Ζεῖ ἀκόμα ὁ ἐπίσκοπος ποῦ διηγήθηκε τούτη τὴν ἱστορία. Εἶναι ἀληθινὴ ἱστορία κι ἔχει βαθὺ νόημα, γιατί ἀναφέρεται στὴν προσευχὴ τῶν ζώντων γιὰ τοὺς τεθνεῶτες. Οἱ προσευχὲς αὐτὲς πάντοτε εἰσακούονται, μὰ πιὸ πολὺ τὴν ὥρα τῆς θείας λειτουργίας. Ὁ ἐπίσκοπος ποῦ ἀναφέραμε εἶχε στὴν περιοχὴ τοῦ ἕναν ἱερέα, τὸν πάπα-Γιάννη, εὐλαβικὸ καὶ σ' ὅλους ἀγαπητό. Μάλιστα στὴν ἁγία πρόθεση ἀργοῦσε λίγο, γιατί διάβαζε πολλὰ ὀνόματα. Εἶχε ὅμως ἕνα φοβερὸ ἐλάττωμα: τοῦ ἄρεσε τὸ κρασί. Ὅσο καλὸς ἦταν στὰ καθήκοντά του, τόση ἀδυναμία εἶχε στὸ πιοτό. Πολλοί του ἔλεγαν νὰ κόψει αὐτὸ τὸ πάθος, τὸ τόσο ἀταίριαστο σὲ λειτουργό του Θεοῦ. Τὸ καταλάβαινε κι ὁ ἴδιος, ἔκλαιγε μὲ παράπονο, ἔκανε μερικὲς προσπάθειες, ἀλλὰ σὲ λίγες μέρες ἄρχιζε πάλι τὰ ἴδια.
Μία μέρα ποῦ εἶχε ὑποκύψει πάλι στὸ πάθος του, πῆγε στὴν ἐκκλησία καί, ὅπως ἦταν μισοζαλισμένος, ἔβαλε "Εὐλογητὸς" κι ἄρχισε τὴ θεία λειτουργία. Παραχώρησε ὅμως ὁ Θεὸς καὶ κάποια στιγμὴ παραπάτησε μέσα στὸ ἱερό, ὅποτε τοῦ ἔπεσαν ἀπὸ τὰ χέρια τὰ τίμια Δῶρα. Πάγωσε ἀπ' τὸ φόβο του. Ἔπεσε κάτω κλαίγοντας κι ἄρχισε νὰ μαζεύει μὲ τὴ γλώσσα τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Ἐνίωθε τὴν ἐνοχὴ νὰ τὸν πνίγει, γιατί.... τὸ ἔπαθε ἐπειδὴ ἦταν ζαλισμένος ἀπὸ τὸ κρασί.
Πῆγε στὸ ἐπίσκοπο κι ἐξομολογήθηκε τὸ φρικτό του ἁμάρτημα. Κι ἐκεῖνος τὴν ἄλλη μέρα, ὕστερα ἀπὸ πολλὴ περίσκεψη, κάθησε στὸ γραφεῖο του καὶ πῆρε τὴν πένα στὸ χέρι. Ἔπρεπε νὰ κινήσει τὴ διαδικασία γιὰ τὴν καθαίρεση τοῦ πάπα-Γιάννη, ἀλλά...
Ἐκεῖ ποῦ τὸ χέρι τοῦ ἐπισκόπου στεκόταν διστακτικό, βλέπει ξαφνικὰ σὰν σὲ ὅραμα νὰ βγαίνουν μέσ' ἀπὸ τὸν τοῖχο τοῦ δωματίου χιλιάδες ἄνθρωποι. Εἶχαν μάτια πονεμένα καὶ περνοῦσαν μπροστά του λέγοντας:
- Ὄχι, Δέσποτα, μὴν τιμωρεῖς τὸν παπά, μὴν τὸν καθαιρέσεις, συγχώρεσε τὸν!
Περνοῦσαν ἀμέτρητες στρατιὲς ἀνθρώπων, ἄνδρες, γυναῖκες, παιδιά, καλοντυμένοι ἢ φτωχοντυμένοι, ἀληθινὸ συλλαλητήριο ψυχῶν. Κι ὅλοι χειρονομοῦσαν πρὸς τὸ μέρος του, φώναζαν καὶ παρακαλοῦσαν ἐπίμονα:
- Ὄχι, Σεβασμιότατε, μὴν τὸ κάνεις αὐτό, μὴ διώξεις τὸν παπά μας! Αὐτὸς μας θυμᾶται καὶ μᾶς βοηθάει σὲ κάθε λειτουργία, μᾶς λυπᾶται ἀληθινά, εἶναι φίλος μας! Μὴν τὸν καθαιρέσεις! Μή! Μή! Μή!...
Κράτησε ἀρκετὴ ὥρα αὐτὴ ἡ ὀπτασία. Ὁ ἐπίσκοπος, ἔκπληκτος, παρακολουθοῦσε αὐτὴ τὴν ἀνθρωποθάλασσα νὰ φωνάζει καὶ νὰ ἱκετεύει γιὰ τὸν μέθυσο ἱερέα. Κατάλαβε πῶς ἦταν οἱ ψυχὲς τῶν νεκρῶν ποῦ μνημόνευε ὁ πάπα-Γιάννης ὅταν λειτουργοῦσε. Κι αὐτὴ ἡ μνημόνευση τοὺς ἀνακούφιζε πολύ, ὅσο τὸ νερὸ τὸν διψασμένο στὴν καλοκαιριάτικη ζέστη. "Νὰ ἡ χειροπιαστὴ ἀπόδειξη", σκέφτηκε, "πῶς οἱ προσευχὲς μᾶς ἀναπαύουν τὶς ψυχὲς τῶν νεκρῶν". Ὕστερα ἔστειλε καὶ κάλεσε τὸν ἱερέα.
- Δὲ μοῦ λές, πάπα-Γιάννη, μνημονεύεις πολλὰ ὀνόματα στὴν ἁγία πρόθεση ὅταν λειτουργεῖς;
- Ἑκατοντάδες, Σεβασμιότατε. Δὲν τὰ ἔχω μετρήσει.
- Γιατί τὸ κάνεις αὐτὸ καὶ καθυστερεῖς τὴ λειτουργία; τὸν μάλωσε τάχα ὁ ἐπίσκοπος.
- Λυπᾶμαι πολύ τους πεθαμένους, γιατί δὲν ἔχουν ἀπὸ ἀλλοῦ βοήθεια, παρὰ μόνο ἀπ' τὶς εὐχὲς τῆς Ἐκκλησίας. Γι' αὐτὸ παρακαλῶ τὸν Ὕψιστο νὰ τοὺς ἀναπαύσει. Ἔχω ἕνα βιβλίο καὶ γράφω μέσα ὅλα τὰ ὀνόματα ποῦ μου δίνουν γιὰ μνημόνευση. Αὐτὴ τὴν τάξη παρέλαβα ἀπὸ τὸν πατέρα μου, ποῦ ἦταν ἐπίσης παπάς.
- Καλὰ κάνεις, συμφώνησε ὁ ἐπίσκοπος, ἔχουν ἀνάγκη οἱ ψυχές. Συνέχισε νὰ κρατᾶς τὴν τάξη αὐτή. Πρόσεξε μόνο νὰ μὴν ξαναμεθύσεις. Ἀπὸ σήμερα δὲ θὰ ξαναβάλεις κρασὶ στὸ στόμα σου. Αὐτὸς εἶναι ὁ κανόνας ποῦ σου δίνω. Εἶσαι συγχωρημένος.
Πραγματικά, ὁ πάπα-Γιάννης ἐλευθερώθηκε ὁριστικὰ ἀπὸ τὸ πάθος τοῦ πιοτοῦ. Μόνο ποῦ στέκει στὴν προσκομιδὴ περισσότερο τώρα, μνημονεύοντας τὰ ὀνόματα τῶν "τεθνεώτων".
Μία μέρα ποῦ εἶχε ὑποκύψει πάλι στὸ πάθος του, πῆγε στὴν ἐκκλησία καί, ὅπως ἦταν μισοζαλισμένος, ἔβαλε "Εὐλογητὸς" κι ἄρχισε τὴ θεία λειτουργία. Παραχώρησε ὅμως ὁ Θεὸς καὶ κάποια στιγμὴ παραπάτησε μέσα στὸ ἱερό, ὅποτε τοῦ ἔπεσαν ἀπὸ τὰ χέρια τὰ τίμια Δῶρα. Πάγωσε ἀπ' τὸ φόβο του. Ἔπεσε κάτω κλαίγοντας κι ἄρχισε νὰ μαζεύει μὲ τὴ γλώσσα τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Ἐνίωθε τὴν ἐνοχὴ νὰ τὸν πνίγει, γιατί.... τὸ ἔπαθε ἐπειδὴ ἦταν ζαλισμένος ἀπὸ τὸ κρασί.
Πῆγε στὸ ἐπίσκοπο κι ἐξομολογήθηκε τὸ φρικτό του ἁμάρτημα. Κι ἐκεῖνος τὴν ἄλλη μέρα, ὕστερα ἀπὸ πολλὴ περίσκεψη, κάθησε στὸ γραφεῖο του καὶ πῆρε τὴν πένα στὸ χέρι. Ἔπρεπε νὰ κινήσει τὴ διαδικασία γιὰ τὴν καθαίρεση τοῦ πάπα-Γιάννη, ἀλλά...
Ἐκεῖ ποῦ τὸ χέρι τοῦ ἐπισκόπου στεκόταν διστακτικό, βλέπει ξαφνικὰ σὰν σὲ ὅραμα νὰ βγαίνουν μέσ' ἀπὸ τὸν τοῖχο τοῦ δωματίου χιλιάδες ἄνθρωποι. Εἶχαν μάτια πονεμένα καὶ περνοῦσαν μπροστά του λέγοντας:
- Ὄχι, Δέσποτα, μὴν τιμωρεῖς τὸν παπά, μὴν τὸν καθαιρέσεις, συγχώρεσε τὸν!
Περνοῦσαν ἀμέτρητες στρατιὲς ἀνθρώπων, ἄνδρες, γυναῖκες, παιδιά, καλοντυμένοι ἢ φτωχοντυμένοι, ἀληθινὸ συλλαλητήριο ψυχῶν. Κι ὅλοι χειρονομοῦσαν πρὸς τὸ μέρος του, φώναζαν καὶ παρακαλοῦσαν ἐπίμονα:
- Ὄχι, Σεβασμιότατε, μὴν τὸ κάνεις αὐτό, μὴ διώξεις τὸν παπά μας! Αὐτὸς μας θυμᾶται καὶ μᾶς βοηθάει σὲ κάθε λειτουργία, μᾶς λυπᾶται ἀληθινά, εἶναι φίλος μας! Μὴν τὸν καθαιρέσεις! Μή! Μή! Μή!...
Κράτησε ἀρκετὴ ὥρα αὐτὴ ἡ ὀπτασία. Ὁ ἐπίσκοπος, ἔκπληκτος, παρακολουθοῦσε αὐτὴ τὴν ἀνθρωποθάλασσα νὰ φωνάζει καὶ νὰ ἱκετεύει γιὰ τὸν μέθυσο ἱερέα. Κατάλαβε πῶς ἦταν οἱ ψυχὲς τῶν νεκρῶν ποῦ μνημόνευε ὁ πάπα-Γιάννης ὅταν λειτουργοῦσε. Κι αὐτὴ ἡ μνημόνευση τοὺς ἀνακούφιζε πολύ, ὅσο τὸ νερὸ τὸν διψασμένο στὴν καλοκαιριάτικη ζέστη. "Νὰ ἡ χειροπιαστὴ ἀπόδειξη", σκέφτηκε, "πῶς οἱ προσευχὲς μᾶς ἀναπαύουν τὶς ψυχὲς τῶν νεκρῶν". Ὕστερα ἔστειλε καὶ κάλεσε τὸν ἱερέα.
- Δὲ μοῦ λές, πάπα-Γιάννη, μνημονεύεις πολλὰ ὀνόματα στὴν ἁγία πρόθεση ὅταν λειτουργεῖς;
- Ἑκατοντάδες, Σεβασμιότατε. Δὲν τὰ ἔχω μετρήσει.
- Γιατί τὸ κάνεις αὐτὸ καὶ καθυστερεῖς τὴ λειτουργία; τὸν μάλωσε τάχα ὁ ἐπίσκοπος.
- Λυπᾶμαι πολύ τους πεθαμένους, γιατί δὲν ἔχουν ἀπὸ ἀλλοῦ βοήθεια, παρὰ μόνο ἀπ' τὶς εὐχὲς τῆς Ἐκκλησίας. Γι' αὐτὸ παρακαλῶ τὸν Ὕψιστο νὰ τοὺς ἀναπαύσει. Ἔχω ἕνα βιβλίο καὶ γράφω μέσα ὅλα τὰ ὀνόματα ποῦ μου δίνουν γιὰ μνημόνευση. Αὐτὴ τὴν τάξη παρέλαβα ἀπὸ τὸν πατέρα μου, ποῦ ἦταν ἐπίσης παπάς.
- Καλὰ κάνεις, συμφώνησε ὁ ἐπίσκοπος, ἔχουν ἀνάγκη οἱ ψυχές. Συνέχισε νὰ κρατᾶς τὴν τάξη αὐτή. Πρόσεξε μόνο νὰ μὴν ξαναμεθύσεις. Ἀπὸ σήμερα δὲ θὰ ξαναβάλεις κρασὶ στὸ στόμα σου. Αὐτὸς εἶναι ὁ κανόνας ποῦ σου δίνω. Εἶσαι συγχωρημένος.
Πραγματικά, ὁ πάπα-Γιάννης ἐλευθερώθηκε ὁριστικὰ ἀπὸ τὸ πάθος τοῦ πιοτοῦ. Μόνο ποῦ στέκει στὴν προσκομιδὴ περισσότερο τώρα, μνημονεύοντας τὰ ὀνόματα τῶν "τεθνεώτων".
Θαύματα καὶ ἀποκαλύψεις ἀπὸ τὴ Θεία Λειτουργία, Ἐκδόσεις Ι.Μ. Παρακλήτου Ὠρωπὸς Ἀττικῆς, σέλ. 35-38
Ἐπιμέλεια κειμένου καὶ πηγὴ στὸ Διαδίκτυο Ἀναβάσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου