Παπα-Φώτης Λαυριώτης ὁ διὰ Χριστὸν σαλός: «Ἀπόσπασμα ἀπό συνέντευξη»

Ὁ πάπα-Φώτης Λαυριώτης ἀποτέλεσε ἀναμφισβήτητα μία ἐξέχουσα καὶ ἰδιάζουσα προσωπικότητα, ὄχι μόνον γιὰ τὸ νησί του, τὴν Λέσβο, ἄλλα καὶ γιὰ ὅλον τὸν θρησκευτικὸ Ὀρθόδοξο καὶ μὴ κόσμο. Ἐὰν ἡ νῆσος Λέσβος καυχᾶται γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ ζωγράφου Θεόφιλου καθὼς καὶ γιὰ τὸ ἔργο του, τώρα μὲ τὸν παπα-Φώτη θὰ πρέπει νὰ αἰσθάνεται ἀκόμη πιὸ περήφανη, γιατί στὴ γῆ τῆς ἀνδρώθηκε, διηκόνησε, εὐλόγησε, ἁγίασε, διέπρεψε καὶ τάφηκε ὁ πολύς, ἀείμνηστος πλέον, παπα-Φώτης.

Ὁ παπα-Φώτης ὑπῆρξε ἕνας ταπεινὸς παραδοσιακὸς παπάς, μᾶλλον καλόγηρος, μὲ ὅλη τὴ σημασία τῆς λέξεως. Ἔζησε ἕναν ὁλόκληρο αἰώνα. Ἀπὸ μικρὸς ἀφιερώθηκε στὴ διακονία τῆς Ἐκκλησίας. Ξεκίνησε ἀπὸ τὸ νησὶ τοῦ τὴ Λέσβο, ἔφθασε καὶ ἀσκήτευσε στὸ Ἁγιώνυμον Ὅρος ὅπου ἔγινε μοναχός, διάκονος καὶ πρεσβύτερος. Ἐπέστρεψε στὴν Λέσβο καὶ ἐφημέρευσε, ἐπὶ μισὸν περίπου αἰώνα, στὸ ἀγαπημένο τοῦ χωριὸ τὸν Τρίγωνα Πλωμαρίου.

Ὑπῆρξε ἄνθρωπος φιλήσυχος γιὰ τοὺς πιστοὺς συνανθρώπους του, ὅμως ἀγρίευε ὅταν κάποιοι νεωτερίζοντες, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, προσπαθοῦσαν νὰ ἀλλοιώσουν ἢ μᾶλλον νὰ ἀλώσουν τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση. Ἦταν ὁ τελευταῖος «κόλλυβας» τῆς σειρᾶς τῶν μεγάλων κολλυβάδων Πατέρων, ὅπως τῆς σειρᾶς τοῦ Ἁγίου Νικόδημου τοῦ Ἁγιορείτου καὶ ἄλλων.

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ...

Ἦταν πρόσωπο ποὺ σὲ πολλοὺς προκαλοῦσε τὴν ἀποστροφή, λόγω τοῦ κοντοῦ ἀναστήματός του, ἄλλα καὶ τοῦ ἀτημέλητού της ἐνδύσεώς του. Οἱ τρόποι του θὰ χαρακτηρίζονταν ἄκρως καλογερικοί. Δὲν ἤθελε τερτίπια καὶ διπλωματίες κατὰ τὴν ἐπικοινωνία. Πιστὸς τηρητὴς τῶν Παραδόσεων, ἰδιαιτέρως τῶν νηστειῶν καὶ τῶν προσευχῶν, τῶν τυπικῶν διατάξεων καὶ τῆς εὐταξίας τῆς λατρείας, ἀντιστεκόταν ὄχι μὲ εὐγένειες καὶ ὑποχωρήσεις, ἄλλα μὲ δυναμικὲς ἐπεμβάσεις καὶ πολλὲς φορὲς μὲ σκληρὲς ἐκφράσεις, ἀκόμη καὶ χειρονομίες.

Τὴν πίστη του δὲν τὴν ἀντάλλασσε μὲ ὅλα τὰ καλά του κόσμου. Δὲν συσχηματιζόταν μὲ τὰ τοῦ κόσμου τούτου, δὲν φοβόταν, οὔτε σκιαζόταν τοὺς πολιτικοὺς καὶ τοὺς ἄρχοντες, δὲν εἶχε ἄλλη συμπεριφορὰ γιὰ τοὺς μὲν καὶ ἄλλη γιὰ τοὺς δέ. Ἦταν πηγαῖος ἐκφραστὴς τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως. Ποτὲ τοῦ δὲν τὸ ἔβαζε κάτω γιὰ κάτι ποῦ ἤθελε νὰ πετύχει. Ὀργιζόταν ὅταν ἔβλεπε κληρικοὺς νὰ μὴν τιμοῦν τὸ ράσο τους. Κάποιες φορὲς ἤλεγχε τοὺς συναδέλφους τοῦ κληρικοὺς μὲ λόγια σκληρά. Κι ὅμως ἐκείνη ἡ φαινομενικὴ καλογερικὴ σκληρότητα δὲν εἶχε μέσα τῆς κακία. Ὅλους τους ἀγαποῦσε, τὴν ἁμαρτία τῶν πολλῶν μᾶλλον μισοῦσε. Στηλίτευε ἄγρια, ὅπως ἔκαναν οἱ προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἐπιτιμοῦσε καὶ ταυτόχρονα ἀγαποῦσε. Μάλωνε καὶ φώναζε καὶ συγχρόνως συγχωροῦσε. Ἐὰν ἔβλεπε ἀμετανοησία καὶ δαιμονικὸ πεῖσμα ἀποχωροῦσε κι ἔφευγε μακρυά. Δὲν τοῦ ἄρεσαν οἱ τυπικότητες στὰ μοναστήρια. Ἤθελε μοναχοὺς καὶ μοναχὲς νὰ ζοῦν μέσα στὴν ἀνεπιτήδευτη ἁπλότητα καὶ ἀρχοντιά. Ἔκανε πολλὰ πράγματα τραβηγμένα γιὰ τὸν καθωσπρεπισμό, τρόπο καλῆς ὡστόσο δυτικῆς συμπεριφορᾶς.