Ἡ πνευματική κρίση - Αἴτια καί ἀποτελέσματα (μέρος α´)

Γιὰ τὴν κρίση ποὺ βιώνουμε τὰ τελευταία χρόνια ἔχουν μιλήσει καὶ ἀσχοληθεῖ πάρα πολλοί. Οἱ αἰτίες γιὰ τὴν σημερινὴ κατάντια προέρχονται ἀπὸ δικά μας παραπτώματα ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἐξωγενεῖς παράγοντες. Ὅλοι συμφωνοῦμε ὅτι ἡ κρίση εἶναι πνευματική. Ὁ κόσμος ἔχει χάσει τὸ νόημα τῆς ζωῆς, ἔχει ἐγκλωβιστεῖ στὴν κατάθλιψη, δίχως ὅραμα καὶ μέλλον. Καὶ τί θὰ πεῖ ἄραγε πνευματικὴ κρίση; Πνευματικὴ κρίση, δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ ἀπουσία τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου.

Ἐπιλέξαμε λοιπόν, τὴν εὐμάρεια, τὴν κατανάλωση, τὴν ἐπιστήμη, τὴν καριέρα, τὴν καταξίωση καὶ τὴν εὐζωΐα. Ἀγνοήσαμε τὴν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία στέκεται καὶ περιμένει σὰν καλὴ μάνα τὰ πονεμένα παιδιά της. Εἶναι πλέον ὥρα νὰ ταπεινωθοῦμε καὶ νὰ βάλουμε νέα ἀρχή. Καὶ γιὰ νὰ βάλουμε σωστὴ νέα ἀρχή, εἶναι ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη νὰ μετανοήσουμε εἰλικρινά. Ἡ εἰλικρινὴς μετάνοια θὰ ἀποδειχθεῖ μέσω τῶν πράξεών μας. Δηλαδή, νὰ ζοῦμε πνευματικά, νὰ ἔχουμε ἀσκητικὴ καὶ ἐγκρατῆ ζωή, νὰ περιοριστοῦμε στὴν κατανάλωση τῶν ἀληθινὰ πραγματικῶν μας ἀναγκῶν καὶ νὰ παρακαλοῦμε τὸν Θεὸ νὰ μᾶς ἐλεήσει, ὥστε νὰ μπορέσουμε νὰ «βγοῦμε» ἀπὸ τὸ “ἐγώ” μας καὶ νὰ ἐπιδοθοῦμε στὴν διακονία τοῦ ἀδελφοῦ μας. Ἔλεγε χαρακτηριστικὰ ὁ Ὅσιος Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης: «Αὐτὸ τὸ “ἐγώ” σου εἶναι ποὺ σὲ ταλαιπώρησε, σὲ ταλαιπωρεῖ, καὶ ταλαιπωρεῖς. Τότε μόνον, ὅταν τὸ “ἐγώ” σου ἀφανίσης, θὰ σπάση τὸ σφυρὶ τοῦ ἐχθροῦ, καὶ θὰ παύση νὰ...
σοῦ χτυπάη μὲ λογισμοὺς τὸ κεφάλι, τὸ ὁποῖο σοῦ τὸ κάνει τάλαντο, καὶ ἠχοῦν τὰ τάλαντά σου»1.

Ἡ γιορτὴ τῶν Χριστουγέννων μᾶς δίνει τὴν γέννηση τῆς ἐλπίδας καὶ τοῦ φωτός. Τὸ συγκινητικὸ ἀπολυτίκιο τῆς μεγάλης γιορτῆς ἀναφέρει:

«Ἡ γέννησίς σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ, τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως· ἐν αὐτῇ γὰρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες, ὑπὸ ἀστέρος ἐδιδάσκοντο· σὲ προσκυνεῖν, τὸν Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης, καὶ σὲ γινώσκειν ἐξ ὕψους ἀνατολήν, Κύριε δόξα σοι»

Πιστεύουμε καὶ ὁμολογοῦμε ὅτι τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ φωτίζει ὅλη τὴν οἰκουμένη.

Ὁ μακαριστὸς ἐπίσκοπος Φλωρίνης Αὐγουστίνος εἶχε πεῖ συγκεκριμένα: «Ἂν καὶ ἔχουν περάσει 2.000 περίπου ἔτη ἀπὸ τὴν εὐλογημένη ἐκείνη νύκτα, κατὰ τὴν ὁποίαν οἱ ταπεινοὶ ποιμένες τῆς Βηθλεὲμ χαιρέτισαν τὸ θεῖο φῶς, ἐν τούτοις τὸ φῶς αὐτὸ δὲν ἐξασθένησε, ἀλλὰ ἐντείνεται συνεχῶς. Ἀπὸ τὴ μία γενιὰ μεταδίδεται στὴν ἄλλη. Ἀπὸ τὴ μία ἤπειρο στὴν ἄλλη.

…Ἐὰν οἱ Εὐρωπαῖοι κλείνουν τὰ μάτια τους γιὰ νὰ μὴ τὸ δοῦν καὶ προτιμοῦν ν΄ ἀκολουθοῦν ἄλλα ἀπατηλὰ φῶτα, προσωρινὰ πυροτεχνήματα, ἄλλοι λαοί, ποὺ μέχρι σήμερα ζοῦσαν μέσα στὸ εἰδωλολατρικὸ σκοτάδι καὶ θεοποιοῦσαν κτήνη καὶ ἀνθρώπους, ἀνοίγουν τώρα τὰ μάτια τους μπροστὰ στὸ θαυμαστὸ φῶς τῆς Βηθλεέμ. Ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι στὴν Εὐρώπη γιὰ πολλὰ χρόνια καὶ δεκαετίες ὁλόκληρες ἐκδίωκαν τὸ Φῶς καὶ ἐπεδίωκαν νὰ τὸ σβήσουν μέσα ἀπὸ τὸ αἷμα μυριάδων νέων μαρτύρων, αἰσθάνονται τώρα τὸν μάταιο ἀγώνα τους, διότι εἶδαν, ὅτι ἡ ἀνθρωπότητα δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει χωρὶς τὸν ἥλιό της, τὸν Χριστό.

Ἡ ἀνθρωπότητα, καθημερινῶς διδάσκεται ὅτι, ἐὰν θέλει νὰ βγεῖ ἀπὸ τὴν κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος, μέσα στὴν ὁποία τὴν βύθισε ἡ ἀποστασία της, μία μόνο διέξοδος ὑπάρχει· ν΄ ἀκολουθήσει τὸ Φῶς τῆς Βηθλεέμ. Τότε ἀπὸ τὴν κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος θὰ ὁδηγηθεῖ στὸ ὀροπέδιο τῆς ἀναπαύσεως!»2.

Καὶ ἐμεῖς λοιπόν, ἀποστραφήκαμε τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ, γιατί ἐπιλέξαμε τὰ φῶτα τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Δύσης…

Νὰ τί ἀναφέρει ὁ Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος καὶ Ζίτσης Νικόλαος: 

«Ὁ ἐπ. Νικόλαος ἀπεβίωσε ἐξόριστος ἀπὸ τὴν πατρίδα του, βλέποντας μὲ πόνο καὶ θλίψη πὼς στὸ τραπέζι της ὁ Χριστὸς ἔχασε ἀκόμη καὶ τὴν τελευταία θέση. Οἱ ἄρχοντές της προτίμησαν τὴν «Εὐρώπη» ἀντὶ γιὰ τὸν Χριστό), καὶ ὄντως συνέτριψε ὅλη τὴ γῆ μὲ τὴ δίκαιη ὀργή Του νὰ σπάσει τὴν ἀνθρώπινη ἔπαρση καὶ νὰ ταπεινώσει τὴν ψευδῆ ὑψηλοφροσύνη τοῦ ἀνθρώπου.

Μία τέτοιου εἴδους ἐπανάσταση τοῦ Θεοῦ ἐναντίον τοῦ ἀνθρώπου συχνὰ ἀκολουθοῦσε τὴν ἐπανάσταση τοῦ ἀνθρώπου ἐναντίον τοῦ Θεοῦ. Οἱ αἱρετικοὶ λαοὶ τῆς ἐποχῆς μας ἔδωσαν στὸν Χριστὸ καὶ Κύριο τὴν τελευταία θέση στὸ τραπέζι αὐτοῦ τοῦ κόσμου, σὰν νὰ ἦταν ὁ τελευταῖος ζητιάνος, ἐνῶ στὶς πρῶτες θέσεις τοποθέτησαν τοὺς μεγάλους τους ἄνδρες, τοὺς πολιτικούς, τοὺς λογοτέχνες, τοὺς μυθοποιούς, τοὺς ἐπιστήμονες, τοὺς κεφαλαιούχους, ἀκόμη καὶ τοὺς τουρίστες καὶ τοὺς ποδοσφαιριστές. Ὅλα τὰ βλέμματα τῶν λαῶν αὐτῶν ἤσαν προσηλωμένα σ' αὐτοὺς τοὺς μεγάλους, σ' αὐτοὺς τοὺς μοντέρνους θεούς, ἐνῶ ἐλάχιστοι ἔστρεφαν τὸ βλέμμα τους πρὸς τὸν Χριστό, τὸν νικητὴ τοῦ θανάτου.

Καί συνεχίζει: Οἱ ἀπολαύσεις τους βρίσκονται στὴν τέρψη τῆς σάρκας, στὴν ἁρπαγὴ τοῦ ξένου (πράγματος), στὴν καταπάτηση τῶν μικρῶν καὶ ἀδυνάτων (ἀνθρώπων), στὴν αὔξηση τῶν ἐπίγειων ἀγαθῶν καὶ τὴν ἐπέκταση τοῦ κράτους τους καὶ τῆς ἐξουσίας τους, στὴν πονηρὴ κατάκτηση τῆς ξένης πατρίδας, στὶς διασκεδάσεις καὶ τοὺς χορούς, στὴν ἀπόρριψη κάθε θρησκείας ὡς δεισιδαιμονίας, στὴν ἄρνηση τοῦ Θεοῦ, στὴν πλήρη βιολογικὴ ζωή, στὴν ἀναίσχυντη ἀναγνώριση τοῦ πιθήκου ὡς προπάτορα τοῦ ἀνθρώπου, στὸν καταποντισμὸ τῆς ἀνθρωπολογίας σὲ ζωολογία.

1 - Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου: «Ἐπιστολές»,  ἔκδοση Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος Σουρωτή Θεσσαλονίκης.

2 – Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἐπισκόπου Φλωρίνης Αὐγουστίνου: «Χριστούγεννα».