Γράφει ὁ Κωνσταντῖνος Χολέβας-
Πολιτικὸς Ἐπιστήμων
Ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα φέρνει ἀκόμη περισσότερο στὸν νοῦ μας τὴ σύνδεση τοῦ Ἑλληνισμοῦ μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ Παράδοση. Ἡ ψυχὴ τοῦ Ἕλληνα, ὁ πολιτισμός μας, ἡ γλώσσα μας, ἡ ἐθνική μας ταυτότητα, ὅλα εἶναι ζυμωμένα μὲ τὴν Ὀρθοδοξία. Ἀλλὰ καὶ ἡ ἱστορική μας πορεία εἶναι Σταυροαναστάσιμη.
Τὸ Γένος τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων σταυρώνεται κατὰ καιροὺς καὶ τελικὰ κατορθώνει νὰ ἀναστηθεῖ, νὰ ὀρθοποδήσει, νὰ ἀπελευθερωθεῖ ἀπὸ δεινά, εἰσβολὲς καὶ περιπέτειες.
Τὴ σταυροαναστάσιμη πορεία ἑνὸς τμήματος τοῦ Ἑλληνισμοῦ, τῆς Δωδεκανήσου, μᾶς θυμίζει μὲ ἕνα πρόσφατο βιβλίο τοῦ ὁ κ. Κυριάκος Φίνας, οἰκονομολόγος καὶ πρώην Κοινοτάρχης τῆς Λίνδου, στὴν ὄμορφη Ρόδο. Ἔχει τίτλο «Ἀπόστολος Τρύφωνος, Μητροπολίτης Ρόδου (1913-1946): Ἑκατὸ χρόνια ἀπὸ τὴν ἐπιψήφισή του».
Τὸ βιβλίο ἀναφέρεται σὲ μία ἐκκλησιαστικὴ μορφὴ ἀπὸ τὴ Θρακικὴ ἀκτὴ τῆς Μαδύτου, ποὺ ὑπηρέτησε πιστὰ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, τὴ χριστιανικὴ καὶ ἐθνική μας ταυτότητα καὶ τοὺς ἀγῶνες γιὰ ἐλευθερία τῶν Δωδεκανησίων ἀδελφῶν μας. Ἡ ἐποχὴ τοῦ συνδέεται μὲ τὴν ἰταλοκρατία στὰ Δωδεκάνησα καὶ κυρίως -ἀπὸ τὸ 1922 καὶ μετὰ- μὲ τὴν παρουσία τῶν φασιστὼν τοῦ Μουσσολίνι στὰ....
ἑλληνικότατα νησιά.
Οἱ Δωδεκανήσιοι τότε ἀγωνίζονταν γιὰ τὴν Ἕνωση μὲ τὴν Ἑλλάδα, κάτι ποὺ ἐπέτυχαν τὸ 1947. Πάντα οἱ ὑπόδουλοι Ἕλληνες ἔχυναν τὸ αἷμα τους γιὰ νὰ ἑνωθοῦν μὲ τὴν κρατικὴ ὀντότητα τῶν ἐλευθέρων Ἑλλήνων. Σαμιῶτες, Κρῆτες καὶ Δωδεκανήσιοι τὸ κατόρθωσαν. Βορειοηπειρῶτες καὶ Κύπριοι δὲν τὸ ἐπέτυχαν -πρὸς τὸ παρὸν θέλω νὰ πιστεύω- παρὰ τοὺς αἱματηροὺς ἀγῶνες τους. Οἱ Ἕλληνες τῆς Δωδεκανήσου δὲν χάρηκαν ὅταν εἶδαν τοὺς Ἰταλοὺς νὰ παίρνουν τὴ θέση τῶν Τούρκων κατακτητῶν. Ἐξεγέρθηκαν ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμή, ἀπὸ τὸ 1913.
Αἱματηρὸ ἦταν τὸ Πάσχα τοῦ 1919 ποὺ ἑορτάσθηκε στὶς 7 Ἀπριλίου. Ὁ Ἑλληνισμὸς τῶν νησιῶν διαδήλωσε εἰρηνικὰ ὑπὲρ τῆς ἐνσωματώσεως τῶν νησιῶν στὴ Μητέρα Ἑλλάδα, ἀλλὰ οἱ Ἰταλοὶ ἀπήντησαν μὲ πυροβολισμούς. Αἷμα ἀθώων χύθηκε καὶ τὰ πρῶτα θύματα ἤσαν ὁ ἱερωμένος παπὰ Λουκᾶς καὶ ἡ Ἀνθοῦλα Μανωλὰ-Ζερβοῦ ἀπὸ τὸ Παραδείσι τῆς Ρόδου. Πολλοὶ ἄλλοι Ἕλληνες φυλακίσθηκαν. Τέτοιες Πασχαλινὲς ἡμέρες ἂς μὴν λησμονοῦμε τὸ ματωμένο Πάσχα τοῦ 1919, ὅπως καὶ τὸ πολὺ πιὸ ματωμένο Πάσχα τοῦ 1821. Πάντα οἱ κατακτητὲς ἄρχιζαν τὸν χορὸ τοῦ αἵματος μὲ τὸν φόνο Ὀρθοδόξων κληρικῶν. Τὸ 1821 ἦταν ὁ Πατριάρχης Γρηγόριος, τὸ 1919 ἕνας ἁπλὸς Ροδίτης ἱερεύς.
Ὁ Μητροπολίτης Ἀπόστολος ἀναφέρει αὐτὴ τὴ σύμπτωση τῶν ἐπετείων στὴν ἐπιστολὴ διαμαρτυρίας πρὸς τὸν Ἰταλὸ Στρατηγὸ Ἐλία:
«Ὅσον ἀφορᾶ τὸ εὐτελὲς ἄτομόν μου σᾶς βεβαιῶ ὅτι γαλήνιος καὶ ἀτάραχος ἀναμένω ἓν τέλος τόσον ἔνδοξον, ἓν μαρτύριον τὸ ὁποῖον ἄλλοτε ἡ ὑμετέρα ἐξοχότης ἀπέκρουσε μετὰ τόσου ἀποτροπιασμοῦ. Τὸ μαρτύριον ἑνὸς Πατριάρχου, τοῦ ὁποίου κατὰ σύμπτωσιν σήμερον ἡ ἐπέτειος καθηγίασεν τὴν ἀπελευθέρωσιν τῆς Ἑλλάδος». Τὸ σχοινὶ τοῦ Πατριάρχη Γρηγορίου Ἐ΄ καθοδηγεῖ τὴ σκέψη τοῦ Ἐπισκόπου της Ρόδου.
Ἡ φασιστικὴ κυριαρχία ἔκανε πιὸ δύσκολη τὴν ἐθνικὴ ἐπιβίωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῶν νησιῶν. Τὸ 1937 ὁ Τετράρχης Ντὲ Βέκκι, ὡς Διοικητὴς τῆς Δωδεκανήσου, ἀπαγόρευσε πλήρως τὴ λειτουργία ἑλληνικῶν σχολείων γιὰ νὰ ἀφελληνίσει τὸν πληθυσμό. Τότε ἡ εὐφυία καὶ ὁ πατριωτισμὸς τοῦ Μητροπολίτη Ἀποστόλου ἔσωσαν τὴν ἑλληνικὴ παιδεία καὶ τὴν ἐθνικὴ ταυτότητα τῶν Δωδεκανησίων. Διοργάνωσε Κρυφὰ Σχολειά, ὅπως διηγοῦνται τὰ τότε παιδιὰ ποὺ σήμερα ζοῦν. Ἕνα ἀπὸ τὰ παιδιὰ ἐκεῖνα εἶναι ὁ συγγραφεὺς τοῦ βιβλίου ποὺ ἔχω στὰ χέρια μου. Ὁ κ. Φίνας ὁμολογεῖ ὅτι ὁ Ἀπόστολος Τρύφωνος ἔλαβε ἄδεια ἀπὸ τοὺς Ἰταλοὺς γιὰ μία ὥρα Κατηχητικοῦ κάθε Κυριακὴ σὲ ὅλους τους Ναοὺς τῆς Ρόδου. Ὅταν ἔκλεινε ἡ πόρτα ὁ ἱερεὺς ἐκτὸς ἀπὸ τὸ Χριστιανικὸ κήρυγμα δίδασκε τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα καὶ ἱστορία. Ἔτσι ἐπιβίωσε καὶ ἀναστήθηκε ὁ Ἑλληνισμὸς τῆς Δωδεκανήσου!
Καλὴ Ἀνάσταση!
Κ.Χ. 28.4.2013 - Ἔφ. Δημοκρατία 30-4-2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου