Σταυρός… τῶν μνημονίων τὸ τραῦμα

Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

-Παλιά ὅταν ἔβλεπα τοὺς Δεσποτάδες μέσα στὴν Βουλὴ νὰ ρίχνουν Ἁγιασμὸ στὶς ἐπίσημες τελετὲς ὁρκωμοσιῶν μου φαινόταν καλὸ πράγμα.  Σήμερα ὅμως μου φαίνεται πολὺ κακό

-Μα τί λὲς Θεῖε- Γιάννη; Αὐτὸ εἶναι μέσα στὰ πλαίσια τῶν σχέσεων πολιτείας-ἐκκλησίας, εἶπα στὸν ἡλικιωμένο Θεῖο μου καὶ τοῦ ζήτησα νὰ μοῦ ἐξηγήσει πὼς τοῦ ἦρθε ξαφνικὰ αὐτὸς ὁ λογισμός.

-Μα παιδάκι μου φοβᾶμαι ὅτι αὐτὸς ὁ Ἁγιασμὸς βγάζει ἁγιασμένα μνημόνια…

Ἔμεινα μὲ τὸ στόμα ἀνοικτὸ γιατί ὅλα τὰ περίμενα, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν τὸ περίμενα νὰ τὸ ἀκούσω ἀπὸ τὸν βαθύτατα θρησκευόμενο θεῖο μου καὶ τὸν πίεσα νὰ μοῦ πεῖ τί σημαίνει αὐτό.

- Ὠρὲ  ἀνιψιὲ δὲν βλέπεις  κάτι παράξενο, τὰ μνημόνια καὶ αὐτοὶ ποὺ τὰ ψηφίζουν ἀντὶ νὰ φθίνουν ἀγριεύουν  καὶ ὅσο περνάει ὁ καιρὸς τσαλαπατοῦν τὶς ζωὲς μας. Λες νὰ εἴχανε χαίρι ἂν  συνέβαινε τὸ ἀντίθετο, ἂν δὲν τοὺς ἔριχναν ἁγιασμό; Ὅπως καταλαβαίνεις ἀστειεύομαι.

Πῶς μποροῦσα νὰ ἀπαντήσω στὴν ἁπλὴ λογικὴ σκέψη ἑνὸς "παιδιού" ἡλικίας 90 καὶ ΕΤΏΝ;

Γιὰ λίγα λεπτὰ ἔμεινα μετέωρος, ἀπὸ τὴν μία δὲν ἤθελα νὰ τραυματίσω τὴν βαθύτατη πίστη του, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἔπρεπε μὲ τὴν σειρά μου νὰ ἀπαντήσω.

- Εμένα θεῖε δὲν μοῦ φαίνεται γιὰ ἁγιασμὸς ἀλλὰ γιὰ ξορκισμός, τί νὰ σοὺ κάνει ὁ παπὰς μὲ τὴν ἁγιαστούρα τοῦ, ποῖον νὰ πρωτοπρολάβει νὰ θεραπεύσει;

- Ἄστα αὐτὰ καὶ μὴν προσπαθεῖς νὰ δικαιολογήσεις αὐτοὺς ποὺ σὰν πνευματικοὶ ταγοὶ  θὰ δώσουν λόγο  τελικὰ στὸν  ΔΙΚΑΙΟΚΡΙΤΗ ΘΕΟ. Ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ γίνεται καὶ ὑπὸ τὶς συνθῆκες ποὺ γίνεται  πονάει τὸν πιστὸ  Λαὸ . Αὐτοὶ ψηφίζουν σωρηδὸν ἀπάνθρωπους νόμους καὶ οἱ Δεσποτάδες τοὺς εὐλογοῦνε  τρόπος τοῦ λέγειν. Ὅταν....

σου ἔλεγα γιὰ ΑΓΙΑΣΜΕΝΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ἐννοοῦσα τὴν ἀνοχὴ ποὺ δείχνει ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας ἀπέναντι στοὺς κατεξοχὴν ὑπεύθυνούς της σημερινῆς Ἑλληνικῆς τραγωδίας, λὲς καὶ οἱ πιστοὶ τρῶνε κουτόχορτο. Οἱ δεσποτάδες ἔπρεπε ἂν ἦταν διακριτικοὶ νὰ μυρισθοῦν ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια αὐτὸ ποὺ παιζόταν στὶς πλάτες μας. ΕΔΩ ΕΝΑΣ ΑΠΛΟΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΊΗΣΕ τὸν κόσμο γιὰ ὅλα αὐτὰ ποὺ βιώνουμε πρὶν πολλὰ χρόνια καὶ ἐννοῶ τὸν συμπολεμιστή μου ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΙΣΙΟ. Ὅταν γλύφεις χρόνια τὶς καραμέλες τῶν ἐπιδοτούμενων Εὐρωπαικῶν προγραμμάτων σου κόβεται ἡ πνευματικὴ ὄσφρηση καὶ ἡ διάκριση τῆς πνευματικῆς γεύσης καὶ τότε ἀλλοίμονο στὸ ποίμνιο ποὺ ὁ  βοσκὸς τοῦ ἔπαθε ἴλιγγο. Τὸ πάει τρικλίζοντας.  Ὅταν ἤμουν μικρὸ παιδάκι καὶ ἡ γιαγιά σου ἔκανε τακτικὰ Ἁγιασμὸ στὸ πατρικὸ σπίτι μας μοῦ συνέβαινε κάθε φορᾶ ποὺ παρευρισκόμουν ἐκεῖ  νὰ μὴν μπορῶ νὰ συγκρατήσω τὰ γέλια μου. Ὁ Ἱερέας ποὺ ἦταν ἀσκητικὸ-καλόγερος μὲ ἔβλεπε ἀλλὰ δὲν μοῦ ἔδινε σημασία, μία φορὰ ὅμως στὸ τέλος ἑνὸς  Ἁγιασμοῦ μὲ πλησίασε καὶ μοῦ εἶπε… Γιαννάκη σήμερα θὰ βγάλουμε αὐτὸν τὸν βρώμικο ποὺ ἔχεις μέσα σου… δυσανασχέτησα ποὺ μὲ καθυστεροῦσε ὁ Παπὰ-Γιώργης ἀπὸ τὸ παιχνίδι, ἀλλὰ κάθισα καὶ αὐτός μου διάβαζε κάτω ἀπὸ τὸ πετραχήλι τοῦ κάτι λόγια ποὺ πρώτη φορὰ τὰ ἄκουγα. Στὸ τέλος μου ἔριξε ΑΓΙΑΣΜΟ καὶ μοῦ ἔδωσε νὰ ἀσπασθῶ τὸν ΣΤΑΥΡΟ. Ἀπὸ ἐκείνη τὴν στιγμὴ σὰν νὰ ἔφυγε ἕνα βάρος ἀπὸ ἐπάνω μου.  Μετὰ κάθε φορᾶ ποὺ κάναμε ἁγιασμὸ τὸν παρακολουθοῦσα κατανυκτικὰ καὶ μάλιστα σιγοψελνα. Πέρασαν τὰ χρόνια καὶ αὐτὴ ἡ ἀλλαγὴ εἶχε ἀποτυπωθεῖ στὸ μυαλό μου διότι αἰσθανόμουν τὴν εὐλάβεια σὲ ὅλες τὶς ἐκδηλώσεις τῆς ζωῆς . Τέλος τῆς δεκαετίας τοῦ 50 τὸν ἐπισκέφθηκα στὸ μοναστηράκι τοῦ ἔξω ἀπὸ τὴν Δράμα καὶ τὸν ρώτησα ἐπὶ τούτου: "Γέροντα τί λόγια διάβαζες καὶ μετὰ ἠρέμησα;" Καὶ αὐτὸς ὁ σεβάσμιος παππούλης μου ἀπήντησε: "Παλληκάρι μου ἔβγαλα τὸ ἀκάθαρτο πνεῦμα ποὺ σὲ τυραννοῦσε ἀπὸ μικρὸ παιδάκι. Ὅταν μεγαλώσεις θὰ  ξαναδεῖς τὸ ἴδιο ἀκάθαρτο πνεῦμα μαζὶ μὲ πολλὰ ἄλλα νὰ ἔρχονται ἀπὸ τὴν Εὐρώπη καὶ νὰ κατακλύζουν τὰ Ἑλληνικὰ σπίτια μέχρι καὶ τὸ Κοινοβούλιό μας καὶ τότε θὰ δεῖτε πράγματα ποὺ δὲν τὰ χωράει ὁ νοῦς σας.  Τώρα τὰ βλέπω νὰ ἔρχονται σιγὰ-σιγὰ σὰν μαύρη καταχνιὰ καὶ σύννεφο ἀπὸ τὴν Εὐρώπη. ΣΗΜΕΙΩΤΕΟΝ ἦταν τὸ 1957  ποὺ τὰ ἔλεγε ὁ παπὰ-Γιώργης,  ἡ χρονιὰ ποὺ συνερχόταν οἱ Εὐρωπαῖοι στὴν Ρώμη γιὰ νὰ ἀποφασίσουν γιὰ τὸ μέλλον τῆς Εὐρώπης.. (Συνθήκη Ρώμης)

Μὲ ἀφέλεια τὸν ρώτησα: "Παππούλη θὰ ἔρθεις νὰ μᾶς διαβάσεις τότε τὰ ἴδια λόγια σὰν καὶ αὐτὰ ποὺ διάβασες σὲ μένα;"

- Παιδί μοῦ ἐγὼ τότε θὰ τὰ βλέπω τὰ πράγματα ἀπὸ ἀλλοῦ καὶ δὲν θὰ εἶμαι μαζί σας, ὅμως θὰ ἔχετε ἕνα ἀνίκητο ὅπλο πάντα μαζί σας καὶ αὐτὸ εἶναι Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ, τότε νὰ φροντίσετε νὰ τὸν στήσετε στὰ σπίτια σας, στὶς πλατεῖες, στὰ κτίρια σᾶς ἀλλὰ καὶ νὰ τὸν ἔχετε μπροστὰ σας ὅπου πάτε ὅπως κουβαλᾶτε τὰ πλακὰτ στὶς διαμαρτυρίες ποὺ κάνετε.  Νὰ εἶσθε σίγουροι  ὅτι ὅταν ΤΟΝ κρατᾶτε μὲ  πίστη καὶ ΤΟΝ προσκυνᾶτε μὲ εὐλάβεια τὰ δαιμόνια τῆς Εὐρώπης θὰ φρίττουν καὶ θὰ φεύγουν ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ ἦρθαν γιὰ νὰ κάνουν τὰ μνημόσυνα στὰ ἀφεντικά τους. Ὅμως παιδάκι μου θλίβομαι γιατί ἐκεῖνες τὶς μέρες ἐλάχιστοι θὰ εἶναι οἱ ἁγνοὶ σημαιοφόροι τοῦ ΣΤΑΥΡΟΥ ἀπὸ τὸ Ἱερατεῖο!!! Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΑΦΗΣΕΙ ΜΟΝΟΥΣ, ΘΑ ΦΡΟΝΤΙΣΕΙ ΜΕ ΠΕΡΙΣΣΗ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΙΣΤΟ ΛΑΟ.

- Θείε πρέπει ὁ παπὰς αὐτὸς νὰ ἦταν Ἅγιος; Ρώτησα τὸν θεῖο μου σὲ ἐκείνη τὴν ἀναπάντεχη συζήτηση ποὺ ἔγινε. 

Καὶ αὐτός μου ἀπάντησε…

- Και βέβαια εἶναι Ἅγιος ἀφοῦ τὸν ΑΓΙΟΠΟΙΗΣΕ ἡ Ἐκκλησία μᾶς τιμώντας  τὸν καὶ εἶναι ὁ ΑΓΙΟΣ  ΝΕΟΣ -ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ  ΚΑΡΣΛΙΔΗΣ ὁ ἐξ Ἀργυρουπόλεως τοῦ Πόντου.

-Τί λὲς βρὲ θεῖε; Γνώριζες αὐτὸν τὸν Ἅγιο καὶ ποτὲ δὲν μοῦ ἀνέφερες τίποτα;

- Σοὺ τὰ λέω τώρα γιατί  ὁ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΑΓΙΟΣ  ΓΕΩΡΓΙΟΣ ἐπαληθεύτηκε. Ἔτσι μου ἔρχεται νὰ πάρω ἕνα μεγάλο ΣΤΑΥΡΟ καὶ νὰ πάω  ἔξω ἀπὸ τὸ κοινοβούλιο, νὰ τὸν στήσω μπροστὰ στὰ μοῦτρα τους, ὅπως καθημερινὰ αὐτοὶ φορτώνουν μὲ δυσβάστακτους Σταυροὺς τὶς ζωὲς τῶν Ἑλλήνων. Θὰ μοῦ πεῖς θὰ γίνει τίποτα; Ἅμα πιστεύεις θὰ γίνει ὁ καλύτερος ἁγιασμὸς τῆς ΒΟΥΛΗΣ ἀρκεῖ νὰ ἐννοεῖς τὰ λόγια-εὐχὲς ποὺ ἔλεγε ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ Ὁμολογητής.

ΣΤΑΥΡΟΣ Ο ΦΥΛΑΞ ΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ

ΣΤΑΥΡΟΣ  Η  ΩΡΑΙΟΤΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΣΤΑΥΡΟΣ ΒΑΣΙΛΕΩΝ ΤΟ ΚΡΑΤΑΙΩΜΑ

ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΙΣΤΩΝ ΤΟ ΣΤΗΡΙΓΜΑ

ΣΤΑΥΡΟΣ ΑΓΓΕΛΩΝ Η ΔΟΞΑ

Καὶ τῶν δαιμονίων (ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ) τὸ τραῦμα.