2 Νοε 2014

Ἀμήν! Γένοιτο! Καὶ Παρελάσεις καὶ Ἐπέτειοι

Στὸ Ἐκκλησιαστικὸ Πρακτορεῖο «ΑΜΗΝ» (Amen) φιλοξενήθηκε πρόσφατα ἄρθρο μὲ φανερὴ τὴν ἀντίθεσή του γιὰ τὶς Ἐθνικὲς Παρελάσεις καὶ Ἐπετείους. Τὸ ἄρθρο συγχέει τὸ παρελθὸν μὲ τὸ ἐπαίσχυντο κρατικὸ – πολιτικὸ σήμερα. Κατηγορεῖ τὴ συλλογικὴ μνήμη ὡς συλλογικὸ ἀσυνείδητο, στὸ ὁποῖο ἔχουν ἀπαξιωθεῖ κατὰ κάποιον τρόπο ἡ Σημαία καὶ οἱ Ἐθνικὲς Ἐπέτειοι. Ἐνῶ κατηγορεῖ τὰ λάθη τῶν ἀρχόντων, παλαιῶν καὶ συγχρόνων, καὶ καλὰ κάνει, στὸ τέλος μιλάει ὑποτιμητικὰ καὶ γιὰ τὸ λαό, τὸν ὁποῖο κατηγορεῖ ὅτι συμπεριφέρεται ἀνεπίγνωστα τὶς ἡμέρες αὐτές. Κάνει τὸν ψυχολόγο καὶ καρδιογνώστη στὸν λαό μας, στὰ παιδιά του καὶ ἐνῶ θέλει νὰ ὑποδείξει στὴν Ἐκκλησία τὸ χρέος τῆς ἑνότητας καὶ τῆς ἀδιάκριτης συμπερίληψης στὴν ἀγάπη της πάντων τν Ἑλλήνων, τὴν ἴδια στιγμὴ μιλάει γιὰ «κράτος τῶν ἀστῶν».
Ἃς δοῦμε ὅμως μερικὲς ἀδιαμφισβήτητες ἀλήθειες, γιατί....
πίσω ἀπὸ τὰ θολὰ κομματικὰ γυαλιὰ πολλὲς φορὲς δὲν ξέρουμε τί λέμε:
Ὑπῆρχε ἀκράτητος συνολικὸς ἐνθουσιασμὸς στὸν ἠρωϊκὸ λαό μας στὸ Ἔπος τοῦ 1940. Οἱ φωτογραφίες μιλᾶνε ἀπὸ μόνες τους καὶ οἱ ἐναπομείναντες ἥρωες τῆς ἐποχῆς μαρτυροῦν τοῦ λόγου τὸ ἀληθές. Ὁ λαὸς ἔκανε τὸ θαῦμα. Αὐτὸ γιορτάζουμε.
      Ἔβγαιναν ὅλοι οἱ Ἕλληνες στοὺς δρόμους καὶ πανηγύριζαν καὶ κάθε φορᾶ ποὺ παίρναμε μιὰ πόλη. Ξεχυνόταν ὁ λαὸς ἀγκαλιαζόταν, ἔψελνε καὶ τραγουδοῦσε.
     Τὴν ψυχικὴ ἔξαρση καὶ ἀνάταση τὴν φανερώνουν οἱ μαρτυρίες τῶν δημοσιογράφων καὶ ἀνταποκριτῶν – συγγραφέων τοῦ 1940. Μιλοῦν γιὰ ἕνα θαῦμα, γιὰ τὴν αὐτοθυσία καὶ τὴ φιλοπατρία τῶν Ἑλλήνων στρατιωτῶν, ποὺ ξεκίνησαν μαζικὰ τὸν πόλεμο μὲ τὸ χαμόγελο στὰ χείλη. Αὐτὸ τὸ γεγονὸς θυμόμαστε καὶ τιμοῦμε σήμερα.
      Ἡ καταπληκτικὴ ἑνότητα τοῦ λαοῦ μας ἐκείνη τὴν περίοδο ἦταν ἀπὸ μόνη της ἕνα θαῦμα, παρ’ ὅλο ποὺ τὸ καθεστὼς ὑπολειπόταν δημοκρατικά. Ἴσχυσε καὶ στὸ 1940 αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Κολοκοτρώνης γιὰ τὸ 1821: “ἔπεσε στὶς ψυχές μας σὰ βροχὴ ἀπὸ ψηλὰ ἡ ἐπιθυμία νὰ ἐλευθερωθοῦμε”. Ἀριστεροὶ κάλαμοι ὅμως οὔτε τὸ 1821 δυστυχῶς σέβονται οὔτε τὸ 1940 κατανοοῦν.
Ἡ εὐσέβεια, ἡ Ἐκκλησία, οἱ στρατιωτικοὶ ἱερεῖς, οἱ ἐπώνυμες μαρτυρίες ἀπὸ τὸ μέτωπο γιὰ τὶς ἐμφανίσεις τῆς Παναγίας, φανερώνουν μαζὶ μὲ τὴ φιλοπατρία, καὶ τὴν ἱερότητα καὶ ἁγιότητα αὐτοῦ το ἀγῶνος μὲ τὴ συμμετοχὴ ὅλων τν Ἑλλήνων, ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Χρύσανθο μέχρι τὸν τελευταῖο πιστό. Ἀσφαλῶς καὶ κατακρίνουμε τὴ φυγὴ τῆς ἐπίσημης πολιτείας. Ἡ Ἐκκλησία ὅμως ἔμεινε ΕΔΩ.
        Κάθε φορᾶ ποὺ οἱ Ἕλληνες ἔμπαιναν σὲ μιὰ πόλη τῆς Β. Ἠπείρου αὐθόρμητα ὁ στρατὸς παρήλαυνε καὶ οἱ ἄνθρωποι ἔβγαζαν ἀπὸ τὸ σεντούκι τοὺς τὶς Σημαῖες καὶ τὶς ἀναρτοῦσαν στὰ μπαλκόνια τῶν σπιτιῶν τοὺς φανερώνοντας τὴν ἑλληνική τους συνείδηση καὶ πανηγυρίζοντας τὸ γεγονός. Ἦταν κι αὐτὸ φαινόμενο τοῦ κράτους τῶν ἀστῶν; Ἃς μᾶς ποῦν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ἄρθρου ἕνα κόμμα, ἕνα σύλλογο, μιὰ κοινότητα, ποὺ νὰ μὴν ἔχουν σύμβολο, σημαία ἢ ἔμβλημα. Μὴ λέμε λοιπὸν ἀψυχολόγητα πράγματα.
        Ἡ Βέμπο μὲ τὰ τραγούδια της, ὁ Ζαλοκώστας, ὁ Τερζάκης, ὁ Γ. Βλάχος, οἱ ξένοι σταθμοὶ καὶ τὰ ἐπίσημα ξένα χείλη ποὺ ἐπήνεσαν τὸν ἠρωϊσμὸ τῶν Ἑλλήνων Στρατιωτῶν, οἱ γελοιογράφοι καὶ οἱ σκιτσογράφοι, τὰ πρωτοσέλιδά των ἐφημερίδων, ἑλληνικῶν καὶ ξένων, ὅλοι αὐτοὶ ἦταν τὸ κράτος τῶν ἀστῶν, οἱ πολυεθνικές, τὰ ξένα μονοπώλια καὶ οἱ βδέλλες τῶν λαῶν;
Ἀκόμη καὶ ὁ ἑβραϊκῆς καταγωγῆς Συνταγματάρχης Μαρδοχαῖος Φριζῆς φώναζε γιὰ νὰ ἐμψυχώσει τοὺς στρατιῶτες του “γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἑλλάδα”! Δυστυχῶς ὅμως ἡ πνευματικὴ μυωπία τοῦ νεοπαγοῦς διδύμου “Ἐκκλησία καὶ Ἀριστερά”, ἢ “Θεολογία καὶ Ἀριστερὰ” δὲν μπορεῖ νὰ δεῖ τὴν ἀλήθεια τῶν γεγονότων.
        Στὸ μέτωπο τῶν βορειοηπειρωτικῶν βουνῶν γράφτηκαν σελίδες ἀκραίας φιλοπατρίας, ὑψίστης εὐσέβειας, ἠρωϊκῆς αὐτοθυσίας, φοβερῆς ἀλληλεγγύης στοὺς αἰχμαλώτους, σελίδες μεγαλείου μὲ ἐμφανίσεις τῆς Παναγίας καὶ τῶν ἁγίων μας. Στὰ μετόπισθεν ἕνα ἀπέραντο στρατόπεδο προσευχῆς καὶ φιλανθρωπίας μαχόταν εἰρηνικά, συντονισμένο καὶ αὐτὸ μὲ τὸν ἀγώνα τοῦ μετώπου. Ὅλα αὐτὰ ἀμφισβητοῦνται; Τόμους ὁλόκληρους ἔχει ἐκδώσει ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος γὶ αὐτὰ ὅλα. Ἂν ἐμεῖς σιωπήσουμε, «καὶ οἱ λίθοι κεκράξονται».
       Γιορτάζουμε τὸ γεγονὸς τῆς ἐνάρξεως τοῦ πολέμου, γιατί συνέβη μιὰ ἔκρηξη, ἕνα θαῦμα, μιὰ ἔξαρση. Μιὰ πίστη καὶ μιὰ ἀγάπη διαπέρασε ὅλο το λαό μας, ἕνα λαὸ ποὺ δύσκολα ἑνώνεται καὶ ὁμονοεῖ. Γιορτάζουμε ὄχι τὴν ὑποδούλωσή μας, ὅπως ἐπιπόλαια καὶ ἀπερίσκεπτα προβάλλεται ἀπὸ τὸ ἄρθρο, ἀλλὰ τὴν ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὰ ἐλαττώματα τῆς φυλῆς μας, τὴ νικηφόρα πορεία τοῦ λαοῦ μας, τὴν πρώτη νίκη κατὰ τοῦ ἄξονα καὶ τὴν ἀπελευθέρωση τῶν πόλεων τῆς Β. Ἠπείρου, τὸ ὅτι ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ἀνέλαβε τὸν ἀγώνα ἡ πληγωμένη Μεγαλόχαρη τῆς Τήνου, ἡ ὁποία ὑπῆρξε παροῦσα ὡς Ὑπέρμαχος Στρατηγός.
       Τὸ ἄρθρο ἀδικεῖ τὸ λαό μας ποὺ συμμετέχει καὶ παρακολουθεῖ τὶς παρελάσεις, κάνει δίκη προθέσεων καὶ ὑποτιμᾶ τὴ συμμετοχὴ τῶν παιδιῶν, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ζητεῖ τὴν τέλεια συμπεριφορά. Ξέρει τὸ ἄρθρο τί αἰσθάνονται οἱ μαθητὲς μᾶς ὅταν παρελαύνουν; Κρίνει μόνο κὰτ΄ ὄψιν, ὄχι ὅμως καὶ δίκαια. Τὰ ρώτησε τὰ παιδιά; Πῶς ὅμως τὰ ἴδια τὰ παιδιά, ὅταν κάνουν καταλήψεις, μουτζώνουν καὶ ἀποδοκιμάζουν τοὺς πολιτικούς, συμμετέχουν στὴ βουλὴ τῶν ἐφήβων, τότε εἶναι ὥριμη καὶ ἐπαινετὴ ἡ συμπεριφορά τους; Τὰ ἴδια παιδιὰ εἶναι, “ὢ ἀνόητοι καὶ βραδεῖς τὴ καρδία”.
        Τὸ ἄρθρο παρουσιάζει φοβερὴ προκατάλειψη γιὰ τὶς παρελάσεις, κινεῖται στὸν ἀστερισμὸ τοῦ μαρξισμοῦ καὶ τῆς ἀναρχικῆς ὁρολογίας, προσπερνᾶ ἀνεπίτρεπτα τὴ συλλογικὴ ἐτυμηγορία ἑνὸς λαοῦ, ποὺ ἀνέκαθεν ἀγκάλιασε τὶς παρελάσεις καὶ ἀποτελεῖ μοναδικὴ πρωτοτυπία παγκοσμίως, τὴ στιγμὴ ποὺ σὲ ὅλους τους λαοὺς καὶ τὰ κράτη γίνονται μεγαλειώδεις στρατιωτικὲς παρελάσεις. Δὲν κατανοεῖ θεολογικά το θέμα τῆς πατρίδος καὶ ρίχνει νερὸ στὸ μύλο τῶν διεθνιστικῶν ἀριστερῶν ἰδεῶν καὶ ἀπόψεων, χωρὶς νὰ λάβει ὑπόψη τὸ θέλημα τοῦ λαοῦ ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ εἰσηγηθεῖ, ἂν ἤθελε, νὰ τὸν ρωτήσουμε διὰ δημοψηφίσματος, ἂν θέλει τὶς παρελάσεις καὶ τὶς ἐπετείους.
      Ἔχει βέβαια κι ἕνα δίκαιο, λειψὸ ὅμως, ὅτι μεγαλειώδη παρέλαση θὰ ἔπρεπε νὰ γινόταν καὶ στὴν Ἐπέτειο τῆς 12ης Ὀκτωβρίου 1944 ποὺ ἔφυγαν οἱ Γερμανοὶ ἀπὸ τὴν Ἀθήνα. Γίνεται ὅμως αὐτὸ στὰ Ἐλευθέρια κάθε πόλεως ἐπὶ μέρους.
      Ἐπίσης θὰ μποροῦσε νὰ συζητηθεῖ καὶ τὸ περιεχόμενο τῆς παρελάσεως. Πάντως καὶ ἔτσι ὅπως εἶναι τώρα, εἶναι ἀπαραίτητες οἱ παρελάσεις, διότι παρίστανται καὶ τιμῶνται οἱ ἀνάπηροι πολέμου, οἱ βετεράνοι καὶ οἱ τραυματίες, κουβαλώντας γεγονότα, μνῆμες, παρελαύνουν τὰ παιδιὰ τοῦ λαοῦ μας, μὲ ἀποφάσεις καὶ ὑποσχέσεις γιὰ τὸ μέλλον, καὶ σὲ περίοδο εἰρήνης – ἡ μαθητιώσα νεολαία - καὶ σὲ περίοδο πολέμου, ὁ στρατός. Ἐπίσης ἐσωτερικοὶ μετανάστες, Ἀδελφότητες καὶ Σύλλογοι ἀπὸ κάθε γωνιὰ τῆς Ἑλλάδος, διατρανώνουν μὲ τὶς τοπικὲς παραδοσιακὲς ἐνδυμασίες τους ὅτι σύμπασα ἡ Ἑλλάδα καὶ πάλι ἑνωμένη κάτω τὴ Σημαία μᾶς προχωρᾶ σὺν Θεῶ στὸ μέλλον.
     Βασικὸ πρόβλημα τοῦ ἄρθρου εἶναι ἡ ἄγνοια τοῦ γεγονότος ὅτι κάθε λαὸς δρᾶ καὶ συλλογικὰ σὲ κάθε φάση τοῦ κοινωνικοῦ γίγνεσθαι παλιὰ καὶ τώρα. Τιμᾶ τοὺς νεκροὺς καὶ διδάσκει τοὺς ζωντανούς. Ὅλο δὲ αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἀποτυπώνεται στὶς παρελάσεις, στὶς λιτανεῖες, στὰ λάβαρα, στὶς σημαῖες. Καὶ πρὸ Χριστοῦ καὶ μετά. Καὶ στὴν Ἀρχαία Ἀθήνα καὶ στὴ χριστιανικὴ Ἑλλάδα. Ὁ κόσμος ἐκφράζεται καὶ πρὸς τὰ ἔξω πανηγυρικὰ πάντοτε. Εἶναι μιὰ ἐπὶ πλέον παρουσίαση καὶ συμβολικὴ λογοδοσία στὸ λαὸ ποὺ πληρώνει καὶ ὀφείλει νὰ ἐνημερωθεῖ σὲ ἕνα βαθμό, γιὰ τὸ ἔργο ποὺ γίνεται στὰ σχολεῖο, στὸ στρατό, στὰ σώματα ἀσφαλείας κλπ. Ὄχι ὅτι δὲν πρέπει νὰ γίνουν καὶ ἄλλα πράγματα γιὰ τὴν αὐτοεκτίμηση καὶ αὐτοπεποίθηση τοῦ λαοῦ μας. Μὲ τὶς παρελάσεις προβάλλεται τὸ ἠρωϊκὸ στοιχεῖο τῆς φυλῆς μας καὶ ἡ κατάφαση στὸ γεγονὸς τοῦ πατριωτισμοῦ, πράγμα θεμιτὸ καὶ θεάρεστο. Μὲ ποιὸ δικαίωμα λοιπὸν τὸ ἄρθρο ἑρμηνεύει κατὰ τὸ δοκοῦν καὶ κατακρίνει ὅ,τι ὁ λαὸς μᾶς συλλογικὰ ἔχει ἐγκολπωθεῖ ἐδῶ καὶ δεκαετίες; Τὸ τεκμήριο τῆς δημοκρατίας ὑπάρχει πάντοτε στὸ λαό μας.
       Ἔχουμε παρελάσεις στὴν Ἁγία Γραφή; Βεβαίως. Καὶ πανηγυρισμοὺς ἔχουμε μετὰ τὴ διάβαση τῆς Ἐρυθρᾶς θαλάσσης, καὶ ὕμνους καὶ ψαλμούς, καὶ παρέλαση μετὰ τὴν ἐπιστροφὴ τὴ Κιβωτοῦ τῆς Διαθήκης καὶ χορὸ ἀπὸ τὸν Δαβίδ, καὶ ζητωκραυγὲς γιὰ τὶς νίκες τοῦ Σαοὺλ καὶ τοῦ Δαβίδ. Ἔχουμε καὶ τὴ Βαϊφόρο τοῦ Κυρίου στὰ Ἱεροσόλυμα, τηρουμένων βεβαίως τῶν ἀναλογιῶν. Καὶ μεῖς δὲν κάνουμε μόνο τυπικὲς παρελάσεις, μαζικὲς ἐκδηλώσεις σὲ πλατεῖες κλπ, ἀλλὰ προηγεῖται ἡ θεία λειτουργία, ψάλλουμε Τρισάγια, καταθέτουμε στεφάνια καὶ ἔτσι φανερώνεται ἡ σταυροαναστάσιμη πορεία τοῦ Ἔθνους μας.
       Στὸ ἄρθρο ὑποβόσκει μία νοσηρὰ περὶ Πατρίδος θεολογία, ὑπάρχει φανερὸς κομματικὸς στραβισμός, ἄγνοια τοῦ γεγονότος ὅτι ἡ Ἐκκλησία χρόνια τώρα δὲν ἔχει ἀποστασιοποιηθεῖ ἀπὸ τὶς Παρελάσεις καὶ τὴ Σημαία – τί στὸ καλὸ δὲν θὰ φώτιζε τὸ ἅγιο Πνεῦμα; - καὶ εἶναι ἐπιεικῶς – τὸ ἄρθρο - προβληματικό.
     Τὸ ἄρθρο φιλοξενεῖ στοὺς κόλπους του καὶ κάτι ἄλλο ἀπρεπές: ταυτίζει τὴν ἁγία μας Ἐκκλησία μὲ τὴν κυρίαρχη μεταπολεμικὰ ἐξουσία, παρουσιάζει ὡς ἀχώριστο δίδυμο «τὸν παπὰ καὶ τὸν χωροφύλακα» καὶ κατηγορεῖ τὴν Ἐκκλησία, ὅτι κράτησε μακριά της κάποια βαπτισμένα παιδιά της «μὲ θρησκευτικὲς ἀνησυχίες». Πρόκειται γιὰ τὰ γνωστὰ ἐμφυλιοπολεμικὰ καὶ μετεμφυλιοπολεμικὰ σύνδρομα τῆς ἀριστερῆς νοοτροπίας. Πιστεύουμε ὅτι κανένας Ἐπίσκοπός τς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας μας δὲν θὰ ἀρνηθεῖ νὰ τελέσει Μνημόσυνο στὸ Γράμμο καὶ στὸ Βίτσι ὑπὲρ ἀναπαύσεως τῶν φονευθέντων μαχητῶν τοῦ “Δημοκρατικοῦ Στρατο”, ἐὰν προσκληθεῖ ἀσφαλῶς.
     Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος δὲν ἔχει τέτοιες προκαταλήψεις καὶ προσωποληψίες. Μπορεῖ κάποιοι μεμονωμένοι κληρικοὶ νὰ παραφέρθηκαν, ὅπως αὐτὸ συμβαίνει μὲ κάθε συλλογικότητα καὶ σὲ κάθε ἐποχή. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς μετρᾶ θύματα καὶ στὴν Ἀντίσταση καὶ στὸ Συμμοριτοπόλεμο. Μάλιστα στὸν δεύτερο, ἔχουμε πάνω ἀπὸ δύο ἑκατοντάδες σφαγμένους, κρεμασμένους καὶ σταυρωμένους κληρικούς, δυστυχῶς ἀπὸ βαπτισμένους χριστιανούς, ὅπως λέει καὶ τὸ ἄρθρο, “μὲ θρησκευτικὲς ἀνησυχίες” .
       Ἡ ἀποστασιοποίηση ἀφορᾶ τὰ ἀριστερὰ κινήματα ποὺ δὲν μποροῦν νὰ ἀντιληφθοῦν τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ 97% τοῦ λαοῦ μας θρησκεύεται ὀρθόδοξα καὶ δὲν μποροῦν ποτὲ νὰ διαχειριστοῦν παραδείγματος χάριν τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Κόρη τοῦ Στάλιν βαπτίστηκε ὀρθόδοξη, ὁ Χαρίλαος Φλωράκης (Καπετὰν Γιώτης) πῆγε στὸ Ἅγιο Ὅρος καὶ ἐξομολογήθηκε καὶ οἱ λαοὶ τοῦ λεγομένου “σιδηροῦ παραπετάσματος καὶ ἀνατολικοῦ μπλόκ” ἐπέστρεψαν μαζικὰ στὴν Ὀρθοδοξία. Λίγο πιὸ πρὶν ἀπὸ αὐτὴ τὴ στιγμὴ ποὺ μιλᾶμε, τὸ Ἅγιο Ὅρος καὶ ὁ Πατριάρχης μᾶς δέχτηκε καὶ κουβέντιασε φιλικότατα, χωρὶς νὰ ἀποκλείσει τὸν - σύμφωνα μὲ δική του δήλωση - ἄθεο ἀρχηγὸ τῆς Ἀξιωματικῆς Ἀντιπολιτεύσεως.
       Τέλος, τὸ ἄρθρο ὁμιλεῖ ἀπαξιωτικὰ γιὰ τοὺς πολιτικοὺς ποὺ παρακολουθοῦν τὶς Παρελάσεις καὶ τοὺς προσάπτει μὴ κόσμιους χαρακτηρισμούς. Βέβαιά τα ἔργα τοὺς εἶναι χειρότερα. Ὑπάρχουν καὶ κάποιες λίγες ἐξαιρέσεις. Ἀλλὰ οἱ ὅποιοι πολιτικοὶ δὲν πῆγαν μόνοι τους ἐκεῖ. Πῆγαν ἀπὸ τὴν ψῆφο τοῦ λαοῦ μας. Ἀνεβαίνουν στὴν ἐξέδρα τῶν ἐπισήμων, αὐτοὶ ποὺ ψήφισε κατὰ πλειοψηφεία ὁ λαός μας. Ὁ λαὸς μᾶς ὁ “πάντοτε εὐκολόπιστος καὶ πάντοτε προδομένος” ἐπέλεξε δυστυχῶς “παλιάτσοι” νὰ τὸν ἐκπροσωποῦν. Διαφωνοῦμε, ἀλλὰ σεβόμαστε τὴν ἐτυμηγορία του καὶ τὴν ἀπόφασή του.

1 σχόλιο:

  1. Πολύ ....μαρξισμό μυρίζει αυτό το άρθρο στο ΑΜΗΝ.

    Δεν γνώριζα ότι και στα εκκλησιαστικά πρακτορεία έχει διεισδύσει το μαρξιστικό δηλητήριο.

    Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν τα πράγματα.

    Οι μαρξιστές ταυτίζουν λανθασμένα - και ΣΚΟΠΙΜΩΣ - τις έννοιες του Κράτους και του Έθνους.

    Δηλαδή ταυτίζουν την εκάστοτε κρατική εξουσία - η οποία μπορεί να είναι διεφθαρμένη, προδοτική και ξενόδουλη - με την Οντότητα του Έθνους.

    Γι'αυτό βλέπουμε τους αναρχοκομμουνιστές να καίνε την Γαλανόλευκη - καθώς την θεωρούν σύμβολο του "Κράτους" - και να μισούν οτιδήποτε αναφέρεται στο Έθνος.

    Πρόκειται για αντίληψη ανιστόρητη και καταστροφική.

    Το Κράτος είναι ένα κοινωνικό και ιστορικό κατασκεύασμα.

    Το Έθνος όμως είναι μια ΖΩΝΤΑΝΗ Οντότητα, ένας Ζωντανός Οργανισμός διαχρονικός και εξελισσόμενος.

    Οι Έλληνες μόνο το 1830 απέκτησαν "Εθνικό" Κράτος. Υπάρχει όμως κανείς που να πιστεύει σοβαρά ότι μέχρι τότε δεν υπήρχε το Ελληνικό Έθνος ;;

    Οι Έλληνες ήταν πάντοτε διαιρεμένοι πολιτικώς - σε πόλεις κράτη στην αρχαιότητα - αλλά είχαν ΠΑΝΤΟΤΕ συναίσθηση ότι αποτελούν ενιαίο και ξεχωριστό Έθνος.

    Το Όμαιμον, το Ομόγλωσσον, το Ομόθρησκον, το Ομότροπον συνέδεαν τους Έλληνες από την Μασσαλία ως την Τραπεζούντα και από την Κάτω Ιταλία ως την Συρία.

    Ποτέ δεν είχαν ενιαίο Κράτος οι Έλληνες, αλλά ΠΑΝΤΑ αποτελούσαν Έθνος.

    Το Έθνος είναι η Γη των Πατέρων μας, η Οικογένειά μας, η Γλώσσα μας, τα Μνήματα των Προγόνων μας.

    Όλα αυτά που κληρονομήσαμε από τους Προγόνους μας και θα τα μεταδώσουμε στους απογόνους μας.

    Και επειδή προσωπικώς τυχαίνει να μου αρέσουν οι παρελάσεις, είμαι αντίθετος σε κάθε σκέψη για κατάργησή τους.

    Οι Εθνικές Εκδηλώσεις ενισχύουν την συλλογική μνήμη του λαού μας και ΔΕΝ πρέπει να ταυτίζονται με την εκάστοτε κρατική εξουσία.

    Θα πρέπει όλα τα Ορθόδοξα ιστολόγια, πρακτορεία, ραδιοφωνικοί σταθμοί κλπ να είναι πιο προσεκτικά και να μην αναπαράγουν το μαρξιστικό δηλητήριο στην Ελληνική νεολαία.

    Αρκετή αντεθνική προπαγάνδα υφιστάμεθα καθημερινώς από τα τουρκοκάναλα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.