπουδὴ εἰς τὴν Ἑσπερίαν καὶ νοῦν πλούσιον, μᾶς παρουσιάζουν ὅτι γνώρισαν τὶς σχέσεις τῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος! Καὶ ἡ ἑνότητα ἔπαυσε πιὰ νὰ εἶναι στὴν ἀπρόσιτη καὶ ἀκατάληπτη οὐσία τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ στὸ πρωτεῖο τοῦ Πατρός! Καὶ ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος! Κατὰ συνέπειαν, ὅπως στὴν Ἁγία Τριάδα ὑπάρχει ἕνας πρῶτος, ἔτσι καὶ στην Εκκλησία πρεπει νὰ ὑπάρχη ἕνας πρῶτος!
Αὐτὰ οὔτε στὴν θεία ἀποκάλυψη τὰ βρίσκουμε, οὔτε στὴν θεία παράδοση. Εἶναι πάνυ ἄγνωστα καὶ στοὺς ἁγίους Ἀποστόλους καὶ στοὺς ἁγίους Πατέρες. Καὶ ὅλα αὐτά, γιὰ νὰ φθάσουμε στὴν ἐπάρατη διδασκαλία τοῦ πρωτείου καὶ τοῦ ἀλαθήτου τοῦ παπισμοῦ!
Ἕνας παλιὸς καρδινάλιος ἔλεγέ μας: «Θὰ βροῦμε ἐμεῖς τρόπο νὰ σᾶς παρουσιάσουμε τὸ πρωτεῖο ἔτσι ποὺ νὰ τὸ ἀποδεχθῆτε». Καὶ νά, ποὺ εἶχε καὶ προφητικὰ χαρίσματα ὁ Τιμπρέ. Ὁρίστε λοιπόν, νὰ καταργηθῆ τὸ δημοκρατικὸ πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ θεσπιστῆ ὁ ἕνας μὲ....
πρωτεῖο καὶ ἀλάθητο. «Ἄκουε οὐρανὲ καὶ ἐνωτίζου ἡ γῆ» (ἃς ἐπικαλεσθῶ τὸν προφήτη Ἠσαία) «Ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος δὲν εἶναι θεσμὸς τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ εἶναι ἕνα συμπτωματικὸ γεγονός»! Ἂν οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι δὲν ἤτανε θεσμός, πὼς θεσπίσανε νόμους καὶ Κανόνες;
Ἀκοῦστε κι ἄλλα: Η Εκκλησία τον Αὐγουστίνο τὸν ἐπίσκοπο Ἰππῶνος τὸν εἶπε ἱερὸ Αὐγουστίνο, δὲν τὸν εἶπε ἅγιο. Ἡ διάκριση τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἔχει προηγούμενο στὴν ἱστορία. Τὸν Ἰσαὰκ τὸν Σύρο δὲν τὸν εἶπε ἅγιο, τὸν εἶπε ἀββᾶ. Ὁ πρῶτος ἔχει φοβερὲς ἀποκλίσεις πάνω στὶς ὁποῖες στηρίζεται ὅλο το κατασκεύασμα τῆς δυτικῆς θεολογίας. Καὶ ὁ ἀββᾶ Ἰσαὰκ κάπου παρεκκλίνει. Σήμερα στὸν πρῶτο κτίσαμε καὶ ναοὺς καὶ μοναστήρια καὶ στὸν δεύτερο κατὰ θείαν ἀποκάλυψη ποὺ εἶχε ἕνας σύγχρονος ἀσκητὴς καὶ προφήτης τοῦ Ἁγίου Ὅρους, τοῦ κολλήσαμε τὸ «ἅγιος».
Ἔτσι, ἔχει πλήρη πιὰ ἐφαρμογὴ τὸ «τὰ μὲν ὀπίσω ἐπιλανθανόμενοι, τοῖς δὲ ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενοι», μέχρι τοῦ νὰ γνωρίζουμε τὶς σχέσεις τῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ νὰ ἀπορρίπτουμε ὅ,τι ἡ Ἐκκλησία θέσπισε ἐν τῇ μεγίστη αὐτῆς διακρίσει.
Ὅλα αὐτά, νὰ τὸ πῶ λαικά, ἴσως καὶ λίγο ἄπρεπα, εἶναι κωλοτοῦμπες, ποὺ ἔχουνε δυστυχῶς καὶ θεατὲς καὶ ἀκροατές. Ὁ Χριστός, ποὺ κρατάει τὸ πηδάλιο τῆς Ἐκκλησίας, καὶ οὐχὶ κάποιος πρῶτος καὶ ἀλάθητος, παρακαλοῦμε καὶ δεόμεθα καὶ ἱκετεύομε νὰ τὸ κρατήση σὲ σταθερὴ ρότα πορείας μέσα στὰ πελάγη τοῦ κόσμου. Ναυτία μᾶς ἐπίασε καὶ ζητοῦμε ἀντίδοτο, γιὰ νὰ σταματήσουμε νὰ ἀντραλιζώμαστε, καὶ ποῦ; Μέσα στὸ καράβι τῆς Ἐκκλησίας.
Δὲν ἔχω ὅραση, γιὰ νὰ ἐπεκτείνω τὸν λόγο. Γι' αὐτὸ σας δίνω, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, αὐτὴν τὴν φορὰ αὐτὰ τὰ ὀλίγα, ἁπλὰ καὶ κατανοητά. Δὲν τὰ παρουσιάζω στοὺς καθηγητὲς τῶν Πανεπιστημίων, ἀλλὰ στὸν λαό, τὸν θεματοφύλακα τῆς πίστεως. Καὶ σᾶς παρακαλῶ εὔχεσθε στὶς καρδιὲς τῶν νέων θεολόγων νὰ ὑπάρχη ἔλλαμψη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ὄχι ἐκλάμψεις τοῦ νοῦ ποὺ οὐδέποτε ἡγεμόνευσε τῶν παθῶν τους.
«Καταστησον, Κύριε, τὸν νοῦν μας ἡγεμόνα.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου