19 Οκτ 2013

Οἱ καρποὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπαιτοῦν ἀγώνα

Γράφει ὁ  Ἀρχ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς ΣΤ' Λουκᾶ (Γαλάτας Ἐ' 22 – ΣΤ' 2)
Ὡς ὕμνος τῆς πνευματικῆς ζωῆς μὲ τὰ στοιχεῖα ποὺ τὴν διαμορφώνουν, μπορεῖ νὰ χαρακτηριστεῖ τὸ Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα ποὺ θὰ ἀκουστεῖ τὴν Κυριακὴ στοὺς Ἱερούς μας Ναούς.  Ἀλλὰ γιὰ νὰ φανεῖ καὶ στὸ σημεῖο αὐτὸ ἡ ἀντίθεση τοῦ κοσμικοῦ φρονήματος μὲ τὴ χριστιανικὴ ζωή, θὰ ἐξετάσουμε νὰ δοῦμε τί ἐννοοῦν οἱ μακράν της Ἐκκλησίας ὡς «πνευματικὸ ἄνθρωπο». Εἶναι γνωστὸ ὅτι οἱ κύκλοι ποὺ δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, θεωροῦν ὡς πνευματικοὺς ἀνθρώπους αὐτούς, ποὺ ἔχουν νὰ δείξουν κάποια καλλιέργεια τοῦ νοῦ. Δηλ. τοὺς ἐπιστήμονες, τοὺς συγγραφεῖς, τοὺς λογοτέχνες καὶ καλλιτέχνες καὶ γενικῶς ὅσους φαίνεται ὅτι κινοῦνται στὸ χῶρο τῆς διανόησης.
Φυσικά, ὑπάρχουν καὶ αὐτοὶ ποὺ ἔχουν ρίξει τόσο πολὺ τὸν πήχη τοῦ ὀρθοῦ τρόπου ζωῆς, ὥστε στοὺς «πνευματικοὺς ἀνθρώπους» περιλαμβάνουν καὶ ὅσους, ἀφοῦ δὲν ἔχουν ἀφήσει τίποτε ὄρθιο, ἀπὸ ἠθικῆς ἀπόψεως καὶ φυσιολογικοῦ τρόπου ζωῆς, προσπαθοῦν νὰ περάσουν στὴν κοινωνία ὡς ἀποδεκτὸ καὶ δῆθεν φυσιολογικὸ τὸ «αἰσχρόν ἐστι καὶ λέγειν» (Ἐφεσ. E΄12). Καί, ὅπως ὅλοι ἀντιλαμβανόμαστε, δὲν εἶναι καθόλου τυχαῖο ὅτι τὰ «κανάλια» τῶν Μ.Μ.Ε. ἀπὸ....
φυλακῆς πρωίας μέχρι νυκτός, αὐτὸ τὸ ἔργο καὶ αὐτὸ τὸν σκοπὸ ὑπηρετοῦν. (Ὑπογραμμίζουμε τὸν ὄρο «κανάλι», διότι συμπεριλαμβάνει – ὑπονοεῖ καὶ τὸν «βοῦρκο»). 
Ἀλλὰ ἂς ἀφήσουμε «τὰ μυστικὰ τοῦ βάλτου» καὶ ὅσους ἐπιμένουν νὰ ταυτίζουν τὸ «πνεῦμα» μὲ τὴν βρωμιά, καὶ ἂς ἀνέλθουμε στὶς ὑψηλὲς κορυφές, γιὰ νὰ ἀναπνεύσουμε τὸν καθαρὸ ἀέρα τοῦ Πνεύματος καὶ ν΄ ἀτενίσουμε τὴν ἔκπαγλη ὀμορφιὰ τῆς ἁγιότητας.
Νὰ μελετήσουμε τί ἡ Ἁγία μας Ὀρθοδοξία, τί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, θεωροῦν ὡς πνευματικὸ ἄνθρωπο. Ποιὸς λοιπὸν εἶναι ὁ δυσεύρετος αὐτὸς ἄνθρωπος; Ποιὰ εἶναι τὰ στοιχεῖα του καὶ ποῦ βρίσκεται;
Πραγματικὰ Πνευματικὸς ἄνθρωπος, ἀδελφοί μου, εἶναι αὐτὸς ὁ ὁποῖος, ἀνεξαρτήτως γνώσεων, ἐπαγγέλματος ἢ ἄλλων ἀσχολιῶν, μέσα στὴν ὕπαρξή του φιλοξενεῖ «Πνεῦμα Θεοῦ»! Εἶναι αὐτὸς ποὺ «ἄγεται» καὶ κατευθύνεται στὴν ὅλη του ζωὴ ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Εἶναι αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἀγωνίζεται νὰ ἔχει τὸν Χριστὸ μέσα του καὶ ὡς ἐκ τούτου: «Εἰ δὲ Χριστὸς ἐν ὑμίν, τὸ μὲν σῶμα νεκρὸν δὶ' ἁμαρτίαν, τὸ δὲ πνεῦμα ζωὴ διὰ δικαιοσύνης», καὶ βιώνει τὰ ὅσα ἀναφέρει στὴν πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολὴ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. (Ρωμ. Ἡ' 9 – 14). 
Μιλοῦμε δηλαδὴ γιὰ τὸν ἀναγεννημένο ἄνθρωπο. Γι' αὐτὸν ποὺ ἔχει «γεννηθεῖ ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος», ὅπως ἀποκάλυψε στὸ Νικόδημο ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. (Ἰωάν. Γ' 5)
Αὐτὸς δηλ. ποῦ ζεῖ τὴ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, μὲ ὅ,τι αὐτὸ σημαίνει καὶ συνεπάγεται. Καὶ πρωτίστως, ἀγαπᾶ ἐξ' ὅλης της ψυχῆς τοῦ τὸν Θεό, σκέπτεται τὸν οὐρανὸ καὶ τὴ θριαμβεύουσα Ἐκκλησία καὶ ἀγωνίζεται νὰ μιμηθεῖ τοὺς Ἁγίους, νὰ γίνει φίλος τους καὶ ἀδελφός τους.
Γενικῶς, ἄνθρωπος τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ, εἶναι αὐτὸς ὁ ὁποῖος διαποτίζεται μὲ τὴν ἄκτιστη Χάρη τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ ἀποφεύγει ὁτιδήποτε εἶναι δυνατὸν νὰ λυπήσει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. «Καὶ μὴ λυπεῖτε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιόν του Θεοῦ, ἐν ὢ ἐσφραγίσθητε εἰς ἡμέραν ἀπολυτρώσεως» (Ἐφεσ. Δ΄30).
Ὥστε ὑπάρχουν τέτοιοι ἄνθρωποι ἀνάμεσά μας; Ἴσως ρωτήσουν κάποιοι. Μά, αὐτὸ εἶναι τὸ μόνο βέβαιο! Οὐδέποτε ἔπαυσαν καὶ πάντοτε θὰ ὑπάρχουν αὐτὲς οἱ ψυχὲς ποὺ ἀγάπησαν καὶ ἀγαποῦν τὸν Θεὸ παραπάνω ἀπὸ ὁτιδήποτε ἄλλο στὴ ζωή τους. Καὶ ἀποτελεῖ μεγάλη ἀλήθεια αὐτὸ ποὺ διδάσκουν ἐν προκειμένω οἱ θεῖοι Πατέρες μας, ὅτι «ὁ Πατὴρ ἀποκαλύπτεται διὰ τοῦ Υἱοῦ, ὁ Υἱὸς διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἀποκαλύπτεται καὶ ἐμφανίζεται διὰ μέσου τῶν Ἁγίων του Θεοῦ»!
Ἂς ἔχει δόξα αἰώνια ὁ Τριαδικὸς Θεός, διότι μᾶς χαρίζει σὲ κάθε γωνιὰ τῆς γὴς καὶ σὲ κάθε ἐποχή, αὐτοὺς τοὺς «οὐρανοπολίτες». Αὐτὰ τὰ ἐκλεκτὰ τέκνα, τὰ ὁποῖα ζοῦν μὲν ἀνάμεσά μας, ἀλλὰ πολιτεύονται καὶ συμπεριφέρονται ὡσὰν νὰ εὑρίσκονται στὸν οὐρανό. Εἶναι αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν καὶ τοὺς «πνεύμονες» ποὺ ἀναπνέει καὶ εὐωδιάζει ἡ κοινωνία μας. 
Ἀλλὰ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σημειώνει καὶ ποιοὶ ἀκριβῶς εἶναι οἱ καρποὶ αὐτῆς τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Ποιὸς δηλ. εἶναι ὁ καρπὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ὅσο δὲ ὁ πιστὸς μελετᾶ τὸ χρυσὸ αὐτὸ περιδέραιο, ὅπως τὸ χαρακτηρίζει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, τόσο καὶ περισσότερο συγκινεῖται, εὐφραίνεται καὶ ὁλονὲν καὶ περισσότερο φλογίζει τὸν πόθο τῆς καρδιᾶς του ὥστε νὰ κατορθώσει αὐτὸν τὸν καρπὸ ποὺ μὲ τὶς ἐκφάνσεις τοῦ ἀξιώνει τὸν ἄνθρωπο νὰ ζεῖ τὸν προορισμό του, ἀλλὰ καὶ τὴν πρόγευση – τὸν ἀρραβώνα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
Ἂς τὸν φέρουμε καὶ πάλι μπροστά μας, γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸν θησαυρὸ πού, ἐὰν τὸ θέλουμέ μας τὸν χαρίζει ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. 
Ὁ καρπὸς λοιπὸν τοῦ Πνεύματος «ἐστίν, ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθοσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια»! (Γαλ. E΄22-23).
Ἀλήθεια, σὲ ποιὸ κόσμημα τοῦ οὐρανοῦ καὶ σὲ ποιὸ χάρισμα καὶ ἀρετὴ νὰ σταθοῦμε περισσότερο; Ποιὸ νὰ διαλέξουμε πρῶτο καὶ ποιὸ ν' ἀφήσουμε δεύτερο; 
Ὅπως σ' ἕνα πολύπλευρο διαμάντι ὅλες του οἱ πλευρὲς ἔχουν τὴν ἴδια ἀξία, ἂν καὶ ἡ κάθε πλευρὰ ἀποδίδει μὲ διαφορετικὴ ἀπόχρωση τὸ ἡλιακὸ φῶς, ἔτσι ἀκριβῶς καὶ στὴν περίπτωση αὐτὴ τοῦ ἁγιοπνευματικοῦ καρποῦ, ὅλες ἀποτελοῦν ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς, ποὺ ὡς δῶρο χαρίζει ὁ Πατὴρ δὶ' Υἱοῦ ἐν Ἁγίω Πνεύματι, σ' ὅσους πραγματικὰ θέλουν νὰ καταρτίσουν τὸν ἑαυτόν τους σὲ «ναοὺς τοῦ Θεοῦ».
Ἀλλὰ καὶ ὅσοι γυρεύουν διψασμένοι νὰ βροῦν στὴ ζωὴ τοὺς τὴ χαρὰ καὶ τὴν εὐτυχία, εἶναι δυνατὸν νὰ σκεφθοῦν ἢ νὰ ἀνακαλύψουν κάπου ἀλλοῦ, περισσότερα ἀπ' αὐτὰ ποῦ μᾶς περιγράφει τόσο ἄριστα τὸ θεόπνευστο κείμενο; Εἶναι δυνατὸν ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ μόνος του καὶ μάλιστα μακράν του Θεοῦ νὰ γευθεῖ τὴν εὐλογία μὲ ὅλες αὐτὲς τὶς δωρεὲς καὶ χαρὲς ποῦ βιώνουν οἱ ἄνθρωποι τοῦ Πνεύματος;
Φυσικὰ ὄχι. Ματαιοπονοῦν ὅσοι ἐπιμένουν νὰ ὁδηγοῦν τὴ βάρκα τῆς ὑπάρξεώς τους σὲ ἀντίθετη κατεύθυνση ἀπὸ τὴν πνοὴ τοῦ Πνεύματος. Ὅσο δὲ εἶναι δυνατὸν νὰ ξεδιψάσει κάποιος ἀπὸ ἕνα ζωγραφικὸ πίνακα ποὺ παριστάνει μία δροσιστικὴ πηγή, ποὺ πηγάζει τὸ γάργαρο νερό της, ἄλλο τόσο θὰ κατορθώσει νὰ ξεδιψάσει τὸν ὑπαρξιακό του καύσωνα καὶ αὐτὸς ὁ ὁποῖος στρέφεται στοὺς ψεύτικους ἀγωγοὺς καὶ στὶς χάρτινες ἀπολαύσεις. 
Βεβαίως, ὅπως καὶ πάλι ὑπογραμμίζει ὁ θεῖος Ἀπόστολος, ἡ ζωὴ αὐτὴ δὲν εἶναι «ἀνέξοδη» καὶ τόσο εὔκολη. Ἢ μᾶλλον, εἶναι εὔκολη ἐὰν ὄντως κανεὶς θέλει νὰ γευθεῖ τὸν καρπὸ τοῦ Πνεύματος, καὶ καθίσταται δύσκολη ἕως ἀδύνατη γιὰ ὅσους ἀρνοῦνται νὰ προσαρμοστοῦν καὶ νὰ πληκτρολογήσουν τοὺς «κωδικούς» της ζωῆς τοῦ Θεοῦ.
Ὁ δὲ «κωδικὸς» ποὺ ἀνοίγει τὸν δίαυλο ἐπικοινωνίας καὶ ποὺ ὁ ἄνθρωπος ἀρχίζει νὰ λαμβάνει τὰ μηνύματα τῆς Χάριτος, ξεκινᾶ μὲ τὴν χαρακτηριστικὴ φράση ποὺ ὁ Κήρυκας τῶν Ἐθνῶν ἀποκαλύπτει σὲ ὅλη τὴν καλοπροαίρετη Οἰκουμένη: «Οἱ δὲ τοῦ Χριστοῦ, τὴν σάρκα ἐσταύρωσαν σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις» (Γαλάτας Ἐ΄24). Ὅσοι δηλ. εἶναι τοῦ Χριστοῦ, ἔχουν σταυρώσει τὸν ἁμαρτωλὸ ἑαυτὸ τοὺς μαζὶ μὲ τὰ πάθη καὶ τὶς ἐπιθυμίες του. 
Νόμος, λοιπόν, πνευματικὸς καὶ ἀπαράβατος καὶ συνάμα «κωδικὸς» ποὺ ἐὰν δὲν πληκτρολογηθεῖ στὴ συνείδηση, ἀχρηστεύεται ἡ ὀθόνη τῆς ἐπικοινωνίας.
Ἄλλωστε, δὲν εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ὁποῖοι κατασκευάσαμε τὸν ἑαυτό μας γιὰ νὰ δρομολογοῦμε κατὰ τὸ δοκοῦν τὴν εὐτυχία στὴ ζωή μας. Ὁ Δημιουργός μας, ὁ κατασκευαστής μας, ἔχει θέσει καὶ τοὺς νόμους τοῦ Πνεύματος, ποὺ νομοτελειακῶς λειτουργοῦν ἐπάνω στὴν ὕπαρξή μας, θέλοντας καὶ μή. 
Ναί. Ὁ καρπὸς τοῦ Πνεύματος θέλει ἀγώνα καὶ ξεκινᾶ μὲ μάχη.
Καὶ ἂς μὴ λησμονοῦμε ὅτι πάντα, ἡ πρώτη μάχη γιὰ τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, δίνεται μέσα μας. 
Μέσα μας, γιὰ τὸν ἑαυτόν μας, μὲ τὸν ἑαυτόν μας καὶ ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ μας.
Τὰ ὑπόλοιπα; Εἶναι δουλειὰ τοῦ Θεοῦ.
Ἀμήν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.