Ἡ Ἀγάπη....

Τοῦ Πατρός Γ. Κουγιουμτζόγλου, 

ἀπὸ τὸ βιβλίο «Μία μικρὴ συμβολὴ στὴ σύγχρονη χριστιανικὴ ζωὴ»

Εἶναι ἡ πρώτη καὶ κυριότερη ἐντολή: «Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου, καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καὶ τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτὸν» (Λουκ. ι', 27) καὶ ἡ πρώτη ἀρετή: «Νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη» (Α' Κορ. ιγ', 13).

«Ἡ ἀγάπη, λέει ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, εἶναι μία ἀγαθὴ διάθεση τῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία τὴν κάνει νὰ μὴν προτιμᾶ κανένα ἀπὸ τὰ ὄντα περισσότερο ἀπὸ τὴ γνώση τοῦ Θεοῦ... Ἐκεῖνος ποὺ πιστεύει στὸν Κύριο, φοβᾶται τὴν κόλαση καὶ γι’ αὐτὸ ἐγκρατεύεται ἀπὸ τὰ πάθη, ὑπομένοντας ὅσα τὸν θλίβουν. Αὐτὸς θὰ ἀποκτήσει τὴν ἐλπίδα στὸν Θεό, ἡ ὁποία ἀπομακρύνει τὸν νοῦ ἀπὸ κάθε ἐμπαθῆ κλίση πρὸς τὰ γήινα. Καὶ ὅταν χωριστεῖ ἀπὸ αὐτὰ ὁ νοῦς θὰ ἀποκτήσει τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό... Ὅλες οἱ ἀρετὲς βοηθοῦν τὸν νοῦ, γιὰ νὰ ἀποκτήσει τὸν θεῖο ἔρωτα, περισσότερο ὅμως ἀπὸ ὅλες ἡ καθαρὴ προσευχή... Ὅποιος ἀγαπᾶ τὸν Θεό, δὲν μπορεῖ νὰ μὴν ἀγαπήσει καὶ κάθε ἄνθρωπο σὰν τὸν ἑαυτό του... Ἐκεῖνος ποὺ ἀπαρνήθηκε εἰλικρινὰ τὰ κοσμικὰ καὶ ὑπηρετεῖ μὲ ἀγάπη ἀπροσποίητη τὸν πλησίον του, ἐλευθερώνεται γρήγορα ἀπὸ κάθε πάθος καὶ μετέχει στὴ θεία ἀγάπη καὶ γνώση»[1].

Ἂν κάποιος λέει ὅτι ἀγαπᾶ τὸν Θεὸ καὶ μισεῖ τὸν πλησίον του, εἶναι...

ψεύτης (Α' Ἰω. δ', 20). Ὅσο μεγαλύτερη εἶναι ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό, τόσο μεγαλύτερη εἶναι ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ καὶ ἡ ὀδύνη τῆς ψυχῆς γιὰ τὸν συνάνθρωπο, ὄταν ὑποφέρει. Εἶναι δηλ. αδύνατο νὰ ἀγαπᾶ κανεὶς σωστά, χωρὶς νὰ συγχαίρει ἢ νὰ συμπάσχει.

Αὐτὸς ποὺ ἀγαπᾶ τὸν Θεό, ἐπειδὴ προσεύχεται καὶ ἐπαναλαμβάνει συνεχῶς τὴν εὐχή, βρίσκει τὴν ἀνάλογη διάθεση - φώτιση (ποὺ τὴ χαρίζει ὁ Θεὸς) καὶ δὲν κατακρίνει τὸν ἀδελφό του, ἀλλὰ τὸν δικαιολογεῖ μὲ κάποιο καλὸ λογισμὸ ἢ ἀνάλογο ἐπιχείρημα (ἐὰν ἤμουν στὴ θέση του, μπορεῖ ἐγὼ νὰ ἐνεργοῦσα χειρότερα).

Τέλος, ὅποιος ἀγαπᾶ τὸν Θεό, ἐπειδὴ ἡ διάθεσή του εἶναι γαληνεμένη ἀπὸ τὴν προσευχή, δὲν κρατᾶ κακία ἢ μίσος στὸν συνάνθρωπό του καὶ τὸν συγχωρεῖ. Γενικὰ τὸν ἀγαπᾶ μὲ τὶς ἀδυναμίες του. Γι’ αὐτὸ δὲν εἶναι μαλωμένος μὲ κανέναν ἄνθρωπο καὶ ἁπλώνει «γέφυρες», ὅπου χρειάζεται, δημιουργώντας χαρούμενη ἀτμόσφαιρα. Πιστεύει ἀκράδαντα ὅτι «ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ... καὶ οὐδέποτε ἐκπίπτει» (Α' Κoρ. ιγ', 4, 8).

[1] Φιλοκαλία Β', σέλ. 49-50.

Ἱ.Μ.Λεμεσοῦ