Ἀναμφισβήτητα, ἡ ἱστορικὴ περίοδος ποὺ διανύουμε χαρακτηρίζεται ἀπὸ μιὰ μεταβατικότητα καὶ ἀρκετὲς πολιτικὲς καὶ κοινωνικὲς ζυμώσεις σὲ συνδυασμὸ μὲ ραγδαῖες ἐξελίξεις τόσο στὸ ἐξωτερικὸ ὅσο καὶ στὸ ἐσωτερικό τῆς πατρίδας μας. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ εἶναι φυσιολογικό, ὅπως σὲ κάθε σκεπτόμενο λαό, σὲ κάθε συνάντηση, σὲ κάθε δεδομενη εὐκαιρία, νὰ δίνουν καὶ νὰ παίρνουν οἱ συζητήσεις περὶ τῶν κοινῶν.
Συνήθως ἡ συζήτηση ξεκινᾶ ἀπὸ τὸν προβληματισμὸ ὅλων γιὰ τὰ καίρια ζητήματα ποὺ ἀπασχολοῦν τὴν πατρίδα μας καὶ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους καὶ ὅλοι ἐκφράζουν τὴν ἀπογοήτευση καὶ τὴν πικρία τους γιὰ τὸ κατάντημά μας καὶ γιὰ τὸ τί θὰ παραδώσουμε στὶς ἐπερχόμενες γενεές, στὰ παιδιὰ καὶ στὰ ἐγγόνια μας. Φυσιολογικά, κάθε ἀνθρώπινος νοῦς ποὺ ἀντιμετωπίζει ἕνα πρόβλημα ἀναζητεῖ τὴ λύση κι ἔτσι νομοτελειακὰ ἡ συζήτηση καταλήγει στὸ “διὰ ταύτα”, δηλαδὴ στὸ τί μέλλει καὶ στὸ τί δέον γενέσθαι.
Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν συζητήσεων καταλήγει στὸ ἀπογοητευτικὸ συμπέρασμα ὅτι δὲ γίνεται τίποτε, τίποτε δὲν ἀλλάζει κλπ. Μάλιστα τὸ συμπέρασμα αὐτὸ ὡς ἄποψη παρουσιάζεται ὡς ἡ ρεαλιστικὴ προσέγγιση τῶν πραγμάτων καὶ κάθετι ἄλλο ἀπορρίπτεται ἁπλὰ ὡς οὐτοπία. Ἡ θέση αὐτὴ συχνὰ διανθίζεται ἀπὸ χλευαστικὰ σχόλια γιὰ κάποιους “Δὸν Κιχώτες” ποὺ ξεκίνησαν κάποιες προσπάθειες....
ἀλλαγῆς τῶν πραγμάτων, ἀλλὰ ἀπέτυχαν ἢ ἀπὸ μιὰ περαιτέρω πιὸ ἐκτεταμένη ἀνάλυση τοῦ πόσο ζοφερὴ καὶ ἀδιέξοδη εἶναι ἡ κατάσταση ποὺ ζοῦμε.
Οἱ περισσότεροι λοιπὸν καταλήγουμε στὸ συμπέρασμα ποὺ προέκυψε σὲ πρῶτο ἐπίπεδο καὶ κλείνουμε ἐκεῖ το θέμα. Ὡστόσο ἕνας προσεκτικὸς συζητητὴς ποὺ τὸν καίει τὸ θέμα καὶ δὲ διεξάγει τὶς συζητήσεις αὐτὲς χάριν γούστου ἢ διασκέδασης, ὀφείλει νὰ προχωρήσει ἕνα βῆμα παραπέρα καὶ νὰ ἀξιολογήσει τὴ συζήτηση καὶ ἀπὸ ἄλλες ὀπτικὲς γωνίες οἱ ὁποῖες δὲν εἶναι ὁρατὲς διὰ γυμνοῦ ὀφθαλμοῦ.
Ἡ ἀνάλυση τοῦ προφὶλ καὶ τῶν ἀπόψεων τῶν συζητητῶν εἶναι μιὰ πολὺ ἐνδιαφέρουσα προσέγγιση, γιὰ νὰ ἀντιληφθοῦμε ἂν τὸ τελικὸ συμπέρασμα εἶναι αὐτὸ ποὺ λογικὰ προκύπτει ἢ αὐτὸ ποὺ θέλουμε ἐμεῖς νὰ προκύψει… Συγκεκριμένα ὅλοι οἱ θιασῶτες τῆς ἀνωτέρω θέσεως-συμπεράσματος, πιστεύουν ὅτι ἡ κατάσταση στὴν πατρίδα ΠΡΕΠΕΙ νὰ ἀλλάξει. Μάλιστα πιστεύουν ὅτι πρέπει νὰ ἀλλάξει ἐδῶ καὶ τώρα, ἀλλιῶς θὰ ἀφανιστοῦμε ὡς ἔθνος, ὡς Ἑλλάδα καὶ ἐμεῖς καὶ τὰ παιδιά μας. Στὸ σημεῖο αὐτὸ κάνουμε μιὰ παύση καὶ διερωτώμαστε: εἶναι δυνατὸν κάποιος νὰ ὁδεύει στὴν καταστροφὴ καὶ νὰ συμπεραίνει ὅτι τίποτε δὲ γίνεται; Δηλαδὴ εἶναι δυνατὸν π.χ. σήμερα τὸ ἀπόγευμα νὰ προκεται νὰ ἐκτελέσουν τὸ παιδί μου καὶ ἐγὼ νὰ κάθομαι νὰ λέω, δὲ μπορῶ νὰ κάνω τίποτε; Προφανῶς, προφανέστατα, οἱ περισσότεροι δὲν ἔχουμε ἀντιληφθεῖ τὴν ἐπερχόμενη καταστροφή, τὴν ἀντιμετωπίζουμε ὡς ἕνα σίριαλ, ἕνα θρίλερ ποὺ ἁπλῶς παρακολουθοῦμε ὡς θεατές. Τὴν ἔχουν καταλάβει ὅσοι ἔχουν ἤδη πληγεῖ π.χ. ἄνεργοι ποὺ δὲν ἔχουν νὰ ταΐσουν τὰ παιδιά τους καὶ θὰ τὴν καταλάβουμε ὅταν βρεθοῦμε πρόσωπο πρὸς πρόσωπο μὲ τὴ νέα πραγματικότητα (π.χ. ὅταν θὰ πηγαίνουμε φυλακή, γιατί ἐπικρίναμε τὰ ἐγκλήματα ἑνὸς μουσουλμάνου). Πρῶτο συμπέρασμα λοιπὸν εἶναι ὅτι δὲν καταλαβαίνουμε καλὰ καλὰ τί ἔρχεται καὶ δὲν πιστεύουμε εἰλικρινὰ ὅτι ἂν δὲν ἀλλάξει ἀμέσως ἡ κατάσταση κυριολεκτικὰ χαθήκαμε…
Σὲ ἕνα δεύτερο ἐπίπεδο στὸ πλαίσιο πάντα των προαναφερθεισῶν συζητήσεων, διαπιστώνεις ὅτι πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἀπογοητευμένους συνομιλητὲς συμπολίτές μας, πίστεψαν καὶ ψήφισαν κόμματα μὲ τὰ ὁποῖα δὲ συμφωνοῦσαν σὲ κάποια σημαντικὰ ζητήματα, ἀλλὰ αὐτὰ τὰ κόμματα ἦταν στὸ προσκήνιο! Κοινῶς ἦταν κόμματα μὲ πολιτικὸ ρεῦμα. Μάλιστα κάποια ἀπὸ αὐτὰ εἶναι νεοπρόβλητα στὴν πολιτικὴ σκηνὴ καὶ ἀπέκτησαν δύναμη στὶς δύο τελευταῖες ἐκλογές. Ἂν δηλαδὴ πρόβαλες τὰ κόμματα αὐτὰ στοὺς ἴδιους πρὶν τέσσερα χρόνια, θὰ γελοῦσαν μαζί σου, γιατί ἦταν στὸ 0,03%! Ἕνα δεύτερο λοιπὸν στοιχεῖο τὸν συνομιλητῶν μᾶς εἶναι ὅτι γιὰ νὰ πιστέψουν σὲ μιὰ πολιτικὴ ἀλλαγὴ πρέπει νὰ ἔχουν πιστέψει ἤδη πολλοὶ ἄλλοι, ἔστω καὶ τυφλὰ καὶ ἀσυνείδητα, ἀρκεῖ νὰ ἔχουν δώσει ἐκλογικὸ ποσοστό. Πρὸς τιμὴν τοὺς τὰ στελέχη τῶν κομμάτων αὐτῶν ἐπέμειναν μὲ πίστη στὸν ἀγώνα τοὺς (ὅποιος κι ἂν ἦταν αὐτός), ἔστω κι ἂν ἦταν μιὰ θλιβερὴ μειοψηφία, ἀλλὰ πάλευαν γιὰ τὸ δικό τους πιστεύω. Ἄδραξαν τὴν πολιτικὴ εὐκαιρία καὶ βρίσκονται στὸ πολιτικὸ προσκήνιο. Συμπέρασμα δεύτερο λοιπόν: οἱ συνομιλητές μας δὲν θέλουν μὲ πίστη νὰ παλέψουν γιὰ αὐτὸ ποὺ πιστεύουν καθολικὰ ὡς τὸ καλύτερο γιὰ τὴν πατρίδα, ἀλλὰ θέλουν μιὰ ἕτοιμη λύση ἀπὸ ἕνα ἕτοιμο κόμμα ποὺ θὰ ἔχει καὶ ἕνα ἀξιοσέβαστο ποσοστό, ἔστω κι ἂν διαφέρει ἀπὸ τὰ πιστεύω τους.
Κατ’ ἐπέκταση ἡ πίστη καὶ ἡ ἐμπιστοσύνη σὲ κόμματα μὲ ποσοστά, μεταφέρεται καὶ σὲ πρόσωπα μὲ ἀναγνωρισιμότητα, τὰ ὁποῖα, ὡστόσο, εἶναι τόσο ἔνοχα καὶ ὑπεύθυνα γιὰ τὴν παροῦσα κατάσταση, ὥστε μόνο χειρότερη μποροῦν νὰ τὴν κάνουν (ξεπούλημα-προδοσία) καὶ σίγουρα ὄχι καλύτερη, ἀφοῦ τοὺς ἔχει δοθεῖ ἡ εὐκαιρία πολλαπλῶς καὶ τὴν ἐξαργύρωσαν (κυριολεκτικὰ) γιὰ τὸ προσωπικό τους συμφέρον καὶ ὄχι τῆς πατρίδας. Ποιὸς ξέρει τώρα π.χ. τὸν τάδε ἔγκριτο οἰκονομολόγο ἢ συνταγματολόγο ποῦ λένε ὅτι ὁδεύουμε σὲ ἀπόλυτη ὑποδούλωση; Αὐτοὶ εἶναι μαθητευόμενοι μάγοι, ἐδῶ μας διαβεβαιώνει ὁ τάδε ὑπουργὸς ἢ ὁ ἴδιος ὁ πρωθυπουργὸς ὅτι πᾶμε καλά... Συμπέρασμα τρίτο λοιπόν: ἐμπιστευόμαστε τὴ λύση σὲ πρόσωπα ποὺ ἔχουν ἀναγνωρισιμότητα καὶ ὄχι ἀντικειμενικὴ ἀξία, ἔστω κι ἂν μερικὰ ἀπὸ τὰ πρόσωπα αὐτὰ εἶναι βουτηγμένα ὡς τὸ λαιμὸ στὸ βοῦρκο!
Σὲ κάποιο κομβικὸ σημεῖο τῆς συζήτησης, μπορεῖ νὰ τεθεῖ καὶ τὸ ἐμπρηστικὸ ἐρώτημα: ἐσὺ τί κάνεις γιὰ τὴν κατάσταση ἢ τί θὰ πεῖς στὰ παιδιά σου ὅτι ἔκανες. Ἐδῶ ἡ συζήτηση φουντώνει κυριολεκτικὰ καὶ οἱ συνήθεις ἀπαντήσεις εἶναι ὅτι ἐγὼ (ἢ ὁ καθένας) προσπαθῶ νὰ εἶμαι σωστὸς στὸ χῶρο μου, ἐκεῖ ποὺ δραστηριοποιοῦμαι, στὴν οἰκογένειά μου κλπ. Εἶναι προφανὲς ὅτι ὁ συνομιλητὴς δὲν ἔχει ἀντιληφθεῖ τὴν ὑποχρέωση ποὺ ἔχει ὁ πολίτης μιᾶς δημοκρατίας νὰ συμμετέχει στὰ κοινὰ ὄχι μόνο διὰ μιᾶς ξερῆς ψήφου. Μάλιστα μπορεῖ νὰ θεωρεῖ ὅτι εἶναι χάσιμο χρόνου, ἀργόσχολων καὶ ἀνεπρόκοπων ἀνθρώπων, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ἀρχαία Ἀθήνα ὅπου ὁ μὴ ἐνασχολούμενος μὲ τὰ κοινά, ὁ ἰδιώτης δηλαδή, θεωροῦνταν ὁ χειρότερος. Βέβαια πάντα ὑπάρχει τὸ αἰτιολογικό του βεβαρημένου προγράμματος, μολαταύτα ἂν ἀναλογιστεῖ κανεὶς τὸν χρόνο ποὺ διαθέτουμε σὲ τηλεόραση ἢ ἄλλες ἐνασχολήσεις, θὰ καταλάβει ὅτι αὐτὸ εἶναι μιὰ δικαιολογία, εἰδικὰ σήμερα ποὺ τὰ πράγματα εἶναι τόσο τραγικὰ ὅσο μποροῦμε εὔγλωττα οἱ ἴδιοι νὰ τὰ περιγράφουμε. Συμπέρασμα τέταρτο λοιπόν: οἱ συνομιλητὲς μᾶς βλέπουν τὴ δραστηριοποίηση μὲ τὰ κοινὰ ὡς κάτι ξένο πρὸς τὶς ὑποχρεώσεις τους ἢ κάτι πολὺ ἐπιβαρυντικό, ποὺ δὲν ἔχει θέση προτεραιότητας στὸ ἤδη βεβαρημένο πρόγραμμά τους.
Καταλήγοντας λοιπὸν λέω εὐθαρσὼς στὸ φίλο, συνομιλητή, συμπατριώτη: Ἀδερφὲ ἡ κατάσταση ἀλλάζει, ἀλλὰ πρέπει νὰ συνηδειτοποιήσεις ὅτι καίγεται τὸ σπίτι μας ὅτι πρέπει ἐδῶ καὶ τώρα κάτι νὰ γίνει ἀπὸ ἐμᾶς καὶ ὄχι κάποιον ἄλλο, ὅτι ὁ κοινὸς στόχος θὰ ἐπιτευχθεῖ μόνο ἂν ὅλοι τὸν πιστέψουμε καὶ δὲν περιμένουμε ἕτοιμες λύσεις ἀπὸ ἄλλους κάνοντας συγκαταβάσεις σὲ ἐπιλογὲς προσώπων καὶ ἠθικῆς. Ὅλα αὐτὰ ἀπαιτοῦν προσωπικὸ ἀγώνα ἔξω ἀπὸ τὸ καβούκι μας καὶ δὲ θὰ ἔλθουν ἔτσι μαγικὰ σὰν ταινία. Δυστυχῶς ἔχουμε εὐθύνη, διότι λόγω τῆς νοοτροπίας μᾶς αὐτῆς ὅλα τα προηγούμενα χρόνια, ἐκχωρήσαμε συνειδητὰ τὴ διαχείριση τοῦ δημόσιου βίου μας σὲ πρόσωπα τουλάχιστον ἀνάξια ποὺ μᾶς κατάντησαν ὅπως εἴμαστε. Ἡ ἀλλαγὴ περνάει ὑποχρεωτικά, ἀπὸ ἐμᾶς, γι’ αὐτὸ καὶ θὰ δώσουμε λόγο στὶς ἐπερχόμενες γενιὲς γιὰ τὸ τί κάναμε σήμερα ποὺ τὸ σίδερο εἶναι στὴ βράση του!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου