Ὕψωσις Τιμίου Σταυροῦ
Μία ἐκ τῶν μεγαλυτέρων παγίδων τῆς πνευματικῆς ζωῆς εἶναι ἡ συνήθεια. Δυστυχῶς ὁ ἄνθρωπος, μὲ τὸν καιρὸ ὅλα τα συνηθίζει καὶ δὲν τοῦ κάνουν ἐντύπωση, μὲ ἀποτέλεσμα αὐτὴ ἡ νοοτροπία νὰ περνᾶ καὶ στὸ σύμβολο τῆς νίκης καὶ τῆς θυσίας τοῦ Κυρίου μας. Στὸ σύμβολο τοῦ Τιμίου καὶ ζωοποιοῦ Σταυροῦ. Λησμονοῦμε τὴν μοναδική του ἀξία καὶ σημασία γιὰ τὴν ἴδια τὴ σωτηρία μας. Ἔτσι λοιπὸν ἡ μητέρα μας ἐκκλησία, γιὰ νὰ ἔχουμε πάντοτε μέσα στὴ συνείδησή μας, ἀλλὰ καὶ γιὰ λόγους ἱστορικούς, καθιέρωσε τὴν ἑορτὴ τῆς ἐπισήμου ὑψώσεώς Του. Τῆς ἑορτῆς ποὺ τελεῖται κάθε ἐνιαυτὸν τῆς Χριστότητος τοῦ Κυρίου στὶς 14 τοῦ μηνὸς Σεπτεμβρίου καὶ μᾶς ὑπενθυμίζει πόσα ὀφείλουμε στὸν σταυρὸ τοῦ Κυρίου μας, ἀλλὰ καὶ τὴν εὐλάβεια μὲ τὴν ὁποία πρέπει νὰ τὸν τιμοῦμε, προσκυνοῦμε καὶ περιβάλλουμε.
Αὐτὸς δὲ εἶναι καὶ ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖον, ἐὰν δὲν συμπέσει ἡ ἑορτὴ τῆς ὑψώσεως Σαββατοκύριακο, κατὰ τὸ ὁποῖο καταλύεται τὸ ἔλαιον, ἔχουμε νηστείαν ἄνευ ἐλαίου. Τὰ παλαιότερα μάλιστα χρόνια κατὰ τὰ ὁποῖα ἡ Ὀρθόδοξος πίστις βρισκόταν σὲ ὑψηλότερα ἐπίπεδα, ἡ ἡμέρα αὐτὴ εἶχε πολὺ χαρακτηριστικὴ θέση στὴ ζωὴ τῶν πιστῶν γι' αὐτὸ καὶ εἶχε....
καθιερωθεῖ γενικὴ ἀργία πρὸς τιμὴν τοῦ σταυροῦ.
Ἀλλὰ γιατί αὐτό; Γιατί αὐτὴ ἡ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ καὶ ἡ τελετὴ τῆς ὑψώσεως; Διότι στὸ σύμβολο τοῦ σταυροῦ, συνοψίζεται ὁλόκληρη ἡ πίστη μας. Ἐμπεριέχεται ὅλο το σχέδιον τῆς θείας οἰκονομίας γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Προτυπώνεται σὲ πολλὰ σημεῖα στὸν χῶρο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ καθίσταται τὸ ὄργανο τῆς σωτηρίας μας, ἀφοῦ ἐπάνω στὸ ξύλο τοῦ σταυροῦ, θυσιάζεται ὁ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου.
Διὰ τοῦ σταυροῦ μᾶς ἐξηγόρασε ὁ Κύριος ἀπὸ τὴ δουλεία τῆς ἁμαρτίας καὶ μᾶς συμφιλίωσε πρὸς τὸν Πατέρα. Τονίζει αὐτὴ τὴν ἀλήθεια τόσο δυναμικὰ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στοὺς Κολασσαεῖς καὶ δὶ' αὐτῶν πρὸς ὅλο το χριστεπώνυμο πλήρωμα: “Ἐξήλειψε τὸ καθ' ἠμῶν χειρόγραφον τοῖς δόγμασιν ὁ ἣν ὑπεναντίον ἠμίν, καὶ αὐτὸ ἦρεν ἐκ τοῦ μέσου προσηλώσας αὐτὸ τῷ σταυρὼ” (Κολασ. β' 14), δηλ. Ὁ Χριστὸς ἔσβησε τὸ ἐναντίον μας χρεωστικὸ γραμμάτιο μὲ τὶς διατάξεις, τὸ ὁποῖο ἦταν ἀπέναντι στὰ μάτια μας, ναί, τὸ ἔβγαλε ἀπὸ τὴ μέση καὶ τὸ κάρφωσε στὸ σταυρό. Καὶ ἐπειδὴ αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια γιὰ τὸν σταυρὸ ποὺ ἔγινε ὄργανο τῆς σωτηρίας μας, γι' αὐτὸ καὶ ὁ ἐχθρός μας, ὁ διάβολος, τίποτε δὲν φοβᾶται καὶ τίποτε ἄλλο δὲν τρέμει τόσο, ὅσο τὸ ἱερὸ αὐτὸ σύμβολο, ὅταν βεβαίως ὁ πιστὸς γνωρίζει τὴν σημασία του καὶ τὸ σχηματίζει σωστὰ σφραγίζοντας μὲ αὐτὸ τὴν ὕπαρξή του.
Ἀνέκαθεν οἱ πιστοὶ χριστιανοὶ ἔκαμαν εὐρείαν χρήση τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ συμβόλου. Γνώριζαν τὴν ἀκατάλυτη δύναμή του καὶ μὲ τὴν παρρησία τῆς πίστεως, ὅπου καὶ ἂν βρίσκονταν, σχημάτιζαν τὸ σύμβολο τῆς νίκης ποὺ ἀποτελεῖ ὡς ἤδη τονίσαμε τὴν συμπύκνωση τῆς πίστεώς μας.
Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος, ἐκφράζοντας καὶ περιγράφοντας τὴν πίστη αὐτὴ τῆς ἐκκλησίας καὶ τὴν εὐρεία χρήση τοῦ σταυροῦ, μὲ τὴν ἰδιαιτέρα του ἁγιαστικὴ ἔκφραση καὶ τὸν ἀξεπέραστο ρητορικό του λόγο, θὰ κηρύξει: “Οὕτως ἐν τῇ Ἱερὰ Τραπέζη, οὕτως ἐν ταῖς τῶν ἱερέων χειροτονίες, οὕτως πάλιν μετὰ τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ ἐπὸ τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου διαλάμπει. Τοῦτον πανταχοῦ χορεύοντα ἴδοι τὶς ἄν, ἐν οἰκίαις, ἐν ἀγοραῖς, ἐν ἐρημίαις, ἐν ὀδοῖς, ἐν ὄρεσιν, ἐν νάπαις (δασώδεις κοιλάδες), ἐν βουνοῖς, ἐν θαλάσση, καὶ πλοίοις καὶ νήσοις, ἐν κλίναις, ἐν ἰματίοις, ἐν ὄπλοις καὶ ἐν παστάσιν (δωμάτια σπιτιῶν), ἐν συμποσίοις, ἐν σκεύεσιν ἀργυροῖς, ἐν χρυσαίοις, ἐν μαργαρίταις, ἐν τοῖχον γραφές, ἐν σώμασιν ἀλόγων, πολλὰ πεπονηκότων (στὰ σώματα ζώων ποὺ ἔχουν ταλαιπωρηθεῖ ἀπὸ ἀρρώστιες), ἐν σώμασιν ὑπὸ δαιμόνων πολιορκουμένων, ἐν πολέμοις, ἐν εἰρήνη, ἐν ἡμέραις, ἐν νυξί... Οὕτω περιμάχητον (ζηλευτό, ἐπιθυμητὸ) ἄπασι γέγονε τὸ θαυμαστὸν αὐτὸ δώρον” (Ὁμιλία πρὸς Ἰουδαίους καὶ Ἕλληνες, ὅτι ἐστὶ Θεὸς ὁ Χριστός).
Παντοῦ λοιπὸν ὁ Τίμιος τοῦ Κυρίου σταυρός! Ἀπὸ τὰ μικρότερα, ἕως τὰ πλέον μεγάλα καὶ σοβαρὰ ποὺ καθημερινῶς ἀντιμετωπίζουμε καὶ ποὺ ἀπασχολοῦν τὴν ζωή μας. Καὶ ἄνευ ἀμφιβολίας, ὁ σταυρὸς ἀποτελεῖ τὸ κριτήριο τῶν λόγων μας καὶ τῶν ἐνεργειῶν μας.
Ὅ,τι δηλ. εἶναι ἀδύνατον νὰ συνδυασθεῖ μὲ τὸν σταυρὸ καὶ ὅ,τι εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπιφέρει τὴν εὐλογία του καὶ τὴν προστασία του, ἀσυζητητὶ θὰ πρέπει ἐκ μέρους μας νὰ ἀπορρίπτεται.
Ὅπλο λοιπὸν καὶ δύναμις, ταυτοχρόνως δὲ καὶ ὁμολογία τῆς κάθε ὑπάρξεως ποὺ σχηματίζει τὸ ἱερὸ σύμβολο, ποὺ τιμητικῶς τὸ ἐπιφέρει ἐπὶ τοῦ στήθους. Ἐκεῖ δηλ. ποῦ βρίσκεται ἡ καρδιά. Ἐκεῖ ποὺ χρειάζεται ἡ ἄγρυπνη προσευχὴ καὶ ἡ μονολόγιστη εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ ὥστε νὰ προφυλάσσει, νὰ χαριτώνει καὶ νὰ χριστοποιεῖ τὸν ὅλο ἄνθρωπο.
Φυσικά, μόνο τυχαῖα δὲν εἶναι ἡ προσπάθεια ποὺ τὸν τελευταῖο καιρὸ ὁλονὲν καὶ περισσότερον βλέπουμε νὰ αὐξάνεται. Ἡ προσπάθεια ποὺ ἐκπορεύεται ἀπὸ κέντρα ζοφερὰ καὶ τρισάθλια τα ὁποῖα θεωροῦν τὸν σταυρὸ “σκάνδαλον”. Ἀπὸ φορεῖς ποὺ ἐπιζητοῦν τὴν κατάργηση τοῦ ἱεροῦ μας συμβόλου, μὲ ἀπώτερο σκοπὸ τὴν ἀπορθοδοξοποίηση τοῦ λαοῦ μας καὶ γενικῶς τὴν ἀλλοίωση τῆς ἑλληνικῆς αὐτοσυνειδησίας τοῦ ἔθνους μας. Ἀλλὰ στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀποκαλύπτονται ὄχι μόνο τα ἄνομα σχέδια ὅσων, πατέρα ἔχουν αὐτὸν ποὺ καίγεται καὶ συνθλίβεται ἀπὸ τὴν χάρη ποὺ ἐκπηγάζει τὸ ξύλον τοῦ σταυροῦ, αὐτὸν ποὺ συνετρίβη ἡ κεφαλή του στὸ βάθρο τοῦ σταυροῦ, τουτέστιν τὸν διάβολον, ἀλλὰ ἐδῶ φίλοι μου ἀποκαλύπτεται εἴτε τὸ θάρρος εἴτε ἀλλοίμονον ἡ δειλία καὶ ὁ φόβος τῶν ὅσων πιστεύουν στὴν δύναμη τοῦ σταυροῦ καὶ ἀποδέχονται τὴν λυτρωτικὴ θυσία τῆς χάριτος, διστάζουν ὅμως νὰ ἐκφράσουν δημοσία τὴν πίστη τους.
Πλέον συγκεκριμένα, ἀποτελεῖ ντροπὴ καὶ ὄνειδος γιὰ τὸν κάθε πιστό, γιὰ τὸ ὅλο ἔθνος καὶ μάλιστα γι' αὐτὴ τὴν Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία, ἐὰν τὰ τέκνα τοῦ σκότους, κατορθώσουν νὰ καταργήσουν τὸν σταυρὸ ἀπὸ τὴν σημαία μας καὶ νὰ ἀπαγορεύσουν τὴν δημοσία θέα καὶ φυσικὰ τὴν εὐλογία του. Καὶ ἃς παραδεχθοῦμε ὅτι ἡ ἕως τώρα “ἐπιτυχίες” τῶν ἀντιφρονούντων καὶ γενικῶς ὅσων λυσσοῦν ἐναντίον τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας, κατὰ ἕνα μεγάλο ποσοστὸ ὀφείλονται στὴν ἀδράνεια καὶ τὸν συμβιβασμὸ ἠμῶν τῶν χριστιανῶν.
Ἐλπίζουμε ὅτι στὴν μεγάλη πνευματικὴ μάχη ποὺ θάττον ἢ βράδιον, νομοτελειακῶς θὰ ξεσπάσει, ἐλπίζουμε λοιπὸν ὅτι καὶ πάλι οἱ πιστοὶ ἐν ἐνὶ σώματι θὰ ψάλλουμε θριαμβευτικὰ “νίκας κατὰ βαρβάρων”, ἀποδίδοντας τὴν νίκη στὸν σταυρό, ἀναδεικνύοντας ταυτοχρόνως καὶ τὸ “πνεῦμα δυνάμεως”. Τὸ πνεῦμα δυνάμεως ποὺ ἐμπνέει ὁ ἐσταυρωμένος Κύριος στοὺς συνειδητοὺς πιστοὺς οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν καὶ τὰ μέλη τοῦ Σώματός Του, δηλ. τῆς Ἐκκλησίας Του.
Πράγματι, ὅπως καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ἔτσι καὶ ὁ Σταυρὸς Τοῦ ἀποτελεῖ λίθον προσκόμματος καὶ σκανδάλου. Καὶ αὐτὸ μὲν γιὰ ὅσους ἔχουν “κεκαυστηριασμένη τὴν ἰδίαν συνείδησιν” (Α΄Τιμ. δ΄2) καὶ ἀρνοῦνται φανερῶς ἢ βεβηλώνουν στὶς ἀνίερες συνάξεις τὸν Τίμιο Σταυρό. Γιὰ ἐκείνους ὅμως ποὺ πιστεύουν καὶ ἀγωνίζονται, ὁ “τριμερής” σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ γίνεται ὅπλον ἀκαταμάχητον ἀλλὰ καὶ μαγνήτης ἰσχυρότατος. Μαγνήτης ποὺ ἑλκύει ἑκατομμύρια καὶ δισεκατομμύρια ψυχῶν. Τελικῶς τὸ πόσες εἶναι οἱ εὐλογημένες αὐτὲς ψυχές, μόνο Αὐτὸς ὁ Ἐσταυρωμένος γνωρίζει. Αὐτὸς ποὺ ἑλκύει ὄχι διὰ τῆς βίας, ἀλλ' “ἐν δεσμοῖς ἀγαπήσεως Αὐτοὺ” (Ὠσηέ, ἴα' 4), διὰ δεσμῶν ἀγάπης, διὰ τρυφερῶν φροντίδων καὶ εὐεργεσιῶν ποὺ ἐκπηγάζουν ἀπὸ τοῦ ζωοποιοῦ ξύλου. Ἀπὸ τοῦ ξύλου δὲ αὐτοῦ, κρεμάμενος ὁ Κύριος τῆς δόξης, ψιθυρίζει μυστικὰ καὶ μέσα στὴν καρδιὰ του κάθε καλοδιάθετου καὶ ἀγωνιστοὺ πιστοῦ Του: “Ἀγάπησιν αἰώνιον ἠγάπησά σε, διὰ τοῦτο εἵλκυσά σε εἰς οἰκτείρημα” (Ἱερεμ. Λὴ' 3). Μὲ ἀγάπη αἰώνια σὲ ἀγάπησα. Γι' αὐτό σε εἵλκυσα κοντά μου, γιὰ ν' ἀπολαύσεις τὰ δῶρα τῶν οἰκτιρμῶν μου!
Ἀδελφοί μου, μπροστά σε αὐτὸ τὸ μέγεθος τῆς θεϊκῆς ἀγάπης, ἐνώπιόν τῆς ταπεινώσεως αὐτῆς τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ μας καὶ ἀτενίζοντας τὸ σύμβολο τῆς νίκης στὸ μέσον τοῦ ναοῦ, καθὼς θὰ ψάλουμε τὴν ἀκολουθία τῆς ὑψώσεώς του, ἐμεῖς ἃς κάνουμε τὸ ἐλάχιστο. Ἃς ἀγαπήσουμε τὸν Ἐσταυρωμένο, ἃς τιμοῦμε τὸ ὄργανον τῆς δόξης καὶ συνειδητὰ καὶ ὑποκαρδίως ἃς μέλπουμε ἀκαταπαύστως “Τὸν σταυρόν Σου προσκυνοῦμεν Δέσποτα καὶ τὴν ἁγίαν σου Ἀνάστασιν ὑμνοῦμεν καὶ δοξάζομεν”.
Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου